Το πρώτο παιγνίδι του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό στην Ευρωλίγκα ήταν υπέροχο: είχαμε δει από τους δυο ένα μπασκετικό υπερθέαμα ίσως ανεπανάληπτο. Το δεύτερο παιγνίδι των δυο, το χθεσινοβραδινό δηλαδή, ήταν απλά χρήσιμο: θύμισε σε όλους γιατί τελικά δεν βλέπουμε αυτές τις δυο ομάδες να δίνουν εξίσου συναρπαστικά ματς στο ελληνικό πρωτάθλημα. Αν αυτό συμβαίνει είναι γιατί αυτοί που αποφασίζουν για τις τύχες του ελληνικού πρωταθλήματος δεν θέλουν παιγνίδια, τα οποία να κρίνονται από τις επιλογές των προπονητών και τις εμφανίσεις των παικτών: προτιμούν ματς που να κρίνονται από τη διαιτησία. Το χθεσινοβραδινό ματς είναι το κλασσικό παιγνίδι του ελληνικού πρωταθλήματος που ο Ολυμπιακός δεν θα κέρδιζε ποτέ του, αν είχε να αντιμετωπίσει εκτός από τον ΠΑΟ και τα χθεσινά του προβλήματα. Θα εμφανιζόταν σε αυτό ο γνωστός θίασος των γκρίζων για μια ακόμα εγχείρηση χωρίς αναισθητικό: Ο Ελις θα είχε τρία φάουλ στο πρώτο πεντάλεπτο, ο Παπανικολάου θα είχε δυο τεχνικές ποινές, οι βολές θα ήταν 11-35 και τον Μπαρτζώκα θα τον είχαν τρελάνει πριν το ημίχρονο.  

Και μετά θα έπιαναν δουλειά αυτοί που ξέρουν για να εξηγήσουν στον κόσμο ότι το πρόβλημα δεν είναι οι διαιτητές και τα σφυρίγματα τους, αλλά η εξάρτηση του Ολυμπιακού από τον απόντα ηγέτη του Σπανούλη (που μεγάλωσε), το κακό χτίσιμο της ομάδας, (που δεν έχει αναπληρωματικό του Μιλουντίνοφ και προσπαθεί να βγάλει το ματς με ένα ψηλό), οι κακές επιλογές ξένων και άλλα πολλά εμπριμέ. Ενώ το αίμα από το νυστέρι θα έσταζε.

Κέρδισε απλά ο πιο ψυχωμένος

Δεν θέλω να πω κάτι για το ματς γιατί επί της ουσίας δεν μας έκανε ούτε σοφότερους σε κάτι, ούτε άλλαξε κάτι στην εικόνα των ομάδων, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί: κέρδισε απλά ο πιο ψυχωμένος. Ο Ολυμπιακός προσπαθεί να κάνει ένα νέο ξεκίνημα με τον Γιώργο Μπαρτζώκα και έχει αλλάξει στα χέρια του πολύ: παίζει διαφορετική άμυνα, προσπαθεί να χτίσει και να μοιράσει καλύτερα τις επιθέσεις, περιμένει αρκετά από παίκτες που νοιώθουν πως με το νέο προπονητή έχουν μια καθοριστική και μεγάλη ευκαιρία. Ακόμα και μετά από αυτή τη νίκη του (αποτέλεσμα σοβαρής δουλειάς στην άμυνα κυρίως πάνω στους γκαρντ του Παναθηναϊκού) ο Ολυμπιακός έχει ελάχιστες ελπίδες να μπει στην οκτάδα. Αντίστοιχα ο ΠΑΟ, παρά την ήττα του, στην οκτάδα θα μπει, αλλά αυτό που δυσκολεύεται είναι να δείξει μια στοιχειώδη γενική πρόοδο: θα το έλεγα ακόμα κι αν κέρδιζε. Ο ΠΑΟ παραμένει τρομακτικά εξαρτημένος από τον καταπληκτικό αλλά πολύ μόνο Νικ Καλάθη, παίζει με γκαρντ που έχουν ξεχάσει τι θα πει άμυνα, έχει ψηλούς αμυντικά ευάλωτους και πληρώνει και διάφορα κολλήματα του κατά τα άλλα ιδιοφυούς προπονητή του. Ο Ρικ Πιτίνο δείχνει σε κάθε ευκαιρία ότι η ομάδα δεν είναι δική του, δίνει την εντύπωση ότι καυγαδίζει και με τα ρούχα του, κάνει επιλογές που όπως συμβαίνει πάντα με τους τρομερούς στη θεωρία προπονητές σηκώνουν συζήτηση: χθες π.χ απόντος του Μιλουντίνοφ θα περίμενε κανείς να δει τον Βουγιούκα απέναντι στον Ρούμπιτ ή να δει στο τέλος, όταν η ομάδα έψαχνε ένα τρίποντο για να ισοφαρίσει, τον Φριντέτ στο παρκέ. Όπως ακριβώς και ο Ολυμπιακός έτσι κι ο ΠΑΟ θα ολοκληρώσει τη σεζόν προσπαθώντας να μασκαρέψει αδυναμίες κι όχι να δείξει αρετές, που δεν έχουμε δει ως τώρα. Αλλά αυτά τα ξέραμε: το ματς για μένα είναι χρήσιμο γιατί κάνει κατανοητό ότι όταν παίζεται μπάσκετ, με διαιτητές κανονικούς κι όχι τσαρλατάνους, δικαίωμα στη νίκη έχει ακόμα κι όποιος είναι χτυπημένος από τραυματισμούς κι ακόμα κι όποιος στη διάρκεια της χρονιάς τα έχει κάνει σχεδόν όλα λάθος. Γιατί έτσι συμβαίνει στον κόσμο των σπορ, αλλιώς δεν θα έπαιζαν παίκτες και δεν θα χρειαζόμασταν προπονητές: θα μαζευόμασταν στα γήπεδα μόνο για να βλέπουμε «διαιτητές φακίρηδες» να μοιράζουν τίτλους και πρωταθλήματα με κριτήρια δικά τους.

