Δεν έγραψα τίποτα μετά την ήττα του Ολυμπιακού από τη Μονακό, παρόλο που το ‘βλεπα το κακό να πλησιάζει, που λένε. Καμιά φορά ακόμα κι εγώ μασάω από τις φωνές και αυτοπεριορίζομαι γιατί μεγαλώνοντας βαριέμαι όλο και περισσότερο να εξηγώ τα αυτονόητα, αλλά από την άλλη δεν μπορώ να μένω και σιωπηλός. Ο Ολυμπιακός στο μπάσκετ έχει μια καλή ομάδα και θα ναι κρίμα να την σακατέψει η σιωπή. Ούτε φωνές χρειάζονται, ούτε γκρίνιες, ούτε ανάθεμα – σε καμία ομάδα δεν κάνουν καλό όλα αυτά. Αλλά δεν γίνεται μετά και την δεύτερη ήττα στο ΣΕΦ (αυτή τη φορά όχι από τη Μονακό που χτυπά πρώτη τετράδα, αλλά από την με ελλείψεις Βαλένθια) να μην γίνουν μια – δυο επισημάνσεις, όχι για το ματς αλλά για την συνέχεια του Ολυμπιακού στη διοργάνωση.  

Θα μακιγιάριζε το βραχυκύκλωμα

Ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να κερδίσει τη Βαλένθια – ακόμα και με τα 20 λάθη που έκανε κι ας ήταν τα περισσότερα ανεπίτρεπτα. Θα μπορούσαν οι διαιτητές να έχουν κρίνει διαφορετικά μια - δυο φάσεις στο τέλος, θα μπορούσε ο Σλούκας να έχει βάλει τις δυο βολές στα τελευταία δευτερόλεπτά ή το δίποντο με τη λήξη – το χει κάνει τόσες και τόσες φορές. Αλλά η νίκη δεν θα σήμαινε τίποτα: απλά θα μακιγιάριζε το βραχυκύκλωμα. Που έχει να κάνει με τα κολλήματα του προπονητή του.

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας είναι αναμφίβολα ένας καλός προπονητής και από καρδιάς του εύχομαι να μείνει στον Ολυμπιακό όσο θέλει. Εχει κερδίσει την εκτίμηση του κόσμου, έχει αποτελέσματα, έχει φτιάξει καλές ομάδες κι έχει πάρει δύσκολες προσωπικές αποφάσεις – μερικές φορές ακατανόητες, αλλά προτιμώ αυτό από το κρυφτούλι των ευθυνών. Αλλά όπως όλοι οι καλοί προπονητές έχει ένα θέμα: δεν θέλει να αλλάζει κάτι στην πορεία για να μην φανεί ότι έκανε λάθος. Ετσι μένει σε αυτό που είναι η αρχική του απόφαση βάζοντας συχνά στοιχήματα με την λογική που λέει άλλα. Επειδή είναι καλός προπονητής κι άνθρωπος που δεν αποφεύγει την αυτοκριτική διορθώνει τα πράγματα. Αλλά του παίρνει πάντα πολύ χρόνο να το κάνει κι ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω.

Το παρκέ λέει άλλα

Ο Μπαρτζώκας πέρασε ένα ολόκληρο χρόνο κάποτε προσπαθώντας να πείσει όλο τον κόσμο πως δεν υπάρχει πια καμία χρησιμότητα των πραγματικών ψηλών στο σύγχρονο μπάσκετ. Στη συνέχεια πήρε το Φαλ (και πάλι καλά) αλλά στο μεταξύ πέταξε μια σεζόν στην οποία με ένα τέτοιο ψηλό μπορούσε να μπει στην οκτάδα στην Ευρωλίγκα. Πέρυσι φαινόταν ότι η ομάδα έχει ανάγκη από ένα καλό μπακ απ του Βεζένκοφ, γιατί ο Πρίντεζης είχε μεγαλώσει: έφερε τον  Κουίνσι Εϊσι που διακρίθηκε στο κούνημα της πετσέτας από τον πάγκο κι ο Ολυμπιακός έπαιξε όλη τη σεζόν με ένα ξένο λιγότερο. Δεν το πλήρωσε στην Ελλάδα (γιατί ήταν πολύ καλύτερος από τον Παναθηναϊκό), το πλήρωσε όμως στην Ευρωλίγκα και ειδικά στο Final 4 όταν ο κουρασμένος Βεζένκοφ δεν κατάφερε να παίξει μια άμυνα της προκοπής στον Μίσιτς, όπως του ζήτησε. Καταλαβαίνω εν μέρει την επιλογή ως μια επιλογή σεβασμού στον Πρίντεζη, αλλά φοβάμαι πραγματικά την επιμονή του κόουτς στο να αποδείξει ότι αυτός έχει δίκιο, ακόμα κι αν το παρκέ λέει άλλα πράγματα.

