Τα τρία τελευταία εισιτήρια για τους 16 του Τσάμπιονς λιγκ κρίθηκαν χθες βράδυ: η Λίβερπουλ, η Τότεναμ και η Παρί τα εξασφάλισαν με διαφορετικό τρόπο. Οι Γάλλοι εύκολα, όπως όλοι περίμεναν: δυο γρήγορα γκολ στο Μαρακανά του Βελιγραδίου αναγκάσαν τον Αστέρα να ανοιχτεί. Οι Σέρβοι μείωσαν και θέλησαν να ζεστάνουν το κοινό τους με ένα θετικό αποτέλεσμα, αλλά οι παίκτες της Παρί έκαναν πάρτι στις αντεπιθέσεις: το τελικό 1-4 είναι ενδεικτικό της διαφοράς των δυο ομάδων. Η Τότεναμ χρωστά στην πρόκριση στην Μπαρτσελόνα και στην PSV. Οι Καταλανοί αγωνίστηκαν με κάμποσους αναπληρωματικούς και μολονότι προηγήθηκαν με 1-0 με τον Ντεμπελέ νωρίς νωρίς δεν έμοιαζαν να θέλουν να κάνουν κακό στην Τότεναμ. Οι Λονδρέζοι ισοφάρισαν στο 83΄με τον Λούκας. Η Ιντερ που είχε κι αυτή ισοφαρίσει την PSV με τον Ικάρντι ξύπνησε αργά: πιθανότατα οι Ιταλοί πίστευαν ότι η Μπάρτσα θα τους χαρίσει την πρόκριση. Στο τέλος προσπάθησαν, αλλά οι πρωταθλητές Ολλανδίας δεν παράτησαν ποτέ το ματς, παρότι αδιάφοροι, και μπράβο τους.
Η Λίβερπουλ ήταν στην πιο δύσκολη θέση αφού είχε απέναντί της μια καλή ομάδα όπως η Νάπολι που ήθελε κι αυτή να πάρει την πρόκριση κάνοντας αποτέλεσμα. Το ματς έμοιαζε με αγώνα ρεβάνς κάποιας επόμενης φάσης κι όχι με ματς ομίλων. Η Λίβερπουλ προκρίθηκε πολεμώντας. Μπήκε πολύ δυνατά στο ματς, έπιασε τη Νάπολι από το λαιμό κάνοντας όσα κάνουν οι γηπεδούχοι σε αυτές τις περιπτώσεις: ο Φαν Ντάικ μάλιστα για να δείξει στους Ναπολιτάνους ότι το βράδυ θα ναι σκληρό για δαύτους μόλις στο 13΄πήρε κίτρινη κάρτα για φάουλ στον Μέρτενς που στη συνέχεια δεν ακούμπησε τη μπάλα. Η Λίβερπουλ έχασε τρεις μεγάλες ευκαιρίες μέχρι ο Σαλάχ ν ανοίξει το σκορ στο 31΄, αλλά στο δεύτερο ημίχρονο τα χρειάστηκε. Η αδυναμία του Μανέ να κάνει το 2-0 σε δυο τουλάχιστον περιπτώσεις, η καλή άμυνα της Νάπολι πάνω στο Σαλάχ, και το σπουδαίο κοουτσάρισμα του Αντσελότι άλλαξαν στο δεύτερο ημίχρονο την εικόνα του ματς. Ο Ιταλός έπαιξε με δυο φουνταριστούς (τον Ζιελίνσκι και τον Μίλικ), δυο επικίνδυνους ακραίους (τον Ινσίνιε και τον Καγεχόν), και τον Χάμτσικ «δεκάρι» και η Λίβερπουλ πιέστηκε. Η αστοχία του Καγεχόν και μια καταπληκτική επέμβαση του Αλισον σε σουτ του Ινσίνιε στις καθυστερήσεις έδωσαν στην περσινή φίναλιστ του τελικού μια δύσκολη όσο και δίκαιη πρόκριση. Κι έκλεισαν τα στόματα όσων πρόβλεπαν ότι την Λίβερπουλ ενδιαφέρει μόνο το πρωτάθλημα και τίποτα άλλο.
