Χθες έγραφα για τον Χάαλαντ και τα εντυπωσιακά του κατορθώματα στα ευρωπαϊκά προκριματικά του μουντιάλ, όμως σε αυτά είχαμε κυρίως ιστορίες από το «Μπλεκ» και το «Αγόρι». Τι κοινό είχαν αυτές οι ιστορίες; Μόνο ένα: ήταν όλες βρετανικές, εξελίσσονταν δηλαδή στο νησί και είχαν πρωταγωνιστές Αγγλους, αλλά και Σκοτσέζους, και Ιρλανδούς και Ουαλούς. Αυτό συνέβη και στα ευρωπαϊκά προκριματικά του μουντιάλ και είναι εντυπωσιακό: οι Αγγλοι και οι Σκωτσέζοι προκρίθηκαν ενώ οι Ιρλανδοί, οι Βορειοϊρλανδοί και οι Ουαλοί είναι στα μπαράζ. Και σε μερικές περιπτώσεις έχουν συμβεί πράγματα που γίνονταν μόνο στα παλιά εκείνα αθώα αλλά πολύ ποδοσφαιρικά κόμικς χάρη στα οποία η γενιά μου αγάπησε το βρετανικό ποδόσφαιρο. Πολλά χρόνια πριν δημιουργηθεί η λαμπερή κι αστραφτερή Πρέμιερ λιγκ που λατρεύουν οι σημερινοί πιτσιρικάδες.

Τα Λιοντάρια προοδεύουν

Η Εθνική Αγγλίας είναι πάντα και με ένα μαγικό τρόπο η ατμομηχανή του βρετανικού ποδοσφαίρου: ίσως να λειτουργεί κάποιου είδους υπόγειος ανταγωνισμός ίσως το πράγμα να οφείλεται ότι Σκωτσέζοι, Ιρλανδοί και Ουαλοί στελεχώνουν κατά βάση αγγλικές ομάδες (όλων των κατηγοριών), αλλά παραδοσιακά όταν πηγαίνει καλά η Εθνική Αγγλίας πάνε καλά και οι υπόλοιποι. Η μετάβαση των Λιονταριών από τον καλό αλλά πολυσυζητημένο Γκάρεθ Σάουθγκέιτ στον Τόμας Τούχελ υπήρξε αρμονική και η πρόοδος παραμένει σταθερή. Η Αγγλία φυσικά και θα προκρινόταν από τα προκριματικά χωρίς μεγάλα προβλήματα (μολονότι ο όμιλος με παρούσες την Αλβανία και την Σερβία δεν ήταν πολύ απλός), πλην όμως το έκανε πολύ εντυπωσιακά. Είναι η μόνη ευρωπαϊκή ομάδα που προκρίθηκε μόνο με νίκες (8 σε 8 ματς) και είναι η μόνη που τα κατάφερε χωρίς να δεχτεί γκολ.

Εξακολουθεί να είναι μια δύσκολη ομάδα για τον προπονητή της: αρκεί να δει κανείς τα καμώματα του Μπέλιγχαμ όταν έγινε αλλαγή στο ματς με την Αλβανία για να το καταλάβει. Αλλά είναι και μια ομάδα με σειρά, ιεραρχία και ομοιογένεια αφού ο Τούχελ δεν πείραξε πολλά από αυτά που βρήκε. Ο Γερμανός άλλαξε λίγο την άμυνα καθώς καθιέρωσε τον Κόνσα δίπλα στον Στόουνς αλλά και τον νεαρό Ο’ Ράιλι στα αριστερά, ψάχνει πάντα τον παίκτη δίπλα στον Ντέγκλαν Ράις, αλλά κυρίως χαίρεται για τις πολλές λύσεις στην επίθεση, όπου ο Σάκα και ο Χάρι Κέιν είναι οι σταθερές αξίες, ο Ράσφορντ και ο Φόντεν επέστρεψαν σε φόρμα, ο Εζε κι ο Μόργαν Ρότζερς περιμένουν τις ευκαιρίες τους. Η Αγγλία δεν πήρε απλά μια πρόκριση χωρίς να δεχτεί γκολ: έκανε επίδειξη δύναμης ενόψει του μουντιάλ. Στο οποίο πάει με τον αέρα του φαβορί για να γράψει μια ιστορία για το περιοδικό Αγόρι. 

Η Σκωτία των κάστρων και των παραμυθιών

Αν οι Αγγλοι έκαναν την δουλειά τους οι Σκωτσέζοι έκαναν μια αληθινή υπέρβαση. Για το πόσο εκτιμούσα την μαχητικότητα αυτής της ομάδας και την απουσία κάθε είδους έπαρσης είχα γράψει πριν το ματς που είχαν να δώσουν με την Εθνικής μας, όταν και σημείωνα ότι από δαύτους έχουμε να μάθουμε πολλά. Αλλά ομολογώ ότι δεν περίμενα ότι θα προκριθούν. Το κατάφεραν με ένα τρόπο αληθινά επικό δείχνοντας στο τέλος του τουρνουά και επιθετικές αρετές που οφείλονται σε κάτι απλό: λειτούργησε πολύ καλά ο ΜακΤόμινι και τους σήκωσε στις πλάτες του. Στο Καραϊσκάκη οι Σκωτσέζοι έδειξαν όλη τους την πίστη όταν παραλίγο να ανατρέψουν το σε βάρος τους 3-0. Αλλά ήταν το ματς με την Δανία αυτό που έμοιαζε σχεδιασμένο από κάποιο μερακλή των βρετανικών κόμικς. Υπάρχουν σε αυτό πολλά που διαβάζαμε σε αυτά. Ένα γκολ του ΜακΤόμινι με ψαλίδι, ένα του Κένι ΜακΛιν από την σέντρα του γηπέδου στις καθυστερήσεις και φυσικά μια νίκη που ήταν όχι αποτέλεσμα ενός σπουδαίου παιγνιδιού («τα κάναμε όλα λάθος αλλά στο τέλος κερδίσαμε» είπε ο πολύ αυστηρός Ρόμπερστον), αλλά μιας γιγάντιας θέλησης. Η Εθνική Σκωτίας έκανε την ίδια την χώρα της να την λατρέψει και τους συνήθως ψύχραιμους σχολιαστές του BBC να χοροπηδάνε σαν τρελοί από τη χαρά τους για αυτό που βλέπανε. Ποιος θα το πίστευε ότι σε έξι μόλις ματς θα έριχνε επτά βαθμούς διαφορά στην Εθνική μας από την οποία έχασε κιόλας στο Καραϊσκάκη και θα τερμάτιζε και πρώτη τιμωρώντας την τρέλα των Δανών που με την Λευκορωσία έβαλαν αναπληρωματικούς για να προετοιμαστούν για ένα τελικό στην Γλασκόβη…

