Πριν το παιγνίδι της Εθνική μας με την Γαλλία στο Παρίσι οι στοιχηματικές εταιρίες έδιναν στην ομάδα του Γουστάβο Πογέτ περίπου τις ίδιες πιθανότητες να κάνει αποτέλεσμα κόντρα στον ΕμΠαπέ και τους συν αυτώ με αυτές που έδιναν στους Σκοπιανούς γείτονες που αντιμετώπισαν στο Γουέμπλεϊ τους παίκτες του Σάουθγκέιτ. Τελικά η Εθνική μας έχασε με 1-0 ενώ οι Αγγλοι έβαλαν επτά γκολ στα ορφανά του Πάντεφ: στα προκριματικά μπορείς πάντα να πάθεις μεγάλες ζημιές. Αλλά και να δώσεις ματς που μπορεί να τονώσουν την αυτοπεποίθησή σου, όπως το χθεσινό.
Οι Γάλλοι που δεν δέχονται γκολ
Οι Γάλλοι είναι αλήθεια πως στα προκριματικά συνηθίζουν κυρίως να φτάνουν σε νίκες διαδικαστικές, που δίνουν προκρίσεις εύκολες αλλά και χωρίς λάμψη: πάντα κρατάνε τα καλύτερα για τα τελικά των μεγάλων διοργανώσεων. Ο Ντιντιέ Ντεσάν φοβάται πάντα το γεγονός ότι σε όλες τις προκριματικές φάσεις οι παίκτες του κάνουν σε αντιπάλους τους δώρα – πάντα χωρίς κανείς να το περιμένει. Ο Ντεσάν που τους ξέρει τους παίκτες του, επέβαλε αυτή τη φορά εξ αρχής σοβαρότητα: η Γαλλία, που χθες κέρδισε δύσκολα την Εθνική μας, δεν είχε ξεκινήσει με τρεις νίκες στη σειρά ούτε στα προκριματικά του μουντιάλ του 2018, ούτε στα προκριματικά του Euro2020, ούτε σε αυτά του μουντιάλ του 2022. Στα προκριματικά του Euro2020 οι Γάλλοι δεν κέρδισαν σε κανένα από τα δυο ματς τους Τούρκους ενώ είχαν μόλις κερδίσει το μουντιάλ στη Ρωσία και ήταν παγκόσμιοι πρωταθλητές με το ηθικό στα ύψη: έχασαν στην Τουρκία και παραχώρησαν μια ισοπαλία στο Παρίσι στον Τσαχλάνογλου και στους υπόλοιπους. Στα προκριματικά του μουντιάλ του 2022 έφεραν δυο ισοπαλίες με τους Ουκρανούς και μια με τους Βόσνιους! Τώρα οι Γάλλοι ξεκίνησαν κερδίζοντας πανεύκολα τους Ολλανδούς στο Παρίσι με 4-0 και συνέχισαν με τις διαδικαστικές νίκες με 1-0 επί της Ιρλανδίας στο Δουβλίνο κι επί του Γιβραλτάρ με 3-0. Η σοβαρότητα τους φαίνεται από το γεγονός ότι δεν έχουν ακόμα δεχτεί γκολ, αλλά και από το ότι στα δυο από τα τρία ματς (με την Ολλανδία και το Γιβραλτάρ σκόραραν στο πρώτο δεκάλεπτο): η Εθνική μας έπαιξε με μια ομάδα που είναι στα πολύ καλά της. Για την ακρίβεια αγωνίστηκε – δεν έπαιξε απλά.
