Θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι: για μένα καμία ήττα δεν είναι ντροπή στα σπορ, όσο μεγάλη κι αν είναι η έκτασή της. Ντροπή είναι να μην έχεις ιδρώσει τη φανέλα. Αν, βλέποντας την ομάδα σου, νοιώθεις ότι αυτή κάνει ό,τι μπορεί, κάθε βαριά ήττα, όσο κι αν πονάει συγχωρείται: υπάρχει πάντα κι ο αντίπαλος, η αξία του και η ικανότητά του. Στο Τσάμπιονς λιγκ μαζεύουν πολλά γκολ ακόμα και ομάδες όπως η Γιουβέντους – μια κακή βραδιά πληρώνεται άσχημα. Ο Ολυμπιακός έχασε από την Σπόρτινγκ Λισσαβόνας με 2-3 στην πρεμιέρα του στο Τσάμπιονς λιγκ – έχει γνωρίσει και ήττες μεγαλύτερες στη σκληρή αυτή διοργάνωση. Το κακό είναι ότι ήττα του ήρθε μετά από ένα ματς που δημιούργησε στον κόσμο την βεβαιότητα ότι χάθηκε πριν καν αρχίσει, κι όχι γιατί βρέθηκε πίσω στο σκορ πριν συμπληρωθεί το πρώτο δίλεπτο. Αυτή η ενοχλητική βεβαιότητα είναι κάτι σπάνιο.
Χωρίς στρατηγική και σχέδιο
Ο Μπεσνίκ Χάσι οδήγησε τον Ολυμπιακό στους ομίλους του Τσάμπιονς λιγκ κάνοντας καλή δουλειά το καλοκαίρι. Φοβάμαι πως η δουλειά, που έκανε, ήταν δουλειά περισσότερο τεχνικού διευθυντή, παρά προπονητή. Ο Χάσι επέμεινε να αποκτήσει ο Ολυμπιακός συγκεκριμένους παίκτες. Απέκτησε μια καλή σχέση με όσους ποδοσφαιριστές βρήκε και κάποιους τους βοήθησε ν’ ανεβούν ψυχολογικά. Έτριξε σε κάποιους τα δόντια δείχνοντάς τους ότι δεν έχουν την φανέλα του βασικού σπίτι κι επέβαλε καλοκαιριάτικα μια εγρήγορση, που έδωσε τις δυο προκρίσεις – όλα αυτά, όμως, είναι περισσότερο δουλειά διοικητή, παρά προπονητή. Ο προπονητής πρέπει να φτιάξει μια ενδεκάδα, να βρει ένα ορθόδοξο σχήμα που να ταιριάζει στα χαρακτηριστικά των παικτών του, να κάνει σκληρές επιλογές κι όχι ένα ασταμάτητο rotation, να μάθει στην ομάδα να κάνει κάποια στοιχειώδη πράγματα όταν αμύνεται κι όταν επιτίθεται. Ο Χάσι λειτουργεί από την αρχή ως εκλέκτορας: διαλέγει παίκτες κατά περίσταση, προσπαθώντας να τα έχει με όλους καλά, ενθαρρύνει τις ατομικές πρωτοβουλίες, χρησιμοποιεί αμέσως ως βασικούς τους νεοφερμένους γιατί τους γνωρίζει, ακόμα κι αν αυτοί δεν ξέρουν ούτε τα ονόματα των συμπαικτών τους, ελπίζοντας ότι έχουν την προσωπικότητα να ανταποκριθούν. Στα προκριματικά, κόντρα σε ομάδες κατώτερες κι απλά ψυχωμένες, η προσωπικότητα και η εμπειρία των παικτών μέτρησαν. Στο πρωτάθλημα, αν δεν υπάρχει αγωνιστική ένταση, η προσωπικότητα δεν αρκεί. Και στο Τσάμπιονς λιγκ αν δεν υπάρχει στρατηγική, τακτική και σχέδιο προκύπτει το χθεσινό πρώτο ημίχρονο: ένας εφιάλτης.
