Αν το Final 4 της Ευρωλίγκα έχει ματς ανάλογα με αυτά που είδαμε στα play off της διοργάνωσης θα σπάσουν καρδιές στην Κολωνία. Θυμίζω ότι οι τρεις ομάδες που είχαν την υποχρέωση από το προγνωστικό να ακολουθήσουν την ΤΣΣΚΑ Μόσχας (που ήταν η μόνη που προκρίθηκε εύκολα και γιατί η Φενέρ είχε μπλέξει με τον κορωνοϊό) κατάφεραν να πάρουν τα εισιτήρια δίκαια μεν, ιδρώνοντας δε. Η Εφές απέκλεισε μετά από μεγάλη μάχη  την εφτάψυχη Ρεάλ Μαδρίτης, η Αρμάνι παραλίγο να αυτοκτονήσει κόντρα στην Μπάγερν και η Μπαρτσελόνα απέδειξε γιατί ήταν ασύγκριτα καλύτερη από την Ζενίτ μόνο στο τελευταίο ματς. Η Μπαρτσελόνα πάει στο Final 4 ως φαβορί, αλλά θα βρει απέναντί της ομάδες συνηθισμένες φέτος να κερδίζουν πολύ, πράγμα που κάνει την αποστολή της δύσκολη: οι τέσσερις που πάνε είναι οι τέσσερις πρώτοι της κανονικής περιόδου. Φυσικά δεν συγκαταλέγονται σε αυτές τις ομάδες ο Ολυμπιακός κι ο ΠΑΟ. Νομίζω θα αργήσουμε να τις ξαναδούμε σε Final 4, αν δεν μάθουν από αυτές που φέτος τα κατάφεραν.   

Στο πέμπτο ματς  

Ας θυμηθούμε μερικά πράγματα περιμένοντας τα πολλά υποσχόμενα αποψινά ματς – τον μίνι τελικό ΤΣΣΚΑ – Εφές και το Μπαρτσελόνα - Αρμάνι. Όταν ξεκίνησε η εφετινή Ευρωλίγκα ένα από τα πράγματα στα οποία όλοι συμφωνούσαν είναι ότι η έλλειψη κόσμου και οι άδειες έδρες (εξαιτίας του Covid 19) θα έκαναν πολύ μικρό το περίφημο «αβαντάζ έδρας», που έχει όποιος τερματίζει στην πρώτη τετράδα. Η εκτίμηση αποδείχτηκε και σωστή και λάθος. Λάθος γιατί στο Final 4 πέρασαν τελικά οι τέσσερις πρώτοι της κανονικής περιόδου και μάλιστα οι τρεις το έκαναν με νίκες στο περίφημο πέμπτο ματς στην έδρα τους. Και σωστή γιατί, όπως φάνηκε, το τελευταίο που μέτρησε στο θεαματικό φινάλε των play off ήταν η δύναμη της έδρας. Κι ας κρίθηκαν τρία εισιτήρια στο πέμπτο ματς κι ας τα πήραν όλα όσοι σε αυτό ήταν γηπεδούχοι. 

Πληρότητα στα γκαρντ

Η δύναμη της έδρας αποδείχτηκε φέτος μικρή και στην κανονική διάρκεια (οι πιο πολλές ομάδες έκαναν ρεκόρ εκτός έδρας νικών) και στα play off. Η ΤΣΣΚΑ άλωσε την έδρα της Φενέρ στην πρώτη της κιόλας επίσκεψη και την απέκλεισε με ένα μεγαλοπρεπέστατο 3-0. Η Μπάγερν έχασε δυο ματς στο Μιλάνο ουσιαστικά στο τελευταίο σουτ: στο πέμπτο ματς της σειράς έτρεξε ένα 10-0 στο τελευταίο λεπτό και είχε μια επίθεση για να ισοφαρίσει ή να προσπεράσει την οποία ξόδεψε ο Μπάλντγουιν. Οι δυο εντός έδρας νίκες της Ρεάλ Μαδρίτης με την Εφές ήταν επικές: τα ματς κρίθηκαν στο τέλος. Αλλά εντελώς όμοιο ήταν και το τελευταίο ματς στην Πόλη: αν η Εφές κέρδισε είναι γιατί ο Σίμον ευστόχησε σε ένα μεγάλο τρίποντο κι ο Γιούλ αστόχησε στο κρίσιμο δικό του – όλα θα μπορούσαν να έχουν γίνει και στη Μαδρίτη. Δεν ήταν οι έδρες που έδωσαν εισιτήριο στους τέσσερις: είναι η πληρότητα τους. Κυρίως η πληρότητα στα γκαρντ.

Φάνηκε ο τρόπος  

Χρόνια τώρα η Ευρωλίγκα είναι μια διοργάνωση «κοντών»: την κερδίζει συνήθως όποιος έχει περιφερειακούς που κουβαλάνε στα χέρια τους δεκαπέντε πόντους και πέντε έξι ασίστ για πλάκα. Στο εφετινό αποστειρωμένο περιβάλλον των άδειων γηπέδων τα τεχνικά χαρακτηριστικά φάνηκαν ακόμα πιο πολύ από όσο συνήθως, αφού δεν υπήρχαν φωνακλάδες οπαδοί, που προκαλούσαν ταραχές παικτών ή διαιτητών όπως παλιότερα. Στο πείραμα που προέκυψε φάνηκε για μια ακόμα φορά πως στην Ευρωλίγκα οι περιφερειακοί κερδίζουν τα ματς και οι ψηλοί είναι χρήσιμοι απλά για να κάνουν τις νίκες πιο εύκολες.  

