Όλη η Θεσσαλονίκη θα κλάψει σήμερα αποχαιρετώντας ένα δικό της παιδί τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη, Ολυμπιονίκη, πολιτικό και άνθρωπο της πόλης. Όποιος έχει ζήσει στη Θεσσαλονίκη έχει να το λέει: ο ψηλός ήταν ένα παλληκάρι της καθημερινότητας της, ένας άνθρωπος απλός και ξεχωριστός συγχρόνως. Που καθόλου δεν τον άλλαξαν τα ολυμπιακά μετάλλια, οι πολλές και σπουδαίες περιπέτειες στις οποίες πρωταγωνίστησε, η δημοσιότητα και η φήμη. Ο κόσμος συγκλονίστηκε από την είδηση του θανάτου του, κι όχι μόνο γιατί ο Νικολαΐδης ήταν πολύ μικρός. Η είδηση του θανάτου ήταν από αυτές που κανείς δεν περίμενε, γιατί με το λεβέντικο παράστημά του, ο Νικολαΐδης που οι φίλοι του αποκαλούσαν «βουνό», δεν άφησε κανένα ποτέ εδώ και δυο χρόνια να υποπτευθεί τη μάχη που δίνει με ένα σπανιότατο και πολύ επιθετικό καρκίνο που φώλιασε στον τεράστιο θώρακά του. Του αρκούσε ότι γνώριζαν τα πάντα οι δικοί του και δεν ήθελε κανένα άλλο κοινωνό στις αγωνίες του. Ισως γιατί ήθελε να τον θυμούνται όλοι όπως έζησε: αληθινό πολίτη, χαμογελαστό άνθρωπο, και τεράστιο αθλητή.  

Υπερήρωας και σημαιοφόρος

Οι άνθρωποι συχνά πιστεύουν πως οι αθλητές ανήκουν σε κάποιου είδους ανώτερη φυλή. Πως έρχονται στην καθημερινότητα μας από κάποιο υπερπέραν, στο οποίο υπάρχουν μόνο υπερήρωες. Κάθε τόσο κάποιος δραπετεύει από το σύμπαν των υπερηρώων κι έρχεται εδώ για να μας συναρπάσει κι όχι απλά για να κερδίσει την προσοχή μας. Στο μυαλό μας είναι άτρωτος, δεν τον αγγίζουν ασθένειες και πόνοι – άλλωστε τους πόνους, τους τραυματισμούς, τους φόβους, τις πίκρες ο αθλητής εκπαιδεύεται να τους ξεπεράσει: με την καρδιά του πρώτα.

Ο Νικολαΐδης το 2002 μας συστήθηκε με μια σκηνή απίστευτου πόνου και με μια είδηση απίστευτου πόνου είκοσι χρόνια αργότερα μας αποχαιρέτησε. Το 2000 στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϋ, στο δεύτερο μόλις αγώνα του, έσπασε σε παγκόσμια τηλεοπτική μετάδοση το πόδι του - η σκηνή που το εξηγεί στην μητέρα του, πριν ο γιατρός κάνει διάγνωση, μπήκε στην ιστορία των ελληνικών παρουσιών στους Ολυμπιακούς αγώνες. Στις επόμενες τρεις Ολυμπιάδες θα έμπαινε κι ο ίδιος. Πήρε αργυρό μετάλλιο στο Ταε Κβο Ντο και στην κατηγορία των 82 κιλών το 2004 στην Αθήνα συμμετέχοντας στη μεγάλη ελληνική γιορτή και δείχνοντας με την επιστροφή του πόσο μεγάλος αθλητής είναι. Το ξανακέρδισε τέσσερα χρόνια αργότερα στο Πεκίνο, όταν τα μετάλλια της ελληνικής αποστολής ήταν λίγα αλλά οι δικές του αντοχές ήταν τεράστιες. Και υπήρξε και σημαιοφόρος της Ελλάδας το 2012. Λαμπερός, υπέροχος, γίγαντας με τη σημαία στα χέρια είχε την σπάνια τιμή να ανοίξει τη μεγάλη αθλητική παρέλαση και να κλείσει μια καριέρα που ξεκίνησε με πόνο κι ολοκληρώθηκε με την απόλυτη καταξίωση. Πως, όταν τα ξέρεις όλα αυτά, να πιστέψεις πως έμπλεξε με τον ανίκητο καρκίνο, αυτός που στην καριέρα του έκανε συλλογή από νίκες;          

