Ο αποκλεισμός του Αρη αντιμετωπίστηκε με κάμποσες γενικές αναφορές του τύπου δεν μπορείς να κάνεις τόσες μεταγραφές κάθε καλοκαίρι», «δεν είναι δυνατόν να εμφανίζεσαι πάντα στα προκριματικά με νέα ομάδα» κτλ. Όλα αυτά είναι πολύ απλά για να μην τα ξέρουν ο Θόδωρος Καρυπίδης ή ο Μαρίνος Ουζουνίδης ή αυτός ο Ισπανός με το ωραίο όνομα Ρούμπεν Ρέγιες που δουλεύει ως τεχνικός διευθυντής. Εχω κάποιες πιθανές εξηγήσεις γιατί ο Αρης (κι όχι μόνο…) κάνει αυτά τα αυτοκαταστροφικά restart που πληρώνει καλοκαιριάτικα χρόνια τώρα.

Δεν γίνεται αυτό πουθενά

Ας αρχίσουμε από κάτι απλό. Υπάρχει κάποια ομάδα σε όλη την Ευρώπη που να δίνει καλοκαιριάτικα προκριματικά και να κάνει 14 μεταγραφές όπως έκανε φέτος ο Αρης; Το ερώτημα είναι ρητορικό: προφανώς δεν υπάρχει καμία. Ομάδα που να κάνει 7-8 μεταγραφές παικτών που να προορίζονται όλοι για βασικοί; Πάλι δεν βλέπω καμία.

Αν μια ποδοσφαιρική εταιρία κάνει τόσες προσθήκες στο ρόστερ καλοκαιριάτικα πάει να πει πως η ομάδα που είχε φτιάξει την προηγούμενη σεζόν ήταν για πέταμα. Πως γίνεται όμως μια ομάδα που είναι για πέταμα να βγει στην Ευρώπη; Οι ομάδες κάνουν μεταγραφικές προσθήκες για να βελτιωθούν: με 7-8 νέους υποψήφιους βασικούς παίκτες (πόσο μάλλον με 14…) αρχίζεις από την αρχή. Αυτό οι ομάδες το ξέρουν και το αποφεύγουν. Γιατί αν αρχίσεις από την αρχή στα καλοκαιρινά ευρωπαϊκά προκριματικά που ξεκινούν μάλιστα Ιούλιο ο κίνδυνος της ανετοιμότητας είναι μεγάλος. Αλλά και γιατί, αν αυτό το κάνεις, ως εταιρία είναι σαν να στέλνεις μήνυμα σε παίκτες και προπονητές πως η έξοδος στην Ευρώπη που πέτυχαν δεν σημαίνει και τίποτα. Και είναι λάθος μια ομάδα που βγήκε στην Ευρώπη να αισθάνεται πως δεν έκανε κάτι σημαντικό: μια ομάδα χρειάζεται ηθικό κι αυτό υπάρχει όταν αισθάνεται πως πιάνει τους στόχους της. Για να μπορεί να βάζει τους επόμενους.  

Ο Αρης το πληρώνει ακριβά

Κατά την γνώμη μου αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα, ειδικά τον καιρό του Καρυπίδη. Από την στιγμή που στην Ευρώπη βγαίνουν πέντε ελληνικές ομάδες μια πέμπτη θέση στο πρωτάθλημα (ή ακόμα και μια τέταρτη…) έχει σταματήσει να θεωρείται στην Ελλάδα κάτι σημαντικό. Ισως και να μην είναι. Πλην όμως δεν μπορεί να είναι και κάτι που να μην μετράει καθόλου – όπως συνήθως συμβαίνει με τον Αρη. Αν κάτι δεν το αξιολογείς ως επιτυχία, είναι εύκολο και να το καταστρέψεις. Αν όμως το καταστρέψεις, οτιδήποτε νέο επιχειρήσεις να δημιουργήσεις, απαιτεί χρόνο. Κυρίως κάνει πιο δύσκολη την διοργάνωση που έχεις μπροστά σου. Δηλαδή τα καλοκαιρινά προκριματικά.

