Το ματς ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και τον Παναθηναϊκό στην Τούμπα τελείωσε την Κυριακή με πολλές γκρίνιες για τον Ρασβάν Λουτσέσκου. Είναι λογικό να υπάρχουν τέτοιες, όταν μια μεγάλη ομάδα χάνει ένα ματς μπροστά στο κοινό της και μάλιστα έχοντας κακή απόδοση στο δεύτερο ημίχρονο μετά από ένα καθόλου κακό ξεκίνημα. Αλλά το ενδιαφέρον στην περίπτωση του ΠΑΟΚ φέτος είναι ότι δεν γκρινιάζουν μόνο οι οπαδοί για τον προπονητή: γκρινιάζει κι ο προπονητής με όλους. 

Στο τέλος του ματς της Τούμπας ο Ρασβάν Λουτσέσκου είχε την μάλλον λάθος ιδέα να ανοίξει συζήτηση με κάποιους από την εξέδρα που του ζητούσαν εξηγήσεις. Την περασμένη εβδομάδα ο Ρουμάνος ήταν πάλι αντικείμενο συζήτησης, παρά την διακοπή του πρωταθλήματος, γιατί ο Πάμπλο Γκαρσία, που προπονεί τον ΠΑΟΚ β΄ τον επέκρινε (μέσες άκρες…) για την αντιμετώπιση του συμπατριώτη του Νίκολας Κουαλιάτα: ο Λουτσέσκου  μετά από δυο μόνο εμφανίσεις του στην πρώτη ομάδα δεν τον χρησιμοποιεί κι ο Γκαρσία θεώρησε σωστό να επισημάνει ότι το παιδί αδικείται. Πέρυσι δεν θα το έκανε ποτέ. Φέτος όμως ο Ρασβάν είναι εύκολος στόχος.  

Σαφώς και ο Λουτσέσκου είχε κάπως αλλιώς ονειρευτεί την επιστροφή του στον ΠΑΟΚ. Πίστευε πως θα ήταν το απόλυτο αφεντικό στην ομάδα γιατί πως η απουσία του θα είχε κάνει περισσότερο κατανοητή την προσφορά του. Κατάφερε το πρώτο πέρυσι. Και διαπιστώνει φέτος πως ποτέ δεν θα καταφέρει το δεύτερο. Ο,τι κι αν συμβεί το περίφημο νταμπλ για το λαό του ΠΑΟΚ το χει πάρει ο Ιβάν Σαββίδης. Και κανείς άλλος.  

Κριτική

Στο τέλος του ματς με τον ΠΑΟ, μετά τις συζητήσεις με τον κόσμο, ο Λουτσέσκου συζήτησε και με τον Γιώργο Σαββίδη που είναι φανερό πως διεκδικεί πλέον μια δυναμική επιστροφή στην καθημερινότητα της ομάδας– το κακό είναι ότι ο ΠΑΟΚ έχει άλλα προβλήματα.

Αντίθετα με ό,τι κυκλοφόρησε αρχικά, ο Λουτσέσκου ήταν αυτός που το βράδυ της Κυριακής εξέφρασε παράπονα και ποτέ δεν απολογήθηκε. Ο ίδιος θεωρεί ότι αδικείται από την κριτική και ότι αυτή οφείλεται στο ότι δεν καταλαβαίνει ο κόσμος την δυσκολία της δουλειάς του, γιατί δεν του την εξηγούν αυτοί που πρέπει. Είπε και δημοσίως, στη συνέντευξη Τύπου, ότι η Τούμπα έχει γίνει η φυσική έδρα της αρνητικότητας! Ωστόσο πέρα από τις δηλώσεις ο Ρουμάνος έδειξε τη δυσφορία του για το υλικό με μια κίνηση που δεν πέρασε απαρατήρητη: οι τρεις από τις πέντε αλλαγές του ήταν τρεις μικροί – ο Τσαούσης, ο Κωνσταντέλιας και ο Γκορντεζιάνι. Έμπρακτα δηλαδή ο Λουτσέσκου έδειξε πως προτιμά να χρησιμοποιεί τους παίκτες από την Κ 19 του ΠΑΟΚ, παρά όσους έφερε ο τεχνικός διευθυντής της ομάδας Ζοζέ Μπότο το περασμένο καλοκαίρι. Αλλωστε κι αυτή την Κυριακή ήταν εκτός ομάδας εκτός από τον αδικημένο Κουαλιάτα, ο Ράφα Σουάρεθ, ο Ρικάρντο και ο Σάστρε που θυμίζω ότι ο ΠΑΟΚ, αφού τον δανείστηκε τον Ιανουάριο, τον αγόρασε το καλοκαίρι. Τον Κάργα δεν τον βάζω στην σχετική παρέα: ένας Θεός ξέρει πως βρέθηκε στον ΠΑΟΚ.

