Η Εθνική μας ξεκίνησε με το δεξί τις υποχρεώσεις της στο EuroBasket κερδίζοντας την Ιταλία όσο άνετα δείχνει το τελικό 75-66. Η πρεμιέρα είναι χρήσιμη και για κάποια πρώτα συμπεράσματα, αν και η ομάδα του Βασίλη Σπανούλη δεν έχει μυστικά. Αγάπη και θετική ενέργεια χρειάζεται. Και κυρίως λίγη παραπάνω επίδειξη προσωπικότητας στην επίθεση.
Μια κίνηση του Σπανούλη
Υπάρχει κατά την γνώμη μου μια κομβική στιγμή στο χθεσινό ματς. Απέμειναν 3 λεπτά και 53 δευτερόλεπτα για το τέλος της τρίτης περιόδου. Στην πρεμιέρα της στο Eurobasket η ομάδα του Σπανούλη έπαιζε άμυνα, αλλά στην επίθεση όλοι έμοιαζαν να περιμένουν τα πάντα από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ο Ιταλός κόουτς Ποτσέκο χτυπιόταν και χειρονομούσε στον πάγκο ελπίζοντας ότι η ομάδα του στην τελική ευθεία του παιχνιδιού θα έκανε επιτέλους κάτι επιθετικά: ο στραγγαλισμός της από τους Ελληνες ήταν τρομερός.
Ο Ποτσέκο έμοιαζε να έχει αναθαρρήσει γιατί ο Γιάννης Άντετόκουμπο που είχε φτάσει στους 23 πόντους έβγαινε από το ματς: ο Σπανούλης τον είχε τραβήξει στον πάγκο για να του δώσει ανάσες. Αλλά κυρίως και για να δείξει στην ομάδα πως δεν μπορεί να τα περιμένει όλα από αυτόν. Το σημείο ήταν κομβικό, η διαφορά ήταν μόλις στους 7 πόντους υπέρ της Εθνικής μας – υπήρχε πολύς χρόνος και όλα μπορούσαν να συμβούν. Τι συνέβη; Μέχρι ο Γιάννης να επιστρέψει, περίπου 6 λεπτά πριν το τέλος του ματς, η διαφορά είχε φτάσει τους 12 και στους 13 πόντους. Δύο τρίποντα, ένα του Τολιοπούλου και ένα του Λαρεντζάκη, δεν άφησαν τους Ιταλούς να πλησιάσουν ποτέ. Και όταν παρά την επιστροφή του σχεδόν αλάνθαστου σταρ των Μπακς, που τελείωσε με 31 πόντους (και 14 στα 20 εύστοχα σουτ), κατάφεραν να δημιουργήσουν στην ελληνική ομάδα δυο λεπτά δυσκολίας ήρθε ένα τρίποντο του Θανάση Αντετοκούνμπο να βάλει τέλος στο ματς. Οι Ιταλοί τον άφησαν εντελώς αμαρκάριστο και τον προκαλούσαν να δοκιμάσει. Αυτός δοκίμασε, το έβαλε και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος: ο Σπανούλης όχι τυχαία επένεσε τον Θανάση πιο πολύ από οποιοδήποτε άλλο για την προσήλωση και την προσπάθεια. Η Εθνική μας κέρδισε τελικά με εννέα πόντους φτάνοντας τους 75. Η Εθνική μας μπορούσε να βάλει και πιο πολλούς. Αλλά δεν υπήρξε άλλος διψήφιος: Μήτογλου, Σλούκας είχαν 9, οι άλλοι λιγότερους. Από την άλλη η ομάδα είχε ένα αξιοπρεπέστατο 40% στο τρίποντο, πολύ καλό ποσοστό για τόσο κλειστό ματς στο οποίο μάλιστα η ομάδα μας στο σετ παιγνίδι υπέφερε. Είναι αντιφατικά όλα αυτά; Όχι δεν είναι. Είναι απλά η ταυτότητα της ομάδας – οι αρετές και τα όρια της.
