Οι φαρμακευτικοί σύλλογοι πρέπει να ζητήσουν να επιτραπεί στα φαρμακεία να βάλουν τηλεοράσεις και να μένουν ανοιχτά ως αργά τουλάχιστον τις βραδιές που αγωνίζεται η Εθνική Ελλάδος. Θα κινηθεί κομμάτι η οικονομία. Κάθε φορά που αυτή η ομάδα παίζει επίσημα ματς πονάνε τόσο πολύ τα μάτια μας που τα φαρμακεία θα θησαύριζαν. Δεν ξέρω αν αρκούν τα κολλύρια – είναι κομμάτι δύσκολο. Για να αντέξεις αυτό που βλέπεις χρειάζεται ολόκληρη θεραπεία – και ειδικά γυαλιά το λιγότερο. Η Εθνική μας -διαβάζω- είναι τελευταία σε τελικές προσπάθειες μεταξύ όλων των ομάδων που συμμετέχουν στα προκριματικά: η είδηση είναι ότι κάνει τελικές προσπάθειες! Με τον τρόπο που (δεν) παίζει απορώ πως αυτό συμβαίνει.
Κόσμος πάει κι έρχεται
Το Σάββατο πριν το ματς με το Κόσοβο έγραφα στην εφημερίδα ότι η Εθνική μας στα χρόνια των συνεχόμενων αποτυχιών έχει χάσει αυτό που στα καλά χρόνια των επιτυχιών της ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά της: το σταθερό κορμό της που έδινε στον εκάστοτε προπονητή τη δυνατότητα να έχει να επιδείξει μια σταθερή ενδεκάδα. Παίζουν σίγουρα ρόλο και οι τραυματισμοί: στην Πρίστινα, αν ο Κουρμπέλης, ο Φορτούνης κι ο Μασούρας ήταν καλά μάλλον θα ήταν βασικοί – λέω «μάλλον» γιατί όρκο δεν παίρνω. Αλλά παίζει ρόλο και ότι ο Φαν τ’ Σιπ συνεχίζει κι αυτός ότι έκαναν ο Ρανιέρι, ο Μαρκαριάν, ο Αναστασιάδης και (σίγουρα λιγότερο) ο Σκίμπε: ψάχνει κάθε φορά μια ενδεκάδα χωρίς κανείς πια να καταλαβαίνει τα κριτήρια της δημιουργίας της.
Σε ένα χρόνο, μόνο στα επίσημα ματς, (αν αναφέρω και τα φιλικά θα χαθούμε…) έχουν χρησιμοποιηθεί τρείς τερματοφύλακες: ο Βλαχοδήμος, ο Μπάρκας και ο Πασχαλάκης. Έχουν χρησιμοποιηθεί τρία δεξιά μπακ (Μπακάκης, Ανδρούτσος, Μαυρίας) και τρία αριστερά μπακ (Γιαννούλης, Τσιμίκας, Κούτρης). Εχουν περάσει από το κέντρο της άμυνας περισσότεροι από μισή ντουζίνα παίκτες (Χατζηδιάκος, Σταφυλλίδης, Σιόβας, Σβάρνας, Τζαβέλας, Κυργιάκος Παπαδόπουλος, Μαυροπάνος – χθες έπαιξε στόπερ και ο Γιαννούλης και ίσως ξεχνάω και κάποιον). Εχουν παίξει στη θέση του αμυντικού χαφ ο Ζέκα, ο Μπουχαλάκης, ο Σιώπης, ο Κουρμπέλης και δίπλα τους ή μπροστά τους έχουμε δει τον Γαλανόπουλο, τον Μπακασέτα, τον Φορτούνη, τον Μάνταλο, τον Πέλκα. Οποιος δηλώνει φορ πήρε τις ευκαιρίες του (Κουλούρης, Παυλίδης, Γιακουμάκης, Δουβίκας) κι όποιος είναι εξτρέμ έχει ξεκινήσει βασικός (Λημνιός,Τζόλης, Μασούρας, Χατζηζιοβάνης κτλ) ακούγοντας «ωσανά ευλογημένος ο ερχόμενος». Εχουν κληθεί κοντά πενήντα ποδοσφαιριστές και κανείς δεν έχει παράπονο. Αλλά είναι δύσκολο να γίνει έτσι μια ομάδα.