Ο Ολυμπιακός που βλέπουμε δεν είναι ούτε καλός, ούτε κακός – είναι απλά στάσιμος: είναι μια ομάδα με καλούς παίκτες, αλλά χωρίς δέσιμο, χωρίς ισορροπία, χωρίς χημεία, μια ομάδα απολύτως εξαρτημένη από τα κέφια κάποιων παικτών στην επίθεση και από την όποια γενναιοψυχία κάποιων στην άμυνα. Μια ομάδα που σπανίως σου δίνει την εντύπωση ότι γνωρίζει αρετές και αδυναμίες του αντίπαλου, που έχει ν αντιμετωπίσει. Αυτός ο Ολυμπιακός ήταν απολύτως λογικό να χάσει από την Σπόρτινγκ και το ματς και τη μπάλα.
Στοίχημα με τη λογική
Στο ποδόσφαιρο είναι διαφορετικό να παίρνεις ένα ρίσκο και διαφορετικό να βάζεις ένα στοίχημα με τη λογική. Ρίσκο είναι ν αποφασίσεις να παίξεις με την άμυνα ψηλά, ελπίζοντας ότι οι κυνηγοί σου θα πρεσάρουν και θα δυσκολέψουν την κυκλοφορία της μπάλας και το χτίσιμο των επιθέσεων του αντιπάλου. Στοίχημα με τη λογική είναι να εμφανίσεις μια ομάδα με τρία δεκάρια (τον Οφόε, τον Μάριν και τον Φορτούνη) ένα παίκτη που θέλει τη μπάλα μαρκάροντας σπανίως (τον Καρσελά) κι ένα φορ που περιμένει απλά να τελειώσει φάσεις χωρίς τον αντίπαλο στόπερ, όταν έχει τη μπάλα στα πόδια να τον ενοχλεί – αυτό κάνει ο αγχωμένος Τζούρτζεβιτς τώρα στην αρχή. Μια τέτοια ενδεκάδα, χωρίς κόφτες και με τα ακραία μπακ εντελώς ακάλυπτα, είναι αδύνατο να κάνει αποτέλεσμα σε ματς του Τσάμπιονς λιγκ – πόσο μάλλον όταν αντίπαλός της είναι η Σπόρτινγκ, μια ομάδα με μέσους που ξέρουν μπάλα και επιθετικούς που στις αντεπιθέσεις, αν βρουν χώρους μπορεί να «σκοτώσουν» τον καθένα. Ακουσα να λέγεται ότι το γρήγορο γκολ αποδιοργάνωσε τον Ολυμπιακό. Σίγουρα είναι πρόβλημα να ξεκινάς χάνοντας με 0-1 στο δεύτερο λεπτό, αλλά αυτό πρέπει να σε πεισμώσει για να παίξεις καλύτερα – ο Ολυμπιακός έκανε την πρώτη του ευκαιρία στο 40΄κι αφού είχε φλερτάρει με το διασυρμό: το ότι έπαιξε με πέντε επιθετικούς και δημιουργούς δεν είχε ως αποτέλεσμα ούτε πίεση του αντιπάλου, ούτε δημιουργία ευκαιριών – έφερε μόνο έλλειψη ισορροπίας. Είναι πραγματικά ν απορείς πως ο Χάσι πίστευε ότι μπορεί ν αντιμετωπίσει την Σπόρτινγκ παίζοντας με μια ενδεκάδα επιθετικότερη από αυτή που αντιμετώπισε την Ξάνθη! Η χρησιμοποίηση του Καρσελά αντί του Σεμπά έκανε την έτσι κι αλλιώς νωθρή ανασταλτική λειτουργία του Ολυμπιακού ακόμα χειρότερη.
