Ο Δημήτρης Χατζηχρήστος έφυγε από την ζωή πολύ νέος – σε ηλικία μόλις 67 χρονών. Αυτό από μόνο του θα αρκούσε για να προκαλέσει ένα είδος πανελλήνιας συγκίνησης στις τάξεις των ποδοσφαιρόφιλων της χώρας – η συγκίνηση στην συγκεκριμένη περίπτωση φάνηκε και από τις ειλικρινέστατες ανακοινώσεις θλίψης με τις οποίες τον αποχαιρέτησαν όλοι οι οργανωμένοι οπαδοί ελληνικών ομάδων. Όμως αν σήμερα νιώθουν με κάποιο τρόπο όλοι παρόντες στην τελετή του αποχαιρετισμού του αυτό οφείλεται αποκλειστικά στον ίδιο και όχι στο ό,τι μας άφησε πολύ νέος. Δεν υπάρχει μια κατάλληλη στιγμή αποχαιρετισμού για τέτοιους ανθρώπους. Όταν φεύγουν λείπουν. Μόνη παρηγοριά για όσους τον αγαπούσαν πως ο άνθρωπος στο τέλος λίγο βασανίστηκε: τώρα θα ξεκουραστεί.

Ο Δημήτρης Χατζηχρήστος ανήκει στην σπάνια κατηγορία των ανθρώπων που δένονται με την ιστορία μιας ομάδας σαν αυτός να είναι ο προορισμός τους σε αυτή την ζωή: όποιος βρίσκει τον προορισμό του είναι αναμφίβολα ένας τυχερός άνθρωπος.

Πόσα πράγματα πραγματικά γνωρίζει κάποιος για αυτόν πέρα από την αγάπη του για την ΑΕΚ; Αναφέρομαι φυσικά σε όσους δεν τον είχαν συναναστραφεί καθημερινά και δεν ήταν φίλοι του: οι φίλοι του γνώριζαν για αυτόν τα πάντα αφού ήταν άνθρωπος χωρίς μυστικά ενώ όλοι οι άλλοι γνώριζαν ελάχιστα πέρα από το ότι ήταν οπαδός της ΑΕΚ - αρκούσε όμως αυτό και μόνο για να τον σέβονται, πράγμα που λέει πολλά.

Πόσα από αυτά που έκανε στην ζωή του δεν είχαν σχέση με την ΑΕΚ; Υποθέτω θα ήταν αρκετά πλην όμως για όλους μας ήταν σαν στη ζωή του να υπήρχε μόνο η ΑΕΚ. Ο Χατζηχρήστος δεν ήταν στην ΑΕΚ και δεν έζησε για την ΑΕΚ: ήταν η ΑΕΚ. Και ήταν με ένα τρόπο δικό του. Που δεν παίρνει από αντιγραφές δυστυχώς. Σαν αυτόν δεν θα υπάρξει άλλος.

Κίνητρο και αποτέλεσμα

Στο βιογραφικό του Χατζηχρήστου μπορείς να διαβάσεις πολλά και διάφορα που έχουν σχέση με την ΑΕΚ. Για το γεγονός ότι ο πατέρας του, Βορειοελλαδίτης στην καταγωγή και Εξαρχιώτης από επιλογή του είπε όταν ήταν πολύ μικρός ότι ή θα γίνει ΑΕΚ ή θα φύγει από το σπίτι. Για την δημιουργία της αυθεντικής Θύρας 21 που πέρασε στην ιστορία και στην καθημερινότητα μας ως Original. Για το εφημεριδάκι και το μοναδικό εκείνο τηλέφωνο με τον αυτόματο τηλεφωνητή όπου μπορούσες για χρόνια να ακούς τα νέα της ομάδας ή τις τοποθετήσεις του συνδέσμου. Για το «δωματιάκι» που δεν ήταν στην Δεκελείας αλλά στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας.  Για τους καυγάδες του με διοικήσεις. Για την ικανότητα του στη στιχοπλασία. Για την προσωπική του παρουσία στα διοικητικά της Ερασιτεχνικής σε καιρούς που τίποτα δεν πήγαινε καλά. Για την δημιουργία της εκπομπής Κιτρινόμαυρο Μονοπάτι. Για το μηχανάκι του που το αποκαλούσε Ντούσαν. Ηταν όλα αυτά ο Χατζηχρήστος; Μπορεί και ναι, αλλά ήταν και πολλά άλλα. Ας μην μπερδεύουμε τα αποτελέσματα με το κίνητρο: όλα αυτά  και άλλα τόσα καταπληκτικά δεν ήταν παρά τα αποτελέσματα μιας ανιδιοτελούς αγάπης απέραντα αυθεντικής. Οriginal. Από αυτή όλα ξεκινάνε και όλα σε αυτή καταλήγουν.

