Οι Ισπανοί, δικαίως υπερήφανοι για το κατόρθωμα του Αλκαράθ να κερδίσει το Ρολάν Γκαρός ενώ έχανε 0-2 από τον Σίνερ, γράφουν πως ο τελικός της Κυριακής ήταν το μεγαλύτερο ματς όλων των εποχών στο τένις με δεύτερο πιά καλύτερο τον τελικό του Γουίμπλετον ανάμεσα στον Ναδάλ και στον Φέντερερ το 2008, όταν ο τότε Ισπανός ήρωας είχε κερδίσει τον Ελβετό στο γρασίδι μετά από τεσσεσίμισι ώρες παιγνιδιού επίσης με 3-2. Βρήκαν επίσης και την μεγάλη ομοιότητα των δυο παιγνιδιών: τότε ο Ναδάλ είχε πετάξει τρία ματς μπολ, ακριβώς όπως και ο Αλκαράθ τώρα. Όπως συμβαίνει με τις ωραίες ιστορίες όποιος τις αφηγείται προσπαθεί να τις κάνει πιο συναρπαστικές αποκρύπτοντας κάποιες λεπτομέρειες. Στην προκειμένη περίπτωση υπάρχει μια μεγάλη διαφορά: ο Ναδάλ το 2008 δεν ήταν φαβορί απέναντι στον Ελβετό, ενώ ο Αλκαράθ απέναντι στον Σίνερ αγωνιζόταν στην αγαπημένη του επιφάνεια. Αλλά αυτό δεν μειώνει καθόλου το κατόρθωμά του: η νίκη του ήρθε μετά από ένα πραγματικά απίστευτο παιγνίδι, το δεύτερο μεγαλύτερο σε διάρκεια στην ιστορία του τένις σε ότι έχει να κάνει με τελικούς. Κράτησε 5 ώρες και 29 λεπτά και είναι ο μεγαλύτερος σε διάρκεια τελικός στην ιστορία του Ρολάν Γκαρός. Πιο μεγάλος σε διάρκεια τελικός παραμένει η επική αναμέτρηση Τζόκοβιτς – Ναδάλ (3-2) που το 2012 στην Μελβούρνη ολοκληρώθηκε σε έξι ώρες παρά οκτώ λεπτά! Αλλά για να είμαστε δίκαιοι είναι πάντα σκληρότερο να παίζεις στο χώμα.

Ενας καταπληκτικός ηττημένος

Αν την αξία του νικητή την δίνει ο ηττημένος ο Σίνερ υπήρξε ένας καταπληκτικός ηττημένος. Στο Παρίσι αγωνιζόταν πραγματικά εκτός έδρας: ο κόσμος ήταν ξεκάθαρα εναντίον του και στο ματς με τον Τζόκοβιτς στον ημιτελικό. Ισως αυτό οφείλεται στην γνωστή ιστορία της τιμωρίας του για χρήση αναβολικών – ίσως και όχι: όπως και να χει ο Ιταλός με το αυστριακό αίμα χρειάστηκε όλη την ψυχραιμία του για να παίξει στα δυο πρώτα σετ το καλύτερο τένις που έχει παίξει ποτέ στο χώμα χωρίς μάλιστα να έχει το καλύτερο σερβίς – σημάδι πως η απουσία του κάποια ζημιά του προκάλεσε. Παρόλο που ήταν βέβαιο πως ο Αλκαράθ θα αντιδρούσε – ο Ισπανός κέρδισε το τρίτο σετ δύσκολα αλλά δηλώνοντας πως το ματς δεν έχει τελειώσει – ο Σίνερ είχε την χρυσή ευκαιρία να πάρει το ματς στο τέταρτο σετ όταν έφτασε να έχει αβαντάζ τριών πόντων στο σερβίς του Αλκαράθ έχοντας αγγίξει το νικηφόρο μπρέικ.  Κάπου εκεί γεννιέται το έπος.

