Αν δεν κάνω λάθος η FIFA αυτή τη φορά δεν έδωσε στη δημοσιότητα την ενδεκάδα των καλύτερων του εφετινού μουντιάλ: ίσως συμβεί τις επόμενες μέρες. Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τους έντεκα καλύτερους σε ένα παγκόσμιο κύπελλο: στην πραγματικότητα οι έντεκα καλύτεροι είναι αυτοί που αγωνίζονται ως βασικοί στην ομάδα που τελικά το κέρδισε. Αλλά σε ένα μουντιάλ πάντα υπάρχουν πολλοί που ξεχωρίζουν χωρίς να το κερδίσουν. Εγώ θα γράψω τους δικούς μου έντεκα κι εσείς να κάνετε όσες ενστάσεις θέλετε.

Τερματοφύλακας

Είδαμε αρκετούς εξαιρετικούς τερματοφύλακες. Ο Κροάτης Λιβάκοβιτς έδειξε ψυχραιμία στα πέναλτι: ήταν λίγο καλύτερος σε αυτά, χωρίς πάντως να υστερεί στα υπόλοιπα. Ο Βραζιλιάνος Αλισον είναι τεράστιος – γεμίζει το τέρμα, νικήθηκε από ένα σουτ στο οποίο η μπάλα άλλαξε πορεία, δέχτηκε τα λιγότερα γκολ, αλλά δεν έκανε και τη σούπερ επέμβαση. Ο Μπουνού, από το Μαρόκο, έκανε τουρνουά καριέρας: έγινε Εθνικός ήρωας. Αλλά η θέση πάει ή στον Λιορίς ή στον Εμιλιάνο Μαρτίνες, πρωταγωνιστές στα ματς των Γάλλων και των Αργεντίνων από την αρχή μέχρι το τέλος. Προτιμώ τον δεύτερο γιατί ήταν διπλά καθοριστικός στον τελικό: και στην φάση με τον Μουανί στο 123΄και στα πέναλτι. Bέβαια απο συμπεριφορά αστα να πάνε... 

Δεξί μπακ.

Δεν είδα πολλά καλά τέτοια. Ο Γάλλος Κουντε έβγαλε την υποχρέωση υποφέροντας. Ο Αργεντινός Μολίνα έβαλε και γκολ με την Ολλανδία τρελαίνοντας τον κόσμο: καλύτερος επιθετικά από αμυντικά! Ο Χακίμι από το Μαρόκο έδειξε σε όλους πόσο σπουδαίος παίκτης είναι. Ο Ντούμφρις επίσης απέδειξε ότι στην Εθνική Ολλανδίας παίζει καλύτερα από ότι στην Ιντερ. Ο Κροάτης Γιουράνοβιτς έτρεξε απίστευτα. Όμως ο καλύτερος ήταν νομίζω ο Αγγλος Κάιλ Γουόκερ: ο άνθρωπος που έπαιξε ένας εναντίον ενός τον ΕμΜπαπέ και τον φρέναρε και σε πολλές φάσεις – πράγμα που μοιάζει αδύνατο.

Αριστερό μπακ

Ο Ταλιαφίκο στην Αργεντινή ήταν καλύτερος από τον Ακούνια που είναι πιο επιθετικός. . Μέτριο τουρνουά ο σταθερός πάντως Αγγλος Λουκ Σο, καλός μόνο αμυντικά ο Πορτογάλος Ράφαελ Γκερέιρο, απλά ηρωϊκός ο Μαροκινός Μαζράουι που ταλαιπωρήθηκε από τραυματισμό. Αποκάλυψη ο Κορεάτης Γιν Σου Κιμ, σπουδαίος μέχρι το ματς με την Βραζιλία. Δεν είχε τρομερά ακραία μπακ το τουρνουά: ο Αμερικάνος Ρόμπινσον και ο γνωστός Καναδός Ντέιβις ήταν από τους καλύτερους. Αλλά ο Γάλλος Τεο Ερνάντεζ βρέθηκε βασικός την τελευταία στιγμή (μετά τον τραυματισμό του αδερφού του) κι έκανε ένα αξιοπρεπέστατο τουρνουά σκοράροντας και στον ημιτελικό. Αν και έκανε κακό τελικό η θέση του αξίζει.

Στόπερ.

