Μετά από ένα καλοκαίρι αναστεναγμών το ελληνικό ποδόσφαιρο έζησε χθες και μια βραδιά χωρίς μεγάλα χτυποκάρδια. Ο ΠΑΟΚ έφερε νωρίς στα μέτρα του τον περίφημο τελικό με την Ριέκα κι ο Ολυμπιακός πέρασε από τη Μπρατισλάβα χωρίς νίκη, αλλά και χωρίς κάποιο ιδιαίτερο άγχος, αφού παρότι δεν έλαμψε με την απόδοσή του έλεγχε το ματς. Οι δυο μπήκαν στους ομίλους, όπως ήθελαν. Αλλά και για τους δυο τα δύσκολα είναι μπροστά. Κυριολεκτικά και μεταφορικά: η γραμμή επίθεσης των δυο θα καθορίσει τι θα κάνουν στους ομίλους που εξασφάλισαν.
Ιδια ενδεκάδα, διαφορετική απόδοση
Ο ΠΑΟΚ πέρασε από τη Ριέκα όπως ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ πριν μερικά χρόνια: η ομάδα του Ρασβάν Λουτσέσκου αποδείχτηκε ότι είχε την καλύτερη δυνατή γνώση της δυσκολίας της βραδιάς – έκανε ένα από αυτά τα σπάνια ματς όπου ένας προπονητής ζητά δέκα πράγματα και οι παίκτες του κάνουν έντεκα! Όπως ακριβώς περίμενα και σας έγραφα χθες ο Λουτσέσκου αποφάσισε ο ΠΑΟΚ του να αντιμετωπίσει την Ριέκα με την ίδια ενδεκάδα που είχε και στο πρώτο ματς, παρόλο που οι Κροάτες είχαν πάρει στην Τούμπα ένα καλό αποτέλεσμα. Ο Ρουμάνος εμπιστεύθηκε τον Πασχαλάκη, έπαιξε στην άμυνα με τους τρεις βετεράνους (τον Κρέσπο, τον Βαρέλα στα στόπερ και στα αριστερά τον Βιερίνια) έστειλε υποχρεωτικά στο γήπεδο τον Τέιλορ στα δεξιά αφού ο Ροντρίγκο είναι τραυματίας, έβαλε στα χαφ τους Σβαπ, Κούρτιτς και Μπίσεσβαρ και στην επίθεση τον Σφιντέρσκι πλαισίωσαν ο Ελ Καντουρί και ο Ζίγκοβιτς. Όλα ήταν σχεδόν ίδια, (ακόμα και το τρικ που ήθελε τον Καντουρί να παίζει «δεκάρι» και τον Μπίσεσβαρ εξτρέμ ο Λουτσέσκου το χε κάνει και στην Τούμπα στο πρώτο ματς στο δεύτερο ημίχρονο), αλλά αυτό που ήταν διαφορετικό ήταν η απόδοση των παικτών του ΠΑΟΚ. Που καθάρισε το ματς πολύ γρήγορα, μπαίνοντας στο γήπεδο με πατημένο το γκάζι. Μετά από δυο δοκάρια άνοιξε το σκορ στο δεκάλεπτο. Όλα τα έκαναν ο Σβαπ κι ο Ελ Καντουρί: δικά τους τα δοκάρια, δική τους και η συνεργασία που επέτρεψε στον δεύτερο να γίνει σκόρερ. Αν ντε και καλά πρέπει να ψάξουμε τακτικές διαφοροποιήσεις σε σχέση με το ματς στην Τούμπα τότε μπορούμε να υπογραμμίσουμε πως ο Αυστριακός ήταν χθες πιο ελεύθερος. Ισως γιατί ο Λουτσέσκου περίμενε πως οι Κροάτες δεν θα ασχοληθούν γενικά με τους μέσους του ΠΑΟΚ θεωρώντας τους επιθετικά λιγότερο επικίνδυνους από τους κυνηγούς του.
Ολα καλά τελικά
Ο ΠΑΟΚ θα πρεπε να έχει καθαρίσει το ματς ήδη από το πρώτο ημίχρονο καθώς δεν του έλειψαν οι ευκαιρίες. Ο προπονητής της Ριέκα έκανε το κλασσικό λάθος που κάνουν προπονητές που νομίζουν πως επειδή πήραν ένα θετικό αποτέλεσμα στο πρώτο ματς στο δεύτερο μπορεί να ρισκάρουν πολλά περισσότερα: ο Τόμιτς άφησε στην άκρη το 5-3-2 του πρώτου ματς, έπαιξε με ένα κυνηγό παραπάνω κι ο ΠΑΟΚ με την εμπειρία των μέσων του έκανε τα πράγματα απλά. Όχι τυχαία και το γκολ του τελικού 2-0 το πετυχαίνει ένας τέτοιος: ο αφύλακτος Μουργκ βρίσκει στο 80΄το σουτ που σκότωσε τις θεωρητικές ελπίδες των γηπεδούχων. Τέλος καλό, όλα καλά. Και το σημαντικότερο; Για πρώτη φορά φάνηκε ότι ο ΠΑΟΚ μπορεί να ξαναγίνει ομάδα του Λουτσέσκου, δηλαδή ομάδα με αρχές και σειρά στο παιγνίδι της.
