Ο Ολυμπιακός στην Ευρωλίγκα επέστρεψε στις νίκες κερδίζοντας την Παρί με 98-86. Ο ΠΑΟ συνέχισε από εκεί που σταμάτησε την προηγούμενη εβδομάδα κάνοντας τρεις στις σειρά τις νίκες του διαλύοντας την Ντουμπάι με 103-82. Και η Παρί και η ομάδα του Ντουμπάι ομορφαίνουν την Ευρωλίγκα γιατί την κάνουν πιο δύσκολη - η κάθε ομάδα με τον τρόπο της. Η Παρί με το επιθετικό, γρήγορο και γεμάτο τρικ μπάσκετ που παίζει. Η Ντουμπάι γιατί έχει πολλούς καλούς μισθοφόρους. Και οι δυο αυτές ομάδες όμως είχαν στα ματς με τις ελληνικές ομάδες απουσίες που ήταν πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστούν από τους προπονητές τους. Η Ντουμπάι έχασε πριν το ματς τον Μπέικον. Εχει αρκετούς καλούς παίκτες, αλλά κανένα σαν τον Αμερικάνο σκόρερ. Η Παρί έπαιξε χωρίς τον Χίφι οι πόντοι του οποίου φέτος είναι όσα τα λεπτά της συμμετοχής του. Η Παρί άντεξε στο ΣΕΦ λίγο πιο πολύ από όσο η Ντουμπάι στο ΟΑΚΑ. Αλλά οι ήττες και των δυο ομάδων έμοιαζαν προδιαγεγραμμένες και τέτοιες αποδείχτηκαν. Ο Ολυμπιακός όταν με τους Γουόρντ, Παπανικολάου, Νιλικίνα, Χολ και Πίτερς κατάφερε να σκληρύνει στο δεύτερο δεκάλεπτο την άμυνα του κι έπαιξε πιο γρήγορα στην επίθεση χωρίς να ψάχνει μανιωδώς τον Μιλουτίνοφ, γύρισε το ματς, μπήκε μπροστά και δεν είχε σοβαρό πρόβλημα ειδικά από την στιγμή που κουράστηκε ο ασταμάτητος στο πρώτο ημίχρονο Ρόμπινσον. Ο ΠΑΟ ξέφυγε στο τρίτο δεκάλεπτο και μετέτρεψε το ματς σε περίπατο όταν πήρε το πράγμα πάνω του ο Σλούκας που διανύει περίοδο φόρμας.

Οι εύκολες νίκες  των δυο ομάδων επιτρέπουν  δυο προβληματισμούς που αφορούν την συνέχεια. Στον Ολυμπιακό ο προβληματισμός αφορά τις χαμηλές πτήσεις του Βεζένκοφ που και χθες έμεινε μακριά από τα περσινά του στάνταρ. Στον ΠΑΟ αρχίζουν να γίνονται πρόβλημα οι τραυματισμοί: ο τελευταίος είναι του Οσμάν που όλο αυτό το πρώτο διάστημα της σεζόν κουβαλά τον ΠΑΟ όντας ο σταθερότερος παίκτης του.

Ας τα πάρουμε με την σειρά.

Τι συμβαίνει με τον Βεζένκοφ

Ο Βεζένκοφ ζορίζεται από την αρχή της σεζόν – ζορίζεται ακόμα και σε ματς που η στατιστική του είναι σχετικά καλή. Από την αρχή της σεζόν έχει ξεπεράσει τους 20 πόντους μόλις τρεις φορές: στα ματς με την Μπασκόνια και την Μακάμπι (εκτός έδρας) με την Ντουμπάι (στο ΣΕΦ). Στα επτά τελευταία ματς έχει μείνει κάτω από τους 20 πόντους και στα πέντε τελευταία του είναι σταθερά κάτω από τους 15. Τα δύο τελευταία του (με την Αρμάνι στο Μιλάνο και το χθεσινό με την Παρί) είναι τα δυο επιθετικά χειρότερά του που θυμάμαι στα τελευταία χρόνια.    

