Οι δυο καταπληκτικοί ημιτελικοί του UEFA Nations League που έγιναν Τετάρτη και Πέμπτη μας έδωσαν ένα ωραίο κυριακάτικο τελικό ανάμεσα στην Ισπανία και στην Πορτογαλία και μου επέτρεψαν να καταλάβω τι ακριβώς είναι τελικά αυτή η διοργάνωση και γιατί θα κερδίζει σιγά σιγά όλο και περισσότερο το ενδιαφέρον του κόσμου. Την Τετάρτη η Πορτογαλία κέρδισε την Γερμανία στο Μόναχο με 2-1 κάνοντας ανατροπή. Την Πέμπτη η Ισπανία επικράτησε της Γαλλίας με 5-4 σκορ που από μόνο του μαρτυρά την γοητευτική παραξενιά του ματς.

Τι ήθελε να φτιάξει η UEFA όταν δημιούργησε το Nations League; Είναι πλέον σαφές: ήθελε ένα Τσάμπιονς λιγκ Εθνικών ομάδων. Μπορεί η διοργανωτική του φόρμα να είναι κομμάτι χαώδης (με τα γκρουπ δυναμικότητας, τους προβιβασμούς, τους υποβιβασμούς και τα εισιτήρια για αγώνες μπαράζ) αλλά το φινάλε του Nations League είναι σχετικά απλό: υπάρχουν προημιτελικά με διπλά ματς και μετά αυτό το ιδιότυπο Final 4 με τέσσερις ομάδες να φιλοξενούνται στην ίδια χώρα. Το διοργανωτικό format δεν μοιάζει με αυτό του Τσάμπιονς λιγκ όλα τα άλλα όμως ναι: κυρίως οι δυο διοργανώσεις μοιάζουν γιατί δεν έχουν μια τελική φάση στην οποία πολλές ομάδες είναι υποχρεωμένες να παίξουν πολλά παιγνίδια σε σύντομο χρονικό διάστημα όπως συμβαίνει στο Euro, στο μουντιάλ κι όπως θα συμβεί σε λίγες μέρες στο νεοσύστατο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων. Στο Nations League τα πολλά ματς δίνονται μέσα στην χρονιά και στα τελικά όλα γίνονται γρήγορα. Και ίσως για αυτό είναι ιδιαίτερα θεαματικά: δεν υπάρχει έξτρα καλοκαιρινή κούραση στους παίκτες. Αυτό, όπως αποδείχτηκε θεαματικά στην εφετινή διοργάνωση, μετρά καταλυτικά. Τα ματς Γερμανία – Πορτογαλία (1-2) και Ισπανία – Γαλλία (5-4) είναι ημιτελικοί του Nations League, δηλαδή παιγνίδια που δεν θα είχαμε δει σε καμία άλλη διοργάνωση. Θα μπορούσαν να είναι ημιτελικοί του μουντιάλ ή του Euro (το Γαλλία – Ισπανία ήταν), αλλά σε αυτούς, λόγω της αθροισμένης κούρασης, δεν θα υπήρχε αυτό το θέαμα. Ούτε πιθανότατα αυτοί οι πρωταγωνιστές.

