Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έριξε μια σφαλιάρα στον Γιαννούλη Λαρεντζάκη μετά το ματς της Εθνικής Ελλάδος μπάσκετ με το Μαυροβούνιο. Το ακούς και νομίζεις πως ο Γιάννης τρελάθηκε ή πως οι δυο παίκτες μάλωσαν και την πλήρωσε ο Λαρεντζάκης. Βλέπεις το βίντεο κι αν ξέρεις τα στοιχειώδη για το πως συμπεριφέρονται οι παίκτες στις ομάδες – κι όχι μόνο στις Εθνικές – απλά χαμογελάς. Ο Φουρνιέ που από αυτά ξέρει, το ριξε στην πλάκα.

Εν μέρει έχει δίκιο

Πολλοί άνθρωποι, που έχουν χτίσει στο μυαλό τους μια εικόνα συμπαικτών που είναι κάτι σαν φραγκισκανοί καλόγεροι οι οποίοι αγαπούν την ομάδα, νηστεύουν και προσεύχονται και μιλάνε μεταξύ τους μόνο με τα μάτια, έσπευσαν να δηλώσουν την απογοήτευσή τους, τον αποτροπιασμό τους, την οργή τους για τον Αντετοκούνμπο, κάποιοι και την συμπαράστασή τους στον Λαρεντζάκη που ούτε καν την ζήτησε. Αλλοι πάλι πήραν αυτό το περιστατικό για να κάνουν κριτική στον κόουτς Βασίλη Σπανούλη κατηγορώντας τον ότι «έχει χάσει τα αποδυτήρια», άλλοι ζήτησαν την τιμωρία του Αντετοκούνμπο, άλλοι τα έχουν με τον Λαρεντζάκη που δεν αντέδρασε σαν άντρας. Στο τέλος, στη χώρα του «ό,τι να ναι», ένα εντελώς ασήμαντο περιστατικό έγινε λόγος για να βγάλει ανακοίνωση μέχρι και η ομοσπονδία μπάσκετ που κατηγόρησε όσους σε αυτό στάθηκαν «για αναπαραγωγή της τοξικότητας» και «μεταφοράς της τοξικότητας στο εσωτερικό της Εθνικής». Το χειρότερο είναι ότι η ΕΟΚ εν μέρει έχει και δίκιο. Διότι μεταξύ πολλών που σκανδαλίστηκαν για κάτι εντελώς αστείο υπάρχουν και πάρα πάρα πολλοί που, ελπίζοντας πως η Εθνική μας θα διαλυθεί πριν καν αρχίσει το Euro, μεγεθύνουν οτιδήποτε νομίζουν ότι είναι αρνητικό. Προχθές ήταν στην επικαιρότητα  φήμες πως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν θα αγωνιστεί, χθες ήταν η σφαλιάρα στον Λαρεντζάκη, αύριο θα είναι κάτι άλλο. Αρκεί η ομάδα αυτή να καταστραφεί γρήγορα. Κι αν αυτό γίνεται σχεδόν χωρίς αντίλογο είναι γιατί την συγκεκριμένη ομάδα δεν την πιστεύει κανείς.

Το 2013 δεν μίλησε κανείς

 Ένα βίντεο που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο δείχνει ότι ο Γιάννης έχει ρίξει μια ανάλογη σφαλιάρα πάλι στον Λαρεντζάκη το 2013 – τότε ήταν μικρός και πρωτάρης μάλιστα. Τότε όμως δεν είχε συμβεί απολύτως τίποτα: το πολύ πολύ όποιος το είδε το περιστατικό να απόρησε, αν δεν ξέρει το περίεργο χιούμορ και τις περίεργες συνήθειες των αθλητών. Είναι επιθετικός ο Αντετοκούνμπο και του αρέσει να ρίχνει φάπες στον κόσμο; Είναι τρελός ο Λάρε και του αρέσει πότε να τον αρχίζουν στα.. γαλλικά οι προπονητές και πότε να τρώει σφαλιάρες; Τίποτα από αυτά προφανώς δεν ισχύει. Οι αθλητές έχουν απλά τους δικούς τους κώδικες συμπεριφοράς – για τους προπονητές δεν το αναφέρω γιατί είναι πασιφανές.