Οι τρεις επιλογές

Φέτος ο Μπαρτζώκας έκανε τρείς επιλογές. Η μια να δυναμώσει πολύ την φροντ λάιν με τους Μπλακ και Μπολομπόι - δυο αλλαγές πολυτελείας του Φαλ. Η δεύτερη επιλογή ήταν να πάρει, όχι ένα τεσσάρι με τα χαρακτηριστικά του Πρίντεζη, αλλά ένα τεσσάρι με τα χαρακτηριστικά του Βεζένκοφ – έτσι ήρθε ο Πίτερς. Η τρίτη επιλογή αφορούσε την αντικατάσταση του Ντόρσεϊ. Επιλέχτηκε ο Κάναν κι αποφασίστηκε να μεγαλώσει ο χρόνος συμμετοχής του Λαρεντζάκη. Αυτό είναι το πιο μεγάλο στοίχημα.

Εξι αγωνιστικές μετά την έναρξη της σεζόν, με τρεις σπουδαίες εκτός έδρας νίκες και δυο σκληρές εντός έδρας ήττες θα πρέπει ο κόουτς να αποφασίσει αν το να κερδίσει ένα στοίχημα είναι σημαντικότερο από τη σεζόν την ίδια. Αν η ομάδα ρόλαρε, δεν θα έκανα την ερώτηση – θα περίμενα να δω. Αλλά δεν ρολάρει. Για την ακρίβεια παιγνίδι με παιγνίδι παίζει χειρότερα από την αρχή.

Το τεράστιο πρόβλημα

Στην Ευρωλίγκα επιτρέπονται πολλά. Όχι όμως και τρύπες στη γραμμή των περιφερειακών. Ούτε η ιδέα να μην υπάρχει «τεσσάρι» με αθλητικότητα και παιγνίδι στο post για την ώρα αποδίδει. Αλλά είναι μικρότερο πρόβλημα από αυτό που υπάρχει στα γκαρντ.

Τα δυο ματς που ο Ολυμπιακός έχασε στο ΣΕΦ είναι ολόιδια και είναι αποτέλεσμα της μελέτης των αντιπάλων και της δυσκολίας του Ολυμπιακού να βγάλει τα ματς με δυο μόνο κανονικά γκαρντ, τον Γουόκαπ και τον Σλούκα. Και στα δυο παιγνίδια οι αντίπαλοι έχουν ασχοληθεί με τον Βεζένκοφ και τον Σλούκα γνωρίζοντας πως τρίτος να σηκώσει το βάρος της επίθεσης μπορεί να μην υπάρξει. Στον Βεζένκοφ κολλάνε ένα παίκτη (τον Τζον Μπράουν η Μονακό και τον Γουέμπ η Βαλένθια) που του απαγορεύει την δυνατότητα να κόβει στη ρακέτα χωρίς τη μπάλα για να φτάσει στο καλάθι. Επειδή post παιγνίδι δεν υπάρχει, ο Βεζένκοφ ή σουτάρει από μακριά ή χάνεται: επειδή είναι σε σπουδαία κατάσταση το μακρινό του σουτ του δίνει τη δυνατότητα να βάλει σε κάθε ματς είκοσι πόντους, αλλά η επιθετική λειτουργία χωλαίνει. Κυρίως όμως η παραγωγικότητα γίνεται δύσκολη από τη στιγμή που ο αντίπαλος προπονητής έχει την δυνατότητα να χρησιμοποιεί δυο και τρεις παίκτες πάνω στο Σλούκα, που μετά το πρώτο δεκάλεπτο δεν γίνεται να λείψει από το παρκέ δευτερόπλεπτο.

