Αν θυμάμαι καλά την τελευταία φορά που η Νάπολι είχε κερδίσει την Γιουβέντους με 5-1 το ματς είχε γίνει στο τέλος του καλοκαιριού και πριν ξεκινήσει το καμπιονάτο, ήμασταν στο 1990, το παιγνίδι ήταν ο τελικός του ιταλικού Σούπερ καπ και κουμάντο στο γήπεδο έκανε ο Ντιέγκο Μαραντόνα. Αλλά η Γιουβέντους ήταν μια ομάδα που είχε ξεκινήσει να χτίζεται, με αστέρι τότε τον ακόμα ανώριμο Ρομπέρτο Μπάτζιο και σέντερ φορ τον ήρωα του μουντιάλ Τοτό Σκιλάτσι που όπως αποδείχτηκε είχε απλά σελινιαστεί για τριάντα μέρες.
Αλλα χθες, άλλο το 1990
Χθες η Γιουβέντους πήγε στη Νάπολι έχοντας συμπληρώσει οκτώ ματς χωρίς να δεχτεί γκολ κι έχοντας καλύψει αρκετή από τη διαφορά που τη χώριζε από την ομάδα του Σπαλέτι που λίγες μέρες πριν στο Σαν Σίρο είχε γνωρίσει και την πρώτη της ήττα στο πρωτάθλημα από την Ιντερ. Θέλω να πω πως πέρα από το κίνητρο που έδινε η βαθμολογία (η Γιουβέντους κερδίζοντας θα πλησίαζε στους 4 βαθμούς), η εντύπωση ήταν πως το ματς θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον ισορροπημένο εξαιτίας της φόρμας των δυο: η Γιούβε φαινόταν να έχει συνέρθει μετά το κακό της ξεκίνημα, η Νάπολι έμοιαζε να έχει κάπως φρενάρει εξαιτίας της μεγάλης διακοπής λόγω του μουντιάλ. Οι δυο ομάδες ήταν πλήρης. Ο Αλέγκρι έχει ξανά τον Κιέζα και από το μουντιάλ επέστρεψαν με ηθικό και όρεξη ο Ντι Μαρία κι ο Ραμπιό – ο Σπαλέτι ζητούσε απλά συγκέντρωση και ψυχραιμία γιατί όλα, έλεγε, μπορεί να κριθούν από μια φάση στο τελευταίο λεπτό. Και στο 14΄ο Βίκτορ Οσιμεν έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα παίρνοντας το ριμπάουντ με κεφαλιά μετά από μια επέμβαση του Σέζνι σε σουτ του Κβαρασκέλια. Κι αντί για ντέρμπι έγινε πάρτι!
Στο 71΄ο Σκοπιανός Ελίφ Ελμάς έκανε το 5-1, το κατάμεστο Μαραντόνα ήταν σε ντελίριο και το μόνο παράπονο στο τέλος ήταν ότι η ομάδα του Σπαλέτι φρέναρε και δεν οδήγησε τη Γιουβέντους στην μεγαλύτερη ήττα της ιστορίας της επί ιταλικού εδάφους. Στα ιταλικά Social Media εμφανίστηκε πάλι το hushtag #Alegriout και στο twitter έγινε το νούμερο 1 της βραδιάς. Αλλά αυτά απασχολούν την άρρωστη Γιούβε και τους οπαδούς της: η είδηση της βραδιάς είναι ότι η Νάπολι πάει να πάρει το πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας της μετά το Μαραντόνα. Και να το πάρει παίζοντας τρομερό ποδόσφαιρο με έντεκα σχεδόν άγνωστους παίκτες!
Ποιοι είναι όλοι αυτοί;
Πόσοι, πέρα από τους φανατικούς του καμπιονάτο, γνωρίζουν άραγε τον τερματοφύλακα Αλεξ Μερέτ που πήγε στη Νάπολι το 2018, από την Ουντινέζε ενώ ήταν προηγουμένως δυο χρόνια δανεικός στη Σπάλ; Τον Ντι Λορέντσο κάποιο θα τον θυμούνται από τις καλές του εμφανίσεις στο Euro2020 με την Ιταλία, τον Ρούι όμως που παίζει αριστερό μπακ αμφιβάλω αν τον ξέρει κανείς: εδώ δεν είχαν καταλάβει στη Ρόμα πόσο καλός ήταν – τον άφησαν μετά από δυο χρόνια που είχε χρησιμοποιηθεί σε 5 ματς και τον πήρε η Νάπολι τζάμπα το 2018: έκτοτε έκανε 144 εμφανίσεις! Ο Αλβανός στόπερ Ραχμάνι δυο χρόνια πηγαινοερχόταν δανεικός στη Βερόνα μέχρι ο Σπαλέτι να αποφασίσει ότι είναι έτοιμος και να τον εμπιστευθεί. Δανεικό από την Ιντερ απέκτησε και τον Πολιτάνο το 2019 – τον αγόρασε ένα εξάμηνο αργότερα και οι Ιταλοί έγραφαν πως το κόλπο το έκανε η Ιντερ που τον πούλησε: σήμερα τέτοιο παίκτη δεν έχει!
