Χρόνια τώρα λέω ότι οι ελληνικές ομάδες κινδυνεύουν πιο πολύ από τις συζητήσεις, παρά από τις αγωνιστικές αδυναμίες τους. Αδυναμίες έχουν όλες οι ομάδες του κόσμου: οι αρθρογράφοι πρέπει να τις εντοπίζουν, οι οπαδοί να ζητάνε από τις διοικήσεις να ασχοληθούν με αυτές και οι προπονητές να σπάνε το κεφάλι τους, για να βρίσκουν τον τρόπο οι ομάδες τους να κερδίζουν μολονότι έχουν τέτοιες. Οι συζητήσεις όμως είναι χειρότερες από τις αδυναμίες. Γιατί όταν αρχίζουν δεν τελειώνουν και γιατί όταν προκύπτουν δημιουργούν είτε ανόητους εφησυχασμούς, είτε χαλαρότητα, είτε εκνευρισμούς.
Όλα γίνονται ακόμα χειρότερα, όταν οι ομάδες προσπαθούν να αποδείξουν ότι οι συζητήσεις αυτές είναι άκυρες γιατί υπάρχει κάποιου τύπου μαγικός τρόπος αντιμετώπισης των προβλημάτων, που γνωρίζουν μόνο οι άνθρωποι που έχουν τις τύχες τους– συνήθως οι πρόεδροι.
Οι προσαρμογές και οι λύσεις
Η εφετινή ΑΕΚ είναι ένα ωραίο παράδειγμα καταστροφής από μια τέτοια συζήτηση. Οταν έγινε νωρίς η επισήμανση ότι η άμυνα της είναι κακοφτιαγμένη, η απάντηση ήταν ότι πρέπει να περιμένουμε να προσαρμοστεί ο Νεντελτσιάρου και ο Χνιντ και να μην βιαζόμαστε για συμπεράσματα. Όταν άρχισε να βρέχει γκολ, η μαγική λύση (ως απάντηση στη συζήτηση) ήταν η επιστροφή του Μανόλο Χιμένεθ «που ξέρει την Τέχνη του κερδίζω 1-0». Όταν κι αυτή η μαγική συνταγή δεν απέδωσε άρχισαν να συζητάνε για το πρόβλημα της άμυνας αυτοί ακριβώς που έλεγαν το φθινόπωρο ότι πρόβλημα δεν υπήρχε και ότι ήταν όλα αρχικά υπόθεση χρόνου προσαρμογής των νέων παικτών και στη συνέχεια ευθύνη του Καρέρα, που κάτι έκανε λάθος – δεν μάθαμε ποτέ ποιο.
Σήμερα η ΑΕΚ με τον Χιμένεθ έχει κάνει λιγότερους βαθμούς από όσους έκανε με τον Καρέρα και η άμυνα της (που ο Χιμένεθ θα έβρισκε τον μαγικό τρόπο να βελτιώσει…) εξακολουθεί να δέχεται γκολ αστεία. Και όλοι πλέον συζητάνε τι φταίει, φωνάζουν πως «έτσι δεν γίνεται», αναρωτιούνται τι δουλειά έχει ο Σβάρνας ως δεξί μπακ και απορούν που θα πάει αυτή η κατάσταση. Η απάντηση σε όλες αυτές τις απορίες είναι μόνο μια: η ΑΕΚ έπρεπε από την αρχή να αποδεχτεί το πρόβλημα, να αφήσει όσους κάνουν επισημάνσεις για την άμυνα της να συνεχίσουν να τις κάνουν και να προσπαθήσει να ζήσει με τις αδυναμίες της εξηγώντας στον κόσμο της ότι ο σκοπός της είναι να κερδίζει βάζοντας ένα γκολ παραπάνω γιατί τέτοια είναι φέτος η ομάδα της. Κάποιοι θα έλεγαν ότι με αυτή τη νοοτροπία δεν πάει πουθενά: πάντα υπάρχουν και τέτοιοι. Αλλά οι πιο πολλοί θα παρακολουθούσαν τα παιγνίδια της για να δουν πως θα κερδίσει έχοντας αυτή τη δυσκολία στα μετόπισθεν και όχι για να δουν αν θα κρατήσει το μηδέν. Εν ολίγοις η ΑΕΚ χρειαζόταν φέτος κάποιον να πει ότι προτιμά να κερδίζει 5-4 κι όχι 1-0. Αλλά έφερε πίσω τον Χιμένεθ για να πει το αντίθετο, ώστε να συνεχίζεται η συζήτηση ασταμάτητα.
