Η Βίρτους Μπολόνια στην Ιταλία κέρδισε το πρωτάθλημα μπάσκετ και μάλιστα «σκουπίζοντας» στους τελικούς την Μπρέσια με 3-0. Η ιστορική ιταλική ομάδα κατάφερε κάτι μάλλον σπάνιο φέτος για ομάδα που αγωνίζεται στην Ευρωλίγκα: ελάχιστες από όσες τιμούν την διοργάνωση θα καταφέρουν στο τέλος της σεζόν να έχουν κερδίσει έστω το πρωτάθλημα στη χώρα τους - πολλές είναι αυτές που φέτος δεν τα κατάφεραν να φτάσουν ούτε σε τελικούς (Ερυθρός Αστέρας, Αρμάνι, Μπαρτσελόνα, Εφές, Μπανταλόνα, Βιλερμπάν κτλ).

Στο όνομα του Ακίλε

Η Βίρτους τα κατάφερε στο όνομα του Ακίλε Πολονάρα που λίγες μέρες πριν διαγνώστηκε με λευχαιμία. Οι παίκτες της εμφανίστηκαν πριν την έναρξη του τρίτου ματς φορώντας όλοι την φανέλα του και μετά το τέλος του ματς του αφιέρωσαν το πρωτάθλημα λέγοντας ότι τον περιμένουν.

Η περίπτωση του Πολονάρα είναι από τις σπάνιες. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις των αθλητών που έχουν αντιμετωπίσει μεγάλα προβλήματα υγείας και τα έχουν καταφέρει να τα ξεπεράσουν ωστόσο αθλητή που να έχει χρειαστεί δυο χρόνια πριν να αντιμετωπίσει τον καρκίνο και τώρα να πρέπει να νικήσει και την λευχαιμία δεν θυμάμαι άλλον. Αν ο Πολονάρα καταφέρει και επιστρέψει θα μιλάμε πραγματικά για κάποιον σούπερ ήρωα.

Τι του έχει ήδη συμβεί  

Αξίζει να θυμηθούμε κάποιες λεπτομέρειες της εντυπωσιακής αυτής ιστορίας γιατί είναι ένα μάθημα ζωής. Ο Πολονάρα διαγνώστηκε με καρκίνο στα γεννητικά όργανα στις 9 Οκτωβρίου του 2023. Το είχε κάνει γνωστό τότε η ίδια η ομάδα του μετά από ένα ματς του παίκτη της κόντρα στην Βαρέζε: ο Ιταλός είχε μάλιστα σπουδαία απόδοση καθώς είχε πετύχει 10 πόντους και είχε πάρει και 9 ριμπάουντ, τίποτα δεν έδειχνε ότι δυο μέρες αργότερα θα έκανε εισαγωγή στο αντικαρκινικό της Μπολόνια. Εντυπωσιακό είναι ότι ο Πολονάρα ανακάλυψε το πρόβλημα όχι χάρη σε κάποιο από τους περιοδικούς ελέγχους που περνάνε οι αθλητές, αλλά χάρη στο αντιντόπινγκ κοντρόλ. Όταν μάλιστα ειδοποιήθηκε ότι κάτι έχει βρεθεί στον έλεγχο και ότι πρέπει να δει τους γιατρούς, ο παίκτης αρχικά πίστεψε ότι ήταν ντοπέ και επικοινώνησε με την ομάδα για να δηλώσει την αθωότητα του ζητώντας νομική υποστήριξη! Δεν είχε κανένα σύμπτωμα που να του έχει ξυπνήσει την υποψία ότι έχει κάτι τόσο σοβαρό. Δύο μόλις  μήνες μετά την επέμβαση κι έχοντας μόλις ολοκληρώσει ένα κύκλο από χημειοθεραπείες, στις 3 Δεκεμβρίου, ο Πολονάρα επέστρεψε στην ομάδα που του έδωσε μάλιστα και τον τιμητικό τίτλο του αρχηγού της. «Πιστεύω πολύ στον Θεό. Και προσευχήθηκα να επιστρέψω. Θέλω να πω πως ήταν μοναδική η βοήθεια της γυναίκας μου, η υποστήριξη των γονιών μου, του αδελφού μου και της αδερφής μου. Παρόλο που είχα επίγνωση του τι είχα και πόσο σοβαρό ήταν αυτό το αντιμετώπισα  σαν να ήταν μια «βόλτα στο πάρκο» - ήμουν πεπεισμένος ότι θα περάσει. Ελεγα  ότι δεν μπορεί μετά από τέσσερα χρόνια καριέρας στο εξωτερικό να γύρισα στην Μπολόνια για να πεθάνω – μάλλον γύρισα για να γίνω πρωταγωνιστής σε μια ιστορία που μπορεί να δώσει κουράγιο σε πολύ κόσμο. Ελπίζω όποιος παλεύει με τον καρκίνο να βρει από τους δικούς του την βοήθεια και την στοργή που είχα κι εγώ από τον κόσμο του αθλητισμού» είχε πει την μέρα της επιστροφής του.

