Είναι τελικός το ματς του Ολυμπιακού με τη Μακάμπι Χάιφα; Όχι δεν είναι. Αν ο Ολυμπιακός προκριθεί εξασφαλίζει μια θέση στους ομίλους του UEFA Conference League και συνεχίζει την πορεία του στους προκριματικούς του Τσάμπιονς λιγκ με επόμενο αντίπαλο τον Απόλλωνα Λεμεσού: εδώ που έφτασε το ελληνικό ποδόσφαιρο τους ομίλους του UEFA Conference League δεν μπορείς να τους σνομπάρεις (για αυτούς παλεύουν ο ΠΑΟΚ, ο Αρης και σε λίγο κι ο ΠΑΟ), αλλά δεν μπορείς να τους πεις και στόχο του Ολυμπιακού. Από την άλλη, αν ο Ολυμπιακός αποκλειστεί, συνεχίζει στα προκριματικά του Γιουρόπα λιγκ και σε καμία περίπτωση δεν ολοκληρώνεται η εφετινή του ευρωπαϊκή περιπέτεια, επομένως το ματς δεν είναι τελικός. Είναι όμως κάτι δυσκολότερο από τελικός: ένα ματς που δεν πρέπει να χάσει. Αν το κερδίσει έχει απλά κάνει τη δουλειά του, αν δεν το κερδίσει ξεκινά το μαραθώνιο της σεζόν με ένα στραμπούληγμα.
Ο,τι καλύτερο μπορούσαν
Πολλοί είπαν μετά το τέλος του ματς του Ολυμπιακού με τη Μακάμπι στη Χάιφα ότι η πρωταθλήτρια Ισραήλ δεν έκανε και κάτι σπουδαίο: διαφωνώ – οι Ισραηλινοί έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν τη δεδομένη στιγμή. Δέχτηκαν νωρίς ένα γκολ, αλλά ανασυντάχτηκαν. Πέτυχαν μέχρι το τέλος του πρώτου ημιχρόνου δυο γκολ που ακυρώθηκαν γιατί οι σκόρερς ήταν σε θέση οφσάιντ, αλλά και τα δυο αυτά γκολ ήταν αποτελέσματα συνεργασιών που έδειξαν ότι η Μακάμπι είναι δουλεμένη και δεμένη ομάδα. Ο προπονητής τους πήρε στο δεύτερο ημίχρονο το ρίσκο να παίξει με δυο φουνταριστούς, τον Ρουκαβίτσια και τον Πιέρο (τους οποίους πέρασε στο γήπεδο σηκώνοντας τους από τον πάγκο) και με ένα «δεκάρι», τον Τσέρι, μολονότι μάλιστα μετά το πέρασμα του Μαντί Καμαρά και του Αμπουμπακάρ Καμαρά ο Ολυμπιακός είχε κερδίσει κάποια μέτρα στο γήπεδο. Το πιο σημαντικό στην περίπτωση της Μακάμπι είναι ότι οι παίκτες της έψαξαν το γκολ μέχρι το τέλος χωρίς να χάνουν την πίστη τους ότι θα ισοφαρίσουν μετά από δυο γκολ που δεν μέτρησαν, ένα δοκάρι και μερικές μεγάλες ευκαιρίες. Τι άλλο θα πρεπε να κάνει η Μακάμπι για να μας δείξει ότι είναι καλή ομάδα; Όσα έδειξε στο πρώτο ματς, αν τα επαναλάβει απόψε, θα κάνει το ματς ακόμα πιο δύσκολο από όσο όλοι περιμένουν. Αλλά απόψε το θέμα είναι βασικά ο Ολυμπιακός.
