Η χθεσινή βραδιά θα μπορούσε να είναι πραγματική ιστορική για τον Ολυμπιακό. Εφτασε κοντά στο να κάνει κάτι αληθινά σπάνιο: να γυρίσει ένα ματς με αντίπαλο την Ρεάλ Μαδρίτης που του προηγήθηκε 1-3 και 2-4. Αλλά και το να παρακολουθείς αυτό το καταπληκτικό παιγνίδι και να καταλήγεις στο τέλος στο συμπέρασμα πως αρκούσε λίγο στον Ολυμπιακό για να καταφέρει να φτάσει σε μια ανατροπή απίστευτη δεν είναι λίγο. Για κάθε ελληνική ομάδα που συμμετέχει στο Τσάμπιονς λιγκ το να γράφει ωραίες ποδοσφαιρικές ιστορικές είναι το βασικό ζητούμενο: καμία ποτέ δεν θα καταφέρει να το κερδίσει.

Ο Ολυμπιακός έκανε αυτό ακριβώς: έγραψε μια υπέροχη ιστορία και το ότι πικράθηκε από το φινάλε της δείχνει ότι μπορεί πολλά. Αν απλά υπήρχε λίγη μεγαλύτερη προσοχή στις λεπτομέρειες όλα θα ήταν διαφορετικά καθώς τίποτα άλλο δεν έλειψε: υπήρξε καρδιά, πίστη, τρόπος επίθεσης – κυρίως πείσμα. Και μια έδρα που γκαζωμένη από την προσπάθεια της ομάδας βοήθησε πολύ δίνοντας στο ματς επικές διαστάσεις. Η Βασίλισσα τα χρειάστηκε έχοντας μάλιστα τα δυο πιο μεγάλα αστέρια της, τον ΕμΠαπέ και τον Βινίσιους, σε βραδιά καταπληκτική. Ας μιλήσουμε όμως για λεπτομέρειες γιατί αυτές έκριναν το ματς.

Νοοτροπία άψογη, σύνθεση όχι

Το παιγνίδι το ίδιο αποτελεί απόδειξη πως ο Ολυμπιακός ξεκίνησε με την πρέπουσα νοοτροπία αλλά όχι και με την καλύτερη σύνθεση: το πρώτο πιστώνεται και το δεύτερο χρεώνεται στον Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ. Το γρήγορο (και καταπληκτικό γκολ) του Τσικίνιο ήρθε γιατί ο Ολυμπιακός πίεζε ψηλά και το έκανε με μεγαλύτερη ένταση από κάθε άλλη φορά φέτος. Η επιλογή του Μουζακίτη στην αρχική ενδεκάδα ήταν η απόδειξη ότι για τον κόουτς ο Ολυμπιακός για να έχει τύχη θα πρεπε να είναι παραγωγικός περισσότερο από σκληρός. Η άμυνα της Ρεάλ έχανε τον Τσικίνιο και για ένα γεμάτο εικοσάλεπτο ο Ολυμπιακός νόμιζες πως παίζει με παίκτη παραπάνω. Αλλά υπήρχαν δυο προβλήματα που για πολύ ώρα έμειναν άλυτα. Το πρώτο τακτικό, το δεύτερο λεγόταν Βινίσιους.

Ένα εφιαλτικό δεκάλεπτο

Το τακτικό πρόβλημα αφορούσε την μεσαία γραμμή. Ο Ντάνι Γκαρθία δεν ήταν έτοιμος για το ματς και δίπλα στον Μουζακίτη (που έσπασε τα κοντέρ τρέχοντας πάνω από 12 χιλιόμετρα!) δεν υπήρχε σχεδόν κανείς: ο Ολυμπιακός δεν ήταν συμπαγής – πίεζε στην μεσαία γραμμή λιγότερο από όσο πίεζε τους μπακ της Ρεάλ - και αυτό έκανε την συμπεριφορά του αυτοκαταστροφική και την άμυνα του εύθραυστη.

