Όταν το είπε ο Κώστας Νικολακόπουλος στο ράδιο αρχικά νόμιζα ότι αστειευόταν. «Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε προπονήσεις. Οι παίκτες έκαναν τα τεστ. Ο Μαρτίνς έδωσε το πρόγραμμα των επόμενων ημερών. Και πριν από όλους ο Σάββας είχε κατεβεί και είχε ανοίξει το Ρέντη». Μετά το σκέφτηκα και ήταν σαν τη σκηνή να τη βλέπω. Ο Σάββας πήγε πρώτος, έλεγξε τις εγκαταστάσεις, μίλησε με τους ανθρώπους, στάθηκε στην είσοδο, τους υποδέχτηκε όλους ένα ένα. Ελπίζω όχι με χειραψίες, όπως κάνει όταν είναι ακριβώς έξω από τα αποδυτήρια και χαιρετά τους παίκτες πριν αυτοί βγουν στο γήπεδο, αλλά για όλα πια τον έχω ικανό. Ο άνθρωπος είναι πλέον σε μια άλλη απλησίαστη διάσταση.

 Εχασε κάποια ματς

Ο Σάββας Θεοδωρίδης, ετών 85, είχε περάσει μια ακόμα ιατρική περιπέτεια λίγο πριν την διακοπή του πρωταθλήματος. Όπως μου είχε πει «χρειάστηκε να χάσει κάποια ματς». Ο Σάββας δεν παρακολουθεί απλά τα παιγνίδια, ζει τα παιγνίδια. Εχει κάθε δικαίωμα να λέει ότι «έχασε τα ματς» και η έκφραση δεν είναι σχήμα λόγου: σίγουρα, αυτός ειδικά, ζει τα ματς πιο πολύ από όλους όσους σε αυτά απλά αγωνίζονται ή απλά τα παρακολουθούν. Τα παιγνίδια του Σάββα είναι όλα δικά του και μόνο – δεν υπάρχει αναπληρωματικός του, δεν υπάρχει κάποιος που θα μπορούσε να του τα διηγηθεί, και δεν υπάρχει τίποτα στη ζωή που θα μπορούσε να τα αντικαταστήσει. Όταν ο Σάββας λείπει από τον Ολυμπιακό του είναι σαν να τον έχουν βάλει φυλακή – νομίζω πως το μόνο που στην προκειμένη περίπτωση έχει για αυτόν σημασία ως παρηγοριά είναι ότι κάθε μέρα που αφήνει πίσω του μικραίνει το διάστημα, που ακολουθεί, μέχρι την επιστροφή του. Κάθε επιστροφή του Σάββα ειδικά τα τελευταία χρόνια είναι για τον ίδιο μια ακόμα γιορτή. Κατά βάση είναι τυχερός άνθρωπος: έχει βρει ένα τρόπο να είναι αληθινά ευτυχισμένος. Του αρκεί να επιστρέφει στον Ολυμπιακό του.

Να ζεις με πάθος 

Οποιος τον Σάββα δεν τον ξέρει σχηματίζει για αυτόν εικόνες που συνήθως καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα. Υπάρχουν άνθρωποι π.χ που νομίζουν πως όταν ο Σάββας μιλάει στις κάμερες στο τέλος των αγώνων, το κάνει γιατί του αρέσει η δημοσιότητα, η επίδειξη και η υπερέκθεση. Υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν πως όταν τα βάζει με τους διαιτητές ή όταν τσιγκλάει τους αντιπάλους του Ολυμπιακού το κάνει γιατί θέλει να δείξει πόσο οπαδός είναι. Υπάρχουν πολλοί που νομίζουν πως ο Σάββας έχει απλά βρει στον Ολυμπιακό την πασαρέλα της προσωπικής του προβολής και πως αυτή την πασαρέλα την έχει κατά κάποιο τρόπο χρησιμοποιήσει όλα αυτά τα χρόνια για να χτίσει συμπάθειες ή για να βρει ένα ρόλο που τον ενθουσιάζει βλέποντας πόσο  όλοι οι άλλοι ασχολούνται μαζί του. Εχω ακούσει όλες αυτές τις κουταμάρες χρόνια τώρα – και έχω ακούσει και πολλές ακόμα μεγαλύτερες. Και γελάω με όλα αυτά γιατί λέγονται από ανθρώπους που δεν μπορούν να καταλάβουν το Σάββα, αλλά και που δεν ξέρουν τι όμορφο πράγμα είναι να ζεις τη ζωή με πάθος. Γιατί αυτό το πάθος είναι σε τελική ανάλυση όλη η σύνθεση της τρέλας του Σάββα: ένα πάθος για ζωή που στην προκειμένη περίπτωση βρίσκει έκφραση χάρη στην αγάπη για μια ομάδα.

