Διάφοροι φίλοι με έχουν ρωτήσεις μέχρι τώρα γιατί δεν έγραψα τίποτα για τη μεταγραφή του Τικίνιο, την πρώτη που έγινε φέτος το καλοκαίρι. Δεν έγραψα κάτι γιατί δεν έχω γνώμη: δεν γνωρίζω σε τι κατάσταση είναι ο παίκτης και αφού τον δω να αγωνίζεται στην Ελλάδα θα περιμένω (και αρκετά…) για να κάνω κάποια παρατήρηση. Αλλά δράττομαι της ευκαιρίας για να πω κάτι για τα μεταγραφικά του Ολυμπιακού που είναι πιο ξεκάθαρα από των άλλων ομάδων: στο τέλος της μεταγραφικής περιόδου θα έχει γίνει μια καλή δουλειά από τη διοίκηση της ομάδας αν ο Πέδρο Μαρτίνς έχει στα χέρια του πολλούς παίκτες κι όχι αν απλά έχουν προστεθεί κάποιοι «ποιοτικοί» (για να χρησιμοποιήσω μια έκφραση του συρμού). Γιατί ο Πορτογάλος έχει αποδείξει πως αξιοποιεί ό,τι έχει στα χέρια του και πως μπορεί φτιάξει μια ομάδα χωρίς δογματισμούς και κολλήματα – μια ομάδα που θα έχει πάντα ηγέτες, αλλά όχι και βασικούς και αμετακίνητους από την ενδεκάδα.
Τραβάνε την προσοχή
Λέγονται πολλά για τον Μαρτίνς αλλά νομίζω πως κανείς μας δεν έχει επισημάνει αυτή που είναι η μεγαλύτερη αρετή του: η ικανότητα του να παίρνει αρκετά από πολλούς – από όλους θα λεγα. Όπως συχνά συμβαίνει αυτοί που κάνουν τη διαφορά τραβάνε τους προβολείς της προβολής. Είναι π.χ φανερό πως ο Ελ Αραμπί είναι δυο χρόνια τώρα ο ΜVP του ελληνικού πρωταθλήματος: ο Μαρτίνς χάρη στη φόρμα του καλύτερου κυνηγού του (όχι μόνο την εκτελεστική, αλλά και τη δημιουργική) σχεδιάζει κάθε φορά την επίθεση του Ολυμπιακού. Ομοίως ο Σεμέντο με όλες τις τρέλες του είναι αυτός πάνω στον οποίο στηρίχθηκε δυο χρόνια η άμυνα του πρωταθλητή: δίπλα του έγινε καλύτερος ο Μπα, ας μην το ξεχνάμε. Τρία χρόνια επίσης ο πιο συνεπής μέσος είναι ο Καμαρά, που μπορεί να αγωνιστεί σε κάθε ρόλο στη μεσαία γραμμή – και κόφτης (όπως ξεκίνησε) και box to box και ως άτυπο «δεκάρι» που καθοδηγεί το πρέσινγκ.
Αντίθετα άλλοι ποδοσφαιριστές άλλοτε κέρδισαν κι άλλοτε έχασαν χρόνο συμμετοχής στην ενδεκάδα: πέρυσι π.χ έπαιξε πιο πολύ από ποτέ ο Γιώργος Μασούρας ενώ μειώθηκε ο χρόνος συμμετοχής του Κώστα Φορτούνη που την πρώτη χρονιά του Μαρτίνς ήταν αναντικατάστατος. Το ίδιο συνέβη και με τον Βαλμπουενά: την πρώτη του σεζόν η παρουσία του ήταν μεγαλύτερη. Όμως η ικανότητα του Μαρτίνς δεν είναι ότι ασχολείται με τους καλύτερους ποντάροντας πάνω τους ή κρύβοντας τα ντεφοραμαρίσματα τους: αυτό θα το κανε ο καθένας. Η ικανότητα του είναι ότι παίρνει πολλά από όλους όσους έχει στα χέρια του.
