Μοιάζει να έχει γίνει λίγο κανόνας: πριν από ματς που έχει μπροστά του στο Τσάμπιονς λιγκ ο Ολυμπιακός κερδίζει και ο προπονητής του γκρινιάζει. Συνέβη μετά το ματς με την ΑΕΛ, μετά το ματς με τον Λεβαδειακό και μετά το χθεσινό ματς με τον Ατρόμητο. Ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ είναι προληπτικός και δεν θα μπορούσε να μην είναι μετά τα πολλά που έχει ζήσει στο δύσκολο και απαιτητικό κόσμο του ισπανικού ποδοσφαίρου όπου συνήθως δούλευε σε ομάδες που είχαν τον δύσκολο στόχο της παραμονής: για να τον πιάσεις θες και μια μεταφυσική βοήθεια. Αλλά όταν γκρινιάζει για την απόδοση των παικτών του δεν το κάνει γιατί αυτό φέρνει γούρι: μόνο τύχη δεν έχει φέτος ο Ολυμπιακός στα ματς του Τσάμπιονς λιγκ. Το κάνει γιατί προτιμά να λέει αυτό που βλέπει ώστε να έχει και την συνείδησή του ήσυχη. Ακόμα και στο ποδόσφαιρο των social media υπάρχουν άνθρωποι που δεν σκέφτονται τι θα πουν για να κερδίσουν like και καρδούλες. Αλλά ο προπονητής δεν έχει εξηγήσει γιατί αυτό συμβαίνει. Έχω κάποιες υποψίες και θα τις καταθέσω καθώς το βρίσκω πιο ενδιαφέρον από το να γράψω πως ο Ολυμπιακός κέρδισε σχεδόν περπατώντας τον Ατρόμητο με 3-0.
Τα δύο δεδομένα
Η συνηθέστερη από τις δικαιολογίες που ακούγεται σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι «οι παίκτες έχουν το μυαλό στο ματς που ακολουθεί». Ισχύει αλλά μόνο εν μέρει. Πρώτα από όλα δεν γίνεται όλοι οι παίκτες να το κάνουν: δεν συνεννοούνται μεταξύ τους και λένε «σήμερα θα σκεφτόμαστε τον επόμενο αντίπαλο» - αυτά δεν υπάρχουν. Το να κατεβάσει μια ομάδα ταχύτητα γιατί έχει καθαρίσει το ματς (κι ο προπονητής της ενόψει του επόμενου κάνει κι αλλαγές πχ) είναι κάτι που μπορεί να συμβεί. Το να μην πατάει γκάζι μια ομάδα από την αρχή ενώ αυτό επιβάλλεται, είναι πιο δύσκολα εξηγήσιμο.
Στην περίπτωση του Ολυμπιακού υπάρχουν δυο δεδομένα που είναι ο λόγος αυτής της συχνά ράθυμης απόδοσης. Το ένα είναι ότι ο Ολυμπιακός έχει βασικούς και αναπληρωματικούς – σε ρόλους μάλιστα πολύ διακριτούς – και η απόδοση των βασικών του, όποια κι αν είναι, δεν τους στοιχίζει την θέση στην ενδεκάδα στο επόμενο ματς, παρά πάρα πολύ σπάνια. Ο δεύτερος λόγος είναι η πολύ καλή γνώση της δυσκολίας που οι παίκτες έχουν μπροστά τους. Οι πιο πολλοί μοιάζουν να παίζουν ματς όπως το χθεσινό με την βεβαιότητα ότι δεν χρειάζεται να κάνουν και πολλά για να τα κερδίσουν.
Οι βασικοί σπανίως φορτσάρουν
Η συμπεριφορά έχει να κάνει με την νοοτροπία και η νοοτροπία στα σπορ σχετίζεται πάντα με το τι κουβαλάς στο μυαλό. Ο Μεντιλίμπαρ έχει επενδύσει πάνω στην διάκριση βασικών και αναπληρωματικών: η ενδεκάδα της ομάδας του είναι γνωστή σε όλους. Αυτή την ενδεκάδα την στηρίζει γιατί πιστεύει πως ένα από τα χρησιμότερα πράγματα σε μια ομάδα είναι η ομοιογένεια και η γνώση του παιγνιδιού. Αλλά όταν οι έντεκα που αρχίζουν το ματς είναι σχεδόν δεδομένοι (κάθε εβδομάδα παίζεται μία ή δύο το πολύ θέσεις), αυτοί αρχίζουν να κάνουν και λίγη αυτοδιαχείριση παραπάνω. Όταν ακολουθεί η Ρεάλ (ή η Αρσεναλ, ή η Μπαρτσελόνα ή η PSV) και γνωρίζεις καλά πως εσύ θα παίξεις και σε αυτό ό,τι και να γίνει, μπορεί και να αρχίσεις να προσέχεις, να αποφεύγεις τα σπριντ, να μην βάζεις πάντα τα πόδια σου, να παίζεις χωρίς μεγάλη ένταση: αυτό το τελευταίο είναι το βασικό χαρακτηριστικό αυτών των παιγνιδιών κι αυτό είναι που θυμώνει τον προπονητή που την ένταση την θέλει καθώς είναι δομικό συστατικό στο παιγνίδι του.
