Στην κορυφή της βαθμολογίας της Σουπερλίγκας βρίσκονται ο Βόλος και ο ΠΑΣ κι αυτός είναι ένας εύκολος τρόπος για να γίνει κατανοητό το πόσα προβλήματα έχουν οι μεγάλοι. Αυτή την αγωνιστική είδαμε (πάλι όπως και την Πέμπτη) τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ να κερδίζουν προβληματίζοντας. Μόνη διαφορά σε σχέση με την πρεμιέρα είναι ότι προβλημάτισαν κι ο ΠΑΟ και η ΑΕΚ. Κι ο Αρης φυσικά που δεν είχε έτσι κι αλλιώς εντυπωσιάσει και την πρώτη αγωνιστική.
Το μεγάλο συμπέρασμα είναι ότι καμία από τις ομάδες που θέλουν να κάνουν πρωταθλητισμό δεν έχει λύσει τα προβλήματα της – ίσα ίσα που οι πιο πολλές ομάδες βρίσκουν και καινούργια. Το αληθινά ενδιαφέρον είναι ότι τα προβλήματα όλων είναι διαφορετικά. Το κοινό σημείο είναι κατά τη γνώμη μου η κακή προσέγγιση της σεζόν: όλοι μοιάζουν να πιστεύουν πως οι νίκες είναι η λύση για όλα και πως αρκούν για να απομακρύνουν την γκρίνια. Ενώ δεν είναι έτσι ακριβώς.
Γιατί οι ομάδες που θέλουν να πρωταγωνιστήσουν δυσκολεύονται να χτίσουν μια εικόνα υπεροχής; Γιατί έχουν δώσει λίγη (έως καθόλου) προσοχή στο ίδιο το παιγνίδι: μοιάζει να είναι επιλογή τους να μην παίζουν καλά. Ακόμα και σε παιγνίδια που αυτό το προσπαθούν, η όποια προσπάθεια τους δεν αφορά τα 90 λεπτά τα ματς, παρά μόνο κομμάτια του παιγνιδιού. Άλλος μπορεί να αρχίσει καλά και να φρενάρει, άλλος να πιέσει στο τέλος μπας και σώσει το πράγμα κι άλλος να προσπαθήσει να παίξει απλά κατενάτσιο για να κρατήσει το αποτέλεσμα. Κανονικό ποδόσφαιρο, με προσοχή στην άμυνα, ένταση στη μεσαία γραμμή, αποτελεσματικότητα και θεαματικότητα στην επίθεση δεν έχουμε δει από κανένα. Και, πλην του Παναθηναϊκού, που έχει μόνο δυο επίσημα ματς, όλοι οι άλλοι παιγνίδια έχουν δώσει περισσότερα. Είμαστε στο τέλος Σεπτέμβρη, όχι στον Αύγουστο.
Ούτε μια αντεπίθεση της προκοπής
Ο Ολυμπιακός στη Λαμία κέρδισε προβληματίζοντας: στο ματς είδαμε πολλές δυσκολίες που είχαν φανεί στα εκτός έδρας παιγνίδια με τη Λουντογκόρετς και τη Σλόβαν - με τη διαφορά ότι η εμφάνιση ήταν χειρότερη, παρά τη νίκη. Η φανερή αδυναμία του Ολυμπιακού να διαχειριστεί τη μπάλα, και να την κυκλοφορήσει σωστά, μολονότι είχε την τύχη να ανοίξει το σκορ στις δυο πρώτες στιγμές που πλησίασε την αντίπαλη περιοχή έχει φανεί και προηγουμένως. Μετά τα γκολ που πέτυχαν πάλι, όχι τυχαία, δυο «παλιοσειρές», (ο Σισέ που στο 12’ σηκώθηκε στον ουρανό για να ανοίξει το σκορ κι ο Μπουχαλάκης που έκανε το 0-2 με το πρώτο σουτ που επιχείρησε στο 32΄) θα περίμενε κανείς ότι με ένα τέτοιο αβαντάζ ένας κανονικός Ολυμπιακός θα έκανε στη Λαμία περίπατο όπως πέρυσι. Αλλά αυτός ο Ολυμπιακός της αρχής της σεζόν απέχει πολύ από το να συγκριθεί με τον περσινό, πρώτα από όλα γιατί έχει άλλους παίκτες.