Το πολύ μπλα μπλα
Δεν είναι μόνο η ΑΕΚ φυσικά που τραβάει τις συζητήσεις σαν μαγνήτης. Στον ΠΑΟ συζητούσαν τόσο πολύ τον Ρόκα και τον Πογιάτος, που διαλύθηκε η ομάδα από το μπλα μπλα. Ηρθε ο Μπόλονι, τον αφήσαν ήσυχο γιατί δεν πίστευαν πως κάτι μπορεί να βελτιώσει και με την ηρεμία που βρήκε ο ΠΑΟ τα αποτελέσματα φάνηκαν.
Κι ο ΠΑΟΚ μόλις έμεινε πίσω και ηρέμισε μοιάζει να βρήκε μια σειρά. Αλλά και στον ΠΑΟΚ κάτι μου λέει πως είναι δύσκολο να κάτσουν ήσυχα: τώρα, ξαφνικά, κι ενώ η ομάδα έχει ένα σωρό πράγματα μπροστά της να διεκδικήσει, ξεκίνησαν να συζητούν για το πόσα λεφτά θα πάρουν από τον Τζόλη, αν θα τον πάρει η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ή η Ντόρτμουντ, αν είναι καλά τα είκοσι εκατομμύρια ή αν πρέπει κάποιος να δώσει τριάντα. Θα τον τρελάνουν το μικρό και μετά θα φταίνε οι αντζέντηδες που του πήραν τα μυαλά.
Το λες και καλό αποτέλεσμα
Οι συζητήσεις μπλέκουν πάντα και τον Ολυμπιακό. Φέτος έχει παίξει τρία ματς με τον Αρη κι ο Αρης επειδή είναι εξαιρετική ομάδα του έχει βγάλει την ψυχή και στα τρία. Στο Βικελίδης ο Ολυμπιακός τελειώνει το ματς παίζοντας όλος στην άμυνα για να κρατήσει το 1-2, στο κύπελλο δεν μπορεί να βρει ένα γκολ για να κάνει το 3-1 και να πάει στο Βικελίδης πιο ήσυχος και χθες το 1-1, με βάση την εικόνα του, το λες και καλό αποτέλεσμα. «Στραβοπάτησε» λενε. Συγνώμη αλλά τι να έκανε; Όταν ακούει όλους αυτούς που λένε «ότι επειδή έχει καλές σχέσεις με τον Αρη θα κερδίσει», τι περιμένετε να γίνει; Να καταλάβουν οι παίκτες τη δυσκολία του ματς;
Τίποτα δεν κάνει πιο μεγάλη ζημιά από αυτές τις ανοησίες. Πριν τέσσερα χρόνια ο Ολυμπιακός «θα έπαιζε ένα φιλικό με τον Πανιώνιο». Έχασε και για να κερδίσει το πρωτάθλημα έφτυσε αίμα. Πέρυσι στη Νέα Σμύρνη πάλι έπρεπε να κάνει περίπατο: ισοφάρισε ο Εμμανουηλίδης και μετά κατάλαβαν όλοι ότι η παραφιλολογία τους κοίμισε. Φέτος συνέβη πάλι το ίδιο. Ο ψυχωμένος Αρης, μια ομάδα που κυνηγά τα πάντα και δεν αφήνει τίποτα, έδωσε στο ματς χαρακτήρα ντέρμπι και πήρε την ισοπαλία με το σπαθί του. Και με πέναλτι γκολ του Μήτρογλου, αυτού μωρέ που «ο Μαρινάκης πάρκαρε στον Αρη για να τον πάρει του χρόνου, μόλις βρει τα πατήματα του». Τόσο πολύ του Ολυμπιακού είναι ο Μήτρογλου, που είπε να του κόψει δυο βαθμούς για να τον δει να χαίρεται.