Είναι αυτό πρόβλημα μόνο του Αρη; Όχι, απλά αυτός το πληρώνει ακριβά διότι δεν έχει δεύτερη ευκαιρία, όπως πχ ο Παναθηναϊκός που αποκλείστηκε από το Τσάμπιονς λιγκ, αλλά συνεχίζει στο Γιούροπα λιγκ. Κι ο ΠΑΟ απέναντι στους Ρέιντζερς πήρε ένα μικρότερο αλλά ανάλογο ρίσκο πολύ φοβάμαι για τον ίδιο λόγο: γιατί η περσινή του δεύτερη θέση που έδινε μάλιστα εισιτήριο για τα προκριματικά του Τσάμπιονς λιγκ δεν αντιμετωπίστηκε ως επιτυχία – ακούστηκε απλά το «είμαστε δεκαπέντε χρόνια χωρίς πρωτάθλημα κτλ».

Κάπως έτσι ο Ρουί Βιτόρια παρουσίασε κι αυτός μια νέα ομάδα: ο Παναθηναϊκός κόντρα στους Σκοτσέζους έπαιξε με τρεις νεοφερμένους (και επειδή αυτοί ήταν λίγοι για αυτό ο ΠΑΟ είχε καλύτερη εικόνα από τον Αρη) αλλά και με δυο καινούργια σέντερ μπακ και με ένα καινούργιο κόφτη (μια άλλη άμυνα δηλαδή) και με βασικό τον Πελίστρι – και μάλιστα και στα δυο ματς. Η άμυνα κομμάτι τα θαλάσσωσε και στα δυο παιγνίδια. Κι ο Πελίστρι έδειξε τις αδυναμίες του στην εκτέλεση: τίποτα παράξενο με βάση τα προηγούμενα.    

Τα προηγούμενα πάντα μετράνε

Τα προηγούμενα δεν είναι ποτέ ασήμαντα στο ποδόσφαιρο. Το ακόμα περισσότερο παράδοξο σε όσα βλέπουμε είναι ότι τα καλοκαιρινά ευρωπαϊκά προκριματικά αντιμετωπίζονται ως ένα είδος απλής υποχρέωσης ενώ η πρόσφατη ιστορία διδάσκει ότι είναι δύσκολα για όλους γιατί είναι σύνθετα ματς: κάνουν τις όποιες δυσκολίες σου να φαίνονται μεγαλύτερες γιατί η αγωνιστική ένταση που καταθέτεις είναι μικρή. Ο Αρης πριν αποκλειστεί από την Αράζ έχει γνωρίσει εξίσου επώδυνους αποκλεισμούς από την Κοβαλίβκα (σε μονό ματς (!) στο Βικελίδης) αλλά και από την Αστάνα. Θα έπρεπε να είναι υποψιασμένος για την δυσκολία, αλλά δεν ήταν. Γιατί; Γιατί όπως εκτιμά λάθος την σημαντικότητα μιας εξόδου στην Ευρώπη, έτσι εκτιμά λάθος και την επόμενη δυσκολία: σε κάθε περίπτωση μετρά λάθος τις δυνατότητές του – για την ακρίβεια τις υπερτιμά. Πέρυσι πχ διαμαρτυρόταν η διοίκηση (και ένας σημαντικός αριθμός οπαδών…) για την αλλαγή στο σύστημα των play off, που σημειωτέων ο Καρυπίδης είχε ψηφίσει: ήθελαν να  παραμείνει η φόρμουλα των έξι ομάδων κρίνοντας ότι αποκλείεται ο Αρης από την διεκδίκηση του πρωταθλήματος! Ο Αρης είναι μεγάλη ομάδα. Εχει κόσμο, ιστορία κι αξιοσέβαστες αντοχές. Αλλά όταν λες πως του στερούν την δυνατότητα να διεκδικήσει το πρωτάθλημα (υπονοώντας ότι τον φοβούνται) του κάνεις κακό. Πριν πάρει το πρωτάθλημα θα ήταν χρήσιμο να δείξει πως μπορεί να αποκλείσει την Αστάνα, την Κοβαλίβκα και την Αράζ – δεν αναφέρομαι στην Μακάμπι Τελ Αβίβ και την Ντιναμό Κιέβου που επίσης τον έχουν αποκλείσει πρόσφατα: αυτές από όνομα μοιάζουν υπερομάδες.