Βρήκε ένα είδος προορισμού

Ο Χατζηχρήστος ήταν στα μάτια μου πάντα κομμάτι ειδική περίπτωση. Δεν έμοιαζε με οργανωμένος οπαδός – πόσο μάλλον με αρχηγό οργανωμένων οπαδών. Είχε εξαιρετικό λόγο: δομημένο, απλό αλλά όχι απλοϊκό. Δεν ήταν τυχαίο ότι πέρασε από την νομική αλλά και ότι δούλεψε μια εποχή και σε διαφημιστικές. Σε ένα χώρο που όλοι συνήθιζαν πάντα να φωνάζουν αυτός πορευόταν με μια πάντα συγκρατημένη έκφραση που ισορροπούσε ανάμεσα στην αισιοδοξία και στην βαθιά βεβαιότητα πως ήταν πάντα με την μεριά του καλού. Ο όποιος φανατισμός του ήταν ο φανατισμός ενός απολύτως σίγουρου για τα δίκια του ανθρώπου – ένας φανατισμός που έμοιαζε περισσότερο ιδεολογικός και λιγότερο ποδοσφαιρικός. Ο Χατζηχρήστος βρήκε στην αγάπη του για την ΑΕΚ ένα είδος προορισμού – δημιούργησε με τον τρόπο του όχι υποστηρικτές της ΑΕΚ, αλλά πιστούς. Θύμωνε όταν τον έλεγαν «πρόεδρο» γιατί δεν ένιωθε έτσι: το «αρχηγός» του άρεσε πιο πολύ και το «Μίμης» ακόμα περισσότερο. Όχι τυχαία. Δεν έβλεπε την ΑΕΚ ή πόσο μάλλον την Original ως πολιτική οργάνωση ώστε να χρειάζεται προέδρους και αν δεχόταν το αρχηγός ήταν γιατί είχε δώσει για την ύπαρξή της τα πάντα. Οσοι τον γνωρίζουν καλά συμφωνούν, πως το όραμά του ήταν μια εξέδρα της ΑΕΚ ενωμένη, αποτελούμενη από χιλιάδες πιστούς, προσηλωμένη στο όνομα της αγάπης για την ομάδα – μιας αγάπης που για τον Χατζηχρήστο έπρεπε πάντα να φουντώνει στα δύσκολα.

Όταν πριν ενάμισι μήνα περίπου μια μεγάλη ομάδα οπαδών της ΑΕΚ τον επισκέφτηκε σπίτι του για να του δώσει κουράγιο ανήμερα των γενεθλίων της ομάδας το μήνυμα του ήταν μια προσταγή πίστης, ένα μανιφέστο για να μην ξεχνάει κανείς οπαδός της Ενωσης το γιατί συντάχθηκε δίπλα της. «Είμαστε όλοι εδώ. Και έτσι θα είμαστε πάντα. Έτσι θα μας βλέπω όλους. Πάντα αυτή η συγκίνηση μας κρατάει ενωμένους. Οι δύσκολες στιγμές δεν θα μας χωρίζουν, θα μας ενώνουν. Έτσι είναι και η ORIGINAL! Οι δύσκολες στιγμές είναι το μυστικό, αυτές μας ένωναν πάντα! Αυτές θα μας κρατήσουν ζωντανούς»!

Τελευταία υπέροχα λόγια

Ο Χατζηχρήστος αγάπησε την ΑΕΚ και λάτρεψε τις δύσκολες στιγμές της. Το πιο άδικο που άκουγα τα χρόνια που μεσουρανούσε ως ηγέτης της Original ήταν ότι ανέβαζε και κατέβαζε διοικήσεις. Μακάρι για την ΑΕΚ να ήταν έτσι. Αν ο Μίμης είχε τέτοια δύναμη η ΑΕΚ θα είχε γλυτώσει πολλά – για την ακρίβεια θα αρκούσε να έχουν όλοι όσοι διαχειρίστηκαν τις τύχες της ομάδας το δικό του μυαλό και τα δικά του πιστεύω για να είναι η ΑΕΚ ακόμα πιο μεγάλη – αν και για τον Χατζηχρήστο έτσι κι αλλιώς ήταν ό,τι μεγαλύτερο. Αυτή την θέση του, ένα μείγμα πίστης, αγάπης, συνεχούς παρουσίας και φυσικά αφοσίωσης εκτιμούσαν όλοι: πρώτοι από όλους ίσως οι αντίπαλοι που φώναζαν και τραγουδούσαν στο αντίπαλο πέταλο. Ο Χατζηχρήστος ήταν απέναντι. Απαραίτητος ώς αντίπαλος. Όχι μισητός ως εχθρός. Γιατί μίση δεν θα έπρεπε ποτέ να υπάρχουν κι αυτό ως «αντιχούλιγκαν» ήταν ο πρώτος που το πρέσβευε.     

Κρατάω τα λόγια που είπε εκείνο το τελευταίο βράδυ που τον επισκέφθηκαν όσοι αληθινά τον αγαπούσαν. «Ήμασταν πάντα με τη δική μας σημαία ψηλά. Γι’ αυτό και μας μίσησε πολύς κόσμος. Αλλά μας αγάπησε και πολύς κόσμος. Αυτή η αγάπη του κόσμου μας κράτησε ενωμένους. Όταν είδα τα χρόνια να περνάνε, τα έχασα. Λεω τι να κάνω τώρα; Μετά ήρθαν χτυπήματα. Αλλά μέσα μου ήλπιζα. Λέω θα τα καταφέρουμε. Δεν γίνεται, δεν γίνεται ρε… Να είστε όλοι ευλογημένοι. Σας αγαπάω όλους έναν έναν ξεχωριστά». H AEK πρέπει να δώσει το όνομα του σε μια θύρα του γηπεδου της - την δική του. 

Ας είναι ελαφρύ το χώμα Μίμη. Ηταν τιμή μας...