Αλλοι αθλητές είναι εξωστρεφείς κι άλλοι κλειστοί στον εαυτό τους σαν στρείδια. Αλλοι πάνε και προσεύχονται στο Αγιο Ορος – ξέρω έναν που διαβάζει την Βίβλο στα αποδυτήρια πριν αρχίσει ένα ματς- κι άλλοι έχουν την Παναγία στο στόμα όχι για να την δοξολογούν: οι πρώτοι είναι περισσότεροι από τους δεύτερους. Αλλοι κάνουν πλάκες αισχρές – με θύματα όχι μόνο συμπαίκτες, αλλά και φροντιστές και γενικούς αρχηγούς κτλ – κι άλλοι δεν βγάζουν άχνα. Στις προπονήσεις μπορεί εύκολα να πλακωθούν μεταξύ τους στο ξύλο και στα ημίχρονα αγώνων που δεν πάνε τα πράγματα καλά μπορεί να αρχίσουν να βρίζονται.

Τα παιδία παίζει

Οσο παίζουν είναι όλοι παιδιά – ακόμα κι αν έχουν περάσει τα 35 τους. Θυμώνουν, αντιδρούν, σπανίως καταλαβαίνουν από όρια και ευτυχώς υπάρχουν εσωτερικοί κανονισμοί και πρόστιμα. Κι ο τρόπος που αντιλαμβάνονται τις καλές μεταξύ τους σχέσεις δεν έχει καμία σχέση με τους τρόπους των απλών ανθρώπων. Γιατί οι απλοί άνθρωποι δεν μένουν ένα μήνα μαζί με τους συναδέλφους τους σε ξενοδοχεία κάνοντας προετοιμασία, γιατί δεν έχουν ανάγκη από εκτόνωση στο χώρο δουλειάς, γιατί δεν σπρώχνονται, δεν αγκαλιάζονται, δεν φιλούνται, δεν γίνονται ένα κουβάρι πανηγυρίζοντας. Επίσης δεν έρχονται σε επαφή κάθε μέρα ο ένας με τον άλλο στο γραφείο ή στο κατάστημα ή στο κτήμα ή στο εργοστάσιο που δουλεύουν: δεν σπρώχνονται κάθε τόσο, δεν ρίχνουν αγκωνιές γιατί η σκληρή προπόνηση το απαιτεί, δεν ακούν τα σχολιανά τους, δεν έχουν ωράρια ύπνου και προπονήσεων, δεν τρομάζουν γιατί κάθε μέρα μετά από μια σύγκρουση δεν πατάνε καλά πέφτοντας. Φυσικά οι κανονικοί άνθρωποι δεν ρίχνουν ούτε τρώνε, δημοσίως σφαλιάρες. Αλλά οι αθλητές δεν είναι ακριβώς κανονικοί άνθρωποι και η δουλειά τους δεν έχει σχέση με τις δουλειές των κανονικών ανθρώπων. Κι ας είναι επαγγελματίες.

Οι δυο λόγοι

Όλα αυτά μου μοιάζουν πολύ απλά – τόσο απλά που θα πρεπε να κάνουν ακατανόητη την ιστορία της σφαλιάρας του Αντετοκούνμπο στον Λαρεντζάκη. Το βίντεο που δείχνει ότι κάτι ανάλογο έγινε και το 2013 απλά αποδεικνύει πως η ακατανόητη για τους απλούς ανθρώπους αυτή πρακτική είναι κάτι μάλλον συνηθισμένο στην πραγματικότητα μιας ομάδας και δεν χρειάζεται να θυμίσω τις σφαλιάρες του Γιάννη Ιωαννίδη στον Βασίλη Λυπηρίδη ή στον Γιώργο Σιγάλα. Αλλά αν το βίντεο του 2013 δεν προκάλεσε συζητήσεις, ενώ με το βίντεο το προχθέσινο έγινε χαμός αυτό συμβαίνει για δύο απλούς λόγους που δεν έχουν σχέση με το περιστατικό.