Ο άνετος Γάλλος Oυπαμεκανό και ο γερόλυκος Λοβερν της Κροατίας είχαν τα πάνω τους και τα κάτω τους αλλά ήταν γενικά καλοί. Ο πολυσυζητημένος Μαγκουάιερ ήταν εξαιρετικός. Ο Βραζιλιάνος Τιάγκο Σίλβα παραμένει ένας από τους καλύτερους παρά τα χρόνια του. Ο Μαροκινός Ελ Γιαμίκ θα πάει σε μεγάλη ομάδα σύντομα – πιστεύω και ο συμπαίκτης του Σάις. Ο Ρούντιγκερ διασώθηκε στο ναυάγιο της Γερμανίας. Αλλά ο αμυντικός που με γοήτευσε ήταν ο Πορτογάλος Ντίαζ που κάλυπτε και τον Πέπε παίζοντας για δυο.

Λίμπερο

Καλά παιγνίδια έκανε ο Γάλλος Βαράν, αλλά και ο γίγαντας Σενεγαλέζος Κουλιμπαλί, που γύρισε σε χρόνο ρεκόρ από ένα τραυματισμό. Σταθερός ο 24χρονος Ιάπωνας Γιοσίντα, αλλά και ο πολυσυζητημένος γνωστός μας Μεριά έκανε ένα εξαιρετικό τουρνουά με την Τυνησία. Αρκετά σταθερός, αν κι έχει παίξει και καλύτερα, ήταν ο Ολλανδός Φαν Ντάικ. Αλλά η θέση είναι του Κροάτη μασκοφόρου Γκβαρντιόλ, που ωρίμασε ξαφνικά μέσα σε ένα μήνα. Και έβαλε και γκολ στο μικρό τελικό.

Αμυντικό χαφ.

Οποιος έχει καλούς κόφτες δεν φοβάται τίποτα: αυτό είναι το συμπέρασμα από το τουρνουά. Την Βραζιλιάνικη άμυνα προστάτευσε υποδειγματικά ο Καζεμίρο. Ο Καμαβιγκά και ο Τσουαμενί δεν με τρελαίνουν, αλλά έδωσαν στη Γαλλία πολλά – ο πρώτος βοήθησε πολύ στον τελικό. Μεγάλος πρωταγωνιστής για την Αργεντινή ο ΜακΚάλιστερ και ανεξάντλητος ο Κροάτης Μπρόζοβιτς. Εξαιρετική η δουλειά του Αγγλου Ντέκλαν Ράις και καθηγητής της θέσης ο Πορτογάλος Νέβες, όπως και ο Γερμανός Κίμιχ – φυσικά και ο πάντα αξιοπρεπής στην Ισπανία  Μπουσκέτς. Αλλά οι Μαροκινοί είχαν τον καλύτερο: Ο Σοφιάν Αμραμπατ υπήρξε ένας από τους καλύτερους παίκτες της διοργάνωσης.

Οκτάρι

Ο Μαροκινός Αζεντίν Ουνάχι είναι ένας από τους καλύτερους γνώστες της παράξενης αυτής θέσης που ξανάρθε στη μόδα αφού λίγοι παίζουν πια με δυο κόφτες. Ο Γκουντογκάν ήταν από τους λίγους Γερμανός που κατάφερε να διασωθεί. Ο Μπέλινγκχαμ έπαιξε καταπληκτικά το σύνθετο αυτό ρόλο στην Αγγλία. Ο Γιαπωνέζος Τανάκα ήταν εξαιρετικός, όπως και ο Χουάνκ Ιν Μπέομ που έπαιξε πιο πίσω στην Εθνική από ό,τι παίζει στον Ολυμπιακό. Αρεσαν χωρίς να φτάσουν πάντως στο καλύτερό τους επίπεδο ο Πέδρι και ο Μπερνάντο Σίλβα σε Ισπανία και Πολωνία.  Δεν έκανε όπως το 2018 σεμιναριακού επιπέδου ματς ο Μόντριτς, αλλά ήταν πολύ καλός. Αλλά στους καλύτερους 11 της διοργάνωσης είναι ο Εντσο Γερνάντεζ, ένας από τους τρεις που μπήκαν και άλλαξαν την Αργεντινή.

Δεκάρι.

Οι Γερμανοί είχαν δυο παράξενα «δεκάρια», τον Μίλερ και τον Μουσιάλα: ο πρώτος έψαχνε το γκολ (και δεν το βρήκε), ο δεύτερος ντρίπλαρε και για αυτό διακρίθηκε. Οι Νεϊμάρ τουλάχιστον πέτυχε ένα σπουδαίο γκολ: δεν ήταν κακός αλλά έπαιξε λίγο. Ο Γκανέζος Κούντους είναι το μέλλον, αν και στα κρίσιμα κάπου χάθηκε – όπως και ο Ολλανδός Χάμπκο που στη θέση του κρυφού φορ ξεκίνησε καταπληκτικά. O Σαουδάραβας Σαλέμ Αλ Ντασαούρι ξέρει μπάλα τρομερή. Ο Γκριεζμάν έτρεξε απίστευτα πολύ και για όλους. Φοβερό τουρνουά έκανε ο πορτογάλος Μπρούνο Φερνάντεζ. Αλλά τη φανέλα με το δέκα τη φοράει ο Λιο Μέσι.   

