Αφήνοντας στην άκρη τους συναισθηματισμούς αλλά και τις πατριωτικές κορώνες λέω απλά ότι θα ήταν κρίμα η Εθνική ομάδα πόλο Ανδρών να γυρνούσε από την Σιγκαπούρη χωρίς μετάλλιο. Και άδικο ίσως για το ίδιο το σπορ – εννοώ την ιστορία του. Στις μεγάλες διοργανώσεις πρέπει να επιβραβεύονται με μετάλλια όσοι τα τουρνουά τα αναστατώνουν ευχάριστα – όσοι δηλαδή δημιουργούν με τις εμφανίσεις τους ιστορίες που βοηθούν ώστε να γίνεται κατανοητή στα μάτια όλψν η ομορφιά (καμιά φορά και η πολυπλοκότητα…) του σπορ.  Η ομάδα του Θοδωρή Βλάχου αυτό έκανε στην Σιγκαπούρη: έγραψε μια τρομερή αθλητική ιστορία. Ξεκίνησε με δυο ήττες στο γκολ από το Μαυροβούνιο και την Κροατία χωρίς σε κανένα από τα δυο ματς να είναι χειρότερη: ίσα ίσα. Εκανε ένα καταπληκτικό παιγνίδι απέναντι στην Ιταλία που φάνταζε ένα από τα φαβορί για την κατάκτηση του χρυσού. Εχασε την δυνατότητα να αγωνιστεί στον τελικό από ένα γκολ που δέχτηκε από τους Ισπανούς στο τελευταίο δευτερόλεπτο ενός ημιτελικού, στον οποίο είχε κάνει μια ανατροπή που δεν έχει γίνει ποτέ σε ημιτελικό παγκοσμίου πρωταθλήματος. Όλα αυτά δεν τα συναντάς συχνά. Δείχνουν μέταλλο, αλλά και αρετές – κυρίως αποτελούν αποδείξεις πως έχουμε να κάνουμε με μια ομάδα που σε ένα τόσο δύσκολο τουρνουά βρήκε ένα δύσκολο δρόμο συνεχούς βελτίωσης. Συμβαίνει σπάνια.  

Η ήττα από την Ισπανία στα πέναλτι, με τον τρόπο που ήρθε, είναι από αυτές που μπορεί να «σκοτώσουν» μια ομάδα. Η ήττα αυτή θα μπορούσε πχ να προκαλέσει μια υποψία καταστροφική - ότι η ομάδα είναι καταραμένη. Μια τέτοια ήττα θα μπορούσε να γίνει αιτία για να προκύψει μια μοιρολατρική σχεδόν ανασφάλεια – να φτάσουν όλοι να πιστεύουν πως όσο κι αν βελτιωθούν πάντα κάτι στο τέλος θα πάει άσχημα. Αλλά σε τέτοια επικίνδυνα τριπάκια μπορεί να μπουν τελικά μόνο συνηθισμένες ομάδες. Η ομάδα του Βλάχου δεν είναι τέτοια. Είναι μια αληθινά μεγάλη ομάδα. Κι αυτό απέδειξε χθες συντρίβοντας τους Σέρβους και κατακτώντας το χάλκινο μετάλλιο.

Ο πόνος πόνος, η κλάση κλάση

Οι Σέρβοι ήταν ο χειρότερος αντίπαλος που θα μπορούσε να βρει μπροστά της η ελληνική ομάδα την δεδομένη στιγμή. Πέρυσι στους Ολυμπιακούς Αγώνες οι Σέρβοι είχαν αποκλείσει την Εθνική μας με ένα τρόπο που θύμιζε πάρα πολύ την πικρή ήττα από την Ισπανία: κι αυτοί την κέρδισαν με ένα γκολ στο τελευταίο δευτερόλεπτο που είχε πετύχει ο Γιάκσιτς με το κλασικό σουτ της απελπισίας από την σέντρα. Κάπως έτσι η Εθνική μας πήγε στο μικρό τελικό να διεκδικήσει ένα χάλκινο μετάλλιο κουβαλώντας όχι ένα αλλά δυο πόνους: αυτόν της ήττας μια μέρα πριν στον ημιτελικό από τους Ισπανούς και αυτόν που προκαλεί μια κακή ανάμνηση – η ανάμνηση ενός αποκλεισμού στους Ολυμπιακούς Αγώνες που είναι  εξίσου σκληρή με την ήττα σε ένα ημιτελικό. Η ήττα από τους Σέρβους στο Παρίσι είχε πιθανότατα στοιχίσει στην ομάδα ένα μετάλλιο: όχι τυχαία οι Σέρβοι που απέκλεισαν την Εθνική μας κέρδισαν το χρυσό. Αν δεν είχε υπάρξει ο σοκαριστικός αποκλεισμός από τους Ισπανούς το χθεσινό ματς θα ήταν μια ευκαιρία για ρεβάνς. Αλλά μετά την ήττα από τους Ισπανούς για ποια ρεβάνς να μιλήσεις; Είναι μάλλον ευκολότερο να έχεις αρχίσει να τρώγεσαι με τα ρούχα σου καθώς αναρωτιέσαι τι ακριβώς κάνεις λάθος. Εκτός αν έχεις μάθει ως ομάδα να κοιτάζεις μπροστά κι όχι πίσω.