Και χθες οι χειρότεροί του ήταν οι νεοφερμένοι του. Η Λαμία χτυπά τον Καρμπόβνικ με τον Ρόμανιτς κι ο Πολωνός δεν περνά ποτέ τη σέντρα από φόβο. Ο Τικίνιο σε κάνει να απορείς αν είναι όντως ποδοσφαιριστής: χαλάει τον καλύτερο συνδυασμό του Ολυμπιακού κλωτσώντας αέρα σε άδειο τέρμα! Ο Ονιεκούρου, παρά τη μεγάλη θέληση, δεν ολοκληρώνει σχεδόν τίποτα. Ο Ολυμπιακός κρατά το 1-2 με τα δόντια γιατί ο Βίντρα αστοχεί εξ επαφής στο 78΄, αλλά και γιατί ο Μαρτίνς (έστω και καθυστερημένα) βάζει τρία παιδιά που μπορούν να τρέξουν: ο Βρουσάι, ο Ανδρούτσος και κυρίως ο Σουρλής δίνουν λίγη ενέργεια σε μια ομάδα που δυσκολεύεται ακόμα και να ολοκληρώσει μια αντεπίθεση της προκοπής.
Το άγχος για να πάρουν χρόνοι συμμετοχής οι νεοφερμένοι είναι τόσο μεγάλο ώστε νομίζεις πως το βασικό είναι να παίξουν και να διακριθούν αυτοί κι όχι να παίξει ποδόσφαιρο η ομάδα. Φυσικά επειδή αυτοί δεν διακρίνονται η Λαμία έκανε σχεδόν ό,τι ήθελε κι αν δεν είχε φοβηθεί τόσο το ματς (αν πχ είχαν χρησιμοποιηθεί νωρίτερα ο Μανούσος και ο Ελευθεριάδης) το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό, αφού και το 0-2 του πρώτου ημιχρόνου ήταν μαγική εικόνα.
Ο ΠΑΟΚ ήταν τυχερός
Μαγική εικόνα είναι και η νίκη του ΠΑΟΚ στην Τρίπολη, αλλά τουλάχιστον αυτή είναι ένα σημαντικό αποτέλεσμα, αφού ο ΠΑΟΚ από εκεί περνά δύσκολα: ο Ολυμπιακός στη Λαμία έχει μόνο νίκες. Ο ΠΑΟΚ τελειώνει το ματς με ήρωα τον Πασχαλάκη, «κρεμασμένους» τους παίκτες του στο τελευταίο δεκάλεπτο στα δοκάρια σαν να βρίσκονται στο Μπερναμπέου κι ενώ ο Αστέρας απλά γεμίζει για τον Μπαράλες, που έχει δοκάρι στο 85΄. Οι γηπεδούχοι κάνουν τέσσερεις ευκαιρίες στα δέκα τελευταία λεπτά κι ο Ρασβάν Λουτσέσκου λέει ότι ο ΠΑΟΚ ήταν τυχερός. Ήταν και γιατί βρήκε ένα γκολ μετά από εκτέλεση πέναλτι του Βιερίνια στο 27΄, πέναλτι που έδωσε το VAR για πάτημα του Αλβαρες στον Μπίσεσβαρ: το ίδιο ακριβώς πάτημα του Μαζουλαξη στον Τικίνιο στο Λαμία – Ολυμπιακός δεν τιμωρήθηκε. Από τη άλλη ο ΠΑΟΚ έχασε ένα ακόμα παίκτη με πρόβλημα: μετά την Ροντρίγκο Σόουζα, τον Κρέσπο, φυσικά τον Ολιβέιρα ήρθε η σειρά του Βιερίνια να αποχωρήσει νωρίς – σημάδι κι αυτό ότι κάτι δεν γίνεται σωστά.
Το να παίζεις άσχημα και να κερδίζεις ανακουφίζει, αλλά θυμίζει και την ιστορία των σκουπιδιών που κρύβονται κάτω από το χαλί: θα μυρίσουν. Θέλω να πω ότι αν δεν κερδίσεις, κάποια στιγμή η δυσφορία για τις εμφανίσεις γίνεται λαϊκή αγανάκτηση. Ωστόσο μεταξύ του ΠΑΟΚ και του Ολυμπιακού υπάρχει μια διαφορά: στον ΠΑΟΚ η βαθμοθηρία είναι ανεκτή – κανείς δεν πρόκειται να τα βάλει με το Λουτσέσκου. Στην περίπτωση του Ολυμπιακού κάθε κακή εμφάνιση, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, δυσχεραίνει τη θέση του προπονητή: θα το γράψω αναλυτικά σύντομα.