Σχήμα για επιθετικό παιγνίδι
Για να κάνουμε λίγο σοβαρή κριτική στον Πέδρο Μαρτίνς πρέπει να πούμε πως ο Ολυμπιακός για να καταφέρει να προκριθεί χρειάζεται απόψε κάποια βασικά πράγματα. Το πρώτο είναι ένα πιο επιθετικό σχήμα από αυτό που είδαμε στο πρώτο ματς: μόνο χάρη σε ένα πιο επιθετικό σχήμα μπορεί να υπάρξει ένα πιο επιθετικό παιγνίδι. Πως κάνεις ένα καλό επιθετικό παιγνίδι; Ειδικά στην περίπτωση του Ολυμπιακού για να γίνει αυτό αρκεί να θυμηθεί τα βασικά. Η εκμετάλλευση των στημένων φάσεων απαιτεί να υπάρχουν στο γήπεδο καλοί εκτελεστές. Η πίεση ψηλά είναι απαραίτητη και για αυτή χρειάζονται παίκτες που μπορεί να τρέξουν, αλλά και λίγη τόλμη ώστε να ανεβεί η άμυνα πιο ψηλά. Οι χαφ πρέπει να πατήσουν περιοχή όσο τα εξτρέμ. Κι από τον πάγκο πρέπει να ρθούν όσοι μπορεί να δώσουν επιθετικά βοήθειες. Σχεδόν τίποτα από αυτά δεν έγινε στη Χάιφα. Όλα είναι απαραίτητο να γίνουν απόψε. Ο Μαρτίνς στην χθεσινή συνέντευξη Τύπου είπε ότι ο Ολυμπιακός πρέπει να έχει περισσότερο τη μπάλα στα πόδια του, να βελτιώσει τα επίπεδα πίεσης, και να είναι πιο δημιουργικός. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως ο προπονητής δεν έμεινε ευχαριστημένος από τη δουλειά των μεσοεπιθετικών: περίμενε πιο πολύ πίεση και κίνηση (και ορθολογικό τρέξιμο) από τους Αγκιμπού Καμαρά και Ζίγκερλάγκεν, τους οποίους άλλαξε στο ημίχρονο, και ίσως και από τον Μασούρα – από τον Τικίνιο δεν μπορεί να έχει παράπονο γιατί θα τον κάψει ο Θεός. Νομίζω πως καταλογίζει την οπισθοχώρηση και στους Εμβιλά και Κανέ: αυτοί όφειλαν να βγάλουν την ομάδα πιο ψηλά. Πολλοί από αυτούς ίσως δεν είναι στην αρχική ενδεκάδα απόψε. Προσωπικά δεν αποκλείω κάτι που να μοιάζει με 4-4-2 (ίσως με τον Ελ Αραμπί στην κορυφή δίπλα στον Τικίνιο ή με τον Αμπουμπακάρ Καμαρά πίσω από τον Τικίνιο από την αρχή. Σίγουρα σκέφτεται για το αρχικό σχήμα τις περιπτώσεις του Μπουχαλάκη και του Καρβάλιο και θα μου κάνει μεγάλη εντύπωση αν κι απόψε δεν αγωνιστεί ο Βαλμπουενά. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει να έχουν πάει όλα ιδανικά. Κι από νωρίς…
Κακή διαχείρηση
Συγχρόνως ο Ολυμπιακός πρέπει να μην επαναλάβει τρία τουλάχιστον λάθη που από πέρυσι κάνει συχνά.
Το πρώτο λάθος αφορά τη διαχείριση. Ο Ολυμπιακός συνηθίζει (και εκτός έδρας αλλά και στο Καραϊσκάκη) να οπισθοχωρεί και να αφήνει τη μπάλα στον αντίπαλο κάθε φορά που ανοίγει το σκορ. Το έκανε πέρυσι σε πολλά ματς των play off (με τον Αρη, την ΑΕΚ, τον ΠΑΣ) και σε όλα το πλήρωσε. Το έκανε και με τον ΠΑΟΚ για το κύπελλο, όταν άνοιξε το σκορ στην παράταση και δεν το κράτησε ούτε για ένα πεντάλεπτο. Γιατί το κάνει; Γιατί η ομάδα είναι βέβαιη (από τον προπονητή της;) ότι είναι ικανότατη στις αντεπιθέσεις αφού έχει ποδοσφαιριστές και στην επίθεση (Ελ Αραμπί, Μασούρας, Γκάρι Ροντρίγκες) αλλά και στη μεσαία γραμμή (Μαντί και Αγκιμπού Καμαρά) που αν βρουν χώρους είναι επικίνδυνοι. Είναι. Αλλά οι ίδιοι αυτοί παίκτες χωρίς την μπάλα στα πόδια δεν είναι ό,τι καλύτερο. Όταν ο Ολυμπιακός οπισθοχωρεί αμύνεται συνήθως με πέντε ή έξι παίκτες: δεν αρκούν κι αυτό πληρώνεται.
