Μπορεί η σεζόν που τρέχει να έχει τα καλύτερα μπροστά της, αφού φέτος εκτός από τα φινάλε των πρωταθλημάτων και τους τελικούς των κυπέλλων και των ευρωπαϊκών διοργανώσεων, έχουμε και Euro στην Γερμανία, πλην όμως νομίζω πως στις 17 Μαρτίου ημέρα Κυριακή είδαμε το ωραιότερο ματς της σεζόν: το Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ – Λίβερπουλ 4-3, προημιτελικός του κυπέλλου Αγγλίας, ανήκει στην κατηγορία των ματς που τελειώνουν και λες «ξαναπαίξτε». Το απίστευτο αυτό ματς στο Ολντ Τράφορντ τελείωσε με 2-2 στην κανονική του διάρκεια, η Λίβερπουλ πήρε στην παράταση το προβάδισμα με τον  Έλιοτ, αλλά οι Κόκκινοι Διάβολοι, περισσότερο Διάβολοι από ποτέ φέτος, αντέδρασαν υπέροχα παίρνοντας μια νίκη – πρόκριση στις καθυστερήσεις, όταν ο Ντιαλό έγραψε το 4-3 κι αποβλήθηκε! Τώρα η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έχει μπροστά της μόνο την Κόβεντρι στον δρόμο προς τον τελικό, αλλά αυτό είναι υποσημείωση. Ενδιαφέρει ελάχιστα όποιον απόλαυσε χθες αυτό το υπερθέαμα.   

Γιατί μόνο στην Αγγλία αυτά;

Παιγνίδια όπως αυτό σε κάνουν να αναρωτιέσαι γιατί μόνο οι Αγγλοι μπορούν να τα προσφέρουν και μάλιστα σε όλες τις διοργανώσεις τους. Είναι η ιστορικότητα του κυπέλλου Αγγλίας αυτό που μετράει εν προκειμένω; Δύσκολο να το πεις, αν και κάτι μαγικό υπάρχει. Ο σκόρερ που έκρινε το ματς, ο Αμαντ Ντιαλό, ένας 21χρονος Ιβοριανός που μεγάλωσε στην Αταλάντα και τον οποίο η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αγόρασε με 25 εκατομμύρια ευρώ το 2021, αμφιβάλω αν γνωρίζει την ιστορία του κυπέλλου Αγγλίας. Αυτός ο συγκλονιστικός σωτήρας της Γιουνάιτεντ, σημειώνοντας το 4-3, που ήταν το τελικό σκορ σε αυτό το από κάθε άποψη επικό ματς, μετά από την καταπληκτική αντεπίθεση στο 121', αποβλήθηκε με δεύτερη κίτρινη κάρτα για τα πανηγύρια του και είπε στους ανθρώπους του πάγκου της ομάδας ότι είχε ξεχάσει πως είχε κάρτα – σιγά μην τον είχε απασχολήσει ποτέ του ότι ο θεσμός του κυπέλλου Αγγλίας μετρά πάνω από 150 χρόνια παρουσίας.

Είναι η σημασία του ματς αυτό που κάνει τους παίκτες να το μετατρέψουν σε υπερθέαμα; Αμφιβάλω πολύ. Ο Τεν Χααχ είχε πει παραμονή του ματς ότι για την ομάδα του αποτελεί την τελευταία ευκαιρία της για να σώσει την σεζόν της. Στη Λίβερπουλ ζούσαν με το όνειρο ότι ο Γιούργκεν Κλοπ, πριν πει το μεγάλο αποχαιρετιστήριο αντίο, θα έχει την ευκαιρία να διεκδικήσει κάθε τρόπαιο. Η πρόκριση της Κόβεντρι σίγουρα έκανε του πάντες να πιστέψουν πως το ματς δίνει εισιτήριο για τελικό. Αλλά πολλά τέτοια ανάλογα σε άλλες χώρες γίνονται λόγος για να δούμε κλειστά ματς - παιγνίδια όπου ο ένας φοβάται τον άλλο.

Και στην Αγγλία συμβαίνει: από τότε που το νησί γέμισε ξένους προπονητές τα κλειστά ματς δεν λείπουν. Αλλά δεν αποτελούν και κανόνα: λίγο πριν το Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ – Λίβερπουλ (4-3), η Τσέλσι κέρδισε με 4-2 στον άλλο προημιτελικό την Λέστερ με δυο γκολ μετά το 90΄. Θέλω να πω ότι αν και στην Αγγλία ο διάβολος που λέγεται σκοπιμότητα βρήκε ανοιχτή την πόρτα και μπήκε, εν τούτοις η  διαφορά είναι ότι πάντα εδώ υπάρχει πιθανότητα να δεις ένα ματς που να μην θες να τελειώσει. Αυτό που μπορεί να συμβεί στην Αγγλία, αυτό το run end gun υπερθέαμα δηλαδή, είναι δύσκολο να περιμένεις να το δεις σε τέτοιας σπουδαιότητας ματς κάπου αλλού στην Ευρώπη.   

