Την Δευτέρα το απόγευμα κάθισα και είδα το Μπαρτσελόνα – Ρεάλ Μαδρίτης (3-1), τον τελικό του ισπανικού σούπερ καπ που έγινε στο Ριάντ κι ολοκληρώθηκε με ένα θρίαμβο των Καταλανών, που επέστρεψαν στις κατακτήσεις τίτλων: δεν είναι ο σημαντικότερος τίτλος που μια ομάδα κερδίζει αυτό το ισπανικό σούπερ καπ έχει όμως την σημασία του διότι στην προκειμένη περίπτωση είναι το πρώτο τρόπαιο που η Μπάρτσα κατακτά με προπονητή τον Τσάβι. Το κατέκτησε σε ένα τελικό απέναντι στη Βασίλισσα κυριαρχώντας και δείχνοντας πως στην αιώνια κούρσα των δυο στην Ισπανία είναι έτοιμη να την προσπεράσει.

Αν είδα το ματς είναι γιατί με ιντρίγκαραν οι δηλώσεις του Κάρλο Αντσελότι, που θύμωσε, γιατί όποιος μίλησε για την ήττα της ομάδας του χρησιμοποίησε χαρακτηρισμούς όπως «ταπείνωση», «διάλυση», «καταστροφή» κτλ. Για τον Ιταλό δεν υπήρξε τίποτα τέτοιο, πλην όμως δεν έχει κι απόλυτο δίκαιο. Πρώτον διότι όντως η Μπαρτσελόνα επικράτησε με ένα τρόπο εντυπωσιακό και θεαματικό. Και δεύτερον γιατί αυτή η νίκη της (ή η ήττα της Ρεάλ αν προτιμάτε) αποτελεί συνέχεια μιας άλλης περσινής της ανάλογης που η Μπαρτσελόνα πέτυχε πάλι με τον Τσάβι στον πάγκο. Θυμίζω ότι στις 20 Μαρτίου του 2022 η Μπάρτσα είχε κερδίσει τη Ρεάλ 0-4 στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου κι εκείνη η νίκη της ήταν η πρώτη σε clasico έπειτα από τρία χρόνια κι έπειτα από πέντε σερί ήττες από τη Βασίλισσα στο πρωτάθλημα. Τότε ο Αντσελότι είχε δικαιολογηθεί λέγοντας πως η ομάδα του έχει κερδίσει το πρωτάθλημα και χαλάρωσε, (όντως η διαφορά της στη βαθμολογία ήταν μεγάλη), και πως η απουσία του Μπενζεμά ήταν καθοριστική. Φέτος ο Ιταλός θύμωσε γιατί ειπώθηκε ότι η Ρεάλ του ταπεινώθηκε – το ότι θυμώνει στις ήττες είναι καλό για την ομάδα του, αλλά είναι πρόβλημα του: η ουσία είναι πως ο Τσάβι φανερά κάνει καλή δουλειά – η Μπάρτσα του δεν ήταν απλά παραγωγική και λειτουργική, αλλά ήταν και ψυχωμένη. Και με αυτοπεποίθηση μελλοντικής πρωταθλήτριας. Το τρόπαιο αυτό μαλάκωσε την πίκρα του πρώιμου αποκλεισμού από το Τσάμπιονς λιγκ. Ηταν μια πρώτη χαρά.

Δεν υπήρξε ματς

Πρέπει να πω πως επί της ουσίας δεν υπήρχε ματς. Στην πρώτη ώρα του παιγνιδιού η Μπαρτσελόνα θα μπορούσε να είναι ήδη στο 5-0 αν στο γήπεδο δεν υπήρχε ο Κουρτουά: ο τερματοφύλακας της Ρεάλ έμοιαζε να παίζει μόνος του, διορθώνοντας ένα σωρό λάθη μιας άμυνας, που από τότε που έχασε τον προστάτη της Καζεμίρο δεν μπορεί να βρει ηρεμία. Συγχρόνως η Ρεάλ έμοιαζε για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό χωρίς ηγέτη εντός του αγωνιστικού χώρου. Ο Μόντριτς, κουβαλώντας την κούραση του μουντιάλ, όχι μόνο δεν ήταν ο γνωστός, χρήσιμος εξαιρετικός οργανωτής, αλλά αντικαταστάθηκε κιόλας – ο Αντσελότι άλλαξε και τους τρεις μέσους του από τα νεύρα του. Η χρησιμοποίηση του Βαλβέρδε στην επίθεση έκανε τη μεσαία γραμμή να μοιάζει αυτή τη φορά άδεια. Κι ο Μπενζεμά μάταια περίμενε τη μπάλα: του την δώσανε, όπως πρέπει, μια φορά και σκόραρε, αλλά βρισκόμασταν στις καθυστερήσεις του ματς. Και η Μπαρτσελόνα κέρδιζε ήδη με 3-0.