Βαθμός κακός, πρόκριση εύκολη
Εύκολη ήταν και η πρόκριση του Ολυμπιακού, αλλά κακός ο βαθμός του. Όχι μόνο γιατί δεν κέρδισε, αλλά γιατί φάνηκε εξ αρχής πως αντιμετώπισε το ματς με χαλαρότητα, πράγμα που δεν του ταιριάζει. Ο πρωταθλητής μπήκε νωθρά, βρέθηκε με παίκτη παραπάνω στο 26΄αλλά έχασε τον Μαντί Καμαρά που κάποιος Ντε Μάρκο πήγε να τον σακατέψει και αποβλήθηκε, προηγήθηκε δυο φορές, αλλά δεν κράτησε τη νίκη, την οποία πλησίασε στο τέλος, αλλά ο Ρόνι Λόπεζ και ο Βρουσάι αστόχησαν. Ο Μαρτίνς δεν μπορεί να είναι ικανοποιημένος από την εμφάνιση γιατί ο Ολυμπιακός δέχτηκε δυο γκολ σε τέσσερις φάσεις που έκαναν οι γηπεδούχοι, αλλά και γιατί δεν είδε στην επίθεση της συνεργασίες που θα πρεπε. Ο ίδιος ξέρει πως έχει πολλή δουλειά μπροστά του. Δεν ξέρω πόσο το έχει καταλάβει ο κόσμος του Ολυμπιακού. Σήμερα ο πρωταθλητής είναι μια ομάδα με πολλούς παίκτες. Αλλά χωρίς ακόμα ταυτότητα: για αυτό και οι μεταπτώσεις του από παιγνίδι σε παιγνίδι ή ακόμα και στη διάρκεια του ίδιου του ματς – πράγμα που είδαμε χθες.
Εφησυχασμός και χαλαρότητα
Ο Ολυμπιακός πήγε στην Μπρατισλάβα με τη βεβαιότητα της πρόκρισης και επέστρεψε με τη βεβαιότητα ότι έχει μια ακόμα υπό κατασκευή ομάδα. Η νίκη με 3-0, με την οποία ο πρωταθλητής είχε κερδίσει το πρώτο ματς, του έδινε τη δυνατότητα να περάσει ένα ήσυχο βράδυ κι αυτός ο εφησυχασμός είχε ως αποτέλεσμα χαλαρότητα – και από την πλευρά του προπονητή που μάλλον αντιμετώπισε το ματς ως φιλικό. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο Ολυμπιακός έπαιζε με παίκτες που ήθελαν ατομικά να δείξουν πράγματα χωρίς να συνεργάζονται ιδιαίτερα και να παίζουν ο ένας για τον άλλο όσο πρέπει. Ετσι προέκυψε το εξής παράδοξο: οι πιο πολλοί παίκτες κάτι έδειξαν (συνήθως με τη μπάλα στα πόδια), αλλά η συνύπαρξή τους έμοιαζε κάπως περιστασιακή: οι περισσότεροι έμοιαζαν να βρέθηκαν στο γήπεδο για πρώτη φορά με όλους τους υπόλοιπους. Η αίσθηση που άφησε ο Ολυμπιακός είναι ότι στη Μπρατισλάβα πήγε εκδρομή. Όχι για να κερδίσει ένα ευρωπαϊκό ματς.