Πολύς κόσμος εντυπωσιάστηκε από τα τέσσερα γκολ του σούπερ σταρ που λέγεται ΕμΠαπέ: η κλάση του είναι τέτοια που αν τον «ταΐσεις» και έχει χώρους γκολ μπορεί να βάλει δέκα! Ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να περιορίσει τις πάσες προς αυτόν (ήταν όλες εύκολες από μέσους ελεύθερους – ξαναδείτε τα γκολ) κι αυτός ήταν ο βασικός λόγος που στο δεύτερο μισό του ημιχρόνου το ματς γύρισε. Ο Ολυμπιακός έζησε ένα εφιαλτικό δεκάλεπτο όταν ο ΕμΠαπέ πέτυχε τρία γκολ, ένα τέταρτο ακυρώθηκε από το VAR ως οφσάιντ και ένα σουτ του Βινίσιους κατέληξε στο δοκάρι του Τζολάκη που χρειάστηκε πολλή από την ψυχραιμία του.

Το πράγμα διορθώθηκε αρκετά όταν στο δεύτερο ημίχρονο μπήκε ο Εσε και άρχισε να κερδίζει δεύτερες μπάλες. Το γκολ του Ταρέμι, που πέρασε ως αλλαγή όταν ο Τσικίνιο πόνεσε και ζήτησε αλλαγή ανακουφίζοντας την άμυνα του Τσάμπι Αλόνσο με την έξοδό του, έβαλε φωτιά στο γήπεδο: το επιτόπιο άλμα του Ιρανού είναι απίστευτο. Αλλά ο Ολυμπιακός είχε κι ένα δεύτερο πρόβλημα που άργησε να λύσει: οι συνεχείς κούρσες του Βινίσιους δεν αντιμετωπίστηκαν με τον καλύτερο τρόπο – ο Ροντινέι υπέφερε όπως όλοι οι αμυντικοί που πάνε με τον Βραζιλιάνο στο ένας εναντίον ενός. Μια τέτοια κούρσα που δεν σταμάτησε ούτε ο Ρέτσος που είχε την δύσκολη δουλειά της κάλυψης του Βραζιλιάνου ακραίου έφερε το γκολ του 2-4: ο ΕμΠαπέ στο σημείο που πήρε την μπάλα δεν συγχωρεί – η πάσα έπρεπε να κοπεί νωρίτερα.

Όταν μπήκε ο Κοστίνια και σταμάτησε τον κεφάτο Βίνι ο Ολυμπιακός κέρδισε πάλι μέτρα. Το γκολ του ΕλΚαμπί, που σε ένα τέτοιο βράδυ δεν θα μπορούσε ποτέ να λείπει, αναπτέρωσε τις ελπίδες. Αλλά παρά τις βοήθειες του Στρεφέτσα ο Ολυμπιακός δεν βρήκε γκολ ισοφάρισης: ο Τσάμπι Αλόνσο επιστράτευσε και τον Μπέλιγχαμ για να κρατήσει η Βασίλισσα την μπάλα και τελείωσε το ματς με στόπερ τον Τσουαμενί στερώντας τον από την μεσαία γραμμή της ομάδας του – αυτός και ο Καμαβιγκά (που βγήκε στο ημίχρονο μάλλον εξαιτίας κάποιου μυϊκού προβλήματος) είχαν στο πρώτο ημίχρονο κυριαρχήσει μετά το πρώτο εικοσάλεπτο.

Πράγματα που ποτέ δεν ξέρεις

Θα είχε μεγαλύτερες πιθανότητες ο Ολυμπιακός αν είχαν ξεκινήσει στο ματς ο Εσε και ο Κοστίνια που επί της ουσίας το άλλαξαν; Πιθανότατα ναι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Ο Κοστίνια σταμάτησε τον Βινίσιους τον οποίο όμως βρήκε κουρασμένο μετά από τις ασταμάτητες κούρσες που έκανε βλέποντας τον Ροντινέι να υποφέρει: αν ξεκινούσε ο Κοστίνια ίσως τα προβλήματα του Ροντινέι να τα είχε αυτός. Ο Εσε έπρεπε να είναι στην αρχική ενδεκάδα αλλά πολύ φοβάμαι πως αν αυτό συνέβαινε δεν θα ξεκινούσε ο Μουζακίτης και κανείς άλλος δεν θα έτρεχε τα 12 χιλιόμετρα που έτρεξε αυτός.