Οι λόγοι της αισιοδοξίας
Στην εφημερίδα μια μέρα πριν το ματς έγραφα ότι αυτό που μπορεί να επιτρέπει λίγη αισιοδοξία είναι ότι η Εθνική μας ιστορικά, σε ματς με μεγαθήρια που την υποχρεώνουν να αμυνθεί, τα έχει καταφέρει καλά ακόμα και στα χρόνια της παρακμής της. Στο χωρίς επιτυχίες διάστημα που ξεκίνησε ακριβώς μετά το μουντιάλ του 2014 (όπου είχαμε την τελευταία παρουσία της Εθνικής μας σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης) η Εθνική μας έχει να επιδείξει ισοπαλίες με Βέλγους και Ισπανούς και αξιοπρεπείς ήττες με Ιταλούς και Σουηδούς – όλα αυτά ενώ δεν μπορούσε να κερδίσει το Κόσοβο, την Εσθονία, την Γεωργία κτλ. Ακόμα περισσότερο αισιόδοξο με έκανε το γεγονός ότι με τον Γουστάβο Πογέτ στον πάγκο η Εθνική έχει βρει όλα τα χαρακτηριστικά μιας καλής ομάδας: υπάρχει σειρά, ιεραρχία, ενός ανδρός αρχή, γκρουπ παικτών που πιστεύουν στον προπονητή, δεδομένο και συγκεκριμένο παιγνίδι και παίκτες που παίζουν ο ένας για τον άλλο. Στο Σταντ Ντε Φρανς φάνηκαν όλα αυτά ξανά. Η Εθνική μας έχασε αλλά γυρνά από την Γαλλία με την βεβαιότητα ότι μπορεί να διεκδικήσει την πρόκριση στα ματς με τους Ολλανδούς χωρίς φόβο, αλλά με πάθος. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει: είναι όμως φανερό πως αν αφήσουμε τον Πογέτ να δουλέψει θα έχουμε σύντομα μια Εθνική ανάλογη τουλάχιστον με εκείνη του Σάντος. Όχι τυχαία. Η μεθοδολογία του Γουστάβο μοιάζει με αυτή του Φερνάντο. Αν, ως δια μαγείας, βρισκόταν κι ένας Μήτρογλου όλα θα ήταν πιο απλά.
Ο μοιραίος Μαυροπάνος
Οι υπερβολές ειδικά στην περίπτωση της Εθνικής είναι μάλλον εύκολες. Αν δει κανείς ψύχραιμα το χθεσινό ματς η Εθνική μας δεν βρέθηκε πολύ κοντά στο να πάρει αποτέλεσμα, μολονότι το 1-0 λέει κάτι τέτοιο και ο τρόπος που αυτό προέκυψε επιτρέπει να χτιστεί η εντύπωση μιας αδικίας. Η Εθνική μας δέχτηκε ένα γκολ από ένα πέναλτι του ΕμΠαπέ που εκτελέστηκε δυο φορές: την πρώτη ο σπουδαίος Οδυσσέας Βλαχοδήμος το έπιασε, στην επανάληψη του δεν τα κατάφερε, μολονότι πάλι κατάλαβε σε ποια γωνία θα το χτυπήσει ο Γάλλος σταρ. Όμως και πέναλτι υπήρχε και επανάληψη: ο Μαυροπάνος που το προκάλεσε με ένα άτσαλο μαρκάρισμα στον Γκριεσμάν, βιάστηκε να μπει στην περιοχή – στον καιρό του VAR επαναλήψεις δίνονται.
Η Εθνική μας δεν δικαιούται να έχει παράπονα από τον διαιτητή Λαόθ που ήταν ακριβοδίκαιος με τους γηπεδούχους που πέναλτι ζήτησαν κι άλλα. Σωστά επίσης απέβαλε τον Μαυροπάνο με δεύτερη κίτρινη για φάουλ στον Κόλο Μουανί: θα μπορούσε να τον έχει αποβάλει και στην φάση του πέναλτι. Ο Μαυροπάνος έζησε στο δεύτερο ημίχρονο μια εφιαλτική βραδιά και η στατιστική του λέει πως έκανε όλα τα λάθη που μπορεί να κάνει ένα σέντερ μπακ. Δεν είναι η πρώτη φορά καθώς ήταν και από τους αρνητικούς πρωταγωνιστές στην ήττα από την Σουηδία που έβαλε τέλος στις ελάχιστες ελπίδες που η Εθνική μας είχε να προκριθεί στο μουντιάλ. Είναι ένα παιδί που αγωνίζεται στη Γερμανία, παίζει πιο πολύ με το ένστικτό του παρά με το μυαλό του και πιστεύω πως θα γίνει καλύτερος: από την άλλη σήμερα άλλος για την θέση του δεν υπάρχει και μέχρι να μεγαλώσει λίγο ο Κουλιεράκης, να πάρει ματς ο Μίτογλου στην ΑΕΚ και να βρει ένα συμπαίκτη ικανό να τον κατευθύνει ο Ντόι, αυτόν θα έχουμε. Η περίπτωσή του είναι ενδεικτική: μεγαλώνει μακριά από το ελληνικό πρωτάθλημα χωρίς να αγωνίζεται σε ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό, πράγμα που κομμάτι καθυστερεί την ποδοσφαιρική του ωριμότητα. Αλλά από την άλλη είναι από προσόντα ο καλύτερος στόπερ που έχουμε: το ό,τι λύγισε απέναντι στον ΕμΠαπέ και τον Γκριεσμάν είναι κάτι που μπορεί να συμβεί – τον τεράστιο Φαν Ντάικ οι τύποι αυτοί στο ματς με την Ολλανδία τον τρέλαναν κανονικά.