Τι διαφορετικό μπορούσε  

Εχει πρόβλημα έπαρσης ο Αρης; Δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Πιο πολύ βλέπω μια αδυναμία εκτίμησης της πραγματικότητας – σίγουρα την έλλειψη ενός τεχνικού σχεδίου. Ποιος έχει φτιάξει αυτή την ομάδα; Ο Ουζουνίδης, όταν πέρυσι τελείωσε το πρωτάθλημα, μιλούσε για την ανάγκη να αποκτηθούν Ελληνες παίκτες που να γνωρίζουν που βρίσκονται, αλλά και την ανάγκη να αδειάσει λίγο η ομάδα που είχε παραπάνω παίκτες από όσους της ήταν απαραίτητη. Τελικά έγιναν 14 μεταγραφές με την ανοχή του. Ο Ρούμπεν Ρέγιες που είναι ο τεχνικός του διευθυντής ανέλαβε τον Ιούνιο. Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως πριν ακόμα βρει σπίτι στη Θεσσαλονίκη αποφάσισε πως ο Αρης χρειαζόταν 14 μεταγραφές. Νομίζω πως έγινε μια προσπάθεια να είναι ευχαριστημένοι όλοι. Να ρθουν κάποιοι Ελληνες που ήθελε ο κόουτς, να ρθουν κάποιοι που ο νέος τεχνικός διευθυντής θεωρεί ευκαιρίες και να πάρει κάποιους και ο πρόεδρος. Που σημειωτέων δυο χρόνια δεν είχε τεχνικό διευθυντή γιατί όπως έλεγε είναι πολλοί «οι απατεώνες που δηλώνουν πως κάνουν αυτή τη δουλειά».  Αλλά μια ομάδα δεν μπορεί να γίνει από τρεις ανθρώπους που ασχολούνται με μεταγραφές. Σίγουρα έτσι δεν μπορεί να δημιουργηθεί ένας Αρης έτοιμος για τα καλοκαιρινά προκριματικά.

Μπορούσαν παίκτες από την περσινή ομάδα να συνεχίσουν; Για μένα τρεις τουλάχιστον ήταν απαραίτητο να υπάρχουν για να μην μεταβληθεί δραματικά η εικόνα της ομάδας καλοκαιριάτικα: ο Σπίκιτς, που είχε δείξει πολλά και ωραία, ο Μοντόγια που μπορεί να μην είχε λάμψει αλλά ήταν έμπειρος και χρήσιμος και φυσικά ο Σιφουέντες, που ήταν από τους καλύτερους πέρυσι. Θά έβαζα ίσως και τον Σαβέριο που τουλάχιστον είχε προσαρμοστεί. Ο Σιφουέντες και Σπίκιτς ήταν δανεικοί και δύσκολες περιπτώσεις. Αλλά για τα δύσκολα χρειάζονται οι διοικήσεις. Είναι απλό να μαζεύεις ελεύθερους. Αλλά έτσι καλοκαιριάτικα είναι δύσκολο να εμφανιστείς με μια ομάδα έτοιμη για την δοκιμασία των προκριματικών. Και το πρόβλημα προφανώς δεν είναι οι επιλογές: ο καιρός θα δείξει πόσοι απο τους παίκτες που αποκτήθηκαν είναι καλοί. Το θέμα είναι η νοοτροπία. Πολύ φοβάμαι πως από αυτούς που ήρθαν του χρόνου το καλοκαίρι θα μείνουν λίγοι. Και πάλι θα γίνονται μεταγραφές.    

Ποιοι είναι οι βασικοί;

Βέβαια σίγουρα έγιναν και άλλα λάθη. Σε όλα τα φιλικά φαινόταν ότι οι δυσκολίες του Αρη στην άμυνα ήταν συνεχείς και μεγάλες: η λύση δεν είναι να βάζεις ένα πρόβλημα κάτω από το χαλί. Η Αραζ έπαιξε για πρώτη φορά στην Ευρώπη. Στην σύνθεσή της είχε τέσσερις νεοφερμένους που όχι απλά την βοήθησαν αλλά έκαναν και την διαφορά: λέγονται Αντράντε, Σιμακάλα, Κοέν και Μπολί. Κάτι καλύτερο έκανε ο κόουτς Μπαχσίγιεφ. Τουλάχιστον μοιάζει να αποφάσισε γρήγορα ποιοι είναι οι βασικοί του. Στον Αρη υποπτεύομαι ακόμα ότι δεν το γνωρίζει κανείς…