Αρκούσε ο Γκάβι

Το εντυπωσιακό της ιστορίας είναι ότι η ομάδα του Τσάβι έφτασε σε αυτό το μεγάλο σκορ χωρίς να είναι καταιγιστική. Αρκούσε η εκτελεστική δεινότητα του Λεβαντόφσκι και κυρίως ένα μεγάλο ματς από τον Γκάβι που δείχνει πλέον έτοιμος να την πάρει από το χέρι. Μετά από ένα σουτ του Λέβα στο δοκάρι στο 13΄ο μικρός, που έπαιζε αριστερό εξτρέμ αλλά με μεγάλη ελευθερία κινήσεων, έπιασε δουλειά. Είχε να σκοράρει από το Φεβρουάριο του 2022, αλλά το έκανε στο κατάλληλο ματς και την κατάλληλη στιγμή, ανοίγοντας το σκορ με ένα σουτ με το αριστερό στο 33΄. Πριν να βγει το ημίχρονο μια πάσα του μισό γκολ στον Λέβα έφερε το 2-0. Στο 67΄τελείωσε κάθε πιθανή συζήτηση δίνοντας στον Διόσκουρο Πέδρι την ασίστ του 3-0 σε μια φάση που τη δημιούργησε εντελώς μόνος του κλέβοντας αρχικά μια μπάλα στη μεσαία γραμμή. «Τέτοιο σόου ποδοσφαιριστή σε τελικό ισπανικού κυπέλλου από παίκτη της Μπάρτσα είχαμε να δούμε από τα χρόνια του Λίο Μέσι» έγραψε η Μάρκα. Οι συγκρίσεις απαγορεύονται, αλλά  η εφημερίδα της Μαδρίτης έχει δίκιο.

Αν δεν κάνω λάθος αυτό το τρόπαιο είναι και το πρώτο που η Μπάρτσα κατακτά από τη στιγμή που ο Μέσι μετακόμισε στο Παρίσι. Σιγά σιγά ανατέλλει μια  νέα εποχή. Κι αν Μέσι προφανώς δεν υπάρχει, καθώς τέτοιοι παίκτες δεν μπορεί να εμφανίζονται συνεχώς ή κατά παραγγελία, το ότι υπάρχουν στην ομάδα ο Γκάβι και ο Πέδρι κάνει δικαιολογημένα πολλούς να πιστεύουν πως βρέθηκε ένα δίδυμο σαν του Τσάβι και του Ινιέστα για να αναλάβει την Μπάρτσα και να γράψει τις νέες σελίδες της ιστορίας της. Αν μια ομάδα έχει ανάγκη να την κουμαντάρουν παιδιά δικά της, είναι κυρίως αυτή.

Μεγαλώνει σωστά παιδιά

Εχει ενδιαφέρον και κάτι άλλο: ότι ο Τσάβι για την ώρα αποδεικνύεται πως είναι κάποιος που ξέρει να μεγαλώνει σωστά τα παιδιά. Όταν ο Τσάβι επέστρεψε στη Βαρκελώνη οι πιο πολλοί οπαδοί της ομάδας πίστευαν πως θα επιστρέψει μαζί του το ποδόσφαιρο του Γκουαρντιόλα, το μόνο στο οποίο οι ίδιοι πιστεύουν. Με τον Τσάβι η Μπάρτσα προσπαθεί να κάνει κατοχή μπάλας και σίγουρα να πιέσει ψηλά, αλλά δεν το κάνει πάντα και κυρίως δεν είναι αυτή η μόνη συνταγή του επιθετικού παιγνιδιού της. Στον τελικό αυτό η κατοχή μπάλας ήταν μοιρασμένη και οι πάσες σχεδόν ίδιες, αλλά η Μπάρτσα ήταν ψυχωμένη όσο ποτέ, ίσως γιατί στον πάγκο της έχει ένα προπονητή που γνωρίζει πόσο σημαντικό είναι για την ομάδα του, όχι απλά να κερδίζει τρόπαια αλλά να τα κερδίζει απέναντι στη Ρεάλ.

Ενώ ζούμε μια εποχή που οι προπονητές διευθύνουν μικρούς λόχους από συνεργάτες (και καλοί θεωρούνται όποιοι είναι καλοί διοικητές), φαίνεται πως μερικές παραδοσιακές συνταγές επιτυχίας βρίσκουν πάντα εφαρμογή: στην προκειμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με την επιτυχία ενός παίκτη που είναι παιδί της ομάδας και που για αυτό κυρίως επιλέχτηκε. Η ιστορία του Τσάβι είναι μοντέρνα και συγχρόνως παλιομοδίτικη: η Μπαρτσελόνα μοιάζει να βρήκε τον καλό αυτό εμψυχωτή που θα εξηγήσει στους μικρούς πρώτον πως απέναντι στη Ρεάλ δεν πρέπει να φοβούνται. Κι έπειτα όλα τα άλλα.

Η Μπάρτσα με τον Τσάβι έχει στα κλασικά ματς με τη Ρεάλ δυο νίκες – στο ενδιάμεσο αυτών και μια ήττα για το πρωτάθλημα. Σε όλα αυτά τα παιγνίδια έπαιξε σαν ο Τσάβι να έχει σβήσει όλα τα τελευταία άσχημα προηγούμενα – πρώτα από όλα τα πέντε ντέρμπι χωρίς νίκη σε δυο χρόνια. Ισως και όλα που η Μπαρτσελόνα έδωσε χωρίς αυτόν, χωρίς τον Ινιέστα, χωρίς τον Μέσι, χωρίς τον Βίγια, χωρίς τον Πέδρο κτλ. Για να πάρει το μονοπάτι της ιστορίας από εκεί που η δική του σταμάτησε και να το περπατήσει πια με τα παιδιά του.

Τα παιδιά για να τα μεγαλώσεις σωστά πρέπει να τους πεις τις κατάλληλες ιστορίες. Μετά θα γράψουν τις δικές τους. Ετσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα…