Δεν πρέπει να υπάρχει στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου εκτός έδρας ισοπαλία που να έχει προκαλέσει την γκρίνια, που προκάλεσε η χθεσινή ισοπαλία του Ολυμπιακού με την Μακάμπι στη Χάιφα. Αυτό οφείλεται σε δυο λόγους. Ο πρώτος γιατί δεν υπάρχει πια ο κανονισμός που έλεγε ότι στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις το εκτός έδρας γκολ μετρά λίγο παραπάνω – έτσι το χθεσινό 1-1 γίνεται αυτομάτως ένα αποτέλεσμα που δεν δίνει ενόψει της ρεβάνς κανένα αβαντάζ κι ως εκ τούτου δεν κρίνεται ως επιτυχημένο. Ο δεύτερος είναι γιατί η εμφάνιση του Ολυμπιακού βοηθά ώστε να συνεχιστούν οι συζητήσεις που φούντωσαν πέρυσι στο τέλος της σεζόν: ο Ολυμπιακός, στα μάτια των περισσότερων, φάνηκε μια από τα ίδια. Οπότε αντιμετωπίζεται όπως και πέρυσι: το μια από τα ίδια ισχύει για όλους.
Δεν θα μπω στον πειρασμό να κάνω την τρέλα που κάνουν πολλοί, δηλαδή να αρχίσω τους απολογισμούς (!) για τα προβλήματα του Ολυμπιακού ενώ δεν έχει αρχίσει η σεζόν του, ούτε φυσικά θα αρχίσω να ουρλιάζω για τον Πέδρο Μαρτίνς. Θα περιοριστώ να γράψω δυο λόγια για το ματς και τα συνακόλουθά του.
Αντικειμενικές δυσκολίες
Χθες έγραφα ότι το κρυφτούλι τελείωσε εννοώντας φυσικά ότι σε ένα κανονικό και δύσκολο ματς θα δούμε ποιες είναι οι προθέσεις του προπονητή του Ολυμπιακού, αν όχι και οι δυνατότητες της ομάδας: για μια τέτοια συζήτηση είναι πολύ νωρίς – ούτε και την επιτρέπουν οι συνθήκες του αγώνα. Μετά από μια σειρά από φιλικά τα οποία ήταν πιο πολύ δοκιμές παικτών κι όχι δοκιμές ενδεκάδας ο Μαρτίνς έκανε στη σύσταση της ενδεκάδας κάποιες εκπλήξεις, που έχουν να κάνουν και με τη φόρμα των παικτών του και με την στρατηγική και φυσικά με τον αντίπαλο. Αυτές οι επιλογές, όπως και οι αλλαγές του προπονητή στο δεύτερο ημίχρονο καθόρισαν εν πολλοίς την εικόνα του Ολυμπιακού – σε συνδυασμό με τις συνθήκες που ήταν αντικειμενικά δύσκολες διότι η ζέστη και η υγρασία ήταν μεγάλη.
Τικίνιο, Μανωλάς, Κανέ
Ας δούμε τις επιλογές αυτές. Ο Μαρτίνς έχοντας δει την Μακάμπι θέλησε αρχικά το Μανωλά στην άμυνα – το «Σισέ – Μανωλάς» δεν είναι από τα πιο συνηθισμένα δίδυμα και η επιλογή του Μανωλά έγινε για δυο λόγους: πρώτον για να υπάρχει ένας πιο γρήγορος στόπερ και η άμυνα να «βγαίνει» πιο γρήγορα ώστε να μην έχει τη δυνατότητα μια γρήγορη ομάδα όπως η Μακάμπι να παίξει με κάθετες και κοντινές πάσες και δεύτερον για να υπάρχει μια καλύτερη κάλυψη από τον δεξιοπόδαρο στόπερ στον πρωτάρη Βρσάλικο που έπαιξε ουσιαστικά για πρώτη φορά. Και τα δύο έγιναν: ο Ολυμπιακός γλύτωσε δυο γκολ στο πρώτο ημίχρονο γιατί οι σκόρερ της Μακάμπι ήταν σε θέση οφσάιντ χάρη στο γεγονός ότι η άμυνα ήταν στο σωστό ύψος (στην πρώτη φάση) και «τραβήχτηκε» γρήγορα στη δεύτερη. Ο δε Βρσάλικο, μολονότι οι γηπεδούχοι αγωνίστηκαν πολύ από την πλευρά του, μέχρι να κουραστεί (δηλαδή στην πρώτη ώρα του ματς) αμυντικά δεν είχε προβλήματα.
Η δεύτερη έκπληξη ήταν ο Τικίνιο. Και σε αυτή την επιλογή ο προπονητής δικαιώθηκε. Ο Βραζιλιάνος δημιουργεί το γκολ που πετυχαίνει ο Ζινκερνάγκελ στο 7΄παίρνοντας το ριμπάουντ: αν θυμάμαι καλά η προσπάθεια του Τικίνιο μοιάζει με αντίστοιχες στα περσινά εκτός έδρας ματς με την Φενέρ και την Αταλάντα. Δεν είναι όμως μόνο το γκολ η προσφορά του: ο Τικίνιο είναι κινητικός, πεισματάρης, σκληρός σε όλο το ματς – αγωνίζεται και για να πείσει ότι πρέπει να μείνει. Η τρίτη επιλογή του Μαρτίνς είναι η σύσταση της μεσαίας γραμμής. Ο κόουτς διαλέγει μια τριάδα από παίκτες που δεν έχουν αγωνιστεί μαζί (Κανέ – Εμβιλά – Αγκιμπού Καμαρά) για ένα απλό λόγο: γιατί θέλει την τακτική σοφία και τις βαθιές μπαλιές του Εμβιλά και τα τρεξίματα των άλλων δυο. Αλλά και γιατί ανησυχεί για την κάλυψη της άμυνας – κι αυτό, όπως πιστεύω εγκαίρως έχω επισημάνει, είναι το μεγάλο του πρόβλημα. Η τριάδα αυτή δεν βοηθά δημιουργικά κυρίως γιατί ο στόχος της είναι η κάλυψη των αμυντικών: για να το πω απλά μετά το 25΄και οι τρεις μένουν πολύ πίσω. Ο Μαρτίνς το βλέπει, βλέπει πόσο υποφέρει ο Ολυμπιακός στο τελευταίο εικοσάλεπτο του πρώτου ημιχρόνου και στο ημίχρονο παρεμβαίνει. Περνά στο ματς τον Μαντί, αντί του Αγκιμπού και τον νεοφερμένο Αμπουμπακάρ Καμαρά αντί του Ζινκερνάγκελ που δεν είναι κακός, αλλά θυσιάζεται για να βρεθεί ένα στήριγμα στον Τικίνιο. Η διαφορά του Ολυμπιακού στο δεύτερο από το πρώτο ημίχρονο είναι η διαφορά του Μαντί και του Αγκιμπού Καμαρά. Ο Μαντί κερδίζει μέτρα, κάνει και παίρνει φάουλ, «κιτρινίζεται», αγωνίζεται – ο μικρός είναι δυστυχώς άφαντος. Αλλά ο Μαντί όσο καλός κι αν είναι δεν μπορεί να ανεβάσει την ποιότητα της μεσαίας γραμμής στα ύψη και όταν πάλι η κόπωση εμφανίζεται ο Ολυμπιακός, όπως στο πρώτο ημίχρονο σβήνει. Επειδή παίζει κι ο αντίπαλος, ο κόουτς της Μακάμπι με το εξωτικό όνομα Μπάρακ Μπακχάρ έχει ποντάρει στο γεγονός ότι η ομάδα του γνωρίζει τις συνθήκες: ρίχνει στο γήπεδο δυο σέντερ φορ (τον Ρουκαβλίτσια και τον βαρύ Πιέρο) κι αυτοί με τον Τσέρι, που είναι κακός μπελάς από την αρχή, δημιουργούν κινδύνους και γιατί η παρουσία του Αμπουμπακάρ στο γήπεδο αδυνατίζει την μια από τις δυο πλευρές. Ο Μαρτίνς βλέποντας την πίεση των γηπεδούχων, που έχουν ένα δοκάρι με τον Πιέρο και τρεις ευκαιρίες σημαντικές, προσπαθεί να βοηθήσει την ομάδα του να κρατήσει το μηδέν με δυο αμυντικούς που έρχονται από τον πάγκο (τον Αβιλα και τον Παπασταθόπουλο) κι αλλάζει και την διάταξη για να παίξει 5-3-2. Για μένα στο τέλος χρειαζόταν και τον Βαλμπουενά, αλλά ο Μάρτινς δεν έχει άλλες αλλαγές. Το παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι ο Ολυμπιακός δέχεται την ισοφάριση στο 92΄από ένα κατά λάθος γκολ του Χαζίζα, ενώ έχει σταματήσει την Μακάμπι που απλά γεμίζει. Αλλά το 1-1, όσο κι αν είναι πικρό δεν είναι άδικο: οι γηπεδούχοι έπαιξαν με περισσότερο ρίσκο, έψαξαν το γκολ, έκαναν πολλά παραπάνω. Είναι ομάδα που όταν έχει τη μπάλα στα πόδια της ξέρει τι να την κάνει. Και οι παίκτες της συνδυάζονται – δεν είναι ατομιστές.