Ο Βεζένκοφ και οι δυσκολίες του είναι η απόδειξη του πόσο ο Ολυμπιακός έχει αλλάξει φέτος σε σχέση με πέρυσι. Οσο η σεζόν προχωρά νομίζω πως καταλαβαίνω όλο και καλύτερα τι προσπαθεί ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Μετά την απώλεια (και) του περσινού Final4 o προπονητής της ομάδας προσπαθεί να παρουσιάσει ένα Ολυμπιακό λιγότερο προβλέψιμο στην επίθεση και σίγουρα πιο διαφορετικό στην άμυνα. Και τα δυο συμβαίνουν και γιατί λείπει ο Φαλ που δεν αντικαταστάθηκε από ένα ανάλογου μεγέθους σέντερ, αλλά ειδικά στην επίθεση είναι ολότελα διαφορετικός και ο τρόπος που η ομάδα παίζει. Ο Μπαρτζώκας ζητά πάντα πάσες και κίνηση, αλλά φέτος υπάρχει μια επιδίωξη πίεσης πιο ψηλά – ειδικά στα διαστήματα του ματς που παίζει ο Γουόρντ ώστε να υπάρξουν περισσότερα κλεψίματα και λιγότερο σετ παιγνίδι. Αν το σετ παιγνίδι μειωθεί μειώνεται και η όποια επιδραστικότητα του Βεζένκοφ.

Από την άλλη και στο σετ παιγνίδι ο Βεζένκοφ μοιάζει από την αρχή να πρέπει σε κάθε ματς να λύσει τον ίδιο γρίφο: όλες οι ομάδες πλέον κολλάνε ένα παίκτη πάνω του, παίζοντας συνδυαστικές άμυνες κι όχι απλά με αλλαγές. Η συνέπεια είναι ο Βεζένκοφ (από τον οποίο εκτός του Φαλ λείπει πολύ και ο Γκος που του άνοιγε χώρους αλλά και ο Παπανικολάου και τα «κοψίματα» του) να προσπαθεί να γίνει χρήσιμος σουτάροντας από πολύ μακριά – το να παίζει με πλάτη, παίρνοντας χαμηλά την μπάλα όπως ο Μιλουτίνοφ πχ, του είναι δύσκολο.

Το λίγο περισσότερο από 20% που έχει στο τρίποντο μαρτυρά το είδος των μέτριων επιλογών του: χθες είχε 2/7 τρίποντα (το δεύτερο ήταν στο τέλος του ματς όταν όλα είχαν κριθεί), αλλά και μόλις 2/8 δίποντα πράγμα που δείχνει πόσο καλή δουλειά έκαναν πάνω του οι αντίπαλοι – κυρίως ο Ουατάρα αλλά κι ο Γουίλις.

Ποια είναι η λύση; Την δεδομένη στιγμή νομίζω πως ο Βεζένκοφ πρέπει να φροντίσει να δίνει πράγματα σε άλλους τομείς – να παίζει πχ λίγο καλύτερη άμυνα, πράγμα που μπορεί να κάνει γιατί είναι φέτος πιο ελαφρύς, αλλά και το να πασάρει και λίγο καλύτερα. Να δει πχ τι έκανε ο Φουρνιέ όλο τον καιρό που πέρασε κι αυτός επιθετικά δυσκολίες: ο Ολυμπιακός παιδεύεται να παίξει ένα ματς περισσότερων κατοχών – φάσεις στην επίθεση υπάρχουν παραπάνω κι όπως έχουμε δει (και χθες) ακόμα και ένα μετριότατο ποσοστό στο τρίποντο δεν σου απαγορεύει να φτάσεις ως ομάδα τους 90 και πλέον πόντους.

