Ο Ολυμπιακός πήρε το δεύτερο ματς της εφετινής σειράς των τελικών του πρωταθλήματος μπάσκετ και ισοφάρισε σε 1-1. Το τελικό 91-83 μπορεί να ξεγελάσει όποιον δεν έχει δει το ματς και να τον κάνει να πιστέψει πως είδαμε στο ΣΕΦ κάποιου τύπου καταπληκτικό ματς: δεν είναι έτσι. Υπήρξε πολλή εκατέρωθεν νευρικότητα, πολλές ελεύθερες βολές (αποτέλεσμα και 8 συνολικά τεχνικών ποινών που δόθηκαν προς το τέλος του ματς) αλλά ο πραγματικός λόγος που το σκορ πήγε ψηλά έχει να κάνει με τις σπουδαίες βραδιές δυο παραγκωνισμένων παικτών που γκρινιάζουν καιρό τώρα για το μικρό χρόνο συμμετοχής τους: οι 16 πόντοι του Ντόρσεϊ και οι 16 του Ιωάννη Παπαπέτρου μετέτρεψαν ένα μάλλον κλειστό ματς, σε παιγνίδι που νομίζεις πως οι επιθέσεις ήταν καλύτερες από τις άμυνες. Δεν συνέβη έτσι ακριβώς. Θα αποδειχτούν οι δυο αυτοί χθεσινοί πρωταγωνιστές οι απροσδόκητοι ήρωες των ομάδων τους στην συνέχεια; Δυσκολεύομαι να το πιστέψω: νομίζω πως οι χθεσινές τους εντυπωσιακές επιθετικές εμφανίσεις οφείλονται στο ό,τι ήταν ξεκούραστοι. Και ότι βρήκαν απέναντί τους αντιπάλους με κουρασμένο μυαλό και βαριά πόδια.

Η επιστροφή του Γουόκαπ   

Η ιδέα να ξαναπαίξουν οι δυο ομάδες μόλις δυο μέρες μετά το πρώτο ματς είχε επίπτωση στους καλύτερους του πρώτου αγώνα στο ΟΑΚΑ. Ο Γκραντ από την μια, και ο Φουρνιέ από την άλλη δεν επανέλαβαν τις καλές τους εμφανίσεις. Ο Γκραντ που είναι πανέξυπνος, βοήθησε κυρίως αμυντικά: είχε τέσσερα μακρινά ριμπάουντ, ένα κλέψιμο και 7 ασίστ, αλλά οι μόλις 5 πόντοι του σε 33 λεπτά παρουσίας στο παρκέ είναι λίγοι και ήταν κι ο βασικός λόγος που ο ΠΑΟ έμεινε πάλι αρκετά πίσω από τον αντίπαλό του. Ο Γάλλος από την μεριά του έδωσε με δυο φαρμακερά τρίποντα την ευκαιρία στον κόσμο να πεταχτεί από τις θέσεις του και ήταν αυτός που άναψε το φυτίλι που οδήγησε