Ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε από το Final 4 του Βελιγραδίου, αλλά δεν υπάρχει λόγος ο κόσμος του να στεναχωριέται για αυτό: η ομάδα δεν θα μπορούσε ποτέ να κερδίσει την διοργάνωση και η Ζαλγκίρις που προκρίθηκε το άξιζε. Πίκρα είναι λογικό να υπάρχει – στεναχώρια όχι.

Τέσσερα μετριότατα ματς

Ο Ολυμπιακός έκανε ό,τι μπορούσε, αλλά μπορούσε λιγότερα από όσα έκανε: η χρονιά του στην Ευρωλίγκα ήταν γεμάτη από υπερβάσεις, που μαρτυρούν ότι είχε αθλητές με ψυχή, αλλά και από βαριές ήττες, που έδειχναν πόσο κακοχτισμένος ήταν. Μια ομάδα που χάνει με κατεβασμένα χέρια από τη Μπαρτσελόνα, από την Χίμκι, από την Μπασκόνια, από τον Αστέρα, από τον ΠΑΟ στο ΣΕΦ, δεν μπορεί να κερδίσει την Ευρωλίγκα – πόσο μάλλον όταν το τελευταίο της καλό παιγνίδι το έχει κάνει στις 9 Μαρτίου, όταν κέρδισε διαδικαστικά την Μπάμπεργκ εξασφαλίζοντας το περίφημο πλεονέκτημα έδρας, που αποδείχτηκε και φέτος ότι δεν σημαίνει τίποτα: έκτοτε όλα σχεδόν τα παιγνίδια του Ολυμπιακού είναι μετριότατα. Παρά την γενναιοψυχία των παικτών του, μέτρια ήταν κι αυτά που έδωσε στα play off.

Τεράστια η ανασφάλεια

Το τέλος της σεζόν στην Ευρωλίγκα θα είναι χρήσιμο μόνο αν γίνει κατανοητό το μεγαλύτερο πρόβλημα του Ολυμπιακού, που δεν είναι ούτε οι τραυματισμοί του, ούτε η έλλειψη ενέργειας – αυτά είναι οι συνέπειες του προβλήματος: το βασικό πρόβλημα του Ολυμπιακού είναι η τεράστια ανασφάλεια του προπονητή Γιάννη Σφαιρόπουλου, που δεν είναι ούτε κακός, ούτε άσχετος, ούτε μονομανής, αλλά είναι απλά ανεξήγητα φοβιτσιάρης – ανεξήγητα γιατί κανείς δεν έχει στηριχθεί όσο αυτός από την διοίκηση, τους δημοσιογράφους, τους παίκτες- ηγέτες της ομάδας και μια μερίδα του κόσμου, που σωστά, κατά τη γνώμη μου, δεν έβαλε ποτέ ζήτημα προπονητή, όσο η διοργάνωση έτρεχε.

Δεν μου αρέσει ποτέ να χρεώνω την αποτυχία μιας σεζόν σε ένα και μόνο άνθρωπο και δεν πιστεύω πως είναι σωστό να ακυρώνουμε το έργο του Σφαιρόπουλου, γιατί φέτος δεν τα κατάφερε. Αλλά το όποιο έργο του δεν του έδωσε ποτέ την σιγουριά που πρέπει να χαρακτηρίζει ένα προπονητή κι αυτό έχει ως συνέπεια αυτό που βλέπουμε: η εφετινή αποτυχία έρχεται από μακριά, δεν είναι ούτε συμπωματική, ούτε οφείλεται σε μεταφυσικούς παράγοντες. Ο Ολυμπιακός πληρώνει την μετριότητα των ξένων του, τους τραυματισμούς και την αγωνιστική φθορά του: και τα τρία οφείλονται στον προπονητή του.

