Πριν λίγες μέρες σας έγραφα εδώ για την Εθνική ομάδα μπάσκετ και τις δυσκολίες που θα έχει στο Euro που μόλις ξεκίνησε τονίζοντας πως με την εξαίρεση των πανίσχυρων Σέρβων, που έχοντας μείνει χρόνια μακριά από την πρώτη θέση σε ένα μεγάλο τουρνουά βλέπουν αυτή τη διοργάνωση ως μεγάλη ευκαιρία για την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου, όλοι οι υπόλοιποι έχουν απουσίες και προβλήματα. Ακόμα και η αρκετά γεμάτη Γερμανία δεν έχει πολλούς παίκτες που θα μπορούσαν να βρίσκονται στο ρόστερ της. Ο Μόριτς Βάγκνερ πχ δεν είναι όσο καλός είναι ο αδερφός του αλλά είναι μια χαρά παίκτης, όπως άλλωστε και οι Κλέμπερ και Χάρντενστάιν. Φυσικά οι απουσίες αυτές δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτές που έχουν οι Γάλλοι: από την ομάδα που είναι τρίτο φαβορί για την κατάκτηση του τουρνουά σύμφωνα με τους μπουκ λείπουν το θαύμα της φύσης που λέγεται Γουενμπανιάμα, που έκλεισε την πρώτη του σεζόν στο ΝΒΑ με ένα σοβαρό τραυματισμό και ακολουθεί ατομικό πρόγραμμα για να επιστρέψει, οι δικοί μας Φουρνιέ και ΛεΣόρ, ο πάντα χρήσιμος Ρούντι Γκομπέρ. Οι Λιθουανοί επίσης δεν έχουν τον Σαμπόνις και τον Μάτας Μπουζέλις και από τους Ιταλούς λείπει ο Ντόντε Ντι Βιντσέτσο: έκαναν αγώνα για να τον πείσουν να αγωνιστεί στην Εθνική αλλά αυτός τους είπε πως ταλαιπωρείται από ένα τραυματισμό και ίσως τους βοηθήσει προσεχώς. Οι αρνήσεις των Τσάντσαρ και Νίμπο στην Σλοβενία άφησαν και χωρίς ομάδα τον Ντόνσιτς.     

Η Εθνική μας δεν έχει τους Παπαγιάννη, Καλάθη, Γουόκαπ, Ρογκαβόπουλο και για τις αρνήσεις τους έγινε αρκετή συζήτηση: δεν έχουν όλες ως βάση την ιδια αφετηρία. Αλλά όπως φαίνεται είναι σχετικά εύκολο μεγάλοι παίκτες να λένε όχι στις εθνικές ομάδες τους. Τα παραδείγματα των Ισπανών (Γιούλ, Ρούντι, αδερφοί Γκαζόλ, Τσάτσο κτλ)  που έπαιζαν στην ομάδα τους μέχρι τα βαθιά αθλητικά γεράματα ή εκείνων των παικτών της Εθνικής ομάδας της  Αργεντινής (Σκόλα, Τζινόμπιλι, Ντελίφινο, Νοτσιόνι, Χέρμαν κτλ) που νόμιζες πως θα παίζουν στην Εθνική τους για πάντα είναι μάλλον εξαιρέσεις σε ένα κανόνα που θέλει πολλούς παίκτες να λένε «θα ρθω άλλη φορά». Αυτό συμβαίνει για δυο λόγους. Ο ένας γιατί οι διοργανώσεις είναι ασταμάτητες: ένας παίκτης πάνω από τα 31-32 δεν μπορεί να αγωνίζεται συνεχώς κάθε καλοκαίρι. Ο άλλος είναι γιατί πολλοί θεωρούν πατρίδα τους το ΝΒΑ. Η αμερικανική λίγκα, με το εξοντωτικό της πρόγραμμα και τις τεράστιες απαιτήσεις, είναι κάτι παραπάνω από τόπος δουλειάς. Από την ώρα που το ΝΒΑ ανακάλυψε τους Ευρωπαίους και οι Ευρωπαίοι ανακάλυψαν το ΝΒΑ το ευρωπαϊκό μας μπάσκετ άλλαξε.    