Το να γίνεις πρωταγωνιστής σε μια τόσο σκληρή ιστορία είναι κάτι δύσκολο. Όταν καταφέρνεις και το ξεπερνάς νιώθεις τυχερός – καμιά φορά πιστεύεις πως τίποτα χειρότερο δεν μπορεί να σου συμβεί. Το να σου συμβεί κάτι χειρότερο είναι εξωφρενικό όσο και σπάνιο. Αλλά ο Πολονάρα δηλώνει πως θα νικήσει και την λευχαιμία και θα επιστρέψει. Τον λένε άλλωστε Αχιλλέα και ένας Αχιλλέας δεν τα παρατάει ποτέ. Στην μοναδική φωτογραφία που έχει κυκλοφορήσει από την περίθαλψή του στο νοσοκομείο έχει την γυναίκα του στην αγκαλιά του και χαμογελάει. Αυτό το χαμόγελο μαρτυρά όλη την σιγουριά ότι και τώρα θα τα καταφέρει. Αν η ζωή μπορούσε να χαμογελάσει, θα είχε αυτό ακριβώς το χαμόγελο. 

Παράδειγμα ζωής

Εχω ξαναγράψει ότι σοκαριζόμαστε όταν μαθαίνουμε ιστορίες αθλητών που καλούνται ξαφνικά να αντιμετωπίσουν δύσκολες ασθένειες γιατί στο μυαλό μας οι αθλητές μοιάζουν άτρωτοι. Εχουμε φτάσει στο σημείο να πιστεύουμε πως η φαρμακευτική τους υποστήριξη τους χαρίζει δυνάμεις απίστευτες, ότι πραγματικά δεν τους αγγίζει τίποτα. Εχουμε συνηθίσει να τους βλέπουμε δυνατούς, γρήγορους, τέλεια γυμνασμένους, έτοιμους να σηκωθούν μετά από το χειρότερο χτύπημα. Όταν ακούμε ότι πρέπει να τα βάλουν με τον καρκίνο ή ότι η καρδιά τους χρειάζεται βοήθεια και υποστήριξη το πράγμα μας μοιάζει εκτός λογικής. Το αρχικό σοκ αφήνει την θέση του σε ένα είδος ανακούφισης όταν σκεφτόμαστε πως η γερή τους κράση θα τους βοηθήσει να το ξεπεράσουν – κι αυτό είναι αλήθεια πως συμβαίνει συχνά. Το 2021 είδαμε τον Ερικσεν να πεθαίνει και να ανασταίνεται σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση στο Euro2020: όταν τον είδαμε να επιστρέφει μετά από μήνες και στους αγωνιστικούς χώρους δεν αισθανθήκαμε καμία έκπληξη – ο τύπος είχε κερδίσει το θάνατο μπροστά στα μάτια μας. Πολλές φορές νομίζω αισθανόμαστε πως οι αθλητές είναι έτοιμοι από καιρό για τέτοιου είδους κατορθώματα – για να αντιμετωπίσουν δηλαδή τρομερές ασθένειες και να ξεπεράσουν τα πάντα. Αλλά αυτή η δοκιμασία του Πολονάρα έχει κάτι το μοναδικό: αν υπάρχει Θεός μοιάζει να τον δοκιμάζει και πιθανότητα το κάνει ζητώντας μας να ρίξουμε μια ματιά στην ιστορία για να διακρίνουμε στην περίπτωσή του όλη την δύναμη της ανθρώπινης θέλησης.

Στο μήνυμα του μετά την διάγνωση ο Πολονάρα δεν περιορίστηκε σε μια ευχή ότι όλα θα πάνε καλά, αλλά δήλωσε και την σιγουριά του ότι θα ξαναπαίξει μπάσκετ. Αν αυτό συμβεί θα έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμα ημίθεο Αχιλλέα, ένα σπάνιο παράδειγμα ζωής.

Είμαστε όλοι σίγουροι

Νομίζω δεν υπάρχει γήπεδο στον κόσμο που να χωράει όσους θα ήθελαν να είναι σε αυτό όταν ο Αχιλλέας επιστρέψει. Γιατί θα επιστρέψει. Ολοι για κάποιο μυστήριο λόγο είμαστε νομίζω σίγουροι…