Ελάχιστοι οι διακριθέντες
Οι παρεμβάσεις ενός προπονητή και το όποιο σχέδιο δεν μπορεί να καθορίσουν ένα παιγνίδι όταν η απόδοση των παικτών δεν είναι η πρέπουσα: ο Ολυμπιακός έχει ελάχιστους διακριθέντες και για αυτό και υποφέρει. Ο Τικίνιο δίνει ό,τι έχει, οι αμυντικοί κι ο Βατσλίκ είναι σοβαροί αν όχι και σίγουροι, ο Κανέ τρέχει, ο Μαντί βοήθησε - αλλά αυτά δεν αρκούν. Θα δούμε προσεχώς αν αυτό οφείλεται κυρίως στις συνθήκες, δηλαδή στην ζέστη και στην υγρασία (όπως εγώ πιστεύω) ή υπάρχει ένα γενικό πρόβλημα φόρμας, προσωπικότητας, ικανοτήτων, ιδεών του προπονητή κτλ.
Φυσικά κατανοώ τον αντίλογο: η εικόνα του Ολυμπιακού δεν ήταν διαφορετική από την περσινή του εικόνα σε πολλά εκτός έδρας ματς, όχι μόνο τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, αλλά και στα play off του πρωταθλήματος. Πάλι πχ η παραγωγή φάσεων ήταν μικρή – κι αυτό ενόψει της ρεβάνς δεν είναι καλό σημάδι γιατί για να κερδίσει ο Ολυμπιακός την Μακάμπι ακόμα και στο Καραϊσκάκη πρέπει να δημιουργήσει φάσεις, να τρέξει και να πιέσει πολύ. Ωστόσο ήταν δεδομένο ότι ο Ολυμπιακός θα αντιμετώπιζε τα προκριματικά του Τσάμπιονς λιγκ με την περσινή του ομάδα: δεν υπάρχει καμία ομάδα που να παίζει σε αυτά με εννιά καινούργιους παίκτες πχ. Όταν οι νεοφερμένοι σε μια ομάδα είναι προσθήκες κι όχι πρωταγωνιστές η εικόνα της δεν μπορεί να είναι τρομερά διαφορετική.
Ο Ολυμπιακός στη ρεβάνς θα χρειαστεί υποστήριξη από τον κόσμο του – η γκρίνια τη δεδομένη στιγμή είναι αυτοκαταστροφική. Διότι όλοι αυτοί που περιμένουν μεταγραφές ονομάτων κτλ θα πρέπει να ξέρουν ότι αυτές μπορεί να γίνουν αν ο Ολυμπιακός βρεθεί σε ομίλους. Αν δεν βρεθεί, δεν προβλέπονται πολυτέλειες. Και η αλλαγή του προπονητή του πχ που πολλοί θεωρούν λύση σε όλα τα προβλήματα θα είναι απλά μια εκτονωτική διαδικασία. Στη λαϊκή δημοκρατία που είναι ο Ολυμπιακός θα επιβληθεί η θέληση των πολλών, αλλά αυτό αμφιβάλω αν θα έχει ως αποτέλεσμα κάτι πιο πολύ από μια καλοκαιρινή εκτόνωση….