Ηθελαν μάλλον άλλους

Οι διαφορές του Λουτσέσκου με τον Μπότο είχαν φανεί ήδη από το καλοκαίρι κι ας αντάλλαζαν οι δυο τους φιλιά και φιλοφρονήσεις δημοσίως. Ο Λουτσέσκου ήθελε και πέτυχε την παραμονή του Μπίσεσβαρ, του Σβαπ και του Κούτριτς – τον Αυστριακό τον έφερε πίσω με το έτσι το θέλω όταν έμαθε ότι συζητούσε με τον ΠΑΟ: δεν του πέρασε μόνο η ανανέωση του συμβολαίου του Κρέσπο που επίσης επιθυμούσε. Από την άλλη έφυγαν και μια σειρά παίκτες που αυτός έφερε το προηγούμενο καλοκαίρι: Μίτριτσα, Τέιλορ, Σίντκλεϊ κτλ.

Ο Μπότο δεν ήθελε κανένα από τους παλιότερους – ίσως μόνο τον Βιερίνια, που αν θυμώσει τους απολύει όλους. Ο Λουτσέσκου δεν ήθελε να φύγει ο Τσόλακ και καθώς φαίνεται ούτε κι ο Τσιγγάρας, ενώ ο Μπότο έδωσε και δανεικό τον Κούτσια που κατά τον Ρουμάνο μπορούσε να βοηθήσει. Αυτό που εγώ καταλαβαίνω είναι ότι το μπλέξιμο προέκυψε στην προσπάθεια της διοίκησης να στηρίξει και τους δυο: στον «παλιό» Λουτσέσκου έγιναν κάποιες χάρες, στον «νέο» Μπότο δόθηκε η δυνατότητα να φέρει καμιά δεκαριά παίκτες. Το αποτέλεσμα ωστόσο είναι ότι κανείς από τους δυο δεν ικανοποιήθηκε απόλυτα. Ο προπονητής που έκανε και δηλώσεις δημόσια για την ανάγκη να αποκτήσει ο ΠΑΟΚ ένα ακόμα «δεκάρι» (έχει τέσσερα…) φώναξε περισσότερο, αλλά κι ο τεχνικός διευθυντής δεν είχε λευκή επιταγή.  Η περίπτωση του Φάμπιο Μαρτίνς είναι η πλέον ενδεικτική: ο Σαββίδης δεν ευλόγησε την απόκτησή του, ούτε κι όταν αυτός έμεινε ελεύθερος. 