Κάθε χρόνο τα ίδια

Την πρώτη του χρονιά ο Σφαιρόπουλος έκανε τα καλύτερα του αποτελέσματα στον Ολυμπιακό: πήγε στον τελικό της Ευρωλίγκας, χάνοντας από τη Ρεάλ και πήρε εύκολα το πρωτάθλημα – μόνο που την ομάδα την είχε φτιάξει ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Την δεύτερη χρονιά, όταν την έφτιαξε ο ίδιος, ο Ολυμπιακός τερμάτισε έβδομος στον όμιλο της Ευρωλίγκας και πήρε το πρωτάθλημα χάρη στις εξωπραγματικές εμφανίσεις του Σπανούλη στα τελικά με τον ΠΑΟ. Πέρυσι ο Ολυμπιακός έπαιξε τελικό στην Ευρωλίγκα, κάνοντας όμως προηγουμένως ντέρμπι την πρόκρισή του με αντίπαλο την Εφές, που Eυρωλίγκα δεν έχει κερδίσει ποτέ. Φέτος η ομάδα έφτασε στα play off σε ακόμα χειρότερη κατάσταση έχοντας κάνει ένα μετριότατο πρωτάθλημα κι έχοντας χάσει και το κύπελλο Ελλάδος από την ΑΕΚ.

Αν δει κανείς τις χρονιές στις οποίες την ομάδα έχει φτιάξει ο Σφαιρόπουλος είναι απολύτως ίδιες: αλλάζουν ελάχιστα τα αποτελέσματα – κυρίως χάρη στα κέφια και τις αντοχές του Σπανούλη. Όλα τα άλλα είναι απολύτως όμοια. Ο προπονητής διαλέγει ρολίστες ξένους νομίζοντας ότι έτσι σέβεται ένα είδος εσωτερικής ιεραρχίας: στην πραγματικότητα γαντζώνεται και επενδύει στον εγωισμό και στο φιλότιμο των Ελλήνων παικτών, πράγμα που στο μοντέρνο μπάσκετ είναι λάθος και δεν σε πάει πουθενά, διότι παντού οι ξένοι χρειάζονται για να δίνουν το κάτι παραπάνω – δείτε την Ζαλγκίρις, που δεν ξοδεύει εκατομμύρια. Στη συνέχεια και ως απάντηση στην κριτική που επισημαίνει αδυναμίες που έχουν να κάνουν με το ρόστερ περισσότερο κι από το παιγνίδι, ο Ολυμπιακός υποχρεώνεται από τον προπονητή του να παίξει στα κόκκινα από τις πρώτες κιόλας αγωνιστικές, προσπαθώντας να κρύψει ελλείματα λύσεων και ποιότητας χάρη στην αγωνιστική ένταση: είναι ωραίο να το βλέπεις, αλλά έχει κόστος τεράστιο. Η ομάδα φτάνει τρία χρόνια σκασμένη στο τέλος Aπριλίου: ο υπέροχος Πρίντεζης, το δεύτερο ακριβότερο συμβόλαιο του Ολυμπιακού, δεν υπάρχει στους μήνες, που όλα κρίνονται σε καμία από τις δυο τελευταίες σεζόν – φέτος απλά μπήκε στα πιτς νωρίτερα. Για να το κάνω κατανοητό ο Ολυμπιακός τον καιρό του Σφαιρόπουλου είναι σαν να παίζει ματς για τα play off από την πρώτη κιόλας αγωνιστική! Ενώ οι άλλοι χρησιμοποιούν την κανονική περίοδο για να βελτιωθούν και να μπουν στην τελική ευθεία έτοιμοι, αυτός την χρησιμοποιεί απλά για να κερδίζει παιγνίδια, πιστεύοντας πως οι νίκες θα τον γλυτώσουν από την κριτική – αυτά κάνει η καταραμένη ανασφάλεια.

Δεν θα ήταν άσχημο αν οι νίκες αυτές είχαν πολλούς πρωταγωνιστές ή αν ήταν διαδικαστικές: δεν είναι έτσι. Ο Ολυμπιακός κερδίζει μόνο όταν τρέχει και βασίζεται πάντα στους ίδιους ήρωες: δεν υπάρχει τίποτα το διαδικαστικό και το εύκολο, όμως καμία ομάδα ποτέ δεν ήταν δέκα μήνες σε φόρμα. Οποιος την ένταση δεν αντέχει, είτε κρεμάει, είτε κλατάρει, είτε διαλύεται από τα μυϊκά προβλήματα – θυμηθείτε τι είπε ο Στρέλνικεκς. Το κόστος αυτής της διαχείρισης είναι ότι τα τρία τελευταία χρόνια δεν υπάρχει ένας έστω ξένος παίκτης, που να έχει αντέξει την διαδικασία και να έχει ενσωματωθεί στην ομάδα – όλοι φεύγουν γιατί δεν αποδείχτηκαν όσο καλοί ο κόουτς περίμενε, αλλά καλός δεν θα αποδειχτεί κανένας, όταν εμπιστοσύνη δεν υπάρχει. Ρωτείστε τον Γκριν.

