Ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός κερδίζοντας εκτός έδρας για την Ευρωλίγκα ο πρώτος την Αρμάνι Μιλάνου κι ο δεύτερος την Βιλερμπάν τίμησαν το γιορτινό κλίμα των ημερών. Πέρα από τις νίκες κέρδισαν και κάποια άλλα σημαντικότερα πράγματα. Ο ΠΑΟ βλέπει ανοιχτό τον δρόμο του προς την πρώτη τετράδα: είχα προβλέψει πως πρωτοχρονιάτικα θα είναι σε αυτή πριν από εννιά αγωνιστικές όταν το πράγμα δεν ήταν τόσο ευδιάκριτο – τα γραπτά μένουν. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας γύρισε από το ματς με την Βιλερμπάν απολύτως ευχαριστημένος γιατί είδε την ομάδα του πλήρης: όπως είπε «απομένει να βρει τη φόρμα της». Η νίκη του ΠΑΟ είναι σημαντικότερη, διότι η Αρμάνι παρά τις απουσίες του Μίροτιτς και του Λο είναι φορμαρισμένη και γιατί από το Μιλάνο δεν θα περάσουν όλοι. Αλλά και η νίκη του Ολυμπιακού, παρόλο που ήταν απολύτως προβλεπόμενη είναι χρήσιμη γιατί ήταν υποχρεωτική. Αν δεν ερχόταν θα δημιουργούσε χριστουγεννιάτικα κατάθλιψη. Κι ας μην ξεχνάμε πως από τους Γάλλους πέρυσι έχασε.
Οποιος πρόλαβε, πρόλαβε
Στο Μιλάνο ξαναείδαμε τις δυο πολύ ευδιάκριτες αρετές του εφετινού ΠΑΟ. Η πρώτη είναι ότι χάρη στον προπονητή του η ομάδα του μπορεί να υποστηρίξει οποιοδήποτε παιγνίδι. Η δεύτερη είναι τα σπουδαία γκαρντ του: η τετράδα Ναν, Σλούκας, Γκραντ, Βιλντόζα δεν ξέρω αν υπάρχει σε άλλη ομάδα στην Ευρωλίγκα συμπεριλαμβανομένης και της Ρεάλ Μαδρίτης που κάνει για την ώρα περίπατο.
Το ό,τι ο Αταμάν δεν έχει κανένα πρόβλημα να βάλει τον ΠΑΟ να ακολουθήσει όποιο ρυθμό ο αντίπαλος του προτιμάει, όποιοι παρακολουθούσαμε χρόνια τώρα την Εφές το ξέραμε πολύ καλά. Η διαφορά είναι ότι αυτό το σύστημα αντιμετώπισης του αντιπάλου στον ΠΑΟ έγινε κανόνας, διότι ο Παναθηναϊκός, έτσι όπως είναι κατασκευασμένος, μπορεί να υποστηρίξει ευκολότερα οποιοδήποτε παιγνίδι. Η Εφές είχε πολλούς σολίστες και σαφώς λιγότερους παίκτες αποστολών, από αυτούς που μάθαμε να λέμε ρολίστες. Ο ΠΑΟ έχει σολίστες που μπορούν κατά περίσταση να γίνουν και ρολίστες. Ο ακριβοπληρωμένος Χουάντσο πχ μπορεί να γίνει νεροκουβαλητής που δεν παίρνει τελικές προσπάθειες όταν η περίσταση το απαιτεί. Ο Γκριγκόνις μπορεί να μην πάρει σχεδόν κανένα σουτ κι ας έχει βάλει στο προηγούμενο ματς το σουτ της χρονιάς. Όσο οι μήνες περνούν γίνεται κατανοητό ότι η εύκολη προσαρμογή του ΠΑΟ στις διαφορετικές δυσκολίες των παιγνιδιών είναι η πιο μεγάλη αρετή του. Μπορεί να κερδίσει και με 91 πόντους, αλλά και με 76 όπως χθες. Θα λεγα μάλιστα ότι όποιος όπως ο Ετορε Μεσίνα έχει την ιδέα να πάει απέναντι στον ΠΑΟ βασιζόμενος σχεδόν αποκλειστικά στην άμυνα δεν έχει πλέον τύχη. Οποιος πρόλαβε, πρόλαβε.