Τα λόγια του γιατρού

Ο Νικολαΐδης έζησε και το τέλος της ζωής του, τη μάχη δηλαδή με τον καρκίνο, με τον τρόπο που έζησε όλη τη ζωή του: παλεύοντας για να ξεπεράσει τα όρια του – σαν αληθινός και σπάνιος αθλητής δηλαδή. Από τα πολλά που άκουσα συγκράτησα την περιγραφή της μάχης του από τον ίδιο τον γιατρό του, τον τελευταίο προπονητή του στον αγώνα του για ελπίδα. «Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης», είπε ο θωρακοχειρουργός κ. Κοσμάς Ηλιάδης, «ήξερε πολύ καλά τι του συμβαίνει, ήξερε πολύ καλά ότι ήταν πρωταγωνιστής σε μια άνιση μάχη, ήταν απόλυτα καταδεκτικός με τις θεραπείες. Με το ψυχικό σθένος έδινε κουράγιο για να τον βοηθήσουμε όπως μπορούσαμε. Μας ζήτησε να μην διστάσουμε να προχωρήσουμε σε κάποιο χειρουργείο ή να κάνουμε κάποια πειραματική θεραπεία» τόνισε μιλώντας την τηλεόραση κι σχεδόν συγκινημένος υπογράμμισε πως ο ίδιος ένιωσε πως αυτό που πήρε από τον Νικολαΐδη ήταν ένα μάθημα ζωής - «πιο πολύ μας έδινε κουράγια παρά του δίναμε» είπε σπαραχτικά. Θέλουν δύναμη όλα αυτά. Αλλά δεν είναι αυτή η δύναμη να τα ξεπεράσεις τον εαυτό σου και να δώσεις τα πάντα, αυτό που τελικά διαφοροποιεί τον αθλητή από όλους μας; Εγώ τουλάχιστον έτσι νομίζω. Χωρίς αυτή τη δύναμη ο Νικολαΐδης δεν θα είχε κανένα από τα μετάλλια του όσο κι αν αγάπησε από τον πατέρα του τον Ταε Κβο Ντο – σπουδαίος αθλητής ήταν κι ο μπαμπάς του που το άθλημα του το γνώρισε πριν πάει στον παιδικό σταθμό. Αλλά η γνώση μόνο δεν αρκεί: άλλος στη θέση του θα τα παρατούσε μετά από τον τρομακτικό του τραυματισμό στα 21 του χρόνια, άλλος στη θέση του θα τα παρατούσε όταν στα 40 του διαγνώστηκε με ένα καρκίνο αγιάτρευτο. Ο αθλητής Νικολαΐδης όχι. Σε κάθε περίπτωση θέλησε να αφήσει ως παρακαταθήκη τη μάχη του. Η Δώρα η γυναίκα του, θα μεγαλώσει τα παιδιά θυμίζοντας του πάντα ότι ο μπαμπάς ήταν σπάνιος μαχητής: ο Αλέξανδρος λίγο πριν φύγει αυτό το όρισε όχι ως τελευταία επιθυμία, αλλά ως παιδαγωγική αποστολή. Σαν καλός πατέρας.   

Το τελευταίο σημείωμα

Ο κόσμος συγκλονίστηκε από το τελευταίο του σημείωμα. «Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ "Γιατί σε εμένα"; Δεν υπάρχει πιο εγωιστική σκέψη από αυτή. Σε κάποιον τυχαίνει, στον διπλανό μας, στον γείτονά μας, στον συνάνθρωπό μας. Και πλέον τυχαίνει σε πολλούς. Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη ζωή μου, θα σας πω ακόμα και τώρα, ότι ήμουν τυχερός άνθρωπος. Είχα την ευλογία να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα, να ανέβω στο βάθρο πολλές φορές, να δοξάσω τον αθλητισμό και την χώρα μου, να γνωρίσω ανθρώπους από όλον τον κόσμο, να μάθω το σεβασμό, την ευγενή άμιλλα, αξίες τόσο σημαντικές και να προσπαθήσω να τις κάνω πράξη και στη ζωή μου. Είχα την τύχη να με αγαπήσει η πιο υπέροχη γυναίκα του κόσμου, το δώρο μου από το Θεό, όπως είναι και το όνομα της, και να αποκτήσουμε μια πανέμορφη οικογένεια. Έτσι και σε αυτή την ατυχία που με βρήκε, είπα ευχαριστώ, που αν αυτό ήταν γραφτό να έρθει στην οικογένειά μου, δεν βρήκε εκείνη ή τα παιδιά μου. Εγώ έπρεπε να το ανέβω αυτό το βουνό, έχω έπρεπε να σηκώσω αυτό το βάρος. Όχι εκείνοι», λέει ένα κομμάτι του.

Διαλέγοντας κάθε λέξη

Όποιος το διαβάσει καταλαβαίνει πολλά για τον Νικολαΐδη, για το πώς έβλεπε τη ζωή, για το πώς την χρησιμοποίησε μέχρι την τελευταία μέρα για να είναι χρήσιμος. Το σημείωμα μαρτυρά και κάτι ακόμα: την βαθιά γνώση του για τη δύναμη της επικοινωνίας. Οι μεγάλοι αθλητές έχουν και επικοινωνιακά χαρίσματα γιατί έχουν επίγνωση ότι απευθύνονται στο κοινό – ίσως για αυτό πολλοί πολιτεύονται κιόλας. Δεν το κάνουν για λόγους ματαιοδοξίας ή γιατί τους βοηθάνε οι επιτυχίες τους να βρουν ψήφους όπως πολλοί πιστεύουν: το κάνουν γιατί έχουν καταφέρει να βρουν τον αποτελεσματικό τρόπο να στέλνουν στον κόσμο τα μηνύματα τους. Ο Νικολαΐδης που υπήρξε υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές του 2019 και το Σεπτέμβριο του 2020 ανέλαβε καθήκοντα αναπληρωτή εκπροσώπου του κόμματος, με την ανάρτησή του έστειλε μια αγκαλιά σε όλους όσους δίνουν μάχες ανάλογες.

Εγραψε τα πάντα νηφάλιος, διαλέγοντας κάθε λέξη, με την πειθαρχία του αθλητή και την σιγουριά του ανθρώπου που τον κόσμο τον γνώρισε και ποτέ του δεν τον φοβήθηκε: ήταν άλλωστε από την Θεσσαλονίκη στην οποία ο κόσμος ξέρει να ζει. Ενίοτε και να φεύγει, συγκινώντας όλους όσους δεν μπορούμε να απαντήσουμε στην ερώτηση «γιατί ρε γαμώτο»…