Ο Ολυμπιακός για την Ευρωλίγκα έχασε από την Μονακό στο ΣΕΦ (87-92) ενώ ο ΠΑΟ κέρδισε στο γήπεδό του την Μακάμπι (99-85). Η διαφορά των δυο είναι ότι ο Ολυμπιακός χάνει με τον ίδιο τρόπο ενώ ο ΠΑΟ κερδίζει με ένα και μόνο τρόπο. Βέβαια είναι πάντα καλύτερο να κερδίζεις από το να μην κερδίζεις.  

Αγκομαχεί με τους δυνατούς

Πριν από το παιγνίδι του Ολυμπιακού με την Μονακό έκανα μια παρατήρηση στην εφημερίδα και στο ραδιόφωνο: υπογράμμισα ότι μέχρι τώρα στην Ευρωλίγκα η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα έχει νίκες – εύκολες ή δύσκολες - με αντιπάλους των οποίων η φιλοδοξία είναι να βρεθούν στην δεκάδα (και λέγονται Ντουμπάι, Μπασκόνια, Μακάμπι, Μπάγερν Μονάχου) και ήττες από ομάδες με στόχο να βρεθούν στην πρώτη τετράδα: αναφερόμουν φυσικά στην Ρεάλ Μαδρίτης και στην Εφές και υπενθύμιζα ότι η Μονακό, παρά το μέτριο ξεκίνημά της, βρίσκεται μεταξύ των ομάδων που θέλουν στην κανονική περίοδο να πρωταγωνιστήσουν.

Ως εκ τούτου η ήττα του Ολυμπιακού, που αυτή την φορά ήταν γεμάτος από παίκτες (σε σημείο που εκτός δωδεκάδας είχε τον Λαρεντζάκη και τον Κώστα Αντετοκούνμπο), δεν με εξέπληξε. Προέκυψε μάλιστα περίπου με τον ίδιο τρόπο που είχε έρθει στο ΣΕΦ και η ήττα από την Εφές. Ο Σπανούλης κόλλησε τον Μπλοσομγκέιμ στον Βεζένκοφ (με φανερή εντολή να βγαίνει στον σκόρερ του Ολυμπιακού και δεύτερος παίκτης). Πήρε το ρίσκο να αφήσει λίγο περισσότερο χώρο δράσης στον Ντόρσεϊ (γιατί δεν γίνεται να κυνηγάς αποτελεσματικά τους πάντες) ενώ ασχολήθηκε και με τον Φουρνιέ – που με την Εφές δεν αγωνίστηκε. Στη βάση της δικής του σκέψης, όπως ακριβώς και στην βάση της σκέψης του Κοκόσκοφ αλλά και του Σκαριόλο που κέρδισε κι αυτός τον Ολυμπιακό με την Ρεάλ, ήταν ότι ο πρωταθλητής Ελλάδος δεν μπορεί να τον κερδίσει από το τρίποντο – ειδικά αν περιοριστούν ο Βεζένκοφ και ο Φουρνιέ που είχαν ο πρώτος όλα κι όλα 5 σουτ και ο δεύτερος 0/6 από το τρίποντο.

Ένα κακό αίνιγμα

Το σουτ από το τρίποντο εξελίσσεται σε αίνιγμα. Ο Ολυμπιακός με την Ρεάλ είχε 8/27, με την Εφές 9/26, με την Μονακό 4/22. Με την Ρεάλ έφτιαξε το συνολικό ποσοστό της ομάδας ο Ντόρσεϊ, που είχε συνολικά 4 και με τη Εφές ο Πίτερς που είχε επίσης 4. Αν στα ματς με την Εφές και την Ρεάλ βγάλεις τα τρίποντα των δυο (που είναι καλοί σουτέρ αλλά 4 τρίποντα δεν βάζουν κάθε βράδυ…) ο Ολυμπιακός σε αυτά τα παιγνίδια – δηλαδή σε παιγνίδια με ομάδες ικανές να πιέσουν τους περιφερειακούς του και να κάνουν δύσκολη την ζωή του Βεζένκοφ - βάζει 4-5 τρίποντα στο ματς: και ότι τα διεκδίκησε τα παιγνίδια δεν είναι λίγο.