Δεξιό εξτρέμ.

Ο μοιραίος στον τελικό του Euro2020 Μπουκάγιο Σάκα έφερε στην Αγγλία λίγη από τη ρέντα της Αρσεναλ.  Ο Βραζιλιάνος προπονητής Τίτε ακόμα μαδάει τη μαργαρίτα για το ποιον ανάμεσα στον Αντονι και στον Ραφίνια πρέπει να καθιερώσει Τρομερή ιστορία αυτή του Ντε Πολ και του Ντι Μαρία. Ο πρώτος έπαιξε κάτι σαν δεξί εξτρέμ όταν ο δεύτερος χτύπησε κι ο δεύτερος γύρισε για να κάνει ένα τρομερό πρώτο ημίχρονο στον τελικό. Οι Ουρουγουανοί είχαν τον Βαλβέρδε και τον ταλαιπωρούσαν σε άλλες θέσεις. Ο Γερμανός Σανέ έκανε ωραία πράγματα με τη μπάλα στα πόδια, όπως και ο Γιαπωνέζος Καμάντα που έπαιζε παντού. Ο γιός του Τουράμ μου φάνηκε καλύτερος από τον Ντεμπελέ στη Γαλλία – έπαιζε και φορ. Αλλα δεν θέλω να κάνω αλχημείες: ο Μαροκινός Ζίγιες ξεκίνησε και ολοκλήρωσε το τουρνουά εντυπωσιακά..

Αριστερό εξτρέμ.

Ο Βινίσιους έφαγε ξύλο, «βουτούσε», αλλά είχε και όλη την προσοχή πάνω του, απόντος του Νεϊμάρ.  Ο Πέρισιτς ήταν το βαρόμετρο της Κροατίας παίζοντας και στις δυο πλευρές κατά περίσταση. Ο Μαροκινός Μπουφάλ, παρόλο που κρατά τη μπάλα λίγο παραπάνω από όσο πρέπει και μολονότι δεν μένει στα αριστερά, έδειξε ικανότατος. Δεν είναι αριστερό εξτρέμ, αλλά είναι ένας σπουδαίος κυνηγός και δεν θα μπορούσα να μην τον αναφέρω τον Ντια από τη Σενεγάλη. Αέρινος κι ο Γιαπωνέζος Ρίτσου Ντόαν. Αλλά μιλάμε για θέση που είναι ρεζερβέ από τον Κίλιαν ΕμΜπαμπέ. Που στον τελικό έπαιξε κόντρα σε όλο τον πλανήτη, βγήκε πρώτος σκόρερ και παραλίγο και να κερδίσει!

Φορ.

Δεν ήταν τελικά το μουντιάλ των μεγάλων σέντερ φορ. Ο Λεβαντόφσκι κι ο Κριστιάνο Ρονάλντο πέτυχαν τα γκολ που έψαχναν χωρίς να είναι καλοί. Ο Μαροκινός Ελ Νασίρι είναι ένα πραγματικό θηρίο, αλλά με μικρή σχέση με το γκολ. Ο Γάλλος Ζιρού έπαιξε πολύ και για τους άλλους, αλλά έβαλε και τα γκολ του. Ο Ελβετός ΕμΜπολό ήταν συχνά πυκνά μια επίθεση μόνος του, όπως και ο Μίτροβιτς στη Σερβία. Αποκάλυψη ο Κορεάτης Γκουέ-Σουνγκ Τσο. Σπουδαίο το τουρνουά του Χάρι Κέιν που το χάλασε χάνοντας το κρίσιμο πέναλτι με τους Γάλλους. Στον Πορτογάλο Ράμος έφτανε ένα ματς για να κάνει τον κόσμο να μιλάει για αυτόν και στον Ρισάρλισον έφτανε ένα γκολ. Αλλά η θέση είναι του Αργεντίνου Αλβαρεζ που απορώ πως θα ξαναγίνει αναπληρωματικός του Χαλαντ στη Σίτυ.

Ραντεβού σε τέσσερα χρόνια στο Μεξικό, τον Καναδά και τις ΗΠΑ. Την ενδεκάδα όσων απογοήτευσαν δεν τη γράφω. Ολοι συγχωρεμένοι…