Όλα στα μέτρα μας
Στην Ελλάδα έχουμε μια καταπληκτική ικανότητα να φέρνουμε όσα συμβαίνουν στον υπόλοιπο κόσμο στα μέτρα μας: το κάνουμε και στην πολιτική και παντού, αλλά ειδικά στο ποδόσφαιρο το παρακάνουμε. Εχουμε το χάρισμα να βλέπουμε σε κάθε πρωτάθλημα ομάδες που μοιάζουν με τις δικές μας – κι ας μην υπάρχει η παραμικρή ομοιότητα. Αλλοι βλέπουν την Μπαρτσελόνα σαν τον Ολυμπιακό και την Ρεάλ σαν τον Παναθηναϊκό – ένας Θεός ξέρει γιατί. Άλλοι πιστεύουν ότι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ή η Λίβερπουλ (ανάλογα στον τρελό που θα πέσεις…) είναι ο Ολυμπιακός της Αγγλίας, άλλοι ότι η Λίβερπουλ είναι κάτι σαν την ΑΕΚ γιατί έχει χρόνια να πάρει πρωτάθλημα, άλλοι ότι η ΑΕΚ είναι η Αρσεναλ. Κάποιος στη Νέα Σμύρνη μου χει πει ότι η Σαμπντόρια είναι ο Πανιώνιος της Ιταλίας κι ένας γνωστός μου πίστευε για χρόνια ότι ο ΠΑΟΚ και η Ατλέτικ Μπιλμπάο είναι το ίδιο πράγμα – τον έχω χάσει, κάπνιζε και πολύ. Όλα αυτά τα έβρισκα πάντα αστεία – οι συγκρίσεις των δικών μας ομάδων με τις ισπανικές ή τις αγγλικές δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα πρώτα πρώτα γιατί η αντίληψη των ξένων για το ποδόσφαιρο είναι ολότελα διαφορετική. Αλλά αυτό που είναι πραγματικά εκτός λογικής είναι η προσπάθεια που κάνουμε να προσεγγίσουμε τη γενικότερη συμπεριφορά ομάδων που καλά καλά δεν γνωρίζουμε με κριτήρια εντελώς δικά μας. Κάπως έτσι φτάσανε χθες διάφοροι να πιστεύουν πως η Λίβερπουλ θα αφήσει το Τσάμπιονς λιγκ γιατί πέρασε πρώτη στο αγγλικό πρωτάθλημα.
Τι είναι το Τσάμπιονς λιγκ
Οποιος κάτι τέτοια λέει δεν ξέρει τη Λίβερπουλ και φυσικά δεν έχει καταλάβει τι είναι και τι σημαίνει για μια ομάδα σαν την Λίβερπουλ το Τσάμπιονς λιγκ. Στην Ευρώπη έχουμε δει ομάδες να σώζουν την χρονιά τους ρίχνοντας στο Τσάμπιονς λιγκ την προσοχή τους: το χει κάνει η ίδια η Λίβερπουλ, αλλά και η Μίλαν και φυσικά η Ρεαλ. Ομάδα να έχει οικειοθελώς αφήσει στην άκρη το Τσάμπιονς λιγκ δεν ξέρω καμία: θυμάμαι πέρυσι, όταν η Μπάρτσα κέρδισε το πρωτάθλημα Ισπανίας, παίκτες και παράγοντες να λένε ότι ο αποκλεισμός στο Τσάμπιονς λιγκ δεν ξεπεράστηκε. Ομάδα να λέει «δεν πειράζει που στην Ευρώπη δεν πάμε καλά γιατί θέλουμε το πρωτάθλημα» μπορεί να βρεις στην Ελλάδα: στην Ευρώπη αποκλείεται.
Οι σοβαρές ευρωπαϊκές ομάδες, όταν νοιώθουν έτοιμες για διακρίσεις και τίτλους τα θέλουν όλα. Δεν τα θέλουν όλα κάθε χρόνο, γιατί γνωρίζουν πως υπάρχουν χρονιές που πρέπει να χτίσουν, αλλά όταν είναι έτοιμες δεν διαλέγουν. Δεν έχουν αυτό το δικαίωμα πρώτα από όλα από τους ίδιους τους οπαδούς τους, που ξέρουν πως όποιος διαλέγει την διάκριση σε μια εγχώρια διοργάνωση αντί μιας ευρωπαϊκής αυτομάτως μικραίνει.
Τι περίμεναν ότι θα κάνει;
Ακουγα ότι η Λίβερπουλ «θα ρίξει την προσοχή της στο πρωτάθλημα και θα αφήσει το Τσάμπιονς λιγκ» κι αναρωτιόμουν αυτοί που αυτά τα έλεγαν τι περίμεναν ότι θα κάνει. Ότι θα βάλει με τη Νάπολι τα δεύτερα; Ότι θα πει στους οπαδούς της «μην έρχεστε στο γήπεδο γιατί έχω σκοπό να αποκλειστώ»; Ότι ο Κλοπ θα έκανε θεωρία στον πίνακα δείχνοντας στους παίκτες του πώς να χάσουν όσα γκολ μπορούν για να μην προκριθεί η ομάδα; Ότι οι διοικούντες θα έπιαναν τον Σαλάχ και θα του λέγανε «μην σκοράρεις γιατί έχουμε ψύχωση με το πρωτάθλημα;». Πως διάβολο θα γινότανε όλα αυτά; Και πότε άραγε έχουν ξαναγίνει ώστε να γίνουν και φέτος; Κι από ποια σοβαρή ομάδα;
Ούτε στους Ελληνες παίκτες
Οι παίκτες που αγωνίζονται στις μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες ξέρουν ότι η διάκριση στην Ευρώπη (και ειδικά στο Τσάμπιονς λιγκ) είναι υποχρέωση. Λίγοι τα καταφέρνουν – όλοι για αυτή προσπαθούν κάθε χρόνο. Βεβαίως πολλές ομάδες όταν προκριθούν βάζουν αναπληρωματικούς, ξεκουράζουν παίκτες, δεν «σκοτώνονται» - αλλά μόνο όταν δεν έχουν κάτι σοβαρό να χάσουν. Οι ελληνικές αντιλήψεις ανήκουν στους Έλληνες παράγοντες, στους Έλληνες οπαδούς, στους Έλληνες δημοσιογράφους. Ούτε καν στους Έλληνες παίκτες…