Αυτό το απίθανο τελευταίο στιγμιότυπο που περιέγραψε λιτά ο Νικολακόπουλος είναι από μόνο του η ωραιότερη εικόνα του Σάββα – μια εικόνα που σημειωτέον ενώ δεν είδαμε, είναι σαν να την έχουμε όλοι δει. Η εικόνα είναι απλή και σύνθετη συγχρόνως: Υπάρχει σε αυτή ο Σάββας που ανοίγει το Ρέντη, ο Σάββας που ξαναδίνει στην ομάδα την χαμένη της καθημερινότητα, ο Σάββας που υποδέχεται τον Ολυμπιακό του, δηλαδή την ίδια την αγάπη του για μια ζωή που ο ίδιος γουστάρει και ο ίδιος ορίζει. Ο Σάββας που είναι ένας από όλους και όλοι μας.

Καμία κάμερα δεν είναι παρούσα κι Ο Σάββας δεν πρόκειται να μιλήσει σε κανένα δημοσιογράφο αμέσως μετά. Κανείς φωτορεπόρτερ δεν έχει τρέξει να φωτογραφίσει τη σκηνή. Καμία εφημερίδα δεν θα κάνει την είδηση πρωτοσέλιδο. Αν ο Νικολακόπουλος δεν το μάθαινε και δεν το έλεγε, δεν θα το γνωρίζαμε καν. Αλλά όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία για το Σάββα, διότι ποτέ ο σκοπός του δεν ήταν να ξέρουμε και να γνωρίζουμε το τι κάνει: ο σκοπός του ήταν να είναι πάντα δίπλα στην ομάδα του. Στρατηγός, αρχηγός, οπαδός, πατριάρχης ή ίσως καλύτερα φύλακας άγγελος. Ο ρόλος είναι δικός του και δεν μας πέφτει λόγος.

Πραγματικά δεν κρατιέται 

Στις μέρες της καραντίνας ομολογώ ότι είχαμε συχνά τη απορία τι κάνει. Πολλοί γνωρίζαμε ότι ακριβώς πριν την πανδημία έπρεπε να κάνει τις θεραπείες του – υπήρχε πάλι κρισιμότητα. Κάθε φορά που δεν είναι στο γήπεδο μας υποχρεώνει να ανησυχούμε, γιατί ξέρουμε πως λείπει μόνο αν έχει κάποιο πρόβλημα. Ομολογώ ότι το τελευταίο που θα μπορούσα να φανταστώ είναι ότι θα επέστρεφε στο Ρέντη αμέσως μετά την άρση των μέτρων. Περίμενα ότι ακριβώς επειδή ανήκει στις ευπαθείς ομάδες, θα έμενε σπίτι για κάμποσο καιρό – η πανδημία άλλωστε δεν πέρασε. Αλλά ο Σάββας πραγματικά δεν καταλαβαίνει τίποτα! Αν η δική μας στεναχώρια για την έλλειψη ποδοσφαίρου είναι διαχειρίσημη, η δική του είναι αφόρητη. Αν εμείς χάσαμε τη διασκέδασή μας, αυτός έχασε την απόλαυσή της ζωής του. Αν εμείς αναρωτιόμαστε πότε ποδόσφαιρο θα ξαναδούμε, ο Σάββας πραγματικά δεν κρατιέται. Όχι μόνο πήγε να ανοίξει το Ρέντη, αλλά αν μπορούσε, θα πήγαινε να ανοίξει και όλα τα προπονητικά κέντρα στην Ελλάδα. Και κάτι μου λέει πως παντού θα τον υποδέχονταν με αγάπη και συμπάθεια σαν αυτή που αξίζει σε όσους έχουν να καταθέσουν τόση αγνή δύναμη για ζωή.

 Χωράμε όλοι

Ο Σάββας άνοιξε το Ρέντη. Δεν ξέρω σε τι ακριβώς κατάσταση είναι ο Σάββας κι αν η προηγούμενη περιπέτεια, που πάλι ξεπέρασε, του άφησε σημάδια. Μου φαίνεται όμως ότι τον βλέπω μπροστά μου: αγέρωχο, καλοντυμένο, σοβαρό και χαμογελαστό κατά περίσταση, πανέτοιμο όπως πάντα. Στέκεται στην πόρτα, μπροστά από το μεγάλο σήμα της ομάδας και υποδέχεται ένα ένα τους παίκτες, τους προπονητές, τους γυμναστές, το προσωπικό, όλους μας. Η παθιασμένη αγκαλιά του Σάββα χωρά όλο τον κόσμο του Ολυμπιακού. Ισως και όλο τον κόσμο γενικά. Αρκεί αυτός να καταλαβαίνει και να σέβεται το άγιο πάθος του.