Υπάρχουν ειδήσεις που παρουσιάζονται ως απλές ενώ είναι τεράστιες και τεράστιες ειδήσεις που εν τέλει είναι απλές. Σας μπέρδεψα; Σκεφτείτε τότε την ανανέωση του συμβολαίου του Γιώργου Πρίντεζη που θα συνεχίσει στον Ολυμπιακό. Είναι σημαντικότατη είδηση γιατί μιλάμε για ένα από τους αρχηγούς της ομάδας. Αλλά δεν νομίζω να πίστευε κανείς πως ο Πρίντεζης θα φύγει, έτσι ξαφνικά, από το σπίτι του. Από το σπίτι σου φεύγεις μόνο αν σε διώξουν: τέτοια περίπτωση δεν υπήρχε.

 Μια παρέα ψάχνει κίνητρο

Ο Ολυμπιακός του μπάσκετ, όποιο προπονητή κι αν έχει κι όσους παίκτες κι αν αλλάξει θα είναι πάντα μια ιδιαίτερη ομάδα – λίγο παρέα, λίγο λόχος, λίγο τάξη σχολική: το ενδιαφέρον της ιστορίας είναι ότι μοιάζει πως στην παρέα αυτή δεν υπάρχουν μόνο οι παίκτες, αλλά και οι ιδιοκτήτες της ομάδας κατά κάποιο τρόπο. Ο Ολυμπιακός τα τελευταία χρόνια έχει ηγέτες ιστορικούς και παίκτες «παλιούς», έχει νέους και ψαρωμένους, έχει ευαίσθητους και ατσαλωμένους – όλα αυτά συμβαίνουν στις πιο πολλές ομάδες. Η ιδιαιτερότητα του Ολυμπιακού είναι ότι η παρέα επιβάλλεται να είναι λιγάκι στην κοσμάρα της: όσο πιο πολύ αυτό συμβαίνει, τόσο καλύτερα είναι όλα.

Όταν η ομάδα υποχρεώνεται να μπλέξει με τον πραγματικό κόσμο επηρεάζεται πολύ από όσα γύρω της συμβαίνουν, αδυνατώντας συχνά να συγκεντρωθεί στο σκοπό. Συχνά αντιδρά, και αντιδρά δείχνοντας καρδιά, αλλά άλλες φορές υπερενθουσιάζεται, μπερδεύει τα σημαντικά, κάνει λάθος στην προσέγγιση, δηλαδή στο είδος της δυσκολίας. Κυρίως το πρόβλημα του Ολυμπιακού είναι ότι χρειάζεται ένα κίνητρο – το καλύτερο είναι ένας αντίπαλος που τρομάζει. Αν είναι εφησυχασμένος ο Ολυμπιακός είναι ικανός να χάσει από τη Ζαλγκίρις στο ΣΕΦ τρία ματς στη σειρά, να μπερδευτεί με αντίπαλο την Κηφισιά ή να χάσει ένα τελικό κυπέλλου από την ΑΕΚ. Αν δεν είναι εφησυχασμένος μπορεί να κερδίσει την ΤΣΣΚΑ με έξι απουσίες, τη Ρεάλ χωρίς ψηλούς, τον ΠΑΟ με καλύτερο τον Μακ Κίσινγκ που μόλις εμφανίστηκε. Αυτή είναι η ιστορία των τελευταίων χρόνων του Ολυμπιακού: κάθε φορά που ο Ολυμπιακός χαλάρωσε, το πλήρωσε και κάθε φορά που τον θεωρούσαμε χαμένο από χέρι μας διέψευσε. Στο γαϊτανάκι αυτό, όπου τα αισθήματα είναι δυνατότερα από τα γεγονότα, ο Γιώργος Πρίντεζης είναι απαραίτητος. Όχι μόνο ως παίκτης, αλλά και σαν ρόλος. Είναι συνήθως ο άνθρωπος που εκφράζει την παρέα. Δεν τετράγωνος και σκληρός, όπως ο Σπανούλης π.χ αλλά αυτός που δίνει τον τόνο: ο τύπος που ξέρει το συμβαίνει. Συνήθως αν είναι αυτός καλά, είναι όλα καλά.  

Το τελευταίο πρωτάθλημα   

Λέγεται ότι ο Σπανούλης είναι ο ηγέτης του Ολυμπιακού και ουδείς για αυτό αμφιβάλει. Αλλά ο Πρίντεζης μερικές φορές κάνει κάτι που ούτε ο Σπανούλης δεν μπορεί: δημιουργεί κίνητρο και με το παιγνίδι του και με τη συμπεριφορά του. Θυμάμαι το τελευταίο πρωτάθλημα που κέρδισε ο Ολυμπιακός το 2016. Οι τελικοί με τον ΠΑΟ έμοιαζαν παιγνιδάκι. Ο Ολυμπιακός μετά το τέλος της Ευρωλίγκας έδειχνε ξεκούραστος και γεμάτος λύσεις. Είχε στραπατσάρει την ΑΕΚ και προετοιμαζόταν βλέποντας τον ΠΑΟ να υποφέρει στο Αλεξάνδρειο κόντρα στον Αρη. Οι οπαδοί του μιλούσαν για «σκούπες» κτλ ξεχνώντας ότι ο ΠΑΟ (του Πεδουλάκη τότε) είναι πάντα ανταγωνιστικός στους τελικούς και ότι επιπλέον εκείνη η ομάδα του θα είχε και το μεγάλο κίνητρο να δει για τελευταία φορά πρωταθλητή το Διαμαντίδη, τον αρχηγό που έπαιζε για όλους.

