Οι Νορβηγοί προκρίθηκαν για τα τελικά του μουντιάλ κάνοντας πραγματικά εντυπωσιακά πράγματα, όπως το ότι πέτυχαν επτά γκολ στους Ιταλούς σε δυο ματς: όσο κι αν οι Ιταλοί δεν περνάνε τις καλύτερες μέρες τους ποδοσφαιρικά τις δυο ήττες τους από την Νορβηγία (με 0-3 στο Οσλο και 1-4 στο Σαν Σίρο) ήταν δύσκολο να τις φανταστείς ως προς την έκταση του σκορ. Αλλά όταν ο Ερλινγκ Χάαλαντ είναι σε τέτοια κατάσταση όλα γίνονται απλά. Μιλάμε για τον καλύτερο φορ του κόσμου σε μια εποχή που οι καλοί φορ σπανίζουν.   

Ρεκόρ που κρατάνε δεκαετίες

Η δήλωση του Χάαλαντ ότι θύμωσε με τους Ιταλούς γιατί του πιάνανε τα οπίσθια για να τον εκνευρίσουν και για αυτό τους έβαλε δυο γκολ, έκανε το γύρο του κόσμου αλλά σημασία δεν έχει τι λέει αλλά τι κάνει. Τα νούμερα του Χάαλαντ φέτος είναι κάτι το τρομακτικό. Στο «Μεάτσα» συντέλεσε στην διάλυση της Ιταλίας με δύο ακόμα γκολ. Το εντυπωσιακό είναι ότι με αυτά ισοφάρισε μια επίδοση συνεχόμενων γκολ με την φανέλα Εθνικής ομάδας κάνοντας κάτι που είχαμε να δούμε πάνω από 60 χρόνια: με τα γκολ αυτά ο Χάαλαντ σκόραρε για ενδέκατο συνεχόμενο παιχνίδι με την Νορβηγία! Το φοβερό αυτό σερί του ξεκίνησε στις 14 Νοεμβρίου 2024 στο παιχνίδι με τη Σλοβενία και συνεχίζεται δύο ολόκληρα χρόνια! Το πόσο απίθανο είναι αυτό το ρεκόρ καταλαβαίνεις αν δεις ποιος ήταν ο προηγούμενος κάτοχός του: δεν ήταν ούτε Ευρωπαίος, ούτε Λατινοαμερικάνος για τον απλούστατο λόγο ότι κάτι τέτοιο στην Ευρώπη ή στην Λατινική Αμερική είναι αδύνατον να συμβεί. Ο Χάαλαντ έπιασε το ρεκόρ του Μαλαισιανού (!) Αμπντούλ Γκάνι Μινχάτ που είχε σκοράρει σε 11 συνεχόμενα ματς (από τις 28 Μαΐου 1961 μέχρι τις 28 Αυγούστου 1962) με την φανέλα της Εθνικής του ομάδας, αλλά σε διοργανώσεις όπως το πανασιατικό πρωτάθλημα και τα προκριματικά του και θα δούμε αν θα το καταρρίψει. Για να έχετε μια εικόνα του πόσο απίθανο είναι αυτό σκεφτείτε πως τα ιερά τέρατα του καιρού μας, ο Κριστιάνο Ρονάλντο και ο Μέσι, ούτε καν έχουν πλησιάσει κάτι ανάλογο. Ο Κριστιάνο για τον οποίο παίζει όλη η Εθνική Πορτογαλίας χρόνια τώρα έχει καταφέρει να σκοράρει μόλις σε έξι σερί ματς με την Εθνική του. Ενώ ο Μέσι των ρεκόρ και των θαυμάτων που έχει στην συλλογή του οκτώ Χρυσές Μπάλες έχει σκοράρει σερί σε οκτώ αγώνες της Εθνικής Αργεντινής.