Η απόλυτη μετάλλαξη

Το ευρωπαϊκό μπάσκετ ζει μία περίοδο τεράστιας μετάλλαξης. Τα πράγματα θα μπερδευτούν ακόμα περισσότερο μελλοντικά για ένα πολύ απλό λόγο. Τα αμερικανικά κολέγια έχουν πλέον το δικαίωμα να δελεάζουν δεκαεπτάχρονους και δεκαοκτάχρονους Ευρωπαίους παίκτες προσφέροντας τους κανονικότατα επαγγελματικά συμβόλαια. Τέτοια υπέγραψαν και ο Αβδάλας και ο Ζουγρής που θα συνεχίσουν την καριέρα τους στο NCAA. Κάποτε η ιδέα ότι τα κολέγια θα πλήρωναν παίκτες, προκαλούσε στους διοργανωτές του αμερικανικού κολεγιακού πρωταθλήματος αποστροφή. Όποιος προπονητής ομάδας αμερικάνικου κολλεγίου για να δελεάσει παίκτες να παίξουν γι’αυτόν τους πρόσφερε χρήματα μέσω χορηγιών έβρισκε τον μπελά του. Ο πολύ γνωστός μας πρώην ομοσπονδιακός προπονητής αλλά και πρώην προπονητής του Παναθηναϊκού Ρικ Πιτίνο ήταν ένας από τους τελευταίους που τιμωρήθηκε γιατί ακολουθούσε τέτοιου είδους πρακτικές. Όμως οι καιροί αλλάζουν και οι Αμερικάνοι προσαρμόζονται. Και φορτώνουν στο ευρωπαϊκό μας μπάσκετ ένα νέο πρόβλημα. Οι Εθνικές των ομάδων της Ευρώπης εξαρτιόνται όλο και πιο πολύ από τα κέφια παικτών που δεν αγωνίζονται, όχι στην χώρα τους, αλλά στην Ευρώπη γενικά. Πιθανότατα δεν αγωνίζονταν σε καμία ευρωπαϊκή διοργάνωση πριν πάνε στις ΗΠΑ και πιθανότατα να μην αγωνιστούν και ποτέ τους πριν πουν αντίο στο μπάσκετ.    

Η νέα αμερικάνικη πολιτική

Βλέποντας ότι όλο και περισσότεροι ευρωπαίοι παίκτες όχι απλά διακρίνονται στο ΝΒΑ αλλά κερδίζουν και τον τίτλο του Μvp της σεζόν οι Αμερικάνοι άλλαξαν εντελώς πολιτική επιτρέποντας στα κολλέγια να λειτουργούν ως επαγγελματικοί σύλλογοι. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι όλο και περισσότερα παιδιά, τα οποία έχουν ταλέντο που διακρίνεται νωρίς, θα πηγαίνουν στις ΗΠΑ πριν καν κληθούν στις εθνικές ομάδες των αντρών με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Για πολλά από τα παιδιά αυτά οι εθνικές ομάδες δεν θα είναι απλά πάρεργο, αλλά χαμένος χρόνος. Αν τώρα μας κάνει εντύπωση η ευκολία με την οποία διάφοροι παίκτες (συνήθως βετεράνοι) αρνούνται τις κλήσεις στις Εθνικές ομάδες σε λίγα χρόνια προβλέπω ότι θα προκαλεί έκπληξη το να δηλώνει διαθέσιμος για τα ματς εθνικής οποιοσδήποτε Ελληνας αγωνίζεται στο NBA. Διότι μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία για την εξέλιξη των μικρών που πάνε στις ΗΠΑ: τα πιτσιρίκια που σήμερα υπογράφουν επαγγελματικά συμβόλαια για τα κολέγια, θα έχουν αύριο, μετά την αποφοίτησή τους, την δυνατότητα να δοκιμάσουν την τύχη τους στο τεράστιο ακριβό και ολόλαμπρο ΝΒΑ. Στο οποίο οι ευρωπαίοι παίκτες αντιμετωπίζονται πλέον σαν βασιλιάδες.

Η τωρινή πολυτέλεια

Τι θα συμβεί με τις ευρωπαϊκές εθνικές ομάδες; Νομίζω είναι πολύ απλό: αυτές θα στελεχώνονται κυρίως από παίκτες που παίζουν στα εθνικά πρωταθλήματα. Αν κρίνω από το επίπεδο του ελληνικού πρωταθλήματος, μπορεί αυτή η εθνική ομάδα που αγωνίζεται στο τωρινό ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και που μας μοιάζει φτωχή σε ταλέντο να θεωρείται σε λίγα χρόνια μια ομάδα γεμάτη από πολυτέλειες. Και όχι μόνο γιατί έχει στις τάξεις της τον Γιάννη Αντετοκούνμπο που όμοιο του θα είναι δύσκολο να ξαναδούμε στην Εθνική. Αλλά γιατί έχει άλλους έντεκα παίκτες με σοβαρές εμπειρίες ευρωπαϊκού μπάσκετ. Στο μέλλον δύσκολα θα τους έχει, ειδικά αν στο ελληνικό πρωτάθλημα οι ξένοι που αγωνίζονται είναι πιο πολλοί από τους Ελληνες.

Για αυτό χαρείτε απόψε ακόμα και την νίκη με την Κύπρο. Αν συνεχιστεί έτσι το πράγμα σε δέκα χρόνια το αντίστοιχο ματς θα είναι ντέρμπι.