Αυτά τα έγραφα πριν το ματς περιμένοντας μια ακόμα καινούργια ενδεκάδα της Εθνικής. Αλλά μετά το ματς, μολονότι αυτό το πήγαινε έλα είναι σίγουρα ένα τεράστιο πρόβλημα, σκεφτόμουν ότι υπάρχει ένα μεγαλύτερο: ότι καταφέραμε να διαλύσουμε την ποδοσφαιρική νοοτροπία του Φαν τ΄Σιπ, να βραχυκυκλώσουμε την ποδοσφαιρική λογική του και να τον κάνουμε να μοιάζει χειρότερος και από τους χειρότερους Ελληνες προπονητές, που μόνη ειδικότητα έχουν το πώς μπορεί να οδηγήσουν σε βαθιά χασμουρητά τους πάντες, προσδοκώντας να πάρουν ένα αποτέλεσμα χωρίς η ομάδα τους να παίξει καθόλου ποδόσφαιρο!
Η αθλιότερη των συνταγών
Το να μην κερδίσει η Ελλάδα στο Κόσοβο δεν αποτελεί κάποιου είδους έκπληξη: τα έχει κάνει θάλασσα και με ομάδες χειρότερες – το ίδιο το Κόσοβο δεν το κέρδισε και στο ΟΑΚΑ πριν λίγους μήνες. Αυτό που χρίζει πραγματικής έρευνας είναι πως γίνεται μια ομάδα με Ολλανδό προπονητή να παίζει αυτό το ποδόσφαιρο που δεν είναι ποδόσφαιρο.
Μπορείς να πας στο Κόσοβο με τον Φαν τ΄Σιπ προπονητή, να παίξεις με την άμυνα στη σέντρα, να μπερδευτείς, να δεχτείς τρεις αντεπιθέσεις και να χάσεις με 3-0: θα το καταλάβαινα. Μπορεί να επιχειρήσεις να πρεσάρεις ψηλά, να κάνεις κατοχή μπάλας, να είσαι τσαπατσούλης στην τελική προσπάθεια και να το πληρώσεις: μπορεί να συμβεί. Αν συνέβαινε θα έλεγα ότι πιθανότατα η Εθνική μας δεν είναι ικανή να παίξει το ποδόσφαιρο που θέλει ο Ολλανδός: θα υπήρχε στο στραβοπάτημά της μια εξήγηση ποδοσφαιρική. Αυτό που χθες είναι στα όρια του ανεξήγητου είναι το πώς είναι δυνατόν με ένα Ολλανδό προπονητή στον πάγκο μια ομάδα να παίζει έτσι. Και πως γίνεται κι ο ίδιος να προσυπογράφει αυτή την τακτική προσέγγιση του αγώνα, δηλαδή να εμφανίζει μια ομάδα που σκοπός της ήταν να μην παίξει ποδόσφαιρο, αλλά να νικήσει με την κυνικότερη και αθλιότερη των συνταγών: με υπομονή για να βρει ένα γκολ στη μια και μοναδική φάση που ίσως δημιουργούσε και μαζική άμυνα για να το κρατήσει. Λες κι έπαιζε με τη Βραζιλία στο Μαρακάνα. Όχι την τωρινή. Του Ριβάλντο, του Ρονάλντο και του Ροναλντίνιο. Η πιο τραγική στιγμή στο χθεσινό ματς δεν είναι το γκολ της ισοφάρισης στο 92΄.Είναι ότι οι παίκτες, με πρώτο τον Τζαβέλα, διαμαρτύρονται αμέσως μετά το γκολ στο διαιτητή! Γιατί; Για το τίποτα. Μάλλον γιατί δέχτηκαν γκολ. Και δεν έπρεπε. Για το ότι δεν έπαιζαν τίποτα ούτε που τους ένοιαζε.
