Μετά την πρεμιέρα του ΠΑΟ στον προκριματικό του Τσάμπιονς λιγκ είχαμε και τις πρεμιέρες της ανέτοιμης ΑΕΚ και του ανέτοιμου Αρη στο Conference League. Μολονότι απέναντί τους δεν είχαν μεγαθήρια φαίνεται πως τίποτα δεν είναι απλό. Η Χάποελ Μπερσεβά φάνηκε καλά διαβασμένη στην Opap Arena και η Αράζ ήταν ανώτερη από αυτό που εγώ τουλάχιστον περίμενα. Τελικά η ΑΕΚ κέρδισε με 1-0, ενώ ο Αρης γνώρισε μια ήττα με 2-1 που αποτελεί καμπανάκι συναγερμού.

Η πρώτη παράξενη ενδεκάδα 

Πρώτα τα προφανή. Ομολογώ ότι είχα μεγάλη περιέργεια να δω την πρώτη ενδεκάδα της ΑΕΚ στην σεζόν σε επίσημο ματς. Δεν μπορώ να πω ότι έλειψαν από αυτή οι εκπλήξεις: δεν ήταν καν ίδια με αυτή που ο Νίκολιτς δοκίμασε στο φιλικό πρόβα τζενεράλε με την Ομόνοια.

Ο Νίκολιτς εμφάνισε την Ένωση με ένα 4-4-2 με ρόμβο το οποίο δοκιμάζει από την αρχή της προετοιμασίας. Ο Στρακόσα ήταν τελικά στην εστία, με τους Ρότα, Ρέλβας, Μουκουντί και Πήλιο στην άμυνα: δεν μου έκανε εντύπωση η επιλογή του Στρακόσια – είναι καλύτερος από τον Μπρινιόλι στα μάτια κάθε προπονητή, αλλά με εξέπληξε κομμάτι ότι προτιμήθηκε ο Πήλιος. Συζητήσιμη και η μεσαία γραμμή. Ο Πέτρος Μάνταλος όπως στα πιο πολλά φιλικά ήταν μπροστά από την άμυνα, και γιατί άλλος με τα δικά του χαρακτηριστικά για να παίξει play maker από τα μετόπισθεν δεν υπάρχει, εσωτερικοί χαφ ήταν ο Περέιρα και ο Πινέδα, ο οποίος πήρε τη φανέλα του βασικού ξεκίνησε προπονήσεις μόλις την περασμένη Κυριακή, ενώ κάτι σαν «δεκάρι» ήταν ο Κοϊτά πίσω από το επιθετικό δίδυμο των Ζίνι – Πιερό: στο σχήμα αυτό είναι η μόνη θέση που ο Κοϊτά μπορεί να παίξει. Με τον Μαρσιάλ, τον Γκατσίνοβιτς, τον Κουτέσα και τον Λιούμπισιτς να είναι στον πάγκο ο Νίκολιτς είχε καλές αλλαγές: τους χρησιμοποίησε και τους τέσσερις. Αλλά η ενδεκάδα μου έμοιαζε ομολογώ παράξενη.

Ένα ημίχρονο ψαξίματος

Η ΑΕΚ είχε θέληση μπήκε δυνατά, αλλά η μεσαία γραμμή της σταδιακά έπαψε να είναι παραγωγική και το σχήμα δεν προβλέπει πολλές καθόδους των ακραίων μπακ. Ο Πινέδα προσπαθούσε να καταλάβει τι ακριβώς πρέπει να κάνει στη θέση που παίζει. Ο Μάνταλος ήταν πολύ μακριά από την αντίπαλη περιοχή ώστε να γίνει επικίνδυνος. Ο Κοϊτά προσπαθούσε να προσαρμοστεί στο νέο του ρόλο απλά σολάροντας με την μπάλα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο καλύτερες ευκαιρίες της στο πρώτο ημίχρονο ήρθαν από κεφαλιές του Μουκουντι μετά από στημένες φάσεις που εκτέλεσε εξαιρετικά ο Μάνταλος – και οι δυο ήταν προμήνυμα του γκολ που ήρθε όμως στο δεύτερο ημίχρονο.

Στο πρώτο πιο πολύ και από μια ομάδα έβλεπες το σχήμα της. Στο οποίο όμως η Χαποελ προσαρμόστηκε πολύ καλά σπεκουλάροντας στις αδυναμίες ενός 4-4-2 που η ΑΕΚ ακόμα δεν γνωρίζει καλά: η Ενωση παίζει πχ χωρίς πλάτος. Οι Ισραηλινοί αρκούσε να μετέφεραν συχνά την μπάλα στο πλάι όπου έβρισκαν χώρους γιατί οι καλύψεις και του Ρότα και του Πηλιου δεν ήταν οι καλύτερες - μάλιστα τρόμαξαν και δύο φορές την ΑΕΚ που χρειάστηκε τον Στρακόσια. Στο τέλος του πρώτου σαρανταπενταλέπτου το μόνο βέβαιο ήταν ότι κάτι έπρεπε να αλλάξει.