Αφεντικό είναι μόνο ένα

Στη Θεσσαλονίκη γίνεται μια μεγάλη συζήτηση για τον Λουτσέκου και τον Μπότο. Είναι εύκολο να πεις ό,τι φταίνε και οι δυο. Ο Ρουμάνος που πέρυσι λειτούργησε ως απόλυτο αφεντικό δεν έδειξε ότι τα καταφέρνει καλά στο μεταγραφικό παζάρι: οι παίκτες που έφερε πέρυσι έδωσαν λίγα, μολονότι μάλιστα τους υποστήριξε δίνοντας τους ευκαιρίες συνεχώς. Αλλά κι ο Μπότο δεν έκανε τις θεαματικές κινήσεις που περιμέναμε με βάση το βιογραφικό του: ο δανεισμός (;) του Τσιγγάρα στην Τουλούζ πχ έχει, ως κίνηση τεχνικού διευθυντή, κάτι το ακατανόητο.  Αλλά κατά τη γνώμη μου το πρόβλημα δεν είναι ο Λουτσέσκου ή ο Μπότο: είναι ότι το μοντέλο «τεχνικού διευθυντή – προπονητή» δεν δούλεψε ποτέ στην Ελλάδα, ειδικά αν ο πρώτος βρει στην ομάδα τον δεύτερο! Από τότε που αυτό ξεκίνησε θυμάμαι μόνο καυγάδες. Κι ομάδες που γεννιούνται χωρίς πατέρα – δηλαδή χωρίς κανένα που να τις θεωρεί δικές του και να αναλάβει την ευθύνη της παρουσίας τους στο πρωτάθλημα.

Υπερβάλω; Δεν νομίζω. Θυμάμαι σαν χθες τους καυγάδες του Ιβιτς και του Λεμονή στον Ολυμπιακό, αλλά και το πέρασμα εξπρές του Ουσίγιος. Την δύσκολη συνύπαρξη μετά από ένα σημείο του Αναστασίου και του Νταμπίζα στον ΠΑΟ, αλλά και την αδυναμία συνεννόησης του Νιόπλια με τον Φρέιτας, το καπέλωμα του Ζιλμπέρτο Σίλβα από τον Στραματσόνι, την διάσταση απόψεων του Ρόκα με τον Γιώργο Δώνη από την πρώτη μέρα. Φυσικά θυμάμαι το μπλέξιμο του Νίκου Λυμπερόπουλου, αλλά και του Ιβιτς με τους προπονητές της ΑΕΚ. Πότε λειτούργησε καλά το μοντέλο; Όπου ο τεχνικός διευθυντής διάλεξε τον προπονητή υπήρξαν κάποιες καλές συνεργασίες (ο Ιβίτς πχ και ο Βρύζας συνεννοήθηκαν καλά με τον Φερνάντο Σάντος). Οπου αυτό δεν συνέβη αργά ή γρήγορα είχαμε καυγάδες – ειδικά όταν τα χρήματα για ξόδεμα δεν είναι και πολλά. Όταν στον ΠΑΟΚ ήταν πολλά, μια χαρά συνυπήρξαν ο Λουτσέσκου με τον Μάριο Μπράνκο πχ.     

Είναι στο Ροστόφ

Οι ελληνικές ομάδες που τα καταφέρνουν καλά είναι συνήθως ομάδες που δίνουν τα κλειδιά σε ένα προπονητή και οι πρόεδροι τον ακούνε. Συνέβαινε παλιά με τον Μπάγεβιτς. Εχει φυσικά συμβεί και με τον Βαλβέρδε – ως ένα σημείο και με τον Πέδρο Μαρτίνς. Συμβαίνει σήμερα με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς στον ΠΑΟ: η ομάδα είναι δική του, έχει την ευθύνη της και έχει αποδεχτεί την συγκέντρωση των εξουσιών χωρίς πρόβλημα.

Δεν τον ξεγράφω τον ΠΑΟΚ: ξέρει από πρωταθλητισμό, του είναι εύκολο να τρέξει ένα σερί. Αλλά έχει ένα πρόβλημα: κανείς δεν ξέρει τίνος ομάδα είναι. Του Μπότο; Σίγουρα όχι: οι μισοί παίκτες που έφερε δεν παίζουν. Του Λουτσέσκου; Αν του το πεις θα σε δείρει. Πιστεύω είναι του Ιβάν Σαββίδη. Μόνο που αυτός είναι στο Ροστόφ.