Λάθος νοοτροπία
Το δεύτερο λάθος αφορά τη νοοτροπία. Σε πολλά από τα περσινά εντός έδρας ματς νόμιζες ότι για τον Ολυμπιακό υπάρχει μόνο ένα σκορ νίκης: το 1-0. Το έψαξε και το βρήκε ουκ ολίγες φορές (με τη Νέφσκι, τη Λαμία, τον Αρη και την ΑΕΚ στα ματς της κανονικής περιόδου, τον Ιωνικό και επί της ουσίας και με τον ΠΑΣ) κι αυτό του έγινε κάτι σαν συνήθεια. Είναι μια κακή συνήθεια. Ειδικά απόψε το να παίξει ο Ολυμπιακός για το 1-0 μου μοιάζει αυτοκτονικό. Όχι απλά γιατί η άμυνα του δυσκολεύεται να κρατήσει το μηδέν (από την έναρξη των περσινών play off μέχρι τώρα το έχει κάνει μόνο δυο φορές – στη Θεσσαλονίκη με τον Αρη στα play off και με τον ΠΑΟΚ για το κύπελλο), αλλά και γιατί η Μακάμπι έχει μια καλή επίθεση που γκολ μπορεί να βάλει – παρά την προσοχή που έδειξε στο πρώτο ματς στην άμυνα ο Ολυμπιακός ταλαιπωρήθηκε. Απόψε χρειάζεται ένα σοβαρό επιθετικό παιγνίδι καθώς σκορ πρόκρισης μπορεί να είναι και το 2-1 και το 3-1 και το 2-0 φυσικά.
Συγκέντρωση μόνο για το μηδέν
Το τρίτο λάθος έχει να κάνει με τη συγκέντρωση. Πολλές φορές ο Ολυμπιακός συγκεντρώνεται τόσο πολύ, έχοντας ως σκοπό να κρατήσει το μηδέν που ένα γκολ του αντιπάλου τον αποσυντονίζει σε σημείο που αμέσως μετά ή δέχεται ένα δεύτερο ή κάποιες ευκαιρίες που τον πανικοβάλουν – του συνέβη και στο Ισραήλ. Το να δέχεται δυο γκολ συνεχόμενα σε λίγα λεπτά είναι πρόβλημα που φάνηκε και στα φιλικά του: δεν έχει να κάνει με την άμυνα του αλλά με τη δυσκολία του να ανασυνταχτεί – είναι σαν η ομάδα να περιμένει ένα τάιμ άουτ, που στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει.
Δεν αρκεί παντα ο κόσμος
Θα βοηθήσει ο κόσμος – πάντα βοηθάει. Αλλά κυρίως πρέπει να βοηθήσει η ομάδα τον εαυτό της. Τα προηγούμενα δεν είναι ούτε καλά ούτε άσχημα: ήττα από Ισραηλινούς εντός έδρας δεν έχει, αλλά έχει δυο ισοπαλίες – με την Μακάμπι Χάιφα στη Ριζούπολη το 2002 και την Μπερσεβά στο Καραϊσκάκη το 2016. Σε προκριματικά Τσάμπιονς λιγκ είχε να επιδείξει λίγες νίκες (με τη Ριέκα και την Ανόρθωση πχ) και σχεδόν όλες δύσκολες, ενώ καταγράφονται και ισοπαλίες (με τον ΑΠΟΕΛ, την Παρτιζάν κτλ). Και μετά ήρθε ο Μαρτίνς και οι τεσσάρες με την Πλιζεν και την Κρασνοντάρ, οι διαδικαστικές νίκες με την Ομόνοια, την Μπασάκ και την Νέφσκι, δηλαδή όλα αυτά που γρήγορα ξεχάστηκαν…
