Με έξι παιγνίδια, το πιο ενδιαφέρον από τα οποία μοιάζει το Λετονία – Τουρκία, αρχίζει απόψε το Eurobasket στο οποίο δίνει το παρών φυσικά και η Εθνική μας ομάδα. Με τον Βασίλη Σπανούλη στον πάγκο η Εθνική μας έδειξε στα φιλικά της προετοιμασίας ποιος είναι ο σκοπός της στην διοργάνωση: θα προσπαθήσει να παίξει την πλέον σκληρή άμυνα για να σταθεί καλά. Αυτή η άμυνα επιβίωσης είναι ο μόνος δρόμος της.  Υπάρχουν Εθνικές ομάδες που προσπαθούν να γίνουν καλύτερες ψάχνοντας ομοιογένεια κι άλλες που ο σκοπός του προπονητή είναι να δώσει στους παίκτες τους σωστούς ρόλους. Η ελληνική εθνική ομάδα μπάσκετ δεν έχει καμία σχέση με αυτά: προσπαθεί να επιζήσει μέσα σε ένα απερίγραπτο κλίμα τοξικότητας που κατασπαράζει τα σωθικά του ελληνικού μπάσκετ. Η άμυνα απέναντι σε όλα και όλους είναι ο μόνος δρόμος της. Μια τέτοιου είδους ομάδα είναι δύσκολο να έχει στόχος. Λένε πως ο κρυφός κι ανομολόγητος στόχος είναι η επιστροφή στην πρώτη τετράδα – μακάρι να τα καταφέρει. Αλλά δεν είναι απλό. Όχι γιατί το επίπεδο του τουρνουά είναι υψηλό – δεν είναι – αλλά γιατί η ομάδα μας έρχεται από 16 χρόνια συνεχόμενων αποτυχιών που οφείλονται κατά βάση σε εξωαγωνιστικούς λόγους.      

Και εφέτος πολλά εξωαγωνιστικά που προηγήθηκαν στο διάστημα της προετοιμασίας της Εθνικής ομάδας μαρτυρούν τις δυσκολίες της. Η προετοιμασία ξεκίνησε με της άρνησης του Καλάθη, του Παπαγιάννη, του Γουόκαπ και του Ρογκαβόπουλου να στελεχώσουν την ομάδα, την στιγμή που πέντε παίκτες του Παναθηναϊκού, που υπάρχουν στο ρόστερ της έστειλαν επιστολή στον πρωθυπουργό της χώρας λέγοντας του ότι θα αγωνιστούν στην Εθνική, ελπίζοντας ότι αυτός θα κάνει κάτι για τα προβλήματα της διαιτησίας στο πρωτάθλημα του μπάσκετ! Ο Σλουκάς, ο Μήτογλου, ο Σαμοντούροφ, ο Τολίοπουλος κι ο Πάνος Καλαϊτζάκης πιστεύουν πως ειδικά αυτή την εποχή ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει τίποτα σοβαρότερο να ασχοληθεί από τους διαιτητές του  μπάσκετ! Το πράγμα είναι τόσο κωμικό που δε σηκώνεται σχόλιο. Αλλά η Εθνική δεν έγινε ξαφνικά ένα είδος πεδίου μάχης: είναι έτσι καμιά δεκαπενταριά χρόνια τώρα. Στα χρόνια του Γιώργου Βασιλακόπουλου, ισχυρού άντρα της ΕΟΚ και κάτι παραπάνω, οι εκκλήσεις οπαδών του Ολυμπιακού στους παίκτες της ομάδας να μην δώσουν το παρών ήταν συνεχείς. Ο καυγάς του Βασιλακόπουλου με τον Παναγιώτη Γιαννάκη και η απόλυσή του κόουτς  από την ομάδα γιατί ήθελε να δουλέψει στον Ολυμπιακό είναι ιστορικός. Η πρόσληψη του Πιτίνο, ενώ αυτός δούλευε παράλληλα στον ΠΑΟ, είχε επίσης γίνει λόγος για διενέξεις. Η ομάδα αυτή είναι πεδίο βολής. Και για αυτό έχει την συμπάθειά μου. Πορεύεται μόνη σε μια χώρα που χιλιάδες άνθρωποι περιμένουν την αποτυχία της για να αρχίσουν να τσακώνονται μεταξύ τους. 

