Είναι πραγματικά καλός στα φιλικά ο Ολυμπιακός στην Ολλανδία κι αυτό δεν το λέω γιατί τα αποτελέσματα του σε αυτά είναι θετικά– τα αποτελέσματα μετράνε ελάχιστα και πρέπει να ξέρεις και να τα διαβάσεις. Πρώτα από όλα πρέπει να καταλαβαίνεις την αληθινή δυσκολία αυτών των παιγνιδιών, να έχεις πχ υπόψιν σου με ποιους παίκτες αγωνίζονται οι αντίπαλοι. Η Αλκμααρ πχ έδωσε ένα φιλικό ματς με τον Ολυμπιακό ανάμεσα στα δυο πρώτα παιγνίδια της στο Conference League με την φινλανδική Ιλβες, την οποία στο δεύτερο ματς διέλυσε αφού στο πρώτο είχε ηττηθεί με 4-3. Κόντρα στον Ολυμπιακό δεν χρησιμοποιήθηκαν οι βασικοί της – είναι λογικό. Η Νόριτς είχε επίσης πολλούς αναπληρωματικούς. Από την άλλη και επειδή τα παιγνίδια αυτά έγιναν με παρουσία κόσμου, έμοιαζαν κομμάτι αληθινά ματς και δεν είναι εντελώς αμελητέα. Η προσπάθεια πολλών παικτών (και νεοφερμένων αλλά και παλιότερων) να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του Μεντιλίμπαρ ήταν μεγάλη, γεγονός που στάθηκε ο λόγος για την καλή εικόνα του πρωταθλητή. Ηταν τόσο καλός ο Ολυμπιακός που κινδυνεύει να παρασυρθεί και να μην αποκτήσει γρήγορα ένα παίκτη που κατά την γνώμη μου χρειάζεται πάρα πολύ κι ας μην φαίνεται η απουσία του στα φιλικά του: ένα στόπερ με ηγετικά προσόντα στην θέση του Κάρμο.

Ειδικά στην Ευρώπη

Νόμιζα πως το είχαμε καταλάβει πως ειδικά στην Ευρώπη χρειάζεται πέρα από σχέδιο άμυνας και προσωπικότητα, δηλαδή κάποιος ικανός να βάλει τα πράγματα σε τάξη με τον τρόπο του: άλλος το κάνει κατευθύνοντας τους υπόλοιπους άλλος με την κλάση του. Αν η έλλειψη ενός στόπερ ηγέτη δεν φαίνεται τόσο στα φιλικά του Ολυμπιακού είναι γιατί οι στόπερ που έχουν χρησιμοποιηθεί (ο Ρέτσος, ο Πιρόλα, ο Μπιανκόν και ο Καλογερόπουλος) έχουν καλούτσικη σχετικά απόδοση – αν όχι και πάντα. Ο Καλογερόπουλος ήταν ψαρωμένος στο πρώτο ματς κόντρα στην Μπρέντα, όταν και χρησιμοποιήθηκε στο δεύτερο ημίχρονο: μετά λύθηκε κι αγωνίστηκε αρκετά καλύτερα. Ο Ρέτσος δεν απέφυγε κάποια λάθη, πλην όμως είναι πιο σίγουρος από όσο ήταν ενάμισι χρόνο πριν. Ο Πιρόλα και ο Μπιανκόν μου φάνηκαν κομμάτι πιο σταθεροί – ο Μπιανκόν σκόραρε κιόλας κόντρα στην Μπρέντα.

Ο Ρέτσος, ο Πιρόλα κι ο Μπιανκόν ήταν στον Ολυμπιακό και πέρυσι και γνωρίζονται πολύ καλά. Ο Καλογερόπουλος δίνει τις μάχες του κι έχει καταλάβει ότι το τεστ είναι δύσκολο – ωστόσο μπορεί και να το περάσει: έχει στα υπέρ του ότι ο Μεντιλίμπαρ τον ξεχώρισε παρακολουθώντας τον πέρυσι στο Βόλο και τον ήθελε μαζί του. Αλλά άλλο είναι οι προσπάθειες και οι εμφανίσεις των παικτών που παίρνουν στην προετοιμασία κι άλλο οι αντικειμενικές ανάγκες μιας ομάδας. Και αψεγάδιαστοι να ήταν στα φιλικά οι στόπερ που δουλεύουν στην Ολλανδία ο Ολυμπιακός ένα στόπερ με ύψος, δύναμη κι εμπειρίες τον έχει ανάγκη. Οχι για τα φιλικά του καλοκαιριού κόντρα σε ομάδες που επίσης προετοιμάζονται, αλλά για τα δύσκολα του χειμώνα.

Σεμέδο και Κάρμο

Ο Ολυμπιακός τα τελευταία χρόνια υπήρξε ειδικά στην Ευρώπη, αλλά και στο ελληνικό πρωτάθλημα, αξιόπιστος αμυντικά, όταν βρήκε δυο στόπερ επιπέδου. Ο πρώτος ήταν ο Σεμέδο η παρουσία του οποίου έδωσε στον Ολυμπιακό όχι μια αλλά δυο παρουσίες στο Τσάμπιονς λιγκ. Το καλοκαίρι του 2019 με αυτόν ηγέτη στα μετόπισθεν ο Ολυμπιακός απέκλεισε την Πλιζέν, την Μπασακσεχίρ και την Κρασνοντάρ έχοντας δεχτεί ένα γκολ σε έξι ματς. Ένα χρόνο αργότερα απέκλεισε και την Ομόνοια επίσης χωρίς να δεχτεί γκολ και στα δυο παιγνίδια. Ο δεύτερος στόπερ που τον ανέβασε επίπεδο ήταν φυσικά ο Κάρμο. Η παρουσία του ανέβασε τον ανταγωνισμό εντός της ομάδας: ο Πορτογάλος από την Αγκόλα μολονότι ποτέ του δεν είδε τον Ολυμπιακό ως τίποτα πιο πολύ από ευκαιρία για πέρασμα σε ένα καλύτερο πρωτάθλημα, έκανε τους πάντες στα μετόπισθεν καλύτερους μόνο με την παρουσία του. Και λείπει.   