Το ίδιο ακριβώς λάθος
Μαθήματα πρέπει να πήραν αυτή την αγωνιστική και ο ΠΑΟ, η ΑΕΚ και ο Αρης. Και οι τρεις αυτές ομάδες ακολουθώντας διαφορετικούς δρόμους κάνουν το ίδιο λάθος: θεωρούν πως η πρόσθεση ποδοσφαιριστών μπορεί να εξαφανίσει τα περσινά προβλήματα. Μακάρι να ήταν τόσο απλό. Στον ΠΑΟ πιστεύουν πως αρκούν δυο τρεις νεοφερμένοι κυνηγοί για να γίνει η ομάδα αποτελεσματική κι ότι πέρυσι η δυσκολία της στα ματς με τους πιο υποδεέστερους αντιπάλους οφειλόταν στο κακό Μπόλονι: το ματς στα Γιάννινα έμοιαζε απολύτως όμοιο με περσινά ματς με ίδιες ήττες – η ήττα ήταν μάλιστα λίγο περισσότερο οδυνηρή γιατί ο ΠΑΟ είχε 85 λεπτά για να βρει ένα γκολ και να ισοφαρίσει και έκανε δυο ευκαιρίες όλες κι όλες. Στην ΑΕΚ επίσης πιστεύουν ότι απλά αλλάζοντας όλους τους αμυντικούς (με παίκτες που δεν διαφέρουν και πάρα πολύ από αυτούς που υπήρχαν…) μπορεί να διορθωθούν τα προβλήματα της άμυνας. Δεν είναι έτσι γιατί τα προβλήματα αυτά δεν οφείλονταν ούτε σε προπονητές, ούτε τόσο σε παίκτες: είχαν να κάνουν κυρίως με την αδυναμία της ομάδας να διαχειριστεί τη διοικητική πίεση για αποτελέσματα.
Ο Μιλόγεβιτς δεν φτιάχνει πιο «αμυντικές» ομάδες από τον Καρέρα και τον Χιμένεθ: αν η ΑΕΚ καταφέρει να παίξει καλύτερη άμυνα φέτος αυτό θα οφείλεται βασικά στην προσωπικότητα των παικτών – η ερώτηση είναι πόση τέτοια υπάρχει. Τα τρία γκολ που δέχεται σε δώδεκα λεπτά στο Ηράκλειο είναι καμπανάκι συναγερμού, ειδικά αν σκεφτείς τις ευκαιρίες του Ιωνικού στην πρεμιέρα. Από την άλλη το ότι φτάνει στο 0-3 με παίκτη λιγότερο μαρτυρά δυνατότητες: σε αυτές πρέπει να βασιστεί. Μόνο που για να το κάνει πρέπει να προτάξει ως στόχο το καλό ποδόσφαιρο κι όχι τη βαθμοθηρία. Κανονικά θα πρεπε να το κάνει (κι εύκολα, γιατί έχει υλικό), αλλά διατηρώ αμφιβολίες γιατί η αντιμετώπιση των κρίσεων δεν είναι το φόρτε της διοίκησής της. Υπό αυτό το πρίσμα οι διαμαρτυρίες για τη διαιτησία είναι μάλλον βολικές: αν δεν υπήρχε ο Φωτιάς κάποιος θα έπρεπε να τον εφεύρει γιατί διαφορετικά η συζήτηση θα αφορούσε αποκλειστικά αυτό που συνέβη. Δηλαδή τα απερίγραπτα λάθη που μετέτρεψαν το 0-3 σε 3-3 σε δώδεκα λεπτά κι ενώ στα τρία από αυτά δεν παιζόταν και ποδόσφαιρο, αφού ο Φωτιάς συζητούσε με το VAR και δεν κράτησε ούτε και καθυστερήσεις.
Τα παλιά μαθήματα του Ενινγκ
Η έλλειψη σοβαρού οργανωμένου επιθετικού παιγνιδιού πρέπει να προβληματίσει και τον Αρη. Οι ομάδες δεν γίνονται με απλή συνάθροιση καλών παικτών – το ντεφορμάρισμα του Μπρούνο Γκάμα μάλιστα μαρτυρά πως χωρίς αυτόν πολλοί συμπαίκτες του δεν είναι όσο καλοί νομίζουν. Πέρυσι υπήρχαν ακόμα τα μαθήματα επιθετικού ποδοσφαίρου του Μίχαελ Ενινγκ – φέτος αυτά λείπουν. Και ο Ιωνικός, όπως και ο ΟΦΗ, έπαιξαν πολύ κλειστά, αφήνοντας στον Αρη τη μπάλα: τον κέρδισαν γιατί δεν τον «αισθάνθηκαν» και δεν τον αισθάνθηκαν γιατί είναι προβλέψιμος. Είναι φανερό πως το ματς με τον ΠΑΟ που ακολουθεί θα ναι μεγάλο τεστ για πολλούς: είναι ίσως το πρώτο μεγάλο ματς της σεζόν. Σε μια σεζόν που ξεκίνησε με ματς κατά βάση ανυπόφορα…