Μπορεί να φτάσει τα 70 γκολ

Ο Χάαλαντ κάνει στην Εθνική Νορβηγίας ό,τι κάνει και στην Μάντσεστερ Σίτυ. Και σε αυτή μοιάζει ασταμάτητος φέτος καθώς έχει πετύχει 19 γκολ για χάρη της σε όλες τις διοργανώσεις: πέντε στο Τσάμπιονς λιγκ σε πέντε ματς και 14 για την Πρέμιερ λιγκ σε έντεκα  ματς. Οχι τυχαία στα δυο που δεν σκόραρε η Σίτυ έχασε (από την Τότεναμ και την Αστον Βίλα). Στα προκριματικά του μουντιάλ με την Νορβηγία οι επιδόσεις του είναι λίγο καλύτερες: πέτυχε 16 γκολ σε οκτώ παιχνίδια – δύο γκολ δηλαδή ανά ματς. Αν προστεθούν φέτος τα γκολ που έχει πετύχει με τη Μάντσεστερ Σίτι και την Εθνική ομάδα διαπιστώνεις ότι ο τύπος έχει 32 γκολ σε μόλις 20 αγώνες που σημαίνει πως αν δώσει 50 αγώνες μέχρι το τέλος της σεζόν και συνεχίσει έτσι μπορεί να φτάσει τα 70 γκολ! Ισως φρενάρει. Αλλά ποιο απίθανο μου μοιάζει αυτό από το να συνεχίσει να σκοράρει. 

Δεν έχει βεβαία αρχίσει να σκοράρει με την Νορβηγία τώρα: το κάνει από την πρώτη στιγμή που έγινε διεθνής. Για να σκοράρει για πρώτη φορά του χρειάστηκαν μόλις 3 ματς: το έκανε κόντρα στους Αυστριακούς τον Σεπτέμβρη του 2020 – οι Νορβηγοί είχαν χάσει με 1-2. Εκτοτε έκανε τρία χατ τρικ (με Ισραήλ, Κόσοβο, Καζακστάν) ενώ φέτος στην Μολδαβία έβαλε 5 γκολ! Εφτασε τα 55 γκολ σε διεθνείς αγώνες και τόσα έχει και ο Κιλιάν Εμπαπέ, που όμως έκανε ντεμπούτο με την Γαλλία στα 17 του και έχει ήδη δώσει 94 ματς μαζί της. Ο Χάαλαντ έχει παίξει με την Νορβηγία 46 ματς λιγότερα από αυτόν. Ο Γιόργκεν Γιούβε ήταν ο αρχισκόρερ της Νορβηγίας για 90 χρόνια ολόκληρα χρόνια: είχε πετύχει 33 γκολ σε καιρούς που τα γκολ έπεφταν βροχή - ο Χάαλαντ χρειάστηκε 25 ματς για τον ξεπεράσει. Είναι επίσης ο πρώτος παίκτης που χρειάστηκε λιγότερα από 50 παιχνίδια για να ξεπεράσει το φράγμα των 50 γκολ τα τελευταία 50 χρόνια.

Οι πριν τον Χάαλαντ ήταν από «τζάκι»

Όλα αυτά είναι καταπληκτικά αλλά υπάρχει και κάτι άλλο σημαντικότερο που αφορά την ίδια την ποδοσφαιρική ιστορία κι όχι επιδόσεις και νούμερα. Ο Χάαλαντ είναι ο πρώτος που διεκδικεί τον τίτλο του καλύτερου φορ της εποχής του και δεν προέρχεται από ομάδα που θεωρείται παραδοσιακή διεκδικήτρια του παγκόσμιου κυπέλου. Ο σέντερ φορ, όπως και το «δεκάρι», ήταν πάντα το πιο λαμπρό πετράδι του στέμματος κάθε υποψήφιου παγκόσμιου πρωταθλητή. Σήμερα τα «δεκάρια» είναι όλο και λιγότερα, ενώ και οι σπουδαίου φορ λιγοστεύουν. Όμως αντίθετα από τον ρόλο του «δεκαριού» που είτε αλλάζει, είτε και χάνεται ο ρόλος του φορ υπάρχει και θα υπάρχει. Δεν θέλω να πάω πολύ πίσω για να θυμίσω τους καλύτερους: περιορίζομαι στο να υπενθυμίσω μερικούς που κρίνανε μεγάλα τουρνουά γιατί ήξεραν την Τέχνη του γκολ. Ο Πελέ δεν ξεκίνησε ως φορ, αλλά έγινε φορ μεγαλώνοντας. Ο Γκερντ Μίλερ είχε σκοράρει πάρα πολύ πριν βγάλει με τα γκολ του την Γερμανία παγκόσμια πρωταθλήτρια. Ο Κέμπες ήταν αξιοσέβαστος στην Λατινική Αμερική πριν τον δούμε με την Αργεντινή το 1978. Ο Πάολο Ρόσι ήταν ο καλύτερος στον καιρό του για μια γεμάτη πενταετία. Ο Ρομάριο για σαφώς περισσότερο. Τον διαδέχτηκε ο Ρονάλντο, το φαινόμενο, με όλες τις θεαματικές του περιπέτειες.