Χθες τυπικά έχασε το παιγνίδι γιατί αστόχησε στο κρίσιμο σουτ ο Γουόρντ. Η κυκλοφορία της μπάλας είναι στη φάση αυτή βγαλμένη από το πινακάκι του Μπαρτζώκα. Αλλά ο Γουόρντ δεν έχει βάλει σουτ σε όλο το ματς (όχι τρίποντο, σουτ) κι αν ξαναδείτε την φάση θα δείτε ότι υπάρχει η υποψία πως η Μονακό (δηλαδή ο Σπανούλης) σχεδόν μεθοδεύει το να πάρει αυτός το σουτ προσέχοντας άλλους πιο επικίνδυνους.  

Πάντα κάτι περιμένει

Στην Ευρωλίγκα – ειδικά στην εφετινή - δεν είναι παράξενο αποτέλεσμα για καμία ομάδα μια ήττα, ακόμα και εντός έδρας. Είναι τέτοια η φύση της διοργάνωσης ώστε ήττες θα υπάρξουν για όλους πολλές. Το πρόβλημα είναι να χάνεις με τον ίδιο τρόπο. Διότι όταν αυτό συμβαίνει, σημαίνει ένα και μόνο πράγμα: ότι οι αντίπαλοι σε ξέρουν. Η εκτελεστική δυσκολία των περιφερειακών του Ολυμπιακού (χθες ο Γουόκαπ και ο Νιλικίνα από ένα σημείο κι έπειτα φοβόντουσαν να σουτάρουν) είχε ως αποτέλεσμα να δούμε και σχήματα χωρίς πλέι μέικερ: η αγωνία του Μπαρτζώκα να βρει κάποιον να βάλει την μπάλα στο καλάθι – ειδικά στο τέταρτο δεκάλεπτο – ήταν φανερή. Η δε παράξενη απόφαση μη χρησιμοποίησης του εξαιρετικού Μιλουτίνοφ στο τέλος είχε να κάνει απλά με την πίστη του προπονητή ότι σε ένα ματς που η ομάδα του δεν έχει σουτ μπορεί να της δώσει την νίκη μόνο η αθλητικότητα, δηλαδή η παραπάνω πίεση στην άμυνα. Αλλά όταν ο αντίπαλος έχει στο παρκέ παίκτες όπως ο Τζέιμς, ο Ντιαλό, ο Οκόμπο, (ακόμα και ο αόρατος χθες Μίροτις ή ο εκτός παιγνιδιού Νέντοβιτς) έχει πάντα κάτι να περιμένει στην επίθεσή του. Η Μονακό πήρε το ματς στο τέλος γιατί οι περιφερειακοί που μπορούσαν να βάλουν την μπάλα στο καλάθι ήταν πολλοί. Όπως κι αυτοί της Εφές: τα ματς είναι περίπου ίδια – απλά χθες δεν υπάρχει για τον Ολυμπιακό το άλλοθι των απουσιών.

Για τον πρωταθλητή είναι καλό που ακολουθεί το ματς με την πρωτοπόρο Χάποελ Τελ Αβίβ: ή θα το πάρει και δεν θα μετριάσει ερωτηματικά κι απορίες που προκαλούν ανασφάλεια ή θα το χάσει και θα ανοίξουν τα μάτια του προπονητή του.