Και κατά λάθος τρεις θα του έβγαιναν

Λένε ότι ο Σφαιρόπουλος δεν ξέρει να διαλέγει ξένους παίκτες: δεν συμφωνώ. Και κατά λάθος να τους διάλεγε, από τους πάνω από δεκαπέντε που έχει φέρει τα τελευταία τρία χρόνια, τρεις θα του έβγαιναν. Το πρόβλημα είναι ότι σταδιακά μέσα στη σεζόν τους εγκαταλείπει, βασανισμένος από τις ανασφάλειές του: δεν χτίζει με σχεδόν κανένα την απαραίτητη σχέση εμπιστοσύνης κι αυτό φαίνεται – δείτε τον Τόμσον, τον Μπράουν κτλ. Ολοι μα όλοι τελειώνουν σχεδόν κάθε χρόνο τη σεζόν χειρότερα από ότι την άρχισαν, είτε γιατί καλούνται να σηκώσουν μεγαλύτερο βάρος από αυτό που μπορούν, είτε γιατί έχουν καταλάβει πως ο προπονητής τους δεν τους υπολογίζει. Εβλεπα π.χ τον Γουίλτζερ χθες να φορτώνει με πόντους το καλάθι των Λιθουανών και σκεφτόμουν ότι στο ματς της Μεγάλης Παρασκευής με την Ζαλγκίρις πέτυχε το καλάθι που έστειλε τον αγώνα στην παράταση και ως ανταμοιβή για την καλή του εμφάνιση δεν αγωνίστηκε καθόλου στο πρώτο ματς με τους Λιθουανούς στα play off μολονότι ο Πρίντεζης ήταν τραυματίας κι ο Τιλί σκοράρει με το σταγονόμετρο. Όταν φοβάσαι να εμπιστευτείς τους παίκτες σου, το πρόβλημα δεν είναι οι παίκτες, είσαι εσύ.

Ακούω ότι ο Ολυμπιακός γέρασε, έκλεισε τον κύκλο του κτλ. Εγώ βλέπω ότι η γεμάτη αθλητική φρεσκάδα Ζαλγκίρις έχει τον 34χρονο Καβαλιάσκους, τον 35χρονο Γιανκούνας, τον 32χρονο Μιλάκνις και τον 35χρονο Ούντριχ κι όμως στα play off τρέχει. Απορείτε; Κακώς. Καταντήσαμε να απορούμε για το αυτονόητο: το βασικό σε μια ομάδα μπάσκετ είναι να τρέχει τον Απρίλιο και τον Μάιο, όταν οι τίτλοι κρίνονται. Με το Σφαιρόπουλο αυτό δεν έγινε ποτέ. Τέτοια εποχή είχαμε πάντα καταθέσεις ψυχής, ηρωϊσμούς, ματς στα οποία η ομάδα έδειχνε καρδιά, πριν αδειάσει θεαματικά, αφού πέρα από την καρδιά και το εγωισμό των παικτών της, δεν είχε από κάπου να πιαστεί.

Ωραίες δικαιολογίες

Αν η διοίκηση θέλει τον  Σφαιρόπουλο μπορεί να τον κρατήσει: ο κόσμος θα βλέπει πάντα αυτό που βλέπει τρία χρόνια – τρέξιμο από τον Οκτώβρη μέχρι τον Μάρτη και μετά καταθέσεις ψυχής, δυστυχώς άτοκες αφού τα τρόπαια πάνε αλλού. Και θα ακούει πάντα ωραίες δικαιολογίες. Λένε π,χ ότι με τη Ζαλγκίρις ο Ολυμπιακός πλήρωσε την έλλειψη ενέργειας. Στο ματς που κέρδισε το καλύτερό του δεκάλεπτο ήταν το τελευταίο. Στο χθεσινό ματς στο ίδιο τέταρτο δεκάλεπτο έβαλε 35 πόντους. Όταν οι τακτικές πήγαν στην άκρη φάνηκε ότι οι παίκτες μπορούν. Αλλά μόνοι τους δεν γίνεται να κερδίζουν. Ο προπονητής σε μια ομάδα υπάρχει για να τη βοηθάει. Όχι για να τον βοηθάνε οι παίκτες να κάνει καριέρα…