Οι Ιταλοί γράφουν ότι το ματς με τη Γιούβε το κέρδισαν, πέρα από τον Οσιμεν και τον Κβαρασκέλια που στην επίθεση ήταν εντυπωσιακοί, τα τρία χαφ του Σπαλέτι: ο Αγκισά, ο Λόμποτκα και ο Ζελίνσκι, αλλά ποιοι διάβολε είναι αυτοί; Ο Ζελίνσκι είναι στη Νάπολι χρόνια ολόκληρα – κανείς ποτέ δεν τον είχε εξυμνήσει για κάτι πέρα από τον επαγγελματισμό του. Ο Λόμποτκα είναι Σλοβάκος, δηλαδή τίμιος εργάτης. Ο Αγκισά είναι η κλασική περίπτωση Καμερουνέζου γυρολόγου που έχει περάσει από τρία – τέσσερα πρωταθλήματα κι όλοι λένε για αυτόν καλά λόγια χωρίς να θυμούνται το όνομά του και τη θέση του: η Νάπολι τον απέκτησε από τη Φούλαμ (αρχικά δανεικό). Αλλά και οι σούπερ φίρμες αυτής της απίθανης ομάδας απέχουν πολύ από το να θεωρηθούν σουπερ σταρ. Ο Οσιμεν είναι η πιο ακριβή μεταγραφή της ομάδας αλλά στη Νάπολι τον χτίσανε. Κι ο Κβαρασκέλια ήταν ένας Γεωργιανός για τον οποίο όποιος τον έβλεπε μιλούσε με εντυπωσιακά λόγια αλλά αν ο Πούτιν δεν έκανε επίθεση στην Ουκρανία θα αγωνιζόταν ακόμα στο ρωσικό πρωτάθλημα και στην Ρούμπιν Καζάν: αν κατέληξε στη Νάπολι με μόλις 12 εκατ είναι γιατί κανείς δεν πίστευε πως στη Ρούμπιν Καζάν μπορεί να υπάρχει ένα τέτοιο ποδοσφαιρικό διαμάντι σε μια εποχή που δίνονται εκατομμύρια για 17χρονους.
Η Νάπολι στο μουντιάλ που τελείωσε πρέπει να είχε λιγότερους παίκτες και από την ΑΕΚ και τον Ολυμπιακό, που λέει ο λόγος. Ο Κιμ, ο Ανγκισά και ο Ζελίνσκι την εκπροσώπησαν. Παρά την πρωτιά της και τα καταπληκτικά παιγνίδια της παραμένει μια μπάντα από άγνωστους. Και ίσως αυτό είναι το παράξενο μυστικό της.
Πιο πολλές οι αποχωρήσεις
Υπάρχει η εντύπωση ότι η θεαματική και υπέροχη εφετινή Νάπολι προέκυψε ξαφνικά χάρη σε εξαιρετικές μεταγραφικές επιλογές που έγιναν το περασμένο καλοκαίρι: λάθος τρομερό. Ηρθαν βέβαια ο Κιμ κι ο Κβαρασκέλια κι επέστεψαν από δανεισμούς ο Σιμεόνε και ο Ρασπαντόρι που όταν πατήσουν γήπεδο τα δίνουν όλα, όμως η συντριπτική πλειοψηφία των παικτών είναι στη Νάπολι χρόνια: δυο το λιγότερο. Αν κάτι σωστό έγινε το καλοκαίρι δεν ήταν αγορές: ήταν πωλήσεις. Εφυγαν ο Κουλιμπαλί κι ο Ρουίθ γιατί τα χρήματα της Τσέλσι και την Παρί είναι πολλά – και για αυτούς ο Σπαλέτι έκλαψε. Αλλά έφυγαν και πολλά «βαρίδια»: ο Ινσίνιε, ο Μέρτενς, ο Μίλικ, ο Οσπίνα υπήρξαν μεγάλοι παίκτες, αλλά ό,τι είχαν να δώσουν το έδωσαν. Κι όποιος ξέρει να αγαπά ξέρει και να χωρίζει.
Με χωρισμούς πολλούς και σωστές προσθήκες λίγες γεννήθηκε μια ομάδα χωρίς σούπερ σταρ και «δεκάρια» και ονόματα, που παίζει όμως τρομερό ποδόσφαιρο. Την Γιούβε την έσκασαν στο πρέσινγκ: το καναν με τη Λίβερπουλ – σιγά μην δίσταζαν με αντιπάλους τον Ντανίλο, τον Μπρέμερ και τον Αλεξ Σάντρο που στο τέλος πρέπει να έψαχναν ηρεμιστικά. Ο Σπαλέτι παρουσιάζει την πρώτη Νάπολι στην ιστορία που πάει να κερδίσει το πρωτάθλημα κυριαρχώντας απόλυτα: έχει δέκα βαθμούς διαφορά από τη Γιούβε, έχει μια μόλις ήττα στο πρωτάθλημα – κι όλοι ξέρουν πως αν δεν υπήρχε η διακοπή δεν θα υπήρχε ούτε αυτή. Ένα τέτοιο πρωτάθλημα η Νάπολι δεν το έκανε ποτέ της: ούτε στα χρόνια του Ντιέγκο.
Στο Βόμερο, στη Σάντα Λουτσία, στο Ριόνι σανιτά χθες βράδυ πρέπει να έγινε χαμός! Οι Ναπολιτάνοι πάνε να κερδίσουν το πρωτάθλημα στήνοντας με μια σειρά από ασταμάτητα πάρτι. Σίγουρα σκέφτονται ότι ο Μαραντόνα παρακολουθεί από ψηλά την ομάδα και χαίρεται. Ρωτώντας φυσικά το διάβολο ποιοι είναι όλοι αυτοί που παίζουν…