Χωρίς συναισθηματισμούς
Την πρώτη του σεζόν ο Μαρτίνς δεν είχε ένα κίλερ φορ και ίσως για αυτό ο Ολυμπιακός έχασε το πρωτάθλημα. Ο κόουτς πήρε ό,τι ήταν δυνατόν από τον Γκερέρο και τον Χασάν – ο Αιγύπτιος στο δεύτερο γύρο πέτυχε του κόσμου τα γκολ. Ο κόουτς έδωσε ευκαιρίες και στον Μάνο και στον Σολδάνο – χωρίς ωστόσο στον Αργεντινό να επιμείνει όταν διέκρινε προβλήματα προσαρμογής. Το ίδιο έκανε φέτος και με τον Λαλά και πέρυσι με τον Λοβέρα: πήραν τις ευκαιρίες τους, αλλά για τον Μαρτίνς δεν ήταν δυνατόν η ανάγκη προσαρμογής τους να είναι σημαντικότερη από τις ανάγκες της ομάδας. Αυτό τον κανόνα τον εφαρμόζει πιστά από την πρώτη μέρα. Και αφορά όλους όσους στην ομάδα έρχονται: είτε είναι φίρμες, είτε νεαροί με προοπτικές. Στον Μεριά π.χ ήταν ευγνώμων για τη βοήθεια που του έδωσε το καλοκαίρι του 2019. Αλλά ο παίκτης δεν άντεξε την πίεση. Και το Δεκέμβρη έφυγε.
Πολλοί και πολλά
Την πρώτη σεζόν του Μαρτίνς έπαιξαν πολύ ο Χιστοδουλόπουλος, ο Ποντένσε και ο Μπουχαλάκης με τον Καμαρά, αλλά πήραν χρόνο ο Φετφατζίδης, ο Νάτχο, ο Ζιλ Ντίαζ, ο Μασούρας (μετά τα Χριστούγεννα) – από τους τέσσερις τελευταίους έμεινε ο Μασούρας αλλά όλοι είχαν περάσει ως βασικοί από την ενδεκάδα. Τη δεύτερη χρονιά δίπλα στο Σεμέντο έγινε τελικά βασικός ο Μπα, που φάνηκε πιο συνεπής και σοβαρός: το χρόνο συμμετοχής ωστόσο δίπλα στον Σεμέντο τον μοιράστηκε με τον Μεριά και τον Σισέ. Ένα χρόνο πριν μοιρασιά χρόνου είχε γίνει κι ανάμεσα στον Ομάρ και στον Τοροσίδη κι ανάμεσα στον Τσιμίκα και στον Κούτρη.
Ο Μαρτίνς δεν μοιράζει το χρόνο συμμετοχής μόνο μεταξύ παικτών που πιστεύει πως έχουν τις ίδιες δυνατότητες: το κάνει γενικά. Την περσινή σεζόν έμεινε πολύ στον πάγκο στην αρχή ο Ελ Αραμπί καθώς ξεκίνησε βασικός ο Γκερέρο, ενώ χρόνο συμμετοχής στην ενδεκάδα μοιράστηκαν ο Μασούρας, ο Σουντανί και ο Ρατζέλοβιτς. Φέτος οι ρόλοι ήταν πιο ξεκάθαροι (Ελ Αραμπί και Μασούρας έπαιξαν πιο πολύ κι ο Χασάν ήταν ο πρώτος αναπληρωματικός), αλλά και πάλι δόθηκαν λεπτά συμμετοχής στον Ρατζέλοβιτς, στον Βρουσάι, στον Καϊπερς. Ο Κάιπερς π.χ που έχει παίξει λιγότερο από όλους έχει αγωνιστεί σε έξι ματς πρωταθλήματος και σχεδόν σε όλα τα ματς του κυπέλλου! Για τρίτος φορ έπαιξε πολύ. Ο δε Ρατζέλοβιτς, που οι πιο πολλοί νομίζουν πως έμεινε στην άκρη, χρησιμοποιήθηκε πέρυσι σε 19 παιγνίδια – μόνο για το πρωτάθλημα.