Να κοιτάς πάντα μπροστά

Η διαφορά της ομάδας που κοιτάζει μπροστά από την ομάδα που κοιτάζει πίσω είναι η ίδια η νοοτροπία της. Οποιος κοιτάζει πίσω το κάνει για να βρει δύναμη για αντίδραση: δεν είναι κακό αλλά καμιά φορά αυτό σε παρασύρει σε νέα λάθη όπως όλες οι συναισθηματικές προσεγγίσεις. Οποιος κοιτάζει μπροστά, απλά πιστεύει στον εαυτό του – όλα τα προηγούμενα γίνονται υποσημειώσεις.  Η Εθνική μας αγωνίστηκε κόντρα στους Σέρβους για την πάρτη της. Για να αποδείξει ότι είναι μια εξαιρετική ομάδα, ότι δηλαδή έχει πρωταγωνιστές και τρόπους παιγνιδιού που την καθιστούν αξιοσέβαστη – ευτυχώς δεν κερδίζεις τον σεβασμό στα σπορ μόνο αν κατακτάς τίτλους, μετράνε κι άλλα. Βρίσκοντας στα εσώψυχά τους αυτό το υπέροχο κίνητρο τα παιδιά του Βλάχου ισοπέδωσαν τους Ολυμπιονίκες Σέρβους. Το μετάλλιο είναι χάλκινο αλλά έτσι όπως κατακτήθηκε είναι από τα πιο σημαντικά στην πλούσια ιστορία της ελληνικής υδατοσφαίρισης. Είναι ένα μετάλλιο που τα παιδιά το πήραν για να μην ξεχαστεί ποτέ η ιστορία στην οποία υπήρξαν πρωταγωνιστές. Μια ιστορία θεαματική και πολύπλοκη, με νίκες και ήττες, με πόνους και επιστροφές. Μια ιστορία από αυτές που μόνο στον αληθινό αθλητισμό συναντάς.

Παραγωγή ασταμάτητη

Εγραφα χθες ότι η Εθνική μας των γυναικών στηρίζεται πλέον σε κορίτσια με τεράστιο μέλλον μπροστά τους. Ακριβώς για τον ίδιο λόγο και η Εθνική Ανδρών υπόσχεται πολλά. Ο Γκίλας και ο Πούρος είναι 22 χρονών. Ο Καλογερόπουλος δυο μόλις χρόνια μεγαλύτερος, όπως και ο Χαλυβόπουλος. Οι μόνοι από όλο το γκρουπ που είναι πάνω από 30 χρονών είναι ο αρχηγός Ντίνος Γενηδουνιάς και ο τερματοφύλακας Παναγιώτης Τζωρτζάτος, αλλά πίσω από αυτόν υπάρχουν οι πολύ μικρότεροι Ζερδεβάς και Ανδρεάδης – ο πρώτος αποκλείστηκε από την αποστολή για πειθαρχικό παράπτωμα και το μάθημά του πρέπει να το πήρε. Από τότε που ήμουν μικρός κι έβλεπα τους Αργοναύτες στο Βόλο θυμάμαι στο κολυμβητήριο να συζητάνε οι λίγοι που αγαπούν το υπέροχο αυτό σπορ πάντα το ίδιο πράγμα: αν θα υπάρξουν αντικαταστάτες του Μίχαλου, του Δαμάσκου, του Αρώνη, του Μαυρωτά, αργότερα του Χατζηθεοδώρου, των τρομερών Αφρουδάκηδων, του Βλοντάκη, κι άλλων πολλών και υπέροχων. Όταν η ομάδα έπαιξε τελικό Ολυμπιακών Αγώνων στο Τόκιο θυμάμαι σαν τώρα να μου λένε όσοι το σπορ το γνωρίζουν καλά πως πιθανόν έχουμε να κάνουμε με την μεγαλύτερη Εθνική όλων των εποχών και πως τον Φουντούλη, τον Αγγελο Βλαχόπουλο, τον Κολόμβο, τον Μουρίκη δύσκολα θα τους ξαναβρούμε. Καθένας από αυτούς τους γίγαντες έχει γράψει την ιστορία του, αλλά δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως πάντα κάποιοι θα βρίσκονται να πάρουν την σκυτάλη. Γιατί καμία ήττα, όσο σκληρή και πικρή να είναι δεν θα καταφέρει ποτέ να λυγίσει το φρόνημα των παιδιών που κολυμπάνε και κοιτάζουν μπροστά.    

Κορυφαία περιπέτεια

Ο Βασίλης Σκουντής, που αγαπάει το πόλο αληθινά, λέει πως ίσως βρισκόμαστε μπροστά στην κορυφαία ομάδα του κόσμου που δεν έχει κερδίσει ένα χρυσό. Ε και; Το σημαντικό είναι να είσαι στους κορυφαίους του κόσμου, να γράφεις ιστορία, να συγκινείς, να κάνεις τον κόσμο να σε αγαπάει. Η Εθνική ομάδα πόλο έχει στόφα πρωταθλήτριας – χρόνια τώρα. Κι ένα χάλκινο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Σιγκαπούρης έτσι όπως ήρθε αποτελεί απόδειξη ότι μπορεί να κερδίζει δύσκολα ματς και να ξορκίζει κατάρες. Που όμως για τον ορθολογιστή Βλάχο και τα παιδιά του δεν υπάρχουν.  Αυτοί πιστεύουν μόνο στις δυνατότητές τους και πως θα τις δείξουν.

Η πίκρα για την απώλεια συμμετοχής σε ένα τελικό παραμένει. Αλλά τα μπράβο για όλους είναι απαραίτητα. Μας δώσαν ένα μάθημα ζωής. Ο,τι δεν έχει εξήγηση μπορεί να είναι μέσα στην πολυπλοκότητα του πολύ όμορφο, εξαιρετικά όμορφο. Σαν πίνακας ζωγραφικής του Καντίνσκι ή σαν τουρνουά της ομάδας του Θοδωρή Βλάχου….