Βάσανο οι τραυματισμοί                 

Ο ΠΑΟ αφού βρίσκοντας τον Φαρίντ έλυσε το πιο μεγάλο του βάσανο έχει φανερά ένα δεύτερο που είναι εξίσου ζόρικο: τους τραυματισμούς. Όπως έχω ξαναγράψει όλες οι ομάδες στην Ευρωλίγκα έχουν αυτό το πρόβλημα γιατί τα ματς είναι πολλά, τα ταξίδια ασταμάτητα και οι προπονήσεις όλο και πιο λίγες. Αλλά στον ΠΑΟ το πρόβλημα είναι ξαφνικά λίγο μεγαλύτερο: από την αρχή της σεζόν οι αγωνιστικές που υπήρξε πλήρης ήταν ελάχιστες. Εχουν μείνει έξω όχι μόνο ο Γιούρτσεβαν και ο Χόλμς που αναμένεται να επιστρέψουν, αλλά και ο Ναν, ο Ρογκαβόπουλος, ο Σαμοντούροφ, ο Καλαϊτζάκης, και τώρα ο Οσμαν.

Πολύ φοβάμαι πως ο ΠΑΟ θα πληρώσει φέτος ακριβά και την ελλιπέστατη προετοιμασία που έγινε το περασμένο καλοκαίρι (με το ταξίδι στην Αυστραλία κτλ), αλλά και την συμμετοχή πολλών παικτών του στο Eurobasket. Ο Αταμάν, που αυτά τα ξέρει, προσπαθεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με δυο τρόπους: ο πρώτος είναι τα κάπως πιο χαλαρά ματς (σταθερά στο ελληνικό πρωτάθλημα) αλλά ακόμα και στην Ευρωλίγκα. Ο ΠΑΟ δίνει συχνά την εντύπωση πως παίζει τόσο – όσο ανεβάζοντας απλά την ένταση σε δεκάλεπτα. Το έκανε και στο ματς με την Ντουμπάι όπου όλο το πρώτο ημίχρονο ήταν χαλαρός.  Ο δεύτερος τρόπος είναι το άνοιγμα του rotation. Αν πρόβλημα υπάρχει είναι ότι ο Τούρκος προπονητής αγαπάει ένα μπάσκετ στο οποίο οι βασικοί του παίζουν πολύ. Το να δίνει χρόνο σε πολλούς παίκτες είναι ο μόνος τρόπος για να μην επιβαρύνονται οι βασικοί του, αλλά είναι κι ένας τρόπος που ο ίδιος δεν αγαπάει ιδιαίτερα. Με την Ντουμπάι έπαιξαν και οι 12 παίκτες (!), πράγμα που είχε να συμβεί καιρό, αλλά το ζήτημα δεν είναι πόσοι παίζουν αλλά πως παίζουν. Ο Αταμάν είναι προσεχτικός ώστε να μην επιβαρύνει πολύ τον Χουάντσο (με την Ντουμπάι έπαιξε μόλις 12 λεπτά), ενώ προσπαθεί να εντάξει στην ομάδα και τον Γκριγκόνις και τον Σαμοντούροφ. Αλλά τα καλά ματς του Παναθηναϊκού είναι όσα γίνονται συνήθως με 8-9 το πολύ παίκτες. Και οι συνεχείς τραυματισμοί δημιουργούν για τον Αταμάν μια δυσκολία που δεν είχε ούτε πέρσι, αλλά ούτε και πρόπερσι.

Την επόμενη εβδομάδα έχουμε πάλι ελληνοσερβικές μάχες. Ο ΠΑΟ θα υποδεχτεί την Παρτιζάν του παλιόφιλου Ομπράντοβιτς, ο Ολυμπιακός θα πάει στο Βελιγράδι να παίξει ένα σκληρό ματς με τον Αστέρα. Και οι δυο ομάδες είναι ψηλά στην βαθμολογία. Αλλά και τις δύο τις περιμένουν πολλές ακόμα περιπέτειες.