Η επιλογή του Αταμάν

Τουλάχιστον ο ΠΑΟ δεν χάνει με τον ίδιο τρόπο ενώ αντιθέτως κερδίζει με τον ίδιο τρόπο. Ο Παναθηναϊκός χάνει όταν ξεχνά ή δεν μπορεί να παίξει άμυνα και κερδίζει όταν οι σολίστες του έχουν ο καθένας το κρεσέντο του. Κάπως έτσι κέρδισε την Τρίτη την επικίνδυνη αλλά χωρίς ψηλούς ασταθέστατη Μακάμπι. Χρειάστηκε στο πρώτο ημίχρονο να τον κρατήσει στο ματς ο Οσμαν που ήταν επιθετικά ασταμάτητος και μετά αφού πρώτα ξύπνησε ο Ναν και έβαλε τις πινελιές του, μπήκαν στο χορό και ο DJΣορτς αλλά και ο Σλούκας που στο τελευταίο δεκάλεπτο, όταν δηλαδή το ματς κρίθηκε, έβαλε τα πράγματα σε σειρά.

Σε αυτό το τελευταίο δεκάλεπτο υπάρχει και αρκετή συμμετοχή του Αταμάν. Η στήριξη του Γιουρτσεβέν απέδωσε (και επιθετικά καθώς ο Τούρκος έβαλε 16 π αλλά και αμυντικά – το μαρτυρούν τα 13 ριμπάουντ ) αλλά η κίνηση ματ ήταν η χρησιμοποίηση του Οσμάν στο 4 σε ένα σχήμα ελαφρύ μεν, πλην όμως ικανό να τρέξει την Μακάμπι που κουράστηκε να κυνηγάει. Ο Αταμάν κράτησε στο ματς τον Οσμαν 38 λεπτά και καλά έκανε γιατί στο ξεκίνημα της σεζόν αυτός είναι ο πιο σταθερός παίκτης του κι ας έχει παίξει κι αυτός το καλοκαίρι στο EuroBasket. Όταν είσαι σοβαρός αθλητής και νέος δεν έχεις τέτοια θέματα.   

Η δουλειά και πάμε παρακάτω

Η νίκη του ΠΑΟ δεν ήταν εύκολη όπως δεν θα είναι εύκολη καμία απέναντι σε ομάδες που μπορεί να τρέξουν: από την σύστασή του (και απόντος πάντα του ΛεΣόρ) ο ΠΑΟ δυσκολεύεται να παίξει κοντρόλ μπάσκετ – κάποιες βραδιές είναι κι αυτό χρήσιμο. Από την άλλη δεν γίνεται να έχεις τον Ναν και τον Σορτς και να παίζουν περισσότερο ο Γκραντ και ο Σλούκας παρά την εμπειρία τους – ο Σλούκας για να μεγαλώσει την χρησιμότητα του παίζει και πιο πολύ άμυνα. Η απουσία του Χολμς για τουλάχιστον ένα μήνα θα δημιουργήσει κάποια προβλήματα – δεν αποκλείεται ο ΠΑΟ να ψάξει και παίκτη. Αλλά για τον Αταμάν οι προσθήκες δεν είναι ποτέ η καλύτερη λύση: σίγουρα σκέφτεται πως στο ματς με την Μονακό που ακολουθεί απλά ο Χουάντσο και ο Μήτογλου θα χρειαστεί να παίξουν πολύ περισσότερο.

Ο Αταμάν δεν είναι από αυτούς που ζει για να βλέπει την ομάδα του να κάνει σερί από νίκες στην κανονική περίοδο: ξέρει ότι αυτή είναι απλά το διάστημα της προετοιμασίας για τα play off και το Final 4. Κι όταν μιλά για την ανάγκη βελτίωσης δεν το κάνει με ορίζοντα το επόμενο ματς (όποιο κι αν είναι αυτό) αλλά μιλά για την σταδιακή εξέλιξη της ομάδας του. Που για την ώρα βλέπει ότι είναι αργή και για αυτό γκρινιάζει. Ο ίδιος νίκες όπως αυτή με την Μακάμπι τις ξεχνάει γρήγορα…