Αρχισαν όλοι να γκρινιάζουν
Επιπλέον ο Ολυμπιακός κινδυνεύει και από δυο ακόμα συζητήσεις. Η μια αφορά τα στόπερ. Αρχισαν όλοι να γκρινιάζουν όταν δόθηκε δανεικός ο Σισέ ότι κακώς έφυγε, ότι οι λύσεις είναι λίγες κτλ κτλ. Από τον Σεπτέμβριο μέχρι τον Ιανουάριο ο Ολυμπιακός έπαιζε Κυριακή – Τετάρτη – Κυριακή και μάλιστα ματς πολύ δύσκολά. Ο Μπα έπαθε κορωνοϊό (και το πέρασε δύσκολα) κι όμως καμία έλλειψη στα στόπερ δεν φάνηκε κι ας ήταν οι εναπομείναντες τρεις όλοι κι όλοι (Σεμέδο, Σισέ και Αβρααμ Παπαδόπουλος). Με το που άρχισε η συζήτηση, ο Αβραάμ που ένα χρόνο δεν είχε τίποτα έπαθε θλάση, ο Μπα άρχισε να παίρνει μια κίτρινη κάρτα το δεκάλεπτο, ο Σεμέδο έφτασε τις 7 και θα λείψει σε δυο ματς και χθες πήγε άθελα του να «σκοτώσει» τον Παπασταθόπουλο στη φάση που ο καλός Σωκράτης απέτρεψε το αυτογκόλ του Πορτογάλου, λίγο πριν αποχωρήσει σαν τραυματίας πολέμου. Επαιξε στόπερ ο Χολέμπας κι αν συνεχιστεί η κουβέντα για τη φυγή του Σισέ βλέπω γρήγορα σε κάποιο ματς να είναι δίδυμο με τον Μπουχαλάκη εξαιτίας έλλειψης και των τριών άλλων.
Τίποτα δεν τελείωσε
Τον Ολυμπιακό επίσης εμφανώς του κάνουν κακό και όλες αυτές οι συζητήσεις ότι το πρωτάθλημα τελείωσε κτλ κτλ. Όλα αυτά λέγονται καιρό τώρα αλλά η έντασή τους έγινε ανυπόφορη μετά τη νίκη του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟΚ στο Καραϊσκάκη. Εκτοτε ο Ολυμπιακός στο πρωτάθλημα δεν έχει παίξει κανένα ολόκληρο ματς της προκοπής. Κέρδισε χαλαρά τον Απόλλωνα, δυσκολεύτηκε απίθανα με τον ΠΑΣ, δεν μπορούσε να τελειώσει το ματς με τον Ατρόμητο πετυχαίνοντας ένα δεύτερο γκολ, έπαιξε ένα ημίχρονο της προκοπής με τον ΟΦΗ, έχασε από τον ΠΑΟ και χθες πήρε μια ισοπαλία από τον Αρη. Που το κομμάτι του το έκανε καλύτερα, ίσως γιατί αυτός δεν συζητάει, αλλά αγωνίζεται, μοχθεί, προσπαθεί.
Ο Ολυμπιακός έχει μπροστά του ένα πρόγραμμα δύσκολο που αν περάσει την PSV, (αν λέω, γιατί δεν είμαι καθόλου βέβαιος…), θα γίνει ακόμα δυσκολότερο. Έχουν προηγηθεί μήνες γεμάτοι από συνεχόμενα ματς, υπάρχουν παίκτες που έχουν τραβήξει πάρα πολύ κουπί (Καμαρά, Σεμέδο, Ελ Αραμπί, Βαλμπουενά, Εμβιλά, Σα), δεν αποκτήθηκε ένα εξτρέμ τον Ιανουάριο ενώ ήταν απαραίτητο, και η χαλαρότητα βγάζει μάτια. Και του προπονητή. Που κάνει δοκιμές λες και είμαστε στην προετοιμασία του Ιουνίου.
Δεν έχει τελειώσει απολύτως τίποτα. Αλλά κάτι μου λέει ότι ο Ολυμπιακός δεν το καταλαβαίνει. Και κάποια στιγμή μπορεί να αρχίσει να τρέχει και να μην φτάνει. Το «τρέχει» είναι φυσικά σχήμα λόγου: αν έτρεχε δεν θα τον έφτανε κανείς…