Η Εφές τρία χρόνια τώρα πρωταγωνιστεί γιατί έχει μια τρομερή τετράδα κοντών που βομβαρδίζουν σε κάθε ευκαιρία. Ο Λάρκιν δεν υπήρχε για τρία δεκάλεπτα στον «τελικό» με τη Ρεάλ: έβαλε 10 πόντους στο τελευταίο δεκάλεπτο και πήρε την γηπεδούχο στις πλάτες του. Ο Μίσιτς ίσως είναι ο MVP της εφετινής διοργάνωσης. Ο Σιμον μίλησε την ώρα που χρειάστηκε: στα 36 του, παίζοντας λίγο, μπορεί να πονέσει κάθε αντίπαλο κι αυτό αρκεί. Ο Μπουμπουά θα ήταν πρωταγωνιστής σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα: παντού θα είχε 25 λεπτά εξασφαλισμένης παρουσίας στο παρκέ.

Οποιος διακρίθηκε φέτος ακολούθησε τον δρόμο του Αταμάν: στηρίχθηκε σε τέσσερις τουλάχιστον περιφερειακούς σκόρερ. Η Αρμάνι με Σίλντς, Ντιλέινι, Ροντρίγκεθ και Πάντερ ξαναβρέθηκε στο Final 4 για πρώτη φορά από το 1992. Ο Ιτούδης, παρόλο που είχε τον Χάκετ, τον Χίλιαρντ, τον Στρένλιεκς και τον Κλάιμπερν (που παρά το μπόι του περιφερειακός είναι), όταν έχασε τον Μάικ Τζέιμς έψαξε ένα γεννημένο σκόρερ, όπως είναι ο Λούντμπεργκ. Αντίστοιχα όποιος δεν τα κατάφερε, δεν τα κατάφερε γιατί κάποιος σούπερ περιφερειακός του έλειψε την κρίσιμη στιγμή.

Τελείωσαν οι μέρες

Ο Πασκουάλ είχε μόνο τρεις επιδραστικούς: τον Πάγκος, τον Χόλινς και τον Μπίλι Μπαρόν. Στη Μπάγερν ο Λούσιτς, ο Ρέινολντς, ο Τζόνσον και ο Ζίπσερ είχαν μεγαλύτερους ρόλους από τον Σίλεϊ, τον Σίσκο και τον Φλακαντόρι– ο Μπάλντγουιν δεν αρκούσε στον Τρινκέρι παρά τη διαστημική χρονιά του. Αντίστοιχα μόνος στη Φενέρ έμοιαζε ο Ντε Κολό αφού ο Λορέντσο Μπράουν έδωσε λίγα, ο Μαχμούτογλου δεν είναι ποτέ σταθερός και ο Μοχάμεντ Αλι τελείωσε. Όπως τελείωσαν και στη Ρεάλ οι μέρες που ο Γιούλ και ο Κάρολ μπορούσαν να κάνουν παντού και πάντα τα δικά τους: η απουσία του Καμπάτσο, παρά την επιστράτευση πολλών από το Λάσο (Αμπάλδε, Λαμπροβίτολα, Ολασέν κτλ) στοίχισε πιο πολύ από τον τραυματισμό του Ράντολφ. Η μόνη ομάδα που έφτασε στην Κολωνία χωρίς να είναι πρωταγωνιστές οι περιφερειακοί της είναι η Μπαρτσελόνα. Αλλά Ντέιβις, Μίροτιτς, Κούριτς και Αμπρίνες δεν είναι εύκολο να βρεις. Και, μεταξύ μας, το πακέτο των περιφερειακών του Γιασκεβίτσιους (Καλάθης, Χίγκινς, Χάνγκα κτλ) δεν είναι και τόσο άσχημο.

Μόνο ο Νέντοβιτς και ο Σλούκας

Καθώς η διοργάνωση ολοκληρώνεται καταλαβαίνεις και γιατί ο Ολυμπιακός κι ο ΠΑΟ δεν τα κατάφεραν. Στις ομάδες που πήγαν στο Final 4 θα χώραγαν από όλους τους γκαρντ των  ελληνικών ομάδων μόνο ο Νέντοβιτς και ο Σλούκας – ίσως κι ο ΜακΚίσινγκ, αν τον θεωρεί κανείς περιφερειακό. Όταν στη Ζενίθ και στη Μπάγερν δεν έφταναν τρεις γκαρντ πρώτης γραμμής, που να πήγαιναν οι δικοί μας που τέτοιο παίκτη είχαν μόνο ένα; Μου κάνει εντύπωση πως αντί να ψάχνουν τέτοιους παίκτες ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο.

Ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ πρέπει να μάθουν από αυτούς που κερδίζουν. Αν θέλουν να ξαναπάνε στο Final 4 πρέπει οι περιφερειακοί τους να είναι παίκτες που θα αγωνίζονταν στις άλλες ομάδες που βρίσκονται στο Final 4. Με τέτοιους μόνο κάνεις προκοπή στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Η Μπάρτσα θέλει τον Γκριγκόνις, η Ρεάλ ξεκίνησε την ανακατασκευή της με τον Χένρι: ο Ολυμπιακός χρειάζεται τουλάχιστον δυο τέτοιους γκαρντ και ο ΠΑΟ τρεις. Αλλιώς θα βλέπουν τα Final 4 από τον καναπέ. Όπως φέτος.