Ο πρώτος λόγος είναι ότι το 2013 υπήρχαν προσδοκίες η Εθνική να κάνει καλό και κανείς δεν θα χαλούσε την καθημερινότητα της δίνοντας τροφή για τέτοιες συζητήσεις: τώρα ουδείς περιμένει από αυτή τίποτα και τα κανόνια της ενημέρωσης έχουν στηθεί πριν καν το Euro αρχίσει – αυτό που λέει η ΕΟΚ για την μεταφορά της τοξικότητας στο εσωτερικό της ομάδας είναι αλήθεια αλλά το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι μιλάμε για κάτι που συμβαίνει καμιά δεκαπενταριά χρόνια τώρα από τον καιρό δηλαδή που ο Γιώργος ο Βασιλακόπουλος έδιωξε τον Παναγιώτη Γιαννάκη γιατί δούλευε στον Ολυμπιακό.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι πλέον για ότι συμβαίνει χιλιάδες άνθρωποι αισθάνονται την ανάγκη να πουν την γνώμη τους δημωρίως για πράγματα που αμφιβάλω αν αληθινά παρακολουθούν – δεν λέω «γνωρίζουν». Ο,τι κατά κάποιο τρόπο τους φαίνεται παράξενο με βάση στερεότυπα και συνήθως ψευδαισθήσεις, είναι έτοιμοι να το κατακρίνουν: έτσι κι αλλιώς η συμμετοχή στα λαϊκά δικαστήρια του διαδικτύου είναι τζάμπα. Προφανώς για πολλούς μετράνε κι άλλα πράγματα. Μπορεί να τους είναι αντιπαθής πχ ο Γιάννης Αντετοκούνμπο που είναι πλούσιος, διάσημος, επιτυχημένος και παίκτης του ΝΒΑ – νομίζω πως αν είχε συμβεί το ανάποδο, αν δηλαδή ο Λαρεντζάκης είχε ρίξει μια φάπα στο Γιάννη δεν θα είχε ασχοληθεί κανείς πέρα από αυτούς που από επαγγελματική υποχρέωση θα ζητούσαν την τιμωρία του Λαρεντζάκη γιατί παίζει στον Ολυμπιακό ή θα έγραφαν λίβελλους για τον Σπανούλη που έτσι κι αλλιώς του χρεώνουν τα πάντα.

Η ωραία ομερτά

Φταίει φυσικά και ότι τον κόσμο τον βομβαρδίζουμε με επίπλαστες εικόνες μιλώντας για «καλά παιδιά», «ομάδες οικογένειες», «αθλητές που πρέπει να είναι πρότυπα» κτλ. Πριν τρεις μέρες ο Κώστας Καραπαππάς, που το κουράγιο δεν του λείπει, είπε κατά λέξη πως «στην εφετινή προετοιμασία του Ολυμπιακού πρώτη φορά δεν υπήρχαν τσακωμοί και καυγάδες που στις προετοιμασίες πάντα υπάρχουν». Δεν το αμφισβητώ. Αλλά θυμόσαστε να έχετε διαβάσει ποτέ κάτι για τσακωμούς και καυγάδες σε προετοιμασίες; Εγώ τα τελευταία τουλάχιστον είκοσι χρόνια δεν έχω διαβάσει τίποτα – παλιά κάτι γράφανε. Οι ομάδες κάνουν πολύ καλά και «θωρακίζουν» τα αποδυτήρια – το κακό είναι πως αυτή η πρακτική που βασίζεται και στην δημοσιογραφική ομερτά δημιουργεί όλο και πιο πολύ πραγματικότητες που δεν υπάρχουν. Οι παίκτες απλά προσαρμόζονται: οι πιο έξυπνοι παριστάνουν τους μικρούς λόρδους δημοσίως και στα αποδυτήρια ή στις προπονήσεις μπορεί να κάνουν όποια τρέλα θέλουν. Ο Γιάννης που έρχεται από ένα άλλο κόσμο δεν λειτουργεί έτσι.

Εχει πλάκα ότι για την χειρονομία του δεν διαμαρτυρήθηκε κανείς από τους συμπαίκτες του. Αλλά δυο μέρες συζητάμε για αυτή, όλοι εμείς οι άσχετοι με τις πραγματικότητες των ομάδων, που την βλέπουμε στα τικ τοκ και γιατί δυστυχώς καλοκαιριάτικα δεν έχουμε τίποτα σοβαρό να ασχοληθούμε. Μακάρι η ομάδα με τις εμφανίσεις της και τις νίκες της στο Euro να μας δώσει πιο σοβαρές αφορμές για συζητήσεις. Αλλιώς, ως συνήθως, οι μεν θα πλακώνονται με τους δε για το ποιος φταίει για ένα ακόμα ναυάγιο: είπαμε τις δίκες στο διαδίκτυο τις γουστάρουν όλοι. Και για τα ασήμαντα. Πόσο μάλλον για όσα μοιάζουν σημαντικά…