Θα του παίρνανε το δίπλωμα
Προσέξτε κάτι. Αυτή η ομάδα του Φαν τ’ Σιπ στα φιλικά και στα επίσημα ματς που δεν είχαν κανένα βαθμολογικό ενδιαφέρον έπαιξε μια χαρά ποδόσφαιρο. Θυμάμαι ακόμα νίκες με τη Βοσνία, την Αρμενία, τη Νορβηγία πρόσφατα, αλλά και πραγματικά καλές εμφανίσεις με την Ιταλία εκτός έδρας, το Βέλγιο, την Φινλανδία στο ΟΑΚΑ. Σε όλα αυτά τα ματς κάτι έβλεπες: στην καλύτερη των περιπτώσεων διάθεση, κίνηση, συνεργασίες και επιθετικό παιγνίδι, στην χειρότερη σοβαρή αμυντική οργάνωση, πάθος και μεγάλη προσπάθεια. Τίποτα σχεδόν από αυτά δεν υπάρχει στα επίσημα ματς! Πριν το Κόσοβο η Εθνική έκανε το ίδιο αχαρακτήριστο ματς με την Σλοβενία, τη Γεωργία, το Λιχτενστάιν – δεν μιλάμε για υπερδυνάμεις. Είναι ζήτημα παικτών; Δεν μπορούν αυτά τα παιδιά να διαχειριστούν το βάρος της υποχρέωσης για μια καλή εμφάνιση και μια νίκη σε επίσημο ματς που μετράει; Ισως είναι κι αυτό. Το βέβαιο ωστόσο ήταν πώς αν ο Φαν τ΄Σιπ δούλευε στην Ολλανδία κι εμφάνιζε μια ομάδα που θα έπαιζε το ποδόσφαιρο που έπαιξε χθες θα του παίρνανε το δίπλωμα του προπονητή. Αν εμφάνιζε μια ομάδα με επτά παίκτες στην άμυνα για να σταματήσουν ένα φορ, τον βαρύ κι άτεχνο Μουρίτσι που στο τέλος σκόραρε κιόλας, θα του έλεγαν να αλλάξει δουλειά. Κι αν τελείωνε ένα παιγνίδι με μια ομάδα που θα έκανε ενάμισι σουτ στην αντίπαλη εστία μπορεί να του απαγόρευαν και την είσοδο σε γήπεδο για πάντα.
Ενας γιαπωνέζος τραγουδάει δημοτικά
Είναι κακός προπονητής ο Φαν τ’ Σιπ; Ας πούμε ότι είναι ο χειρότερος. Αλλά αυτό που η Εθνική μας ομάδα παίζει, δεν μπορεί να έχει σχέση με το ποδόσφαιρο που αυτός ξέρει κι αγαπάει: απλά δεν γίνεται. Είναι σαν να φέρεις αύριο στην Αθήνα ένα γιαπωνέζο τραγουδιστή κι αυτός μετά από δυο μήνες εδώ να προσπαθεί να τραγουδήσει μοιρολόγια της Ηπείρου κι άλλα δημοτικά τραγούδια! Το ότι θα γελάει ο κόσμος όταν τον ακούει είναι βέβαιο. Αλλά ταυτόχρονα θα τον ακούς και θα προβληματίζεσαι τι του συμβαίνει. Τι έπαθε. Τι δεν πάει καλά στα μυαλά του.
Τι καταλαβαίνω εγώ; Πως όλος αυτός ο συρφετός που κατοικοεδρεύει στην ομοσπονδία τον τρέλανε τον Ολλανδό. Πρέπει να τον πιέζουν για τα πάντα: για τους παίκτες που καλεί αρχικά (για αυτό και καλεί τους πάντες), αλλά κυρίως για την ανάγκη η ομάδα να κερδίσει. Αυτό το τελευταίο είναι φανερό πως το απαιτούν τόσο πολύ ώστε του έχουν εξηγήσει πως δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα άλλο: κυρίως δεν χρειάζεται καν να παρουσιάσει μια ομάδα που να παίζει ποδόσφαιρο! Ο,τι θα τον διώξουν είναι δεδομένο. Σχεδόν όσο και το ότι θα τρελάνουν και τον επόμενο…