Η τριάδα που κάνει τη διαφορά
Θυμόσαστε τις αναλύσεις των ειδικών καλοκαιριάτικα ότι ο ΠΑΟ δεν μπορεί να παίξει άμυνα με τα γκαρντ που έχει κτλ κτλ; Ηταν μάλλον επιθυμίες τους. Κάθε ομάδα μπορεί να παίξει άμυνα – σιγά την επιστήμη! Αμυνα έπαιξε και η Αρμάνι: υποδειγματικά αυτοκαταστροφική για αυτό κι έχασε ενώ δέχτηκε μόνο 76 πόντους. Όταν για να παίζεις άμυνα ξεκινάς από την επίθεσή σου (παίζεις δηλαδή αργά και προβλέψιμα για να μην ανοίξει ο ρυθμός του παιγνιδιού) από τον ΠΑΟ του Αταμάν θα χάνεις και μάλλον χωρίς να καταλάβεις και το πώς. Ο βασικός λόγος είναι ότι ο ΠΑΟ έχει κορμιά για ριμπάουντ, δεν θα αφήσει ελεύθερα σουτ κι ας μην πηδάνε με σούστες στα ουράνια οι περιφερειακοί του, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι θα διαχειριστεί καλύτερα από σένα την μπάλα στα φινάλε των ματς, γιατί έχει γκαρντ με ταλέντο που θα τιμωρήσουν κάθε λάθος σου. Στο Μόντε Κάρλο ο ΠΑΟ κέρδισε την Μονακό με την ισοπεδωτική δύναμη της φούριας του στο τελευταίο δεκάλεπτο, όταν κι έβαλε 35 πόντους: φυσικά κι ο αντίπαλος του έκανε λάθη, αλλά με τέτοια πίεση πώς να μην κάνει; Στο Μιλάνο χρειάστηκε στο τέλος η κλάση του Ναν –για αυτό υπάρχει στην ομάδα. Προηγουμένως είχαν χρειαστεί το πλήρες παιγνίδι του Γκραντ και φυσικά η καθοδήγηση του Σλούκα που τρέλανε την κλειστή άμυνα της Αρμάνι στα πικ εντ ρόλ με τον ΛεΣορ κι όχι μόνο. Η τριάδα αυτή, ικανή για 36 πόντους και 13 ασίστ, σε ένα κλειστό ματς ήταν δεδομένο πως θα κάνει την διαφορά. Ο Αταμάν περιμένει τον Βιλντόζα για να συμπληρωθεί το κουαρτέτο, ενώ ο κόσμος του ΠΑΟ παραληρεί με τον Ναν και με το δίκιο του: ο τύπος είναι σολίστας από αυτούς που υπογράφουν νίκες και στην Ευρώπη σηκώνουν κούπες. Αλλά αν δεν είχε προπονητή τον Τούρκο που προσκυνάει το ταλέντο του πιθανότατα θα υποχρεωνόταν να μοιράζει τη μπάλα και να κυνηγάει διάφορους κάνοντας βουτιές στο παρκέ για λίγα λεπτά συμμετοχής. Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση για τον εφετινό ΠΑΟ είναι ο προπονητής του.
Νευρικός, αλλά με αυτοκριτική
Ο εφετινός Ολυμπιακός είναι ο Γιώργος Μπαρτζώκας περισσότερο από ποτέ και η εικόνα του προπονητή στο τέλος του ματς στην Μπολόνια ήταν η εικόνα του Ολυμπιακού. Ο Ολυμπιακός πήγε στη Γαλλία νευριασμένος και νευρικός από το ματς με την Βίρτους. Ο Μπαρτζώκας, όταν θυμώνει, θυμώνει. Εχει όμως το καλό μόλις ηρεμήσει να κάνει κι αυτοκριτική και η αυτοκριτική του φάνηκε. Ο Ολυμπιακός αυτή τη φορά δεν σκεφτόταν μανιωδώς την άμυνα αλλά και πως θα σκοράρει: το μαρτυρούν οι 85 πόντοι που πέτυχε.