Νεοφερμένοι που περνάνε γυμνάσια
Πριν δούμε τις νέες μεταγραφές θέλω να θυμίσω κάτι για αυτές που έγιναν πέρυσι. Λέμε ότι πλην του Εμβιλά, του Παπασταθόπουλου, του πάντα παρόντα Ρέαμπτσουκ και του ακούραστου Χολέμπας οι νεοφερμένοι βοήθησαν λίγο. Μπορεί. Όμως λεπτά παρουσίας κατέγραψαν κι άλλοι – και ήταν πολύ σημαντικά. Ο Ραφίνια έπαιξε 14 ματς. Ο Μπρουμα σε άλλα τόσα στο πρωτάθλημα αλλά είχε και παρουσίες στην Ευρώπη και στα ματς κυπέλλου. Ο Τιάγκο Σίλβα ξεκίνησε σε 12 ματς: σχεδόν σε ένα ολόκληρο γύρο πρωταθλήματος. Ο Ντρέγκερ ξεκίνησε σε πέντε ματς κι ο Λοβέρα που έφυγε νωρίς σε τέσσερα. Ελάχιστη στο πρωτάθλημα υπήρξε μόνο η συμμετοχή του Πέπε και του Βινάγκρε. Που είναι και Πορτογάλοι και οι δυο και το επισημαίνω για να γίνει κατανοητό ότι ο προπονητής ναι μεν προτιμά η ομάδα να αποκτά ποδοσφαιριστές που γνωρίζει, πλην όμως από αυτούς είναι και πιο απαιτητικός. Ο δε θόρυβος που κάνει μια μεταγραφή δεν σημαίνει τίποτα. Ο Τουρέ έφυγε σε χρόνο ρεκόρ. Αν ο Ραφίνια δεν ανταποκρίνεται, παίζει ο Ανδρούτσος. Αντιθέτως ο Χολέμπας, που δεν επέστρεψε με τυμπανοκρουσίες, έγινε βασικός γιατί κέρδισε τον προπονητή του.
Ευκαιρίες σε όλους, αλλά όχι απεριόριστες
Ο Ολυμπιακός και φέτος θα προσπαθήσει να αντικαταστήσει με τον καλύτερο τρόπο όποιον πουλήσει. Είναι δεδομένο ότι θα αποκτήσει εξτρέμ – ίσως και δυο: η εγγύηση για αυτό είναι ο ερχομός του Τικίνιο – θέλω να πω πως αφού τον απέκτησε σίγουρα πρέπει να βρει και παίκτες να τον αξιοποιήσουν γιατί είναι φορ που θέλει «τάισμα» κι όχι δημιουργός όπως ο Ελ Αραμπί πχ. Είναι επίσης βέβαιο ότι αν φύγει ο Σεμέντο ή ο Καμαρά θα αποκτηθεί κάποιος έμπειρος παίκτης: το απαιτούν τα καλοκαιρινά προκριματικά και η επιτυχημένες προσθήκες του Εμβιλά και του Σωκράτη.
Το πιο σημαντικό όμως για τον Ολυμπιακό είναι να βρεθεί στην αρχή της επόμενης σεζόν με πολλούς παίκτες. Ολοι θα είναι χρήσιμοι γιατί ο Μαρτίνς αλλάζει συχνότατα ενδεκάδες και συστήματα, κι έχει καταλάβει την αξία των πέντε αλλαγών. Σίγουρα από κάποιους παίκτες ήταν αυτά τα τρία χρόνια περισσότερο ευχαριστημένος: κανένα όμως δεν τον άφησε στην άκρη, χωρίς κάτι να επιχειρήσει να πάρει από αυτόν. Αυτό είναι μεγάλη υπόθεση. Διότι όποιος κι αν έρθει και φέτος ξέρει ότι θα πάρει τις ευκαιρίες του, κι ότι είναι στο χέρι του να πείσει τον προπονητή του. Που ευτυχώς για τους οπαδούς του Ολυμπιακού έχει ψηλά τον πήχη των απαιτήσεων. Γιατί έτσι πρέπει.
