Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που η Εθνική μας ομάδα έδωσε δυο ματς στην σειρά και πέτυχε στο καθένα από αυτά τέσσερα γκολ – έστω και ματς φιλικά όπως αυτά που έδωσε στο Παγκρήτιο με την Σλοβακία και την Βουλγαρία. Για να μην το θυμάμαι δεν πρέπει να έχει ξαναγίνει – το λέω όχι γιατί έχω καλή μνήμη (που δεν έχω) αλλά γιατί το γεγονός είναι τόσο σπάνιο που αν είχε συμβεί θα το θυμόμουν. Ο λόγος που δεν είχε συμβεί είναι γιατί δεν υπάρχουν στην ιστορία της Εθνικής ομάδας πολλές άλλες με τόσο ταλέντο. Υπάρχουν σαφώς ομάδες περισσότερο επιτυχημένες διότι έχουν καταφέρει πράγματα που η ομάδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς κυνηγάει. Αλλά όταν μιλάμε για ποιότητα ετούτη εδώ η ομάδα είναι πραγματικά κάτι σπάνιο.

Διαφορετικές ενδεκάδες ίδιο αποτέλεσμα 

Είναι εντυπωσιακό πως οι δυο αυτές τεσσάρες ήρθαν ενώ η ομάδα αγωνίστηκε με διαφορετικές ενδεκάδες και προέκυψαν μετά από ξεσπάσματα στο δεύτερο ημίχρονο. Με τους Σλοβάκους το ματς ήταν στο 1-1 μετά τα πρώτα 45 λεπτά: η Εθνική μας πέτυχε τρία γκολ στην επανάληψη. Με την Βουλγαρία το ημίχρονο έκλεισε στο 0-0 – η Εθνική μας δεν κινδύνεψε αλλά δεν ήταν και όσο παραγωγική ήταν στο πρώτο ημίχρονο του προηγούμενου ματς: στο β ημίχρονο και μετά το 1-0 του Πέλκα απλά χάθηκε η μπάλα! Το κοινό σε αυτά τα παιγνίδια είναι ότι η ομάδα του Γιοβάνοβιτς έγινε αποτελεσματικότερη μετά τις αλλαγές του κόουτς. Στο ματς με την Σλοβακία μπήκαν στο ματς και την έκαναν λίγο πιο σοβαρή ο Πέλκας, ο Μασούρας, ο Μπακασέτας και ο Δουβίκας που σκόραρε κιόλας. Χθες κόντρα στους Βούλγαρους μπήκαν στο παιγνίδι και σκόραραν ο Τζόλης και ο Κωνσταντέλιας ενώ σημαντική είναι στο φινάλε και η προσφορά του Ζαφείρη. Όλα αυτά δείχνουν πως δεν έχουμε να κάνουμε με μια ομάδα της οποίας ο προπονητής έχει βρει μια καλή ενδεκάδα, αλλά με μια ομάδα γεμάτη από παίκτες που μπορούν να είναι χρήσιμη ανά πάσα στιγμή. Ας προσθέσουμε και αυτό στα πολλά πρωτόγνωρα. Επίσης μιλώντας για αρετές δεν πρέπει να μην επισημάνει κανείς τους πολλούς διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους αυτή η ομάδα σκοράρει: κόντρα στους Βούλγαρους το κάνει πατώντας με πολλούς παίκτες περιοχή (στο πρώτο γκολ πριν το καθοριστικό σουτ του Πέλκα έχουν προηγηθεί άλλα δύο), το κάνει παίζοντας κάθετα (η συνεργασία του Πέλκα με τον Ιωαννίδη είναι σεμιαναριακή στο 2-0 αλλά έχουν προηγηθεί άλλες δυο κάθετες πάσες), το κάνει παίζοντας από το πλάι (το γκολ του Κωνσταντέλια είναι απολύτως όμοιο με το τέταρτο γκολ που η ομάδα του Γιοβάνοβιτς πέτυχε κόντρα στην Σλοβακία) και το κάνει και με γρήγορες μεταβάσεις που μπορεί να προκύψουν από ένα ωραίο άνοιγμα ενός στόπερ: χθες μερικές μεγάλες πάσες του Μαυροπάνου είναι εξαιρετικές. Ο Γιοβάνοβιτς έκανε τα δυο φιλικά αυτά για να δείξει πως πριν την έναρξη των προκριματικών του μουντιάλ ποντάρει σε όλους. Το μήνυμα είναι σαφές – τόσο που δεν αποκλείεται λόγο της καλής απόδοσης όλων να αποκτήσει στην συνέχεια διλλήματα και πονοκεφάλους. Δεν θα είναι απλό αυτή η ομάδα να έχει βασικούς και αναπληρωματικούς: όλοι μοιάζουν έτοιμοι να ξεκινήσουν.