Οι δανεισμοί έχουν ακριβύνει

Νόμιζα πως το ότι οι ομάδες έχουν, ειδικά στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ανάγκες από αμυντικούς με εμπειρίες και προσωπικότητα το έχουμε καταλάβει – και για αυτό μου κάνει εντύπωση πως ο Ολυμπιακός καθυστερεί. Κάποιοι πιστεύουν πως αυτή η καθυστέρηση οφείλεται στο ότι θα ήθελε στο τέλος του καλοκαιριού να ξαναδανειστεί τον Κάρμο από την Νότιγχαμ αλλά, αν και του Ολυμπιακού του το εύχομαι, το βλέπω λίγο δύσκολο για τρεις λόγους. Ο πρώτος γιατί ο ίδιος ο παίκτης δεν ήθελε να παραμείνει στην Ελλάδα και στον Ολυμπιακό έχουν πάθει τόσα πολλά ώστε πλέον τα θέλω των παικτών τα ακούν και τα σέβονται. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι ο ποδοσφαιριστής στα φιλικά της Νότιγχαμ αγωνίζεται πολύ και συχνά ως βασικός επομένως φέτος εκεί θα έχει ρόλο. Όμως υπάρχει κι ένας τρίτος που έχει να κάνει με το κόστος παραμονής του. Εδώ και δυο χρόνια, όταν ξεκίνησε από την UEFA η πρακτική των ελέγχων (τα περίφημα cost control) οι δανεισμοί των ποδοσφαιριστών λογιστικά έχουν ακριβύνει πολύ. Υπολογίζεται πλέον όχι μόνο το ποσό που καταβάλλεται στον ποδοσφαιριστή ως ετήσιες αποδοχές, αλλά και το κόστος του έτσι όπως αυτό προκύπτει από την μεταγραφική του αγορά.

Θα προσπαθήσω να το κάνω κατανοητό. Παλιά στον ισολογισμό μιας ομάδας χρεωνόταν μόνο το κόστος συμβολαίου του ποδοσφαιριστή για τον καιρό του δανεισμού. Σήμερα είναι αλλιώς. Αν ένας ποδοσφαριστής έχει αποκτηθεί για 20 εκατομμύρια και έχει ένα συμβόλαιο πενταετές της τάξης του 1 εκα για κάθε χρόνο της παρουσίας του, στην μια ομάδα του αυτός κοστίζει ετησίως 20 εκατ δια πέντε, 4 δηλαδή εκατ συν το ετήσιο κόστος του συμβολαίου του (1 εκατ) όπου κι αν αυτός αγωνίζεται: στο παραδειγμά μας κοστίζει 5 εκατ το χρόνο όπου κι αν αγωνίζεται. Ο Κάρμο που αποκτήθηκε από την Νότιγχαμ με 13 εκατ για 4 χρόνια κόστισε πέρυσι ( δηλαδή επιβάρυνε λογιστικά τον Ολυμπιακό) κοντά 4,5 εκατομμύρια! Ενας νέος δανεισμός του θα ήταν πολύ βαρύς έτσι όπως ήταν βαρύς ο δανεισμός του Αντονι από την Μπέτις διότι εξαιτίας του ότι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τον είχε αγοράσει 70 εκατ οι Ισπανοί έπρεπε να φορτωθούν ένα λογιστικό κόστος που ξεπερνούσε τα 10 εκατ ευρώ το χρόνο. Και πολύ βαρύς για τον ισολογισμό του ΠΑΟ ήταν και ο δανεισμός του Ουνάι. Για αυτό και δεν προσπάθησε να τον επεκτείνει σε μια χρονιά που είναι υποχρεωμένος να ρίξει το συνολικό του κόστος. 

Τα αγωνιστικά δεδομένα       

Πέρα βέβαια από τα λογιστικά (που στην εποχή μας παίζουν μεγάλο ρόλο) υπάρχουν και τα αγωνιστικά δεδομένα. Ο Ρέτσος προοδεύει αλλά πέρυσι έχασε 17 ματς, όλα από τραυματισμούς – 14 μάλιστα από αυτά τα παιγνίδια ήταν για το πρωτάθλημα. Εντεκα ματς από μικροτραυματισμούς και καταπόνηση έχασε κι ο Πιρόλα στο πρωτάθλημα – και δυο στην Ευρώπη. Ο Μπιανκόν είναι χρήσιμος και δεν έχει τραυματισμούς (σε τρια ματς όλα κι όλα δεν ήταν διαθέσιμος πέρυσι) αλλά είναι  βοηθητικός παίκτης και ο Μεντιλίμπαρ στο Γιουρόπα λιγκ τον εμπιστεύθηκε ως βασικό μόλις δυο φορές.

Ενας στόπερ ηγέτης πρέπει να αποκτηθεί γρήγορα. Και για να ενσωματωθεί. Να τον μάθει η ομάδα αλλά κυρίως να την μάθει αυτός. Γιατί θα χρειαστεί  όχι απλά να αγωνιστεί αρκετά, αλλά την άμυνά του Ολυμπιακού συχνά να την κατευθύνει. Όπως έκανε πέρυσι ο Κάρμο σε 34 ολόκληρα παιγνίδια.

Gazzeta, Aύγουστος του 2025)