Ξέχασαν τα βασικά
Εχει συμβεί κάτι απλό: ο προπονητής περισσότερο κι από το να φτιάξει μια ομάδα προσπαθεί να στηρίξει κάποιους παίκτες, που κρίνει ότι στα προκριματικά του έδωσαν τις νίκες. Ο Μάριν, ο Οφόε κι ο Φορτούνης υπήρξαν πρωταγωνιστές σε διαφορετικά ματς: όλοι έκαναν πολλά και χρήσιμα, ωστόσο βγάζει μάτια η αδυναμία τους να συνυπάρξουν. Ο Ρομαό βοήθησε ως στόπερ καλύπτοντας τρύπες που προέκυψαν λόγο τραυματισμών, αλλά στόπερ δεν είναι. Ο Ζιλέ κατόρθωσε (;) να καλύψει μόνος την άμυνα κόντρα στη Ριέκα, αλλά η Ριέκα δεν είναι ομάδα επιπέδου Τσάμπιονς λιγκ. Ο Ολυμπιακός κόντρα στην Σπόρτινγκ χρειαζόταν παίκτες με αθλητική φρεσκάδα, όπως ο Πάρντο και φυσικά την απαραίτητη στο ματς δύναμη του Σεμπά. Κυρίως όμως χρειαζόταν μια διαφορετική μεσαία γραμμή και μια διαφορετική αντιμετώπιση του ματς: χωρίς πρέσινγκ, καλύψεις, πίεση στη μπάλα και δύναμη δεν πας πουθενά. Αν δεν μπορείς να παρουσιάσεις μια σφικτή ομάδα, ικανή να δυσκολέψει την κυκλοφορία της μπάλας στον αντίπαλο και έτοιμη να καλύψει τους χώρους, λυπάμαι αλλά δεν είσαι προπονητής για το επίπεδο του Τσάμπιονς λιγκ. Για να είμαι δίκαιος με τον Χάσι απορώ και για κάτι ακόμα. Ας πούμε ότι ο ίδιος έχει κάπου κολλήσει, πιστεύοντας σε ένα σχήμα εμφανώς παράδοξο και ειδικά ανασταλτικά μη αποτελεσματικό. Δεν υπάρχει κανείς να συζητήσει μαζί του τις επιλογές της ενδεκάδας; Δεν υπάρχει κανείς να του ζητήσει εξηγήσεις; Δεν υπάρχει κανείς να τον προστατέψει από μια διαδικασία αυτοκαταστροφής; Ο Ουσίγιος, ο Μοντεστό, ο Καρεμπέ κτλ, τι κάνουν; Ξέχασαν τα βασικά του ποδοσφαίρου;
Χωρίς αντίπαλο
Εχουν φυσικά και οι παίκτες μεγάλες ευθύνες. Μερικοί νομίζουν ότι «ποδόσφαιρο σημαίνει παίρνω τη μπάλα και κάνω κόλπα», άλλοι εμφανίστηκαν με την Σπόρτινγκ ασυγκέντρωτοι - με το μυαλό αλλού: ο Οφόε π.χ στα δυο πρώτα γκολ κάνει καταστροφικά πράγματα. Ολοι, όμως, έχουν ένα μεγάλο άλλοθι: έμοιαζαν παίκτες μιας ομάδας που δεν είχε τίποτα το κανονικό – πρώτα από όλα της έλειπε ένα σχέδιο, ένας τρόπος να καλύψει το γήπεδο. Ισως η Σπόρτινγκ να τον κέρδιζε τον Ολυμπιακό, ακόμα κι αν τον έβρισκε σωστά στημένο, δηλαδή με την πρέπουσα εντεκάδα και μια λογική στρατηγική. Από την άλλη η ευκολία με την οποία δέχτηκε τα δυο γκολ στο τέλος μαρτυρά ότι δεν είναι η υπερομάδα που είδαμε στο πρώτο ημίχρονο. Που έκανε ό,τι ήθελε στο γήπεδο παίζοντας ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο.