Ο Πέδρο Μαρτίνς χρησιμοποίησε πάλι ως βασικό τον Βάτσλικ κι ο Τσέχος τερματοφύλακας δεν φέρει ευθύνη για τα γκολ που δέχτηκε. Στην Μπρατισλάβα ο Μαρτινς χρησιμοποίησε για πρώτη φορά ως βασικό τον Ονιεκούρο, αλλά κράτησε στο αρχικό σχήμα και τον Αγκιμπού Καμαρά ενώ έδωσε χρόνο συμμετοχής και στον Κουντέ και στον Ρόνι Λόπεζ. Ο Ονιεκούρου πέτυχε ένα ωραίο γκολ κι έχασε τρία. Ο μικρός Καμαρά, παρά την όρεξη που δείχνει δεν είναι έτοιμος για ματς μακριά από το Καραϊσκάκη στο οποίο πέφτουν κορμιά: δεν τον βοηθάνε και τα σωματικά του προσόντα. Όχι τυχαία οι καλύτεροι του Ολυμπιακού ήταν κάποιοι παλιοί: ο Βαλμπουενά κι ο Ελ Αραμπί με μια συνεργασία τους από τα παλιά έκαναν το 1-0 (ο πρώτος πάσαρε, ο δεύτερος σκόραρε), ο Μπουχαλάκης συμμάζεψε τη μεσαία γραμμή κι έδωσε το γκολ του προσωρινού αβαντάζ στον Ονιεκούρου με μια πανέξυπνη και γρήγορη εκτέλεση φάουλ. Οι υπόλοιποι είχαν απλά τις στιγμές τους. Όπως και να χει ειδικά στην άμυνα τα λάθη ήταν πολλά, πράγμα λογικό αν σκεφτείς ότι έλειπαν όλοι οι περσινοί βασικοί της αρχής της σεζόν (Σα, Ραφίνια, Σεμέδο, Μπα, Χολέμπας), ενώ έφυγε νωρίς από το γήπεδο και ο Καμαρά.
Είδε πολλά και διάφορα
Ο Μαρτίνς είδε το Λαλά να κάνει ένα κακό ματς, τους ακραίους επιθετικούς να μην γυρνάνε ποτέ για να βοηθήσουν, τον Εμβιλά να είναι ακόμα βαρύς. Βλέποντας μόνο τις τρεις από τις τέσσερις ευκαιρίες της Λουντογκόρετς καταλαβαίνεις και γιατί δεν πρόκειται να αφήσει στην άκρη το σχήμα με τους τρεις κεντρικούς αμυντικούς αλλά και γιατί ο Ολυμπιακός έψαχνε στο μεταγραφικό παζάρι και ένα ακόμα κόφτη: είναι δύσκολο να καταλάβεις ποια ομάδα έχει ο προπονητής στο μυαλό του όταν δεν γνωρίζεις το ρόστερ της.
Ο Μαρτίνς περιμένει το τέλος των μεταγραφών για να δει με ποιους παίκτες θα μπορέσει φέτος να δουλέψει στην άμυνα: παίκτες αναμένεται να ρθουν και να φύγουν. Το βέβαιο είναι ωστόσο πως είδε πως στην επίθεση υπάρχει ποιότητα: εκτός όσων είδε χθες, υπάρχουν ο ανέτοιμος Τικίνιο, ο Μασούρας που έμεινε στην Αθήνα και ο Φορτούνης που κάποια στιγμή θα επιστρέψει κι όταν είναι καλά βρίσκει το ρόλο του. Η αίσθηση που εγώ έχω είναι ότι ο Βαλμπουενά κι ο Ελ Αραμπί θα είναι στην αρχή της σεζόν απαραίτητοι κι ότι ο Ολυμπιακός, αρχικά τουλάχιστον, θα ναι άλλη ομάδα στο Καραϊσκάκη (ειδικά αν το γήπεδο γεμίσει και ζεσταθεί) κι άλλη εκτός έδρας. Αλλά ας ολοκληρωθούν οι μεταγραφές για να τα πούμε αυτά αναλυτικά.
Παλιοί και καινούργιοι
Ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ μπαίνουν στους ομίλους που διεκδίκησαν με μεγάλες φιλοδοξίες. Ο ΠΑΟΚ, εξαιτίας και της δεδομένης θέλησης του Λουτσέσκου να εμπιστευθεί τους παίκτες που ξέρει, μου μοιάζει πιο σχηματισμένος: οι παίκτες που βλέπω να έρχονται απλά θα γεμίσουν το ρόστερ του – ίσως μόνο ο Ακπομ κερδίσει εύκολα θέση βασικού γιατί είναι κι αυτός «παλιός». Ο Ολυμπιακός πρέπει να βρει γρήγορα σταθερότητα και σοβαρότητα. Ο ΠΑΟΚ αν είναι τυχερός θα έχει στον όμιλό του στο Conference League μια (μπορεί και δυο) ομάδες ανάλογης δυναμικότητας με τη Ριέκα. Ο Ολυμπιακός στο γκρουπ του στο σκληρό Γιουρόπα λιγκ θα έχει σίγουρα τρεις ομάδες δυνατότερες από την χαρούμενη παρέα του παλιόφιλου Βάις…