Γιατί; Νομίζω γιατί οι Αγγλοι πουλάνε ένα ποδοσφαιρικό σόου κι το σόου αυτό έχει πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Δεν μπορεί πάντα να υπάρχει παράσταση με ανατροπές, αλλά ποτέ δεν με ήρωες, με πάθη και λάθη και κυρίως ποτέ δεν λείπουν τα γκολ γιατί αυτά ορίζουν το θέαμα. Και το θέαμα, στην συγκεκριμένη περίπτωσης, είναι προορισμένο για την απόλαυση του μεγάλου κοινού κι όλο αυτό είναι κομμάτι διαφορετικό από την αναζήτηση της νίκης που είναι αυτό που κατά βάση βλέπουμε στην υπόλοιπη Ευρώπη. Μπορεί το πρωτάθλημά των Αγγλων να γέμισε με ξένους παίκτες, μπορεί οι ξένοι προπονητές να κατέλαβαν το νησί βάζοντας τέλος στην τακτική αναρχία του 4-4-2, αλλά το ποδόσφαιρο που αυτοί αγαπούν δεν μπορεί παρά να είναι υπερθέαμα. Και πρέπει συχνά οι μεγάλες ομάδες αυτό να το υπενθυμίζουν: να δείχνουν όχι απλά τι συμβαίνει, αλλά τι πρέπει να συμβαίνει.  

Το μοναδικό παλκοσένικο

Σε αυτή την κατηγορία των ματς βρίσκεται από χθες το Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ – Λίβερπουλ (4-3): βρίσκεται στην κατηγορία των παιγνιδιών που υπενθυμίζουν στον  υπόλοιπο κόσμο το γούστο των Αγγλων και το τι ακριβώς περιμένουν σε ένα ματς ανάμεσα σε δυο ομάδες στο κύπελλο Αγγλίας. Δεν περιμένουν ποιος θα προκριθεί (αυτό θα συμβεί έτσι κι αλλιώς), αλλά μια παράσταση που να δικαιολογεί την αναμονή των οπαδών, το κύρος των ομάδων και φυσικά και την ιστορία του θεσμού κι ας μην την ξέρουν οι παίκτες: την ξέρει όλος ο κόσμος κι αυτός είναι που ορίζει το παλκοσένικο.  

Αυτός ο τρελός αγώνας μπαίνει δικαίως στις λαμπρές σελίδες ιστορία ενός θεσμού γεμάτου γοητεία και παράδοση, ενός θεσμού στον οποίο υπάρχουν ματς όπου όλα μπορούν να συμβούν, συμπεριλαμβανομένου του να κερδίσει η Γιουνάιτεντ την Λίβερπουλ με δυο γκολ στο δεύτερο ημίχρονο της παράτασης κι αφού ισοφάρισε στο 87ο λεπτό με τον Άντονι, έναν από τους πιο πολυσυζητημένους παίκτες της, που χθες χρειάστηκε να παίξει και ως αμυντικός!

Πρέπει να συμβούν

Τίποτα από όσα έγιναν δεν είναι παράξενα εντός του συγκεκριμένου πλαισίου: είναι απλά σαν να παρακολουθείς κάτι με σενάριο του οποίου αγνοείς την έκβαση αλλά γουστάρεις την μαστοριά. Απρόβλεπτοι ήρωες όπως ο Ελιοτ που κάνει το 3-2 για την Λίβερπουλ στο πρώτο ημίχρονο της παράτασης, μπορεί να συνυπάρξουν με αναμενόμενους πρωταγωνιστές όπως ο Ράσφορντ που ισοφαρίζει σε 3-3 στην αρχή του δεύτερου, πριν από τον συναρπαστικό επίλογο του Αμάντ Ντιαλό. Ο Ιβοριανός μπήκε στο 85ο λεπτό στη θέση του Βαράν, στην προσπάθεια του Τεν Χαγκ να βρει το 2-2 ρισκάροντας όσο ποτέ προηγουμένως: έκανε αμέσως την επίθεση της Γιουνάιτεντ πιο απρόβλεπτη, και αποβλήθηκε έχοντας δώσει μια νίκη και μια πρόκριση κι έχοντας κερδίσει και τον τίτλο του ΜVP, που είναι εικονικός φυσικά αφού πολλοί που έμεναν πιο πολύ στον αγωνιστικό χώρο έκαναν πολλά περισσότερα. Απλά αυτός θα μείνει στο μυαλό.

Η ομάδα του Κλοπ άξιζε τη νίκη στην κανονική διάρκεια του ματς. Ανέτρεψε το αρχικό προβάδισμα των γηπεδούχων με γκολ των Μακ Αλιστερ και Σαλάχ πριν τελειώσει το πρώτο κανονικό ημίχρονο. Βρήκε το γκολ του Ελίοτ στην παράταση δείχνοντας πως ξεπέρασε το σοκ της ισοφάρισης λίγο πριν τη λήξη ενός ματς, που έλεγχε κι απλώς δεν τελείωσε. Όμως στο τελευταίο 15λεπτο οι παίκτες του Κλοπ φάνηκε σαν να μένουν από δυνάμεις: το γκολ του 4-3 που χάρισε στη Γιουνάιτεντ μια από τις σπάνιες ικανοποιήσεις μιας σεζόν που μπορεί να διορθωθεί μόνο με την κατάκτηση του κυπέλλου, γεννήθηκε από ένα λάθος δυο παικτών, αλλά και από την αδυναμία άλλων τριών να προλάβουν τους Γκαρντάτσο και Ντιαλό στο 120^ο λεπτό ενός ματς που καταλάβαινες πως τα πάντα μπορεί να γίνουν. Όχι απλά γιατί στο γήπεδο υπήρχαν πολλοί και καλοί παίκτες, ούτε γιατί οι αλλαγές του Τεν Χααχ είχαν ως αποτέλεσμα να προκύψει το είδος του χάους που στον Κλοπ ποτέ δεν άρεσε. Αλλά γιατί είμαστε το Κύπελλο Αγγλίας και μπορούν να συμβούν τα πάντα. Όχι «μπορούν» - λάθος μου. Πρέπει να συμβούν.