Βελτίωση χάρη στη λογική

Στο δεύτερο ημίχρονο αρχικά άλλαξε η διάθεση και στην συνέχεια η ενδεκάδα. Η ΑΕΚ μπήκε πολύ δυνατά είχε μια τεράστια ευκαιρία με τον αόρατο στο πρώτο ημίχρονο Πιερό, και στην εξέλιξη της φάσης από το κορνέρ που ο Μάνταλος εκτέλεσε ο Ρέλβας έκανε με κεφαλιά το 1-0 με αρκετή πάντως ευθύνη του μετριότατου τερματοφύλακα Ελιάσι που η ΑΕΚ έπρεπε να τον βάλει να δουλέψει πιο πολύ. Αμέσως μετά ο Νίκολιτς έβγαλε τους Πινέδα, Πιερό και Κοϊτα για να χρησιμοποιήσει τους Λιούμπισιτς, Μαρσιάλ και Γκατσίνοβιτς. Η ΑΕΚ με τους Γκατσίνοβιτς και Λιούμπισιτς πίεσε πιο πολύ και έλεγξε καλύτερα την μπάλα. Δεν άφησε καμία ευκαιρία στην Μπερσεβά, κι έχασε τρεις τουλάχιστον: μια μεγάλη με τον Μουκουντί, μια με τον κεφάτο Ζίνι και μια με τον χωρίς όρεξη Μαρσιάλ, ενώ υπήρξαν και μια δυο προσπάθειες του Γκατσίνοβιτς που στον άξονα έκανε ένα καλό ματς. Ο Νίκολιτς είχε πει ότι το 1-0 είναι καλό σκορ. Θα το δούμε στην ρεβάνς.

Ο Ουζουνίδης ρισκάρει γιατί δεν γίνεται αλλιώς

O Αρης έχασε ένα ματς την στιγμή που φαινόταν πως το ελέγχει απόλυτα. Είχε προβληματάκια λόγω ανετοιμότητας και έλλειψης ομοιογένειας στην άμυνα – πράγματα που φαινόταν σε όλο το διάστημα της προετοιμασίας: όχι τυχαία έχει δεχτεί γκολ σε όλα τα φιλικά. Ο Μαρίνος Ουζουνίδης επέλεξε τον Αθανασιάδη, τους Φαντιγκά και Μεντίλ για τα άκρα της άμυνας και τους Μπράμπετς και Φαμπιάνο ως στόπερ. Στη μεσαία γραμμή βρέθηκαν τον Γιένσεν ως κόφτης, και οι Ράστιτς και Μόντσου ως έμβολα στο 4-3-3 ενώ στην επίθεση με ο Κάρλες Πέρεθ (δεξιά) και τον Ντιαντί (αριστερά) έπρεπε να είναι σε υποστήριξη του Μορόν. Ο Αρης μπήκε μουδιασμένος, αλλά έστω και χωρίς να δημιουργήσει κινδύνους δεν κινδύνευσε, πράγμα που οδήγησε τον Ουζουνίδη στην απόφαση να ανοίξει το ματς χρησιμοποιώντας τον Γιαννιώτα αντί του Γένσεν. Κάπως έτσι ήρθε από μπαλιά του Γιαννιώτα στον κίλερ Μορόν το 0-1 στην πρώτη τελική του Ισπανού. Αλλά η απουσία ενός χαφ που έφερε η αλλαγή της διάταξης σε 4-2-3-1 φάνηκε και πληρώθηκε: αν και αργός ο Γιένσεν που βγήκε κάλυπτε την άμυνα πράγμα που δεν έκαναν ούτε ο Ράστις, ούτε ο Μονζου που τουλάχιστον ζητούσε μπάλα ενώ ο Σέρβος χάθηκε εντελώς. Η Αραζ ανέβηκε, χτύπησε κυρίως από το πλάι - ο Ουζουνίδης ήταν έξαλλος με τους ακραίους μπακ και τους άλλαξε και τους δυο αλλά αργά. Ο Σάντος στο 75΄  ισοφάρισε μετά από μια επιπολαιότητα του Μεντίλ και στο 78΄ ο Αντράντε έκανε το 2-1 με τον Φαντιγκά να τον κοιτάζει. Αποδιοργανωμένος ο Αρης κινδύνεψε να δεχτεί και τρίτο γκολ από τον  Κειτά που ήρθε από τον πάγκο: το κάζο θα ήταν χωρίς προηγούμενο.