Στην Ελλάδα υπάρχει η εξής απλή κατάσταση: ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός, χάρη στα χρήματα που ξοδεύουν, έχουν δυο σπουδαίες ομάδες για το επίπεδο της Ευρωλίγκας, την οποία κάθε χρόνο διεκδικούν, αλλά ο μεταξύ τους ανταγωνισμός έχει σχεδόν διαλύσει τα πάντα. Οι δυο αγοράζουν όποιο ταλέντο υπάρχει, αλλά δεν το αξιοποιούν: στον ΠΑΟ είχαν ελάχιστο χρόνο συμμετοχής πέρσι ο Σαμοντούροφ κι ο Μωραϊτης ενώ πέρασαν χωρίς να βελτιωθούν τα προηγούμενα χρόνια ο Μποχωρίδης, ο Μαντζούκας, ο Γιώργος Καλαϊτζάκης κι ο Χουγκάζ. Την φανέλα του Ολυμπιακού φόρεσαν χωρίς να πάρουν σοβαρό χρόνο συμμετοχής ο Τανούλης, ο ΜήτρουΛόνγκ, ο Πάπας και παλιότερα ο Κόνιαρης κι ο Χαραλαμπόπουλος (που έπαιξε και στον ΠΑΟ): κανείς δεν προόδευσε. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Το χειρότερο είναι ότι ο ανταγωνισμός των δυο έχει δηλητηριάσει εντελώς τα μυαλά των οπαδών: είναι δεδομένο ότι αν η Εθνική αποτύχει οι οπαδοί του ΠΑΟ θα βρίζουν τον κόουτς Σπανούλη και τον Λιόλιο και οι οπαδοί του Ολυμπιακού τον Κώστα Σλούκα. Πολλοί μοιάζουν να μην περιμένουν άλλο.        

Ο Γιάννης είναι η μεγάλη ελπίδα

Σε ένα τόσο νοσηρό περιβάλλον η μόνη ελπίδα (και ευτυχώς μεγάλη) παραμένει ο Γιάννης Άντετόκουμπο. Ο Γιάννης ευτυχώς μεγαλουργεί μακριά από την Ελλάδα:  μακάρι εδώ να μην αγωνιστεί ποτέ, ώστε να μείνει όσο γίνεται περισσότερο ανέγγιχτος από την τοξικότητα συνεχίζοντας να βοηθά την Εθνική ομάδα ως ένα είδος εξωγήινου που ουδεμία σχέση έχει με όσα συμβαίνουν στο ελληνικό μπάσκετ γενικότερα. Βέβαια αντίθετα με όσα πιστεύαμε για χρόνια, παρακινημένοι από την ελπίδα και αφήνοντας κατά μέρους την λογική, ο Γιάννης Αντετοκούμπο δεν αρκεί για να διεκδικήσει η ομάδα αυτή μετάλλια. Ο δρόμος της παρακμής της ξεκινήσει χρόνια πριν. Σε πολλές διοργανώσεις η ομάδα αυτή έκανε βουτιές στο κενό χωρίς αλεξίπτωτο. Αλλά ο Γιάννης είναι ο Γιάννης. Μπορεί να μην παίρνει μέρος σε όλα τα φιλικά για να μην επιβαρύνει το γόνατό του (λίγοι γνωρίζουν πως δεν αγωνίζεται ούτε στην preseason περίοδο των Μπακς) όμως φέτος αρκούσε η επιστροφή του στο ματς με την Λετονία στο τουρνουά Ακρόπολις για να επανέρθουν τουλάχιστον τα χαμόγελα.

Εφταναν κάτι λιγότερο από είκοσι λεπτά παρουσίας του Γιάννη Αντετοκούνμπο στο γήπεδο στο συγκεκριμένο παιγνίδι για να ξεκινήσουν έστω δειλά συζητήσεις για πιθανότητες διάκρισης της ομάδας. Ο Γιάννης κατεβάζοντας σε εκείνο το ματς δέκα ριμπάουντ, μοιράζοντας τάπες και βάζοντας περίπου 30 πόντους καλά καλά χωρίς να ιδρώσει, άλλαξε την εικόνα μιας ομάδας που ενώ δυσκολευόταν να πετύχει πάνω από 70 πόντους στα προηγούμενα φιλικά, έριξε στην καλή και φιλόδοξη Λετονία του Λούκα Μπάνκι μια αυγουστιάτικη κατοστάρα. Αλλά που είναι το παράξενο; Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι από τους καλύτερους στον κόσμο – όχι από τους πενήντα, ούτε καν από τους δέκα, αλλά από τους τέσσερις – πέντε. Κι ένας τέτοιος παίκτης προφανώς μπορεί να μεταμορφώσει μια ομάδα από την οποία δεν λείπει η πείρα ή το μυαλό αλλά η επιθετική ποιότητα. Μπορεί οι Γάλλοι να μας προσγείωσαν λίγο απότομα χάρη, στους πολλούς αθλητικούς παίκτες τους και στα καλά τους γκαρντ, αλλά μια ελάχιστη αισιοδοξία υπάρχει. Σε τελική ανάλυση η Εθνική μας έρχεται από καλά πράγματα που πέτυχε πέρυσι το καλοκαίρι, όταν προκρίθηκε στους Ολυμπιακούς και υπήρξε αξιοπρεπής στο Παρίσι, ενώ προβλήματα πολλά σε αυτό το τουρνουά έχουν και πολλοί άλλοι.    