Ο ήρωας των Πορτογάλων

Μιλώντας για πρωταγωνιστές φυσικά το μυαλό μου πάει στον Κριστιάνο Ρονάλντο που με ένα δικό του γκολ οι Πορτογάλοι γύρισαν το ματς κόντρα στους γηπεδούχους Γερμανούς την Τετάρτη. Στα 40 του χρόνια ο Κριστιάνο είναι εξαιρετικά δύσκολο να είναι πρωταγωνιστής σε άλλη διοργάνωση εθνικών ομάδων πλην του Nations League: σε αυτό όμως ήταν εξαιρετικός. Στο ματς με την Γερμανία δεν φάνηκαν σχεδόν καθόλου τα χρόνια του. Εντάξει δεν πρέσαρε, ήταν κομμάτι στατικός παίζοντας ως σέντερ φορ περιοχής πλέον, αλλά η ευστροφία του (αποτέλεσμα μιας τεράστιας πείρας) και το νεύρο του (που βασίζεται στην εκπληκτική του φυσική κατάσταση) σε έκαναν να αναρωτιέσαι αν θα παίζει ποδόσφαιρο μέχρι τα 50 σπάζοντας οποιοδήποτε ρεκόρ: άλλωστε τα προσωπικά του ρεκόρ τον ενδιέφεραν πάντα κομμάτι περισσότερο από τις νίκες των ομάδων στις οποίες έπαιξε ποδόσφαιρο εκ των οποίων είναι φανερό πως στην καρδιά του η σημαντικότερη είναι η Εθνική Πορτογαλίας.

Οι Πορτογάλοι δεν είχαν κερδίσει την Εθνική Γερμανίας ποτέ τα τελευταία 40 χρόνια και για την ιστορία τους ήταν σωστό να το κάνουν χάρη και σε ένα γκολ του Κριστιάνο που ντεμπούτο στην Εθνική του ομάδα έκανε 22 χρόνια πριν! Είναι νομίζω φανερό και κατανοητό ότι ο Ρονάλντο είναι πλέον μια εντελώς πορτογαλική ιστορία: για ό,τι συμβαίνει σε μας τους υπόλοιπους δεν πέφτει λόγος. Για τους συμπατριώτες του είναι ένα είδος εθνικού ήρωα και από την Εθνική ομάδα θα σταματήσει μόνο όταν θέλει αυτός. Δεν ήταν ο καλύτερος στο ματς με την Γερμανία – καθώς ο τίτλος αυτός ανήκει στον Κονσεϊσάο που μπήκε ως αλλαγή, αναστάτωσε την γερμανική άμυνα ξεκινώντας από τα δεξιά και εν τέλει έκρινε το ματς με ένα καταπληκτικό προσωπικό γκολ – όμως όταν υπάρχει ο Ρονάλντο όλα τα φώτα είναι πάνω του: να σημειωθεί ότι αυτή είναι και η πρώτη φορά που πανηγύρισε νίκη κόντρα στους Γερμανούς μετά από πέντε ματς.

Οι Γερμανοί είχαν πολλές απουσίες (από τον κόουτς Νάιγκελσμαν έλειπαν δέκα παίκτες που συμπεριλαμβάνονται πάντα στις κλήσεις μεταξύ των οποίων ο Μουσιάλα και ο Ρούντιγκερ) αλλά ήταν καλύτεροι των Πορτογάλων στο πρώτο ημίχρονο και δίκαια προηγήθηκαν με τον Βιρτζ που κάνει λίγα, αλλά σκοράρει πάρα πολύ εύκολα και για αυτό τον θέλουν όλοι. Στο τέλος την διαφορά την έκαναν οι παίκτες που ήρθαν από τον πάγκο: ο Σεμέδο δίνει στον Ρονάλντο το γκολ του 1-1, ο Βιτίνια θύμισε γιατί η Παρί Σεν Ζερμέν είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης, ο Κονσεϊσάο απλά έβαλε την υπογραφή του στην ανατροπή. Ο Νάιγκελσμαν δεν είχε τέτοιες πολυτέλειες: το γερμανικό πάρτι δεν έγινε ποτέ και ίσως είναι καλύτερα. Ακόμα κι αν με κάποιο μαγικό τρόπο οι Γερμανοί έπαιρναν την πρόκριση στον τελικό με τόσο πειραματική ενδεκάδα θα ήταν αδύνατον να αντέξουν απέναντι στους Ισπανούς ή τους Γάλλους στον τελικό.