Ο Μπατιστούτα, ο Αντριάνο, ο τεράστιος Μάρκο Βαν Μπάστεν δεν κέρδισαν το μουντιάλ, αλλά τον τίτλο του καλύτερου φορ στον κόσμο άτυπα κάποια στιγμή τον είχαν. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο επίσης ως φορ έκανε τα καλύτερα του κι ο Μέσι στην Μπαρτσελόνα βοήθησε τον Γκουαρντιόλα να εμπνευστεί τον ρόλο του «ψεύτικου φορ» που άλλαξε την θέση. Σήμερα αν δεν υπήρχε ο Χάαλαντ θα υπήρχε σοβαρό δίλλημα αν ο καλύτερος είναι ο Χάρι Κέιν που στην Γερμανία κάνει δεύτερη καριέρα με την Μπάγερν Μονάχου και στην Εθνική Αγγλίας είναι σταθερότατος ή ο ΕμΠαπέ που την θέση του φορ την ανακάλυψε στην Ρεάλ Μαδρίτης της οποίας ο τελευταίος μεγάλος φορ ήταν ο Μπενζεμά. Πριν τον Χάαλαντ ο μόνος αληθινά πολύ μεγάλος φορ που δεν προερχόταν από χώρα που διεκδικεί το μουντιάλ ήταν ο Λεβαντόφσκι. Αλλά ο καλός Πολωνός δεν είχε επιδόσεις σαν αυτές του Χάαλαντ. Κι όταν αυτός ζούσε τις μεγάλες του μέρες στην Μπάγερν Μονάχου υπήρχαν αρκετοί που μπορούσαν να συγκριθούν μαζί του: ο Αγκουέρο, ο Τόρες, οι πολλοί και καλοί Γάλλοι κτλ. Και υπήρχε κι ο Ιμπραϊμοβιτς που έγραψε κι αυτός την ιστορία του έστω κι αν σέντερ φορ έπαιξε μόνο μεγαλώνοντας. Ενώ με τον Χάαλαντ αυτή την στιγμή δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να συγκριθεί: ο Νορβηγός σπάει παντού ρεκόρ που κρατούσαν δεκαετίες. Και παίζει φορ και μόνο.         

Η δύσκολη δουλειά των μπαμπάδων

Για τον Χάαλαντ η πρόκριση στο μουντιάλ αποτελούσε περίπου οικογενειακή παρακαταθήκη: ο πατέρας του Αλφ Ινγκε είχε αγωνιστεί με την Νορβηγία στη διοργάνωση του 1994 που -κοίτα σύμπτωση - κι αυτή, όπως και η εφετινή στην οποία οδήγησε την Νορβηγία ο Χάαλαντ - είχε γίνει στις ΗΠΑ. Η Νορβηγία θα επιστρέψει σε Παγκόσμιο Κύπελλο ύστερα από 28 χρόνια και αυτή η συμμετοχή της είναι η τέταρτη μόλις στην ιστορία της. Αλλά η πρώτη που στην ομάδα της θα έχει τον καλύτερο φορ του καιρού μας. Χρόνια πριν όταν είχε εμφανιστεί είχα γράψει πως κάποια μέρα για τους μπαμπάδες θα είναι δύσκολο να εξηγήσουν στα παιδιά τους πως ο καλύτερος σε αυτή την θέση στον καιρό μας δεν είναι Βραζιλιάνος, Αργεντίνος, Αγγλος, Γερμανός, Γάλλος, Ισπανός ή έστω Ιταλός η Πορτογάλος, αλλά Νορβηγός. Εφτασε η ώρα να το κάνουν.