Ενας Ισλανδός κι ένας Τρόι Πάροτ

Μια ιστορία από το Αγόρι είναι και η παρουσία της Ιρλανδίας στα play off. Αλλά αυτή έχει όνομα και επώνυμο: λέγεται Τρόι Πάροτ και στο Δουβλίνο είναι πλέον εθνικός ήρωας. Η Ιρλανδία ήταν στον ίδιο όμιλο με την Πορτογαλία και την σχετικά σταθερή τον τελευταίο καιρό Ουγγαρία που την περίμενε στην Βουδαπέστη στο τελευταίο ματς του ομίλου έχοντας ως δεδομένο ότι και με ισοπαλία έπαιρνε μια θέση στα play off. Πριν αυτό το κρίσιμο τελευταίο ματς οι Ιρλανδοί έπρεπε να κάνουν κάτι που έμοιαζε πολύ δύσκολο: να κερδίσουν στο Δουβλίνο τους Πορτογάλους που πήγαν εκεί χωρίς ήττα. Πριν το ματς αυτό ο κόουτς Χέιμιρ Χάλγκριμσον είχε ένα μεγάλο πρόβλημα: ο σέντερ φορ του Εβαν Φέργκιουσον, που δεν σκίζει στην Ρόμα αλλά έμοιαζε αναντικατάστατος στην Εθνική Ιρλανδίας χτύπησε στον αστράγαλο. Ο Ισλανδός κόουτς έβαλε στην θέση του τον Τρόι Πάροτ. Μην με ρωτάτε πως ένας Ισλανδός που προηγουμένως δούλευε στην Τζαμάικα (!) βρίσκεται στον πάγκο της Ιρλανδίας: αυτά τα ξέρουν μόνο όσοι σχεδιάζουν ιστορίες για το Μπλεκ. Οι ίδιοι σχεδίασαν και την ιστορία του Πάροτ.

Στο ματς με την Πορτογαλία το κατόρθωμά του να πετύχει δυο γκολ το έκρυψε η αποβολή του Κριστιάνο Ρονάλντο: τα φώτα έπεσαν στον 40αρη σούπερ σταρ, ο Πάροτ έμοιαζε κομπάρσος ακόμα και στην μεγαλύτερη στιγμή του. Αλλά όταν με τρία δικά του γκολ οι Ιρλανδοί κούρσεψαν το Φέρενς Πούσκας ο τύπος έγινε για ένα βράδυ το πρόσωπο των προκριματικών: με τα δικά του γκολ η Ιρλανδία μετέτρεψε το σε βάρος της 1-2 στο 80΄ σε ένα θριαμβευτικό 3-2 στο 96΄- και το έκανε με τον τρόπο της. Το γκολ της νίκης έρχεται από γέμισμα του τερματοφύλακα Κέλεχερ, που έχει ανεβεί στην σέντρα για να βρει το φορ που είχε πετύχει 4 όλα κι όλα γκολ με την Εθνική του, πριν βάλει 5 συνεχόμενα στα δυο πιο κρίσιμα ματς που η Ιρλανδία έδωσε τα τελευταία χρόνια. Ο Πάροτ, έκανε ντεμπούτο στα 16 του στην Τότεναμ, χάθηκε στην συνέχεια τριγυρνώντας στο νησί για να βρεθεί στην Ολλανδία. Βγάζει σήμερα το ψωμί του στην Αλκμααρ στην οποία τα πάει μια χαρά. Δεν έχει την παραμικρή αμφιβολία: οι Ιρλανδοί, είπε, θα πάνε κι αυτή την φορά στις ΗΠΑ όπως πήγαν κάποτε οι παππούδες τους μετανάστες!

Αλίμονο στους Ιταλούς  

Εβλεπα τις κληρώσεις των play off. Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι οι Ιταλοί πχ την έχουν άσχημα. Θα παίξουν με Βόρεια Ιρλανδία κι αν την αποκλείσουν θα πάνε στο Κάρντιφ για να παίξουν με την Ουαλία, που για να βγει δεύτερη στον όμιλο έβαλε 7 γκολ (!) στους Σκοπιανούς – κι αυτό σαν ιστορία από το Αγόρι ακούγεται. Αλλά το χειρότερο για τους Ιταλούς είναι ότι οι ΒόρειοΙρλανδοί δεν έχουν γράψει σε αυτά τα προκριματικά ακόμα καμία ιστορία: από το Nations League έφτασαν στα μπαράζ. Και πολύ φοβάμαι για τους φρατέλους ότι μια ιστορία από αυτές που βρίσκεις μόνο στα κόμικς μπορεί να γράψουν κι αυτοί…