Το βασικό ζητούμενο
Ας μην μεμψιμοιρούμε κι ας κρατήσουμε τα καλά. Η Εθνική μας υπέφερε στο Παρίσι, αλλά άφησε στους Γάλλους την πρώτη τους σοβαρή ευκαιρία μόλις στο 43΄όταν ο Βλαχοδήμος σταμάτησε τον Κουντε. Οι πιο πολλές από τις ευκαιρίες των Γάλλων προέκυψαν στο β’ ημίχρονο από αντεπιθέσεις, που ήταν αποτέλεσμα του κουράγιου της ομάδας του Πογέτ να βγει και στην επίθεση: κρίμα που δεν είχε καθαρές ευκαιρίες. Η Εθνική μας δεν χάθηκε στο γήπεδο, ούτε όταν βρέθηκε πίσω στο σκορ, ούτε όταν έμεινε με δέκα παίκτες γιατί είναι μια σοβαρή κανονική ομάδα. Είναι δύσκολο να κάνεις αποτέλεσμα στο Παρίσι χωρίς να βάλεις γκολ και στο γκολ υπάρχει ένα πρόβλημα – ο Πογέτ το ξέρει και για αυτό αλλάζει από ματς σε ματς τα φορ του, ενώ φανερά ψάχνει και κάποιον να παίξει δημιουργικά στα αριστερά. Αλλά το ό,τι μέσα σε ένα χρόνο η ομάδα που δεν μπορούσε να κερδίσει το Κόσοβο, θα έφτανε να παίζει με την Γαλλία στο Παρίσι και να νιώθει και στεναχώρια γιατί δεν έκανε αποτέλεσμα, συνιστά πρόοδο γιγάντια. Ας ελπίσουμε ο τρόπος του Πογέτ να λειτουργήσει και ως παράδειγμα για τους συλλόγους μας που θα μπουν καλοκαιριάτικα στα προκριματικά των ευρωπαϊκών διοργανώσεων: αν έχουν την σοβαρότητα της Εθνικής ομάδας μπορεί όλες να βρεθούν σε ομίλους – τον ΕμΠαπέ και τον Γκριεσμάν δεν θα τους βρουν αντιπάλους Ιούλιο, Αύγουστο.
Η πρόοδος της Εθνική μας καταγράφεται και στον τρόπο που ξανακερδίζει το ενδιαφέρον του κόσμου. Στην αρχή πολλοί την κοιτούσαν την ομάδα με περιέργεια και αναρωτιόντουσαν τι μπορεί να αλλάξει ο Πογέτ. Μετά άρχισαν ξαφνικά όλοι να ενδιαφέρονται για τις κλήσεις, να συζητάνε για τους βασικούς της, να διαπιστώνουν πως κάτι γίνεται. Νομίζω μετά και το χθεσινό ματς ο κόσμος που αγαπάει το ποδόσφαιρο θα αρχίσει πάλι να περιμένει τα ματς της Εθνικής. Με τη σιγουριά ότι θα δει μεγάλη προσπάθεια. Η μεγάλη προσπάθεια στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι συνώνυμο της αξιοπρέπειας. Ανεξάρτητα με το αν η Εθνική μας προκριθεί ή όχι για τα τελικά του Euro της Γερμανίας είναι ωραίο που χάρη στον Πογέτ όλα κινούνται στον αστερισμό της αξιοπρέπειας. Στο τοξικό, χωρίς διακρίσεις και υπερεκτιμημένο ελληνικό μας ποδόσφαιρο αυτό είναι το βασικό ζητούμενο.