Λεπτά που συνεχώς μειώνονται  

Μετά από έξι ματς τα λεπτά συμμετοχής του Κάναν συνεχώς και μειώνονται: χθες έπαιξε 7 λεπτά και κάτι – 7 ολόκληρα λεπτά λιγότερο από το μέσο όρο του. Η δε παραγωγικότητα του κάνει τον Ντόρσεϊ να μοιάζει στις μνήμες όλων ο Μάικλ Τζόρνταν. Είναι αλήθεια πως ο Ντόρσεϊ είχε πέρυσι βραδιές που φόρτωσε το αντίπαλο καλάθι όποιον κι αν είχε απέναντι: πήγε να πάρει μόνος του την ΤΣΣΚΑ, διέλυσε την Μονακό και τη Μακάμπι και είχε τους δεκαπέντε πόντους, ειδικά στα ματς στο ΣΕΦ για πλάκα, απλοποιώντας παιγνίδια όπως το χθεσινό με τη Βαλένθια. Είχε όμως και τα νεκρά του διαστήματα: ακόμα και σε ματς που ο Ολυμπιακός κέρδισε σχετικά εύκολα στο ΣΕΦ (με την Μπασκόνια, την Αλμπα, την Μπάγερν κτλ) ψιλοζορίστηκε να σκοράρει. Σε κάθε περίπτωση όμως πατούσε το παρκέ, έπαιζε τουλάχιστον είκοσι λεπτά, έδινε την δυνατότητα στον Σλούκα και στον Γουόκαπ να πάρουν ανάσες στον πάγκο και υποχρέωνε τον αντίπαλο προπονητή να ξοδέψει πάνω του παίκτες και σκέψεις.

Κανείς δεν θα το πει

Το πράγμα είναι απλό. Ο Ολυμπιακός πέτυχε τις τρεις νίκες στην Ισπανία γιατί ο Βεζένκοφ κράτησε την ομάδα στο ματς και γιατί ο Σλούκας ήρθε με καθαρό μυαλό και δυνάμεις στο τέταρτο δεκάλεπτο και έδωσε την τελική ώθηση: τα τρία ματς είναι όμοια – όταν οι δυο αυτοί έχουν χώρο δράσης, μπορεί να βρεθεί κι ένας Λαρεντζάκης να βάλει δυο σουτ ή ο Μπόλομπόι να παίξει τον ήρωα της βραδιάς. Όταν οι δυο παίζουν συνεχώς (και μαζί τους παίζει συνεχώς κι ο Γουόκαπ γιατί άλλος γκαρντ δεν υπάρχει) ο Ολυμπιακός όσο περνά η ώρα φθείρεται: τελειώνει χωρίς δυνάμεις – χθες έβαλε 11 πόντους στο τέταρτο δεκάλεπτο. Ο Γουόκαπ δεν πήρε σουτ, ο Βεζένκοφ χάθηκε, τον Σλούκα τον κυνηγούσαν τρεις – ποιος να σκοράρει;   

Οταν ο Σλούκας και ο Γουόκαπ κουράζονται η μπάλα στους ψηλούς πάει δύσκολα και τα λάθη γίνονται υπερβολικά πολλά. Όταν δεν υπάρχει post παιγνίδι τα τρίποντα είναι όλα σχεδόν μαρκαρισμένα και η φθορά των αντίπαλων ψηλών ελάχιστη: το χειρότερο είναι πως όλα γίνονται προβλέψιμα. Και πληρώνεται στην άμυνα η επιθετική κούραση – τα φάουλ που κάνει χθες ο Ολυμπιακός είναι σε λάθος παίκτες, ενώ πέντε φορές στο δεύτερο ημίχρονο έχει δεχτεί καλάθι στη λήξη του χρόνου.

Ας βρει αρχικά ένα κανονικό γκαρντ ο Μπαρτζώκας: η ομάδα το έχει ανάγκη και μπορώ να τον καθησυχάσω: κανείς δεν θα πει ότι έκανε λάθος – άλλωστε καμία κριτική δεν γίνεται. Ο κόουτς παιδεύεται να αποδείξει πως ο Κάναν είναι Ντόρσεϊ και ο Λαρεντζάκης κάτι πιο πολύ από ρολίστας και δεν ακούγεται το παραμικρό. Αλλά η σιωπή δεν είναι κι απόδειξη ότι όλα πάνε καλά. Στην Ευρωλίγκα δεν υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες. Αν ο Ολυμπιακός δεν βρει είκοσι λεπτά χρήσιμης συμμετοχής του Κάναν ή δέκα πόντους (τουλάχιστον) στο ματς από το Λαρεντζάκη δεν θα κάνει κάτι παραπάνω, πέρα από κάποια σπουδαία ματς, που απλά θα μεγαλώσουν τα ερωτηματικά για το γιατί χάθηκαν άλλα. Ωραία είναι τα στοιχήματα. Αλλά ξέρω πολλούς που καταστράφηκαν από το τζόγο…