Συσπείρωση και χαρακτήρας

Δείτε τη μεγάλη εικόνα (τη χρονιά δηλαδή) και όχι τη μικρή εικόνα (δηλαδή το χθεσινό ματς). Ο Ολυμπιακός αποχωρεί από το πρωτάθλημα, αυτοϋποβιβάζεται, θολώνει, κάνει πολλά λάθη. Δεν βρίσκει θέση στην Αδριατική Λίγκα, παίζει ένα ματς την εβδομάδα πράγμα που δυσκολεύει τους παίκτες του να βρουν ρυθμό και να δέσουν. Χάνει γρήγορα τον Μπλατ, που δεν μπορεί να ξεπεράσει τα προβλήματα υγείας. Προβιβάζει σε κόουτς ένα καλό βοηθός που πρώτος προπονητής δύσκολα θα γίνει. Μπλέκει με τους ξένους κι αλλάζει πολλούς κι ασταμάτητα. Στη διάρκεια της χρονιάς ο Ολυμπιακός χάνει ένα μέρος των οπαδών του που δυσανασχετούν, τιμωρείται από την Ευρωλίγκα και αργεί να εντάξει τις χειμωνιάτικες μεταγραφές του στην ομάδα κι ακόμα κι όταν τελικά βρίσκει τον Μπαρτζώκα η καθυστερημένη πρόσληψή του πληρώνεται με μια δυο ήττες που πονάνε και τον απομακρύνουν από την οκτάδα. Αλλά παρόλα αυτά ο Ολυμπιακός είναι εξαιρετικά ανταγωνιστικός στα δυο ματς με τον ΠΑΟ, στον οποίο τα πάντα σχεδόν κυλάνε ρολόι. Οι Πράσινοι φέρνουν πίσω τον Πιτίνο, έχουν διοικητική σταθερότητα, ξεκινάνε τη σεζόν με στόχο τουλάχιστον το Final 4, έχουν μια ομάδα ακριβότερη από πέρυσι, αλλά στα δυο ματς με τον Ολυμπιακό καμία απολύτως διαφορά δεν υπάρχει. Γιατί; Γιατί στα σπορ μπορεί όποιος έχει προβλήματα να συσπειρωθεί, να πολεμήσει, να χτίσει χαρακτήρα, να παλέψει. Κι αν δεν του έχουν διαλύσει το μυαλό οι διαιτητές, να κερδίσει κιόλας.

Όχι όμως στην Ευρωλίγκα

Χρόνια ολόκληρα ο Ολυμπιακός γκρίνιαζε για τους Ελληνες διαιτητές και έβρισκε απέναντί του ένα τοίχος από δημοσιεύματα που τον καλούσαν να μην ασχολείται και να κοιτάζει πως θα λύσει τα προβλήματα του. Φέτος συνέβη κάτι τρομερό: ο Ολυμπιακός έζησε (ζει..) μια χρονιά μόνο με προβλήματα. Λάθος σχεδιασμός, κακές επιλογές παικτών και προπονητών, καθυστερημένος ερχομός του Μπαρτζώκα και τραυματισμοί – πολλοί τραυματισμοί. Κανονικά στα ματς με τον ΠΑΟ θα πρεπε να έχει διαλυθεί – να πάθει δηλαδή ότι έπαθε στο ΣΕΦ από την Εφές, την Μακάμπι, την Φενέρ κτλ. Δεν έχω καμία αμφιβολία πως στα ματς με τον ΠΑΟ η εφετινή του ομάδα  θα γνώριζε ήττες τεράστιες. Αλλά στο ελληνικό πρωτάθλημα και μόνο. Όχι στην Ευρωλίγκα – και το γιατί το είδαμε. Ελπίζω να το είδαν και όσοι ανενδοίαστα υπηρέτησαν συστήματα διαιτητικής αλητείας προτιμώντας αυτά από το μπάσκετ: διότι μπάσκετ είναι αυτό που είδαμε στα εφετινά ματς των δυο αιωνίων, που ήταν καθαρά και όμορφα. Επειδή οι δυο δεν αγωνίστηκαν στο πρωτάθλημα, η ευρωπαϊκή τους εικόνα θα μείνει καθαρή και αμόλυντη από αυτό, για να βοηθήσει τους πάντες να καταλάβουν ότι είναι άλλο το σπορ στην Ελλάδα κι άλλο στην Ευρώπη.

Απέδειξε το δίκιο του

Ο Ολυμπιακός θύμισε χθες βράδυ με την παθιασμένη προσπάθειά του ότι προτιμά να υπογράφει συμβόλαια τιμής με την ιστορία του κι όχι συμβόλαια με την εγχώρια μαφιόζικη παρακμή. Επειδή έχει ιστορία, ιδιοκτήτες που τον αγαπούν και οπαδούς που εκτός από την ομάδα αγαπούν και το μπάσκετ, θα βρίσκει πάντα ένα Σακίλ ΜακΚίσικ που θα εμφανίζεται για να αλλάξει τα δεδομένα και να θυμίσει στους παλιότερους κάτι μεγάλα βράδια του τεράστιου Αλφόνσο Φορντ. Δεν θα αλλάξει η σεζόν του Ολυμπιακού γιατί κέρδισε τον ΠΑΟ: όπως και να χει μετρά όμως ότι απέδειξε το δίκιο του. Και τίμησε με τον καλύτερο τρόπο ένα συμβόλαιο τιμής.