Είναι αλήθεια πως η σύνθεση του Μεντιλίμπαρ έγινε με κριτήρια συναισθηματικά: δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά. Γενικά όταν στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού δεν υπάρχουν εκπλήξεις (όπως ο Ροντινέι ως δεξιός εξτρέμ ή ο Τσικίνιο στο πλάι για να χωρέσει ένας χαφ παραπάνω) η απόδοση της ομάδας δεν είναι η καλύτερη γιατί ο πρωταθλητής γίνεται ευανάγνωστος: όπως συμβαίνει με όλες τις ομάδες που έχουν ξεκάθαρη ταυτότητα ο αντίπαλος ξέρει τι να περιμένει. Ο κόουτς του Ολυμπιακού όμως ποντάρει στις καλές σχέσεις που έχει με τους παλιούς του γκρουπ: ο συναισθηματισμός έχει υπάρξει πολλές φορές ένας καλός σύμβουλος. Η σχέση είναι συχνά ανταποδοτική: αν ο Ολυμπιακός έκανε ένα σπουδαίο ξεκίνημα κι αν τελείωσε το ματς στριμώχνοντας την Ρεάλ στα σχοινιά αυτό οφείλεται πολύ στον τρόπο που ο κόουτς διαχειρίζεται τους παίκτες του πρώτα από όλα σε ανθρώπινο επίπεδο.

Δεν είναι play station το ποδόσφαιρο: οι παίκτες είναι άνθρωποι. Ο Μεντιλίμπαρ θέλησε να δώσει το σημαντικότερο ματς (και το σημαντικότερο παλκοσένικο) στα παιδιά του. Παρόλο που προβλήματα υπήρξαν, δεν μπορώ να πω ότι η απόφαση αυτή είναι λανθασμένη: απλά μιλάμε για το Τσάμπιονς λιγκ και οι λεπτομέρειες μετράνε.

Υπήρξαν παιδιά του Μεντιλίμπαρ που υπέφεραν, παιδιά του Μεντιλίμπαρ που έδωσαν τα πάντα, παιδιά του Μεντιλίμπαρ που πνίγηκαν και λίγο από το άγχος που δημιουργεί η υπερπροσπάθεια. Αλλά η τακτική και οι παρεμβάσεις είναι εύκολα πράγματα στο ποδόσφαιρο: το δέσιμο, οι καλές σχέσεις, ο αμοιβαίος σεβασμός, η θέληση να νιώθεις μια ομάδα αληθινά δική σου είναι τα δύσκολα κι ο Ολυμπιακός τα έχει. Για αυτό χθες βράδυ δεν χάθηκε στην θύελλα που έζησε από το 25΄ως το 35΄, για αυτό έκανε τον κόσμο στην αρχή να τρίβει τα μάτια του, για αυτό ολοκλήρωσε την βραδιά πιέζοντας και προκαλώντας ρήγη. Για αυτό μας πρόσφερε τελικά μια ωραία ιστορία. Που θα μπορούσε ίσως να έχει ένα πιο ευχάριστο επίλογο, αλλά το βασικό στις ωραίες ιστορίες δεν είναι ποτέ ο επίλογος, αλλά το θέμα τους και η πλοκή τους.

Ναι ο Ολυμπιακός δεν έχει ΕμΠαπέ και Βινίσιους. Αλλά έχει μια ομάδα που χθες έδειξε ότι είναι ομάδα πραγματική. Που θα διεκδικεί ό,τι μπορεί και δεν θα παρατάει ποτέ τίποτα. Κι αυτό ενώ ακούγεται απλό, στο ποδόσφαιρο του καιρού μας μόνο δεδομένο δεν είναι.