Ο ΠΑΟ πήρε στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό την ισοπαλία που ήθελαν ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ. Ο ΠΑΟΚ πέρασε πρώτος μετά τη νίκη στο Ηράκλειο. Η ΑΕΚ σταμάτησε τη γκρίνια που άρχισε μετά ήττα στην Τούμπα με τη νίκη στο Αγρίνιο. Και οι δυο ξαναείδαν ότι ο Ολυμπιακός έχει προβλήματα που πέρυσι δεν είχε: με δυο ισοπαλίες στα πρώτα πέντε ματς (και μάλιστα λευκές και στο Καραϊσκάκη) ο Ολυμπιακός μοιάζει ότι δεν μπορεί να τρέξει το σερί που έτρεξε πέρυσι και πρόπερσι. Κι αυτό είναι που κυρίως τους γεμίζει ελπίδες ότι μπορεί να πάρουν το πρωτάθλημα.
Πήρε το καλάμι
Τα ντέρμπι που ο Ολυμπιακός δίνει στο πρώτο μέρος της σεζόν, αυτό στο οποίο αγωνίζεται και σε ευρωπαϊκούς ομίλους, είναι πάντα για αυτόν πολύ δύσκολα. Πέρυσι, χωρίς μάλιστα να έχει ματς μεσοβδόμαδα, κέρδισε 1-0 τον ΠΑΟ με χίλιες δυσκολίες κι ένα γκολ του Φορτούνη, πρόπερσι έφερε ισοπαλία στο ΟΑΚΑ σε ένα ματς που μπορούσε να χάσει. Φέτος έφερε πάλι ισοπαλία. Το αποτέλεσμα δεν είναι εκτός λογικής – γίνεται κακό αν σκεφτείς πως προέκυψε. Ο Ολυμπιακός έκανε όλα τα λάθη που μπορούσε να κάνει. Διοργάνωσε μια γιορτή, ενώ το ματς είναι μάχη. Πήρε μαζί του το αγαπημένο του καλάμι, όπως συνήθως κάνει μετά από ευρωπαϊκές νίκες και υποτίμησε τον αντίπαλό του που όπως πάντα έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε όχι για να τον νικήσει, αλλά για να τον φρενάρει. Και τα κατάφερε με μια τακτική απλή, όπως ακριβώς και ο Ατρόμητος στην πρεμιέρα.
Όλα λογικά, όλα λάθος
Ο Πέδρο Μαρτίνς πίστεψε πως οι απουσίες στην άμυνα του ΠΑΟ είναι μη διαχειρίσημες, πως δηλαδή ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς δεν θα καταφέρει να παρατάξει μια άμυνα πραγματικά της προκοπής: πίστεψε ότι βάζοντας στα στόπερ του ΠΑΟ δύσκολα (με Ελ Αραμπί και Τικίνιο) θα τα πανικοβάλει. Αλλιώς δεν εξηγείται η επιλογή του 4-4-2 που αποδείχτηκε καταστροφικό, αλλά ούτε και τα πολλά γεμίσματα για να φτάσει η μπάλα στην περιοχή όπως όπως.
Ο Ελ Αραμπί και ο Τικίνιο στάθηκε αδύνατο να συνυπάρξουν κι αυτό είναι το δευτερο ματς στο πρωτάθλημα που η κοινή τους χρησιμοποίηση υπήρξε προβληματική. Οσο κι αν ο πρώτος μπορεί να βγει από την περιοχή, οι δυνατότητές του να βοηθήσει τη συγκεκριμένη στιγμή είναι λίγες: ίσως να έμεινε στον πάγκο πιο πολύ από ό,τι θα πρεπε, ίσως να είναι απλά ντεφορμέ – όπως και να έχει ο Ελ Αραμπί έχει θέληση να βγει για να δημιουργήσει, αλλά όχι δυνάμεις να το υποστηρίξει. Όμως το χειρότερο αποτέλεσμα του 4-4-2 το είδαμε στη μεσαία γραμμή: ο ΠΑΟ κυνήγησε τον Μαντί Καμαρά, τον έπαιξε έως και σκληρά (αδικαιολόγητη μια αγκωνιά που του ‘ριξε ο Χατζηζιοβάνης στο μισάωρο μένοντας μάλιστα ατιμώρητος), και από τη στιγμή που αυτός εγκλωβίστηκε, ο Ολυμπιακός, όσο και να κρατούσε τη μπάλα, ήταν δύσκολο να γίνει απειλητικός καθώς η άμυνα του ΠΑΟ φρόντισε να μην πάρει τελικές προσπάθειες και ο Μασούρας, που γυρνούσε μακριά από την περιοχή για να βοηθήσει τους μέσους – εξτρέμ, απόντος του τραυματία Ονιεκούρου, στην ενδεκάδα δεν υπήρχε. Ακόμα κι όταν στο δεύτερο ημίχρονο ο Ολυμπιακός βρήκε το κουράγιο να ανεβεί πιο ψηλά και να παίξει λίγο πιο πολύ με τον Λαλά και τον Ρέαμπτσουκ (στον οποίο ο ΠΑΟ έδινε επίτηδες πολύ χώρο για να σεντράρει όπως κάνουν όλοι…) και πάλι ήταν προβλέψιμος, όπως στο ματς με τον Ατρόμητο. Κι όταν ο τερματοφύλακας Μπρινιόλι σταμάτησε τον Αγκιμπού Καμαρά σε δυο περιπτώσεις όλοι κατάλαβαν πως δύσκολα θα προέκυπτε νικητής. Γιατί απέναντι σε ένα Ολυμπιακό που ήθελε αλλά δεν μπορούσε, υπήρχε ένας Παναθηναϊκός που έπαιζε από την αρχή μέχρι το τέλος για την ισοπαλία. Την πήρε και μπράβο του, αλλά στα δικά μου μάτια έχασε μια ευκαιρία για νίκη: διότι δύσκολα θα βρει ένα Ολυμπιακό τόσο κουρασμένο, αλλά και τόσο λάθος.
Θα χαμογελούσε ο Μπόλονι
Τα προβλήματα με τον Covid πριν το ματς είναι βέβαια μια καλή δικαιολογία, αλλά οι δυσκολίες του ΠΑΟ δεν ήταν στην άμυνα (όπου έλειψε τελευταία στιγμή ο Κότσιρας) - ήταν στην επίθεση και είχαν να κάνουν με την απόλυτη άρνηση της ομάδας του Γιοβάνοβιτς να παίξει λίγο ποδόσφαιρο. Ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο και μολονότι ο κόουτς του ΠΑΟ χρησιμοποίησε όλους τους διαθέσιμους κυνηγούς, γιατί, όπως είπε αυτό που έβλεπε δεν του άρεσε, οι Πράσινοι έμοιαζαν να κοιτάζουν αποκλειστικά το χρονόμετρο. Στο τέλος βέβαια η ισοπαλία ήρθε – ο σκοπός επετεύχθη. Και τώρα θα δούμε αν ο ΠΑΟ μπορεί χάρη στο αποτέλεσμα αυτό κάτι να χτίσει: του είναι απαραίτητο.
Στο τέλος ο Μαρτίνς τα είχε με τον διαιτητή, πράγμα που μαρτυρά και τον εκνευρισμό του. Στην πραγματικότητα αντικατέστησε τον Ονιεκούρο με τον Ελ Αραμπί – άλλες αλλαγές η ενδεκάδα που έφερε τη νίκη από την Κωνσταντινούπολη δεν είχε. Επομένως το πρόβλημα δεν είναι τόσο η αλλαγή ενός και μόνο ποδοσφαιριστή, αλλά η ίδια η ενδεκάδα: δεν είδα σε αυτή μεγάλες δυνατότητες να ανοίξει μια κλειστή άμυνα για τους γνωστούς λόγους. Γιατί εξτρέμ δεν υπήρχαν, γιατί οι ακραίοι αμυντικοί επιθετικά κάνουν λίγα, γιατί «δεκάρι» δεν παίζει κανείς, γιατί τις δυο καλύτερες τελικές προσπάθειες τις έκανε ο Αγκιμπού Καμαρά κι αυτό τα λέει όλα: ο Ολυμπιακός ήταν τοπίο στην ομίχλη των καπνογονων. Αλλά κι ο ΠΑΟ έτσι όπως έπαιζε δεν θα μπορούσε να κερδίσει ποτέ: στο δεύτερο ημίχρονο ειδικά όλη του η επιθετική παρουσία είναι ένα σουτ του Αλεξανδρόπουλου από 30 μέτρα. Με το χθεσινό του ματς θα χαμογελούσε ο Μπόλονι: είδε την ομάδα που ήθελε.
Βόλτα στο Ηράκλειο
Λίγο πριν ο Παναθηναϊκός πάρει την ισοπαλία στο Καραϊσκάκη ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ έστειλαν μηνύματα: όταν λένε ότι φέτος θα διεκδικήσουν το πρωτάθλημα μέχρι τέλους σοβαρολογούν κι αυτό φάνηκε χθες πολύ θεαματικά.
Ο ΠΑΟΚ κόντρα στη Σλόβαν την Πέμπτη έμοιαζε ομάδα άδεια από ενέργεια. Αλλά δεν είχε πρόβλημα ενέργειας – είχε πρόβλημα συγκέντρωσης. Για μια ακόμα χρονιά ο Ρασβάν Λουτσέσκου πιστεύει πως μπορεί να κερδίσει το πρωτάθλημα κι ως εκ τούτου για αυτόν και την ομάδα του τα ματς που αληθινά μετρούν είναι αυτά που γίνονται Σαββατοκύριακο. Ο ΠΑΟΚ μπήκε στο γήπεδο κόντρα στον ΟΦΗ με το γκάζι πατημένο και μέχρι να ανοίξει το σκορ με τον Σφιντέρσκι στο 13΄είχε χάσει τρεις ακόμα ευκαιρίες! Ο ΟΦΗ δεν κατάφερε να τον τρομάξει και να τον σταματήσει ούτε κι όταν ο Ντουρμισάι στο 5΄αστόχησε εξ επαφής απέναντι στον Πασχαλάκη. Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ ματς και η μόνη δικαιολογία του ΟΦΗ μπορεί να είναι ότι ο Νίκος Νιόπλιας έχασε τέσσερις παίκτες πριν από το παιγνίδι – όποιοι χρησιμοποιήθηκαν δεν ανταποκρίθηκαν στις ανάγκες του αγώνα, ίσως γιατί κάποιοι όπως ο Γουές δεν έπαιζαν καν στις θέσεις τους. Αντιθέτως ανταποκρίθηκαν άριστα στην αποστολή τους για μια ακόμα φορά οι χαφ του Λουτσέσκου που είναι η δύναμη του ΠΑΟΚ: ο Κούτριτς σκόραρε με μια εκτέλεση φάουλ πραγματική ζωγραφιά, ο Ντόουγκλας Ασουνσάο έκανε το 0-3, ο Σβαπ ήταν πάλι από τους καλύτερους. Όλα στο Ηράκλειο ήταν απλά. Και οι επιστροφές του Ινγκασον, του Βαρέλα και του Ελ Καντουρί θα δώσουν στον ΠΑΟΚ ακόμα περισσότερη ανθεκτικότητα: αν περάσει από το Καραϊσκάκη μετά την διακοπή γίνεται μεγάλο φαβορί για το πρωτάθλημα, γιατί η ομάδα του είναι η πιο δεμένη από όλες.
Απλά και στο Αγρίνιο
Απλά ήταν όλα και για την ΑΕΚ στο Αγρίνιο – κι ας καρδιοχτύπησε λίγο όταν ο Βέργος μείωσε το σκορ για τον Παναιτωλικό στο 60΄: ο Μιλόγεβιτς φάνηκε ότι έχει καταλάβει και τα δυο μαθήματα που πήρε – κι αυτό στο Ηράκλειο, κι αυτό στην Τούμπα. Χθες παρουσίασε μια ΑΕΚ με μια κανονική τριάδα μέσων (Λεταλέκ, Μάνταλος, Σιμόες), ζήτησε πίεση από την αρχή και η ΑΕΚ βρήκε με τον Λιβάι Γκαρσία ένα υπέροχο γκολ για το 0-1 νωρίς, ενώ και το 0-2 από τον Βράνιες έγινε πριν να φύγει το ημίχρονο. Μετά το 1-2 ο Μιλόγεβιτς φρέσκαρε τα χαφ με τον Χατζισαφί αντί του Μάνταλου, άλλαξε τον Αραούχο με τον Καρίμ για να έχει ένα φρέσκο παίκτη στην επίθεση και ζήτησε από τον Τζούμπερ να μείνει ψηλά: ο Ελβετός με ένα προσωπικό γκολ έκανε το 1-3. Η ΑΕΚ είδε στο Αγρίνιο για μια ακόμα φορά πως μπορεί να κερδίζει τα ματς: το να περιμένει ότι θα λυθούν τα αμυντικά της προβλήματα ως δια μαγείας είναι κουταμάρα – λύσεις και βαθμούς μπορεί να έχει μόνο χάρη στο επιθετικό της παιγνίδι. Νομίζω ότι ο Μιλόγεβιτς κατάλαβε και πως κάποιοι από τους παλιούς είναι σαφώς πιο χρήσιμοι από κάποιους καινούργιους: ο Μάνταλος και ο Σιμόες π.χ δεν μπορεί να μείνουν στην άκρη.
Ποιος θα την πληρώσει
Ερχεται διακοπή και οι προπονητές πρέπει να ανησυχούν. Ο Ρσάσταβατς π.χ είναι χωρίς νίκη σε πέντε ματς αλλά η είδηση είναι η ισοπαλία του Αρη. Ο Αρης χωρίς Μπερτόλιο, Γκάμα, Ματίγια στραβοπάτησε με τον Απόλλωνα: έχει πρόβλημα με τις κλειστές άμυνες – το είδαμε και με τον ΟΦΗ και τον Ιωνικό. Εκεί που η μαχητικότητα δεν αρκεί και χρειάζονται επιθετικές ιδέες και τρόποι να ανοίξει μια κλειστή άμυνα ο Αρης έχει θεματάκια: σήμερα για πρώτη φορά φαίνεται το βάρος των -6 στη βαθμολογία. Είναι ένα πρωτάθλημα στο οποίο αβαντάζ έχει όποιος σκοράρει εύκολα κι όχι όποιος δεν δέχεται γκολ. Κι αυτό, το εύκολο γκολ δηλαδή, στο τέλος θα κρίνει και την έκβασή του…