Στον Ολυμπιακό αυτό το τελευταίο εμφανώς το υποτίμησαν. Ξέχασαν, πριν το πρώτο ματς, ότι ο Διαμαντίδης υπήρξε στην γιγάντια καριέρα του πάνω από όλα ένας ιδανικός συμπαίκτης και πως για αυτό και μόνο οι συμπαίκτες του θα πέθαιναν στο παρκέ για χάρη του. Ο Ολυμπιακός κατέβηκε στα τελικά για να κάνει πασαρέλα και στο πρώτο ματς στο ΣΕΦ τον περίμεναν οι πράσινοι με το μαχαίρι στα δόντια, έτοιμοι να τα δώσουν όλα για τον αρχηγό τους. Και τον κέρδισαν.

Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι τότε ο Ολυμπιακός θα έχανε το πρωτάθλημα, αν δεν υπήρχε ο οδυνηρός χαμός του πατέρα του Γιώργου Πρίντεζη και κυρίως η μεγαλειώδης εμφάνιση του συγκεκριμένου παίκτη στα δυο πρώτα ματς. Παρά το πένθος ο Πρίντεζης έκανε τρομερά πράγματα: κάπως έτσι οι παίκτες του Ολυμπιακού βρήκαν στην πορεία τη δική τους αποστολή - το χρέος της συμπαράστασης στον μεγάλο αγαπημένο φίλο. Όταν μάλιστα τον είδαν να κάνει τα φοβερά ματς, με τα δάκρια νωπά ακόμα στο πρόσωπό του, πολλοί κατάλαβαν ότι μια απώλεια του πρωταθλήματος θα ισοδυναμούσε με προδοσία του αρχηγού. Οταν ο Ολυμπιακός έχασε το πρώτο ματς στο ΣΕΦ πολλοί από τους συμπαίκτες του Πρίντεζη ντράπηκαν να τον κοιτάξουν στα μάτια: αυτός με το πένθος στην καρδιά ήταν ο καλύτερος. Ισως ο μόνος καλός. Ο,τι ακολούθησε έμεινε σε όλους αξέχαστο: πριν το τελευταίο μεγάλο ματς των δυο, με το τρίποντο του Σπανούλη και τις παρατάσεις, ο Ολυμπιακός είχε γυρίσει τη σειρά παίζοντας το καλύτερο μπάσκετ της εποχής του Σφαιρόπουλου χωρίς μάλιστα τον τραυματία Πρίντεζη στα δυο τελευταία ματς. Για αυτό λέω ότι ο ρόλος του είναι ο πιο παράξενος: ο Πρίντεζης έκανε τη διαφορά και παίζοντας και χωρίς να παίζει!  

Διαρροή και αλήθεια

Μερικά χρόνια αργότερα  μια διαρροή ενός ηχητικού μηνύματος του Πρίντεζη προετοίμασε τους πάντες για την κατρακύλα που θα ακολουθούσε. Ο Πρίντεζης στο μήνυμα μιλούσε ως φίλος σε φίλους: όποιος διέρρευσε το μήνυμά του, ήξερε πολύ καλά την αναταραχή που θα δημιουργούσε γιατί ο Πρίντεζης δεν αστειεύεται. Ο,τι τότε ακούστηκε, ακούστηκε ως κραυγή απόγνωσης. Και η κατηφόρα που ακολούθησε δεν προκάλεσε έκπληξη: αφού είχε λυγίσει ο Πρίντεζης το πρόβλημα ήταν μεγάλο και θα τους ακουμπούσε όλους. ΣΕ μια άλλη ομάδα ίσως ο Πρίντεζης να είχε τιμωρηθεί, να του χρεωνόταν κάποιου είδους αβλεψία, να έπρεπε να απολογηθεί γιατί είπε όσα είπε, έστω και ιδιωτικά. Αλλά σε μια παρέα κανείς δεν θυμώνει με την ειλικρίνεια όσων σέβεται – αλλιώς τι παρέα είναι;

Αυτός πάντα

Ευτυχώς για το σύλλογο όλα αυτά πέρασαν. Η παραμονή του Πρίντεζη ήταν κάτι αυτονόητο: ούτε να φύγει υπήρχε πιθανότητα, ούτε να του πουν οι Αγγελόπουλοι δεν σε θέλουμε. Ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να τον χάσει κι ο ίδιος δεν μπορεί να πάει αλλού. Ο Πρίντεζης δεν είναι ο σκόρερ του νικητήριου καλαθιού στην Πόλη, δεν είναι ο παίκτης που έχει παίξει δεκάδες ματς με τη μέση διαλυμένη, δεν είναι ο Αη Γιώργης (του Βαγγέλη Ιωάννου) που βρίσκει το τρίποντο με τη Μπαρτσελόνα, δεν είναι απλά ο δεύτερος αρχηγός. Αν ο Σπανούλης είναι ο ηγέτης της ομάδας, ο Πρίντεζης είναι ο ηγέτης της παρέας. Πολλές φορές ο Ολυμπιακός είναι ο Πρίντεζης. Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι ο Πρίντεζης είναι πάντα ο Ολυμπιακός.