Στο δεύτερο δεκάλεπτο του ματς με την Βιλερμπάν είδαμε τον Μπαρτζώκα να κάνει κάτι που φέτος δεν είχε ξανακάνει, ίσως γιατί οι τραυματισμοί και οι ελλείψεις δεν τον άφησαν – εννοώ να κοουτσάρει πραγματικά. Το σχήμα με τους Σίκμα και Πετρούσεφ ταυτόχρονα, σε συνδυασμό με την αναμενόμενη επιστροφή του παίκτη που έλειψε πιο πολύ από όλους, δηλαδή του Σακίλ ΜακΚίσικ, μπέρδεψε τρομερά τους Γάλλους που όταν πλησίασαν στους 4 πόντους νόμιζαν ότι βρήκαν τρόπο να χτυπήσουν το ματς. Ο Ολυμπιακός πήγε στο +12 με σοβαρό επιθετικό πλουραλισμό και με πεντάδες επιτέλους κομμάτι απρόβλεπτες που δεν επέτρεπαν στον αντίπαλο να προσαρμοστεί.
Στο δεύτερο ημίχρονο έπρεπε να γίνει απλά καλή διαχείριση του αβαντάζ και να μην επαναληφθούν τα λάθη στη Μπολόνια (κι όχι μόνο). Η καλή συμπεριφορά και το αβαντάζ που η ομάδα κέρδισε στο δεύτερο δεκάλεπτο επέτρεψαν στον Μπαρτζώκα να έχει στο δεύτερο ημίχρονο παίκτες με αθλητική φρεσκάδα στο παρκέ που ολοκλήρωσαν το ματς παίζοντας με καθαρό μυαλό κι όχι ασθμαίνοντας. Το τελευταίο τρίλεπτο δεν ήταν βέβαια άψογο, αλλά είχαν προηγηθεί κάμποσα άψογα λεπτά που αυτή τη φορά αρκούσαν για τη νίκη. Ο Κάναν βρήκε τα σουτ που έψαχνε στα τρία προηγούμενα ματς, ο Φαλ σκέπασε τα καλάθια, ο Γκος έδειξε τι θα κάνει όταν ξεπεράσει οριστικά το διάστημα της απραξίας και το καθαρό μυαλό όλων βοήθησε ώστε να υπάρχει ψυχραιμία, ακόμα κι όταν η Πάντερ εφάρμοσε σε δυο περιπτώσεις σκληρά το γράμμα του κανονισμού δίνοντας δυο αντιαθλητικά φάουλ, που σε άλλες περιπτώσεις θα είχαν προκαλέσει απίστευτη νευρικότητα.
Ο Μπαρτζώκας στο δεύτερο ημίχρονο έκανε ελάχιστες αλλαγές γιατί είχε στο παρκέ παίκτες με αθλητική φρεσκάδα. Και ναι είναι αλήθεια πως απέναντί του ο Ολυμπιακός είχε μια ομάδα φτωχή σε δυνατότητες (και χωρίς τον Ντε Κολό) αλλά ο Ολυμπιακός τα ματς που έχει χάσει φέτος κατά κανόνα τα έχει χάσει μόνος του. Οπότε το ό,τι κέρδισε, χωρίς μάλιστα να παίζει μονοδιάστατα (αναζητώντας δηλαδή μανιωδώς την έξτρα πάσα και σημαδεύοντας σε κάθε επίθεση τον ψηλό του) είναι ένα καλό σημάδι. Κακό είναι πάλι η ελάχιστη προσφορά κάποιων παικτών από τους οποίους ακόμα περιμένει πολλά. Αλλά με το ρόστερ γεμάτο τουλάχιστον ο Μπαρτζώκας δεν είναι και υποχρεωμένος να τους περιμένει να ξυπνήσουν στη διάρκεια του ματς: όποιος δεν μπορεί να προσφέρει αμέσως, θα παρακολουθεί ήσυχα κι ωραία όσους μπορούν κουνώντας πετσέτες στον πάγκο.
Ανετα κάθε μέρα
Ο ΠΑΟ έχει προοπτική να ολοκληρώσει την κανονική περίοδο την πρώτη τετράδα: η καμπύλη της βελτίωσής του το μαρτυρά. Ο Ολυμπιακός έχει πολύ πιο δύσκολο δρόμο για την εξάδα που πρέπει να είναι ο αντικειμενικός στόχος του. Για την ώρα όλοι θα κάνουν καλά Χριστούγεννα. Εκτός από τον Αταμάν που τα Χριστούγεννα δεν τα γιορτάζει αλλά κάτι μου λέει πως ανήκει στην κατηγορία των τύπων που μπορούν άνετα να γιορτάζουν κάθε μέρα…