H απαραίτητη ιεραρχεία 

Λίγο πριν την έναρξη των προκριματικών μια απαραίτητη ιεραρχία νομίζω έχει δημιουργηθεί βέβαια. Ο Τζολάκης θα είναι ο βασικός τερματοφύλακας και ο Μανδάς ο πρώτος αναπληρωματικός, τουλάχιστον μέχρι ο Οδυσσέας Βλαχοδήμος να βρει ομάδα και να καθιερωθεί. Δεξιά ο Βαγιαννίδης έχει ξεκάθαρο προβάδισμα από τον Λάζαρο Ρότα και αριστερά νομίζω πως στο μυαλό του Γιοβάνοβιτς ο Γιαννούλης είναι λίγο πιο μπροστά από τον Τσιμίκα: εδώ βέβαια ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος. Σίγουρα οι βασικοί στόπερ είναι ο Μαυροπάνος και ο Κουλιεράκης – ο Γιοβάνοβιτς βέβαια ξέρει πως θα χρειαστούν και ο Ρέτσος και ο Χατζηδιάκος. Στην μεσαία γραμμή η κατάσταση είναι λίγο πιο περίπλοκη. Ο Κουρμπέλης έχει πολλά από τα στοιχεία που ο Γιοβάνοβιτς θέλει και νομίζω αυτός θα είναι ο ένας της τριάδας: ο δεύτερος λογικά θα είναι ο Κωνσταντέλιας – εκτός αν ο Γιοβάνοβιτς θέλει τρεις καθαρούς χαφ σε λιγότερο επιθετικά σχήματα. Είναι εντυπωσιακό πόσες λύσεις υπάρχουν μολονότι μάλιστα μοιάζει σε αυτή την ομάδα η ποιότητα των χαφ να είναι κατά κάτι μικρότερη από αυτή των αμυντικών και των κυνηγών της. Για την μεσαία γραμμή υπάρχουν ο Ζαφείρης που προοδεύει, ο Σιώπης που δίνει τα πάντα, ο Μπακασέτας που παραμένει αρχηγός της ομάδας και ετοιμάζει την επιστροφή του μετά από μια σεζόν που ταλαιπωρήθηκε, ο Πέλκας που βρίσκει πάντα τρόπο να είναι χρήσιμος, και φυσικά ο Μουζακίτης τον οποίο ο Γιοβάνοβιτς έδειξε πως και πόσο τον υπολογίζει. Δεν νομίζω πως ο Ιβάν έχει ξεχάσει τον Μάνταλο: απλά οι μικρότεροι έχουν πλέον το προβάδισμα. Στην επίθεση το πράγμα είναι πιο απλό. Ο Τζόλης έχει προβάδισμα στα αριστερά κι ο Καρέτσας στα δεξιά. Ο Παυλίδης είναι σήμερα λίγο πιο μπροστά από τον Ιωαννίδη όμως αυτό μπορεί και να αλλάξει. Ο Μασούρας θα είναι πάντα στο γκρουπ και ο Δουβίκας μπορεί να είναι ένας χρήσιμος μπαλαντέρ. Και σίγουρα κάποια στιγμή θα κληθεί και ο Κωστούλας που είναι όμως ο πιο μικρός από όλους και θα κάνει υπομονή.

Η προίκα και το ρίσκο 

Πως προέκυψε αυτή η πληθώρα λύσεων; Το πράγμα είναι λίγο συγκυριακό αλλά είναι και σχετικά απλό. Πρώτα από όλα υπήρξε αρκετά χρήσιμη για την Εθνική η περίοδος Πογέτ: ο Γιοβάνοβιτς δεν χρειάστηκε να φτιάξει μια ομάδα από την αρχή καθώς βρήκε μια δεκαπεντάδα παικτών (τουλάχιστον) που στην Εθνική την προηγούμενη διετία. Από εκεί και πέρα μέτρησε και το θάρρος του Ιβάν να εμπιστευτεί κάποιους προικισμένους μικρούς: με τις προσθήκες του Τζολάκη, του Βαγιαννίδη, του Ζαφείρη, φυσικά του Καρέτσα, την μονιμοποίηση του Τζόλη και την μεγαλύτερη χρησιμοποίηση του Κωνσταντέλια η ομάδα απέκτησε περισσότερη ποιότητα και μάλιστα σε όλες τις γραμμές. Σήμερα είναι φανερό πως δεν υπάρχουν νέοι και παλιοί: υπάρχει ένας υγιέστατος ανταγωνισμός αποτέλεσμα του οποίου ήταν αυτό που είδαμε στην Κρήτη. Ολοι ήθελαν να δείξουν στον προπονητή ότι είναι έτοιμοι: από τον Μανδά και τον Δουβίκα, που έκαναν μαζί του ντεμπούτο, μέχρι τον Ιωαννίδη και τον Μασούρα που στο ματς με τους Βούλγαρους δεν σταμάτησαν να τρέχουν. Οσο αυτός ο ανταγωνισμός λειτουργεί η ομάδα θα βελτιώνεται: αν αρχίσουν να προκύπτουν γκρίνιες του τύπου «γιατί αυτός και όχι εγώ» δεν αποκλείονται τα μπλεξίματα. Το πράγμα δεν είναι όσο εύκολο μοιάζει.

Θα περάσει την διαδικασία των προκριματικών αυτή η ομάδα ρίχνοντας τεσσάρες; Όχι φυσικά. Η Δανία είναι σαφώς πιο καλή ομάδα από όσες η Εθνική του Γιοβάνοβιτς έχει αντιμετωπίσει εξαιρουμένης της Αγγλίας. Οι Σκοτσέζοι θα είναι υποψιασμένοι. Δεν υπάρχει μπροστά τίποτα το εύκολο. Αλλά υπάρχει μια νέα πίστη. Το Παγκρήτιο ήταν γεμάτο και στα δυο φιλικά ματς εκεί. Ο κόσμος αδημονεί να δει την ομάδα στα επίσημα παιγνίδια. Και το ματς Ελλάδα – Βουλγαρία 4-0 σύμφωνα με την AGB δεν το  είδαν πολλοί λιγότεροι από όσοι είδαν τον τελικό του μπάσκετ Ολυμπιακός – ΠΑΟ με τον οποίο ασχολήθηκε μέχρι και ο πρωθυπουργός της χώρας. Καλή είναι η φασαρία, αλλά ο κόσμος προτιμά την ποιότητα….