Η δυσκολία και η ανάγκη ενίσχυσης  

Πάμε τώρα στα λιγότερο προφανή. Ο Νίκολιτς έχει την πολύ δύσκολη δουλειά να φτιάξει μια καινούργια ομάδα – καινούργια σε όλα. Αναλαμβάνει την ευθύνη των αλλαγών - κι αυτό μου αρέσει – αλλά τα στοιχήματα είναι πολλά. Στοίχημα είναι η τετράδα της άμυνας με Ρότα – Μουκουντί - Ρέλβας – Πήλιο: χθες συνεργάστηκαν καλά κυρίως στο δεύτερο ημίχρονο. Στοίχημα οι νέες θέσεις του Μάνταλου και του Πινέδα: ο πρώτος δεν θα γίνει κόφτης στα 34, ο δεύτερος ψαχνόταν σε όλο το ματς. Στοίχημα ο Κοϊτά: είναι δύσκολο να τον βολέψει σε άλλη θέση, αλλά δεν πασάρει όσο πρέπει για να παίξει δεκάρι κι είναι ερωτηματικό αν το μάθει. Στοίχημα η χρησιμότητα του Πιερό σε ένα παιγνίδι αναμονής και αντεπιθέσεων που στην Ελλάδα μάθαμε να λέμε «άμεσο ποδόσφαιρο». Στοίχημα και η χρησιμοποίηση ως φορ τόσο του Μαρσιάλ, όσο και του Κουτέσα.

Ολες οι αποφάσεις του Νίκολιτς μεμονομένα είναι ωραίες σκέψεις: όλες μαζί όμως μετατρέπουν την ΑΕΚ στο απόλυτο στοίχημα. Προφανώς η Ενωση έχει ανάγκη από μεταγραφές: το τωρινό της ρόστερ είναι δύσκολο να υπηρετήσει το οραματικό πλάνο του προπονητή. Από την άλλη κάποιες αλλαγές φάνηκαν. Η άμυνα ήταν πιο οργανωμένη, οι αντεπιθέσεις ήταν δυναμικές (υπήρχε αυτό που λέμε transition game κυρίως χάρη στον Ζίνι), ενώ αναμφίβολα η παρουσία του Μάνταλου εξασφαλίζει καλές στημένες φάσεις. Αν το ποδόσφαιρο ήταν χάντμπολ και ο Μάνταλος έμπαινε μόνο για αυτές θα ήταν πολύτιμος μέχει να κόψει το ποδόσφαιρο.    

Μάχη στο Βικελίδης

Ο Αρης από την άλλη θα πρεπε να εμφανιστεί με μεγαλύτερη ομοιογένεια, αλλά ομοιογένεια και 14 μεταγραφές δεν πάνε μαζί. Ο Ουζουνίδης χρησιμοποίησε πέντε από τους δεκατέσσερις νεοφερμένους: αν αυτοί δεν έχουν καλύτερη απόδοση σε μια εβδομάδα στο Βικελίδης τίποτα δεν θα είναι απλό. Ο Φαντιγκά έδειξε αδυναμίες: όχι τυχαία οι γηπεδούχοι τον στόχευσαν νωρίς. Ο χρήσιμος Γένσιεν ήταν αργός και ο Ράστις εμφανώς δεν ξέρει τους συμπαίκτες του. Ο Πέρεθ φάνηκε καλός με την μπάλα αλλά δεν έφτασε σε σοβαρή τελική προσπάθεια. Ο Αθανασιάδης είναι πάντα ο Αθανασιάδης: ικανός για το καλύτερο, αλλά πάντα κομμάτι νευρικός. Το πιο μεγάλο πρόβλημα ήταν ωστόσο η ίδια η Αράζ που έδειξε ότι έχει μερικούς πολύ καλούς μισθοφόρους που ένας Θεός ξέρει πως έφτασαν στο Αζερμπαϊτζάν αλλά αξίζουν τα λεφτά τους. Ο Σάντος και ο Μπολί στην επίθεση είναι δυο τύποι που ξέρουν τη δουλειά. Ο Βάντερσον ήταν εξαιρετικός τακτικά και ο Αντράντε μακράν ο καλύτερος του γηπέδου. Κι όταν μετά το 2-1 ο Αρης βγήκε λίγο πιο μπροστά, οι Αζέροι έδειξαν ικανοί να χτίσουν αντεπιθέσεις με παίκτες όπως ο Κεϊτά που ήρθε από τον πάγκο γεμάτος όρεξη. Στο Βικελίδης θα γίνει μάχη. Η Αζαρ είναι μπελάς.