Στον πρώτο από τους πόντους που ψάχνει ο Σίνερ ο Αλκαράθ βρίσκει μια σωτήρια γραμμή. Στο δεύτερο πόντο ο Σίνερ χάνει την μεγαλύτερη ευκαιρία του: ίσως και το ματς. Αποφασίζει να επιτεθεί σε ένα δεύτερο και όχι δυνατό σερβίς του Ισπανού με το backhand του, αλλά η μπάλα δεν του κάνει το χατίρι και φεύγει άουτ για ελάχιστα εκατοστά. Μετά από σχεδόν τέσσερις ώρες αγώνα στον οποίο μέχρι εκείνη τη στιγμή πιθανότατα δεν έχει υπάρξει κανένα τέτοιο λάθος από το Σίνερ σε χτύπημα με αυτόν τον τρόπο, αυτό το άουτ πονάει πολύ. Ο Αλκαράθ μένει στο ματς και βρίσκοντας ξανά τον εαυτό του απογειώνεται. Μεταξύ των δυο υπάρχει μια μεγάλη διαφορά: ο Σίνερ έχει ανάγκη το μυαλό του. Ο,τι κάνει το χτίζει πρώτα σε αυτό. Ο Αλκαράθ είναι αγρίμι: ποντάρει στην ταχυδύναμη, στο ένστικτο, στο ρυθμό, πρέπει να πάρει φόρα. Όταν αυτό συμβαίνει  η προφητεία του Μάτς Βίλαντερ στην αρχή του τρίτου («ο Σίνερ θα κερδίσει, γιατί ο Αλκαράθ δεν έχει επιστρέψει ποτέ έχοντας μείνει δύο σετ πίσω») ακούγεται ήδη σαν η πλέον αποτυχημένη πρόβλεψη της ιστορίας. Ο Αλκαράθ έδωσε στον Σίνερ μια στιγμή για να τον «σκοτώσει»: αφού ο Ιταλός δεν το έκανε θα τον κατασπάραζε.

Το θριαμβευτικό φινάλε

Η υπεροχή του Ισπανού φαίνεται στον τρόπο που κλίνει το ματς. Ο Αλκαράζ, που μετά από πεντέμισι ώρες αγώνα δεν μοιάζει καν κουρασμένος, ανεβαίνει στη στρατόσφαιρα του τένις του και διαλύει τον Ιταλό στο σούπερ τάι μπρέικ του πέμπτου σετ. Εχει προηγουμένως χάσει κι αυτός τα δικά του ματς πόιντ, αλλά σε αυτές τις αστοχίες του φαίνεται η διαφορά του από τον Ιταλό: στον εγκεφαλικό ματς του Σίνερ η χαμένη ευκαιρία συνιστά ένα χαμένο ματς – για τον Αλκαράθ τα χαμένα ματς πόιντ είναι απλά χαμένοι πόντοι. Το ένστικτό του που τον οδηγεί του επιβάλει καλά καλά να μην σκέφτεται. Ο Σίνερ φτάνει θεωρητικά σε πολύ ανταγωνιστική κατάσταση στο τάι μπρέικ του τέλους καθώς έχει σώσει ένα χαμένο παιγνίδι – ένα μάλιστα δικό του χαμένο παιγνίδι. Αλλά ο Αλκαράθ δεν σκέφτεται ό,τι έχει προηγηθεί αλλά επικεντρώνεται μόνο σε ό,τι έχει μπροστά όπως δηλαδή κάνει πάντα. Στο τάι μπρέικ βρίσκεται εν ριπή οφθαλμού με ένα 7-0 υπέρ του. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει.  Ένα τάι μπρέικ πολύ παρόμοιο με αυτό έχει κερδίσει ο Αλκαράθ απέναντι στον Σίνερ στο Πεκίνο το 2024 - σε αυτή την περίπτωση πήγε από το 0-3 σε βάρος του στο 7-3 πάλι τρέχοντας ένα 7-0. Για τον Σίνερ δεν υπάρχει επιστροφή.

Το μέλλον του αθλήματος

Το τένις είναι σκληρό, αλλά είναι δίκαιο . Το σερβίς πρόδωσε τον Σίνερ και ο Αλκαράθ αποδείχθηκε απλά ανώτερος όταν η μπάλα ζύγιζε καθοριστικά. Οι λεπτομέρειες έκριναν την έκβαση του αγώνα: στο τένις δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία. Ένας τεράστιος αριθμός πόντων παίζεται στο διάστημα ενός αγώνα, αλλά αυτοί που μετράνε είναι λίγοι και αυτούς που θυμώνεις όταν τους χάνεις πρέπει να τους διαγράφεις γρήγορα. Σε αυτό, ο Αλκαράθ έδειξε μια ανώτερη ικανότητα. Αυτή του επιτρέπει να ισχυρίζεται πως αξίζει πλήρως τη νίκη.