Ένα φαβορί, πολλοί με φιλοδοξίες

Το τουρνουά έχει τίτλο «η Σερβία και όλοι οι άλλοι».  Οι Σέρβοι έχουν να κερδίσουν το Eurobasket από το μακρινό 2001: απίστευτο κι όμως αληθινό. Είδαν την εφετινή ευκαιρία και κατέβασαν μια πληρέστατη ομάδα με επικεφαλής τον Γιόκιτς, αλλά και γεμάτη προσωπικότητες – η δεύτερη πεντάδα της Σερβίας (αν υπάρχει κάτι τέτοιο) μοιάζει ικανή για μετάλλιο. Κοντά τους σε πληρότητα (αλλά όχι σε ταλέντο) οι Γερμανοί και πίσω από τους δυο οι χωρίς σέντερ και χωρίς Γουεμπανιάμα Γάλλοι. Και μετά; Μετά πολλοί και διάφοροι που ελπίζουν σε θριάμβους της μιας βραδιάς που πρέπει να ρθουν στην κατάλληλη στιγμή, δηλαδή στα νοκ άουτ ματς μετά τους ομίλους. Υπάρχουν οι Τούρκοι του Αταμάν, με Οσμάν, Λάρκιν, Γιουρτσεβέν και το αστέρι που λέγεται Σενγκούν, οι Λετονοί του Μπάνκι που θα φιλοξενήσουν την τελική φάση και περιμένουν να βρει κίνητρο ο Πορζίνγκις, οι Λιθουανοί που έχουν τον Βαλαντσιούνας, αλλά όχι και τον Σαμπόνις, οι Ιταλοί που είναι καλύτεροι από προηγούμενες σεζόν  αλλά χωρίς προσωπικότητα, οι ανανεωμένοι Ισπανοί με τον Σκαριόλο για τελευταία φορά στον πάγκο που ταλέντο αλλά είχαν άσχημα αποτελέσματα στα φιλικά, οι Σλοβένοι που έχουν μόνο τον Ντόνσιτς αλλά αν αυτός ένα βράδυ τρελαθεί αλίμονο σε όποιον είναι απέναντί του. Το τουρνουά είναι εξαιρετικά παράξενο κι επί της ουσίας θα αρχίσει τα νοκ άουτ. Οπου ακόμα και οι Φινλανδοί, αν σεληνιαστεί ένα βράδυ ο Μάρκανεν, είναι ικανοί να κάνουν ζημιές –η Εθνική μας πρέπει να το θυμάται.    

Με στόχο την αξιοπρέπεια

Τι μπορεί να κάνει η Εθνική μας; Η σωστή ερώτηση νομίζω είναι τι μπορεί να κάνει ο Γιάννης Αντετικούμπο. Χωρίς αυτόν η ομάδα θα ήταν απλώς κομπάρσος στο Euro. Ελπίζω να κάνει ό,τι καλύτερο τραβώντας προς τα πάνω και τους υπόλοιπους ώστε η ομάδα αυτή να είναι αξιοπρεπής. Και να το κάνει σε μια στιγμή που στο ελληνικό μπάσκετ η αξιοπρέπεια έχει σταματήσει να είναι αρετή και θεωρείται κάτι σαν αδυναμία. Αν σταθούν στο ύψος των περιστάσεων ο Σλούκας, ο Ντόρσεϊ, ο Μήτογλου, ο Πανανικολάου, ο Τολιόπουλος, ο Λαρεντζάκης και δεν πονέσει και χάσει ματς ο Κώστας Αντετοκούνμπο η ομάδα μπορεί να τα καταφέρει να μας εκπλήξει. Περιττό να πω πως σε τέτοιους καιρούς η αξιοπρέπεια είναι μάλλον σημαντικότερη για το ελληνικό μας μπάσκετ από διακρίσεις και μετάλλια…