Γιαμάλ εναντίον ΕμΠαπέ

Οι Ισπανοί και οι Γάλλοι στο δικό τους ημιτελικό μας υπενθύμισαν απλά γιατί αυτή την στιγμή είναι οι καλύτερες Εθνικές ομάδες στην Ευρώπη. Το μεταξύ τους ματς ήταν τρελά υπέροχο σε όλη του την διάσταση. Οι Ισπανοί προηγήθηκαν στο ημίχρονο με 2-0 (με γκολ του Νίκο Γουλιαμς και του Μερίνο) ενώ οι Γάλλοι ξεκίνησαν πολύ καλύτερα (!) και είχαν ευκαιρίες μεγάλες – μεταξύ των οποίων και ένα σουτ στο δοκάρι από τον Ερνάντεζ. Οι Ισπανοί με κορυφαίο παίκτη τον τερματοφύλακα Σιμόν, με άσιστ μαν τον αλτρουιστή φορ Ογιαριθάμπαλ, αλλά και με μια τριάδα που πετάει φωτιές (ο Πέδρι εξελίσσεται σε Ινιέστα, ο Νίκο Γουίλιαμς είναι ασταμάτητος και ο Γιαμάλ έτοιμος για την Χρυσή μπάλα) προηγήθηκαν με 4-0 και 5-1, (χάρη σε δυο γκολ του Γιαμάλ, ένα με πέναλτι) αλλά παραδόξως το ματς δεν τελείωσε.

hhhhhhhhh

Οι Γάλλοι παίζοντας σχεδόν χωρίς άμυνα (Λαγκλέ, Κονατέ και Καλουλού ήταν αλλού κι αλλού) και με χαφ που ήταν καλοί μόνο με την μπάλα στα πόδια (Ραμπιό και Ολίσε άφησαν τον Κονέ να τρέχει μόνο του), είχαν τον ΕμΠαπέ με κέφι και όρεξη κι όταν ο κόουτς Ντεσάν του βρήκε συμπαίκτες στην επίθεση άγγιξαν το απόλυτο θαύμα. Ο Ντεσάν αποδείχτηκε πως δεν έπρεπε να χρησιμοποιήσει ούτε τον Ντεμπελέ, ούτε τον Ντουέ που ήταν άδειοι μετά τον θρίαμβο στο Τσάμπιονς λιγκ. Όταν τους έβγαλε, μαζί με τον Ολίσε, για να δώσει χρόνο συμμετοχής στον Κόλο Μουανί, τον Μπαρκολά και το καταπληκτικό μαμούνι που λέγεται Σερκί η Γαλλία παραλίγο να φέρει το ματς στα ίσια βρίσκοντας τρία γκολ από το 78΄μέχρι και τις καθυστερήσεις, που θα ήταν τέσσερα αν ο Κόλο Μουανί ήταν προσεχτικότερος.

Όπως στο Euro, αλλά διαφορετικά

Οι Ισπανοί απέκλεισαν τους Γάλλους κερδίζοντας τους όπως και στον ημιτελικό του Euro2024 (τότε με 2-1, τώρα με 5-4) με πρωταγωνιστή πάλι τον Γιαμάλ, αλλά και με τον Μερίνο να βρίσκει ένα γκολ που αποδείχτηκε πολύτιμο όπως και εκείνο που είχε σημειώσει στο ίδιο γήπεδο στο Euro2024 αποκλείοντας τους Γερμανούς: για τον άσο της Αρσεναλ η Στουτγάρδη πρέπει να είναι κάτι παραπάνω από αγαπημένη πόλη.   

Οι Γάλλοι σε μια εβδομάδα είδαν την πρωταθλήτρια τους να βάζει πέντε γκολ στον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ και την Εθνική τους ομάδα να δέχεται πέντε γκολ από τους Ισπανούς. Σημάδια των τρελών μας καιρών.

Η UEFA μπορεί να πανηγυρίζει. Τον τελικό θα τον δουν όλοι. Και η διοργάνωση μοιάζει σιγά σιγά με κερδισμένο στοίχημα.