Ανοιχτό βιβλίο
Πριν το ματς με τους Ιταλούς υπήρχε η βεβαιότητα πως θα βλέπαμε «ξύλο» πολύ. Οι Ιταλοί είναι μετρ του είδους: από τότε που τους θυμάμαι, από τα χρόνια του Μενεγκίν και του Αντονέλο Ρίβα, η τέχνη του «ξύλου» ήταν η μόνη που η Εθνική τους ποτέ δεν αρνήθηκε. Το ματς ήταν πραγματικά ανοιχτό βιβλίο. Παίκτες όπως ο Σπίσου, ο Παγιόλα, ο Ματέο Σπανιόλο, ο ιταλοποιημένος Ντάριους Τόμσον, ο υπερεκτιμημένος Φιοντέκιο δεν φημίζονται για την επιθετική τους σταθερότητα. Από την άλλη όλοι αυτοί (αλλά κι ο Ακέλε κι ο Πρόσιντα, που δεν αγωνίστηκαν) θα μπορούσαν να πιέσουν πάρα πολύ τον Σλούκα (αλλά και τον Ντόρσεϊ και τον Λαρεντζάκη) ελπίζοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα δημιουργήσουν προβλήματα στην Εθνική Ελλάδος σε ό,τι έχει να κάνει με την κυκλοφορία της μπάλας. Ηταν βέβαια δεδομένο ότι οι Ιταλοί δεν έχουν κορμιά για να χτυπήσουν την μεγάλη αδυναμία της εθνικής μας δηλαδή την έλλειψη ψηλών: ο Μέλι κι ο Μόμο δύσκολα θα μπορούσαν να σταματήσουν τον Γιάννη και δεν τον σταμάτησαν. Από την άλλη σταμάτησαν όλους τους άλλους: η Εθνική μας δεν έχει δεύτερο διψήφιο παίκτη παρά το 40% στο τρίποντο. Η παρουσία του Αντετοκούνμπο και του Σλούκα (αλλά και τα καλά plays που φαίνονται) δημιουργούν καλές προϋποθέσεις για σουτ. Αλλά κατά τα άλλα αναζητούνται πρωτοβουλίες και από τους υπόλοιπους. Διότι είναι ωραίο ότι ο Γιάννης παίζει για όλους. Αλλά πρέπει και όλοι να παίξουν για τον Γιάννη – κι όχι μόνο άμυνα. Αν αυτό δεν συμβεί θα μπερδευτεί πολύ το πράγμα κυρίως στα νοκ άουτ. Και το γράφω μετά από μια νίκη που πιθανότατα θα δώσει στην ομάδα του Σπανούλη την απαραίτητη για μια καλή συνέχεια πρωτιά στον όμιλο. Αυτή την πρωτιά που γλυτώνει την Εθνική μας από το να βρει νωρίς και τους Σέρβους και τους Γερμανούς και πιθανότατα και τους Γάλλους.
Με το δεξί
Ο όμιλος είναι απλός. Η Ισπανία έχασε από την Γεωργία επιβεβαιώνοντας τα προβλήματα της. Η Βοσνία κέρδισε την Κύπρο, αλλά το ματς δεν αντέχει σε κριτική. Το πρόγραμμα της ομάδας του Σπανούλη είναι καλό: ακολουθεί μια ωραία προπόνηση με την Κύπρο – δεν χρειάζεται καν να αγωνιστεί ο Γιάννης Αντετοκούνπο – και μετά τα ματς με Γεωργιανούς και Βόσνιους: την Ισπανία την συναντάμε την τελευταία μέρα και ίσως το ματς είναι αδιάφορο βαθμολογικά. Αλλά πριν την βαθμολογία υπάρχει το ίδιο το παιγνίδι, δηλαδή η ανάγκη κάποιοι να βγουν επιθετικά μπροστά να βοηθήσουν τον Γιάννη.
Η περίπτωση του Γιάννη Αντετοκούνμπο είναι απλή και πολύπλοκη συγχρόνως. Απλή γιατί μιλάμε για ένα από τους καλύτερους του κόσμου: χωρίς αυτόν η Εθνική μας θα πήγαινε στο EuroBasket για την χαρά της συμμετοχής. Αλλά κανείς δεν μπορεί να κάνει τα πάντα τελείως μόνος του – και ειδικά στην επίθεση. Χθες μου φάνηκε πως πολλοί παίζανε λίγο κρυφτούλι από την ευθύνη: για αυτό η κίνηση του Σπανούλη να τον βγάλει για ανάσες στο μόλις +7 (σχεδόν 14 λεπτά πριν το τέλος του ματς) μου φάνηκε η πιο σημαντική της βραδιάς. Αποτέλεσε ένα είδος παρότρυνσης στους υπόλοιπους να παίξουν στην επίθεση λίγο παραπάνω όλοι τους. Αυτό πρέπει να είναι ο στόχος. Γιατί θα δημιουργήσει βελτίωση. Που παρά την σημαντικότατη νίκη που επέτρεψε στην ομάδα να μπει με το δεξί είναι αναγκαία.