Το ματς ήταν τόσο θεαματικό ώστε πολλοί ξένοι αναλυτές ισχυρίζονται πώς αυτές οι πεντέμισι ώρες επικού τένις επί της ουσίας μαρτυρούν και το εγγύς μέλλον του αθλήματος. Ενα πράγμα μοιάζει βέβαιο: αν το επίπεδο του Σίνερ και του Αλκαράθ είναι πάντα αυτό, οι άλλοι, συμπεριλαμβανομένου και του Τζόκοβιτς που στο Παρίσι έδωσε τα πάντα χωρίς να πάρει από τον Σίνερ σετ, μπορούν να ελπίζουν μόνο στους τραυματισμούς τους. Το πράγμα θυμίζει την πρώτη περίοδο συνύπαρξης του Φέντερερ και του Ναδάλ. Υπάρχουν δυο σούπερ παίκτες και ακολουθούν όλοι οι υπόλοιποι. Το καλό είναι ότι μιλάμε για παίκτες διαφορετικούς και σε στυλ και σε ψυχοσύνθεση. Η ομορφιά του τένις βρίσκεται πάντα στην ισορροπία, μεταξύ της καινοτομίας και της επανάληψης.

Μπορεί όμως ο Σίνερ;

Οι αριθμοί των τελευταίων αναμετρήσεων μεταξύ του Σίνερ και του Αλκαραθ φαίνονται ανελέητοι για τον Ιταλό. Ο Ισπανός τρέχει ένα σερί πέντε νικών και ένα αήττητο που διαρκεί από το 2023. Ο Αλκαράθ είναι ο πρώτος τενίστας στην ιστορία που κέρδισε και τους πέντε πρώτους τελικούς του Slam που έδωσε: το γεγονός δεν είναι τυχαίο. Ο Σίνερ φεύγει από το Παρίσι με μια βασανιστική ερώτηση: αν δεν μπόρεσε να τον νικήσει τώρα, όταν ήταν μπροστά με 2-0 πώς μπορεί να πιστέψει ότι θα το κάνει στο μέλλον; Η απάντηση είναι απλή: οφείλει να το προσπαθήσει στην πρώτη κιόλας ευκαιρία γιατί αυτός είναι το νούμερο 1 του κόσμου.  

Ο Λεντλ είχε πει κάποτε ότι το τένις είναι ένα άθλημα στο οποίο «οι λέξεις γράφονται στην πέτρα και όχι στο νερό» - εννοώντας πως κάθε ήττα και κάθε νίκη κάτι αφήνει. Αλλά αν οι δυο αυτοί έχουν μπροστά τους 40 ματς ακόμα μπορεί να συμβούν τα πάντα. Μέχρι τον τελικό του Γουίμπλεντον του 2019, ο Τζόκοβιτς στους πρώτους 19 αγώνες του με τον Ρότζερ Φέντερερ είχε αρνητικό ρεκόρ 6-13: στο τελος της καριέρας του ο Ελνετός είχε μόλις τέσσερις νίκες παραπάνω από τον Σέρβο (27-23) μερικές από τις οποίες αιματηρές. Κόντρα στον Ναδάλ, ο Σέρβος βρέθηκε να έχει 16 ήττες στα πρώτα είκοσι ματς απέναντί του: στην πορεία έκλεισε με 31-28, με τον Ισπανό πρωταθλητή να έχει καταφέρει να τον νικήσει μόνο δύο φορές σε μη χωμάτινη επιφάνεια μετά το 2010. Αλλα αρκετά μιλήσαμε για τον Τζόκοβιτς, τον Φέντερερ και τον Ναδάλ: ας χαρούμε την εποχή του Αλκαράθ και του Γιανίκ Σίνερ, περιμένοντας με αγωνία κάποιον απαραίτητο τρίτο…