Η χαμηλή ένταση οδηγεί σε περισσότερες σέντρες, λιγότερη κίνηση, λιγότερο πρέσινγκ, λιγότερο τρέξιμο, εν τέλει λιγότερο παιγνίδι. Δεν είναι τυχαίο ότι κόντρα στον Ατρόμητο το σκορ μεγάλωσε όταν ήρθαν από τον πάγκο παίκτες που θέλουν να κερδίσουν χρόνο συμμετοχής και να γίνουν κι αυτοί βασικοί. Ο Γιάρεμσουκ γνωρίζει πως αν κάνει αυτά που ζητά ο προπονητής θα καταφέρει να πάρει και περισσότερο χρόνο: πήρε πέρσι που ήταν νεοφερμένος άρα φέτος που είναι «παλιός» θα του είναι και ευκολότερο. Ο Ταρέμι ελπίζει στα γκολ του. Χθες έβαλε δύο εύκολα, αλλά ήταν και στις δυο περιπτώσεις εκεί που έπρεπε.
Η υπερβολική σιγουριά
Παραδόξως και η καλή πλέον γνώση των αντιπάλων που έχουν οι παίκτες του Ολυμπιακού δημιουργεί ένα προβληματάκι απόδοσης. Χθες ο Ατρόμητος έκανε όλες κι όλες τρεις ευκαιρίες: ήταν καλά τακτοποιημένος, φάνηκε ότι άλλαξε προπονητή, έχει τον καλό και γρήγορο Μποκού που μπορεί να τρέξει κάθε άμυνα αλλά δεν έβαλε ποτέ τον Ολυμπιακό σε φάση εγρήγορσης. Κι ο Ολυμπιακός του Μεντιλίμπαρ αν δεν πιεστεί να ανεβάσει στροφές δύσκολα το κάνει από μόνος του. Ειδικά όταν οι παίκτες του γνωρίζουν πως στην Ελλάδα πέρα από την απαίτηση για νίκες δεν υπάρχει τίποτα άλλο: το καλό ποδόσφαιρο αφορά ολοένα και λιγότερους. Βέβαια επειδή μιλάμε για ποδόσφαιρο ορισμένα πράγματα είναι και συγκυριακά. Και χθες ο Ολυμπιακός είχε δυο δοκάρια – με την Κηφισιά είχε τρία. Αν το σουτ του Ζέλσον στο 45΄ή το σουτ φάουλ του ΕλΚαμπί στο 55΄είχαν καταπλήξει στα δίχτυα ίσως και ο Μεντιλίμπαρ να μιλούσε αλλιώς.
Δεν θέλει διακοπές
Υπάρχει και κάτι ακόμα που κάνει κατανοητές αυτές τις μέτριες κατά τον Μεντιλίμπαρ εμφανίσεις που συνοδεύονται συνήθως από σχετικά άνετες νίκες: ότι πολύ συχνά μιλάμε για ματς που προκύπτουν έπειτα από διακοπή πρωταθλήματος. Ο Μεντιλίμπαρ έχοντας κάνει μια κανονική προετοιμασία το περασμένο καλοκαίρι δεν αγαπάει τις διακοπές πρωταθλήματος και προτιμά τα συνεχόμενα ματς: ποτέ άλλωστε δεν έχει διαμαρτυρηθεί για το πρόγραμμα και σπανιότατα μιλά για κούραση κτλ. Όταν υπάρχουν διακοπές στους εναπομείναντες παίκτες (αυτούς που δεν πάνε στις Εθνικές) δίνει συνήθως μεγάλα ρεπό για να καθαρίσουν το μυαλό τους. Αλλά όλο αυτό συνήθως μεγαλώνει την δυσκολία στην επιστροφή: οι μεν διεθνείς μπορεί εξαιτίας ταξιδιών να είναι λίγο κουρασμένοι (ο Ρέτσος πχ με την Εθνική έπαιξε δυο ματς Σάββατο και Τρίτη), οι δε υπόλοιποι είναι σαν να γυρνάνε στην δουλειά μετά από ένα ωραίο διάλειμμα που τους ψιλοαδειάζει. Είναι σαν αδειούχοι που γυρνάνε στο στρατόπεδο: στην θητεία η άδεια ποτέ δεν φτάνει.
Υπάρχουν κι άλλοι
Για να μην παρεξηγηθώ δεν τους δικαιολογώ: καμία ομάδα δεν δικαιολογώ όταν το ποδόσφαιρο που παίζει είναι κατώτερο αυτού που μπορεί, ανεξάρτητα από το αν κερδίζει. Απλά προσπαθώ να εξηγήσω πως γίνεται μια ομάδα να είναι πρώτη στην βαθμολογία, να έχει σήμερα την καλύτερη επίθεση και την καλύτερη άμυνα στο πρωτάθλημα, να παίζει σε ένα γήπεδο συνεχώς γεμάτο (πράγμα που συμβαίνει πως ο κόσμος της είναι ευχαριστημένος) και ο προπονητής της να γκρινιάζει. Γκρινιάζει γιατί έχει δίκιο: δεν τρελάθηκε. Αλλά πρέπει να βρει ένα τρόπο να υποχρεώνει τους παίκτες του να δίνουν κάτι παραπάνω. Κι αν δεν μπορούν ή δεν το κρίνουν απαραίτητο οι βασικοί του, ας του θυμίσει διακριτικά κάποιος ότι έχει και αναπληρωματικούς. Που όχι τυχαία είχαν χθες μεγαλύτερη διάθεση να δείξουν πράγματα για αυτό και το κάπως ρευστό 1-0 το έκαναν 3-0 με δυο γκολ στο τελευταίο δεκάλεπτο…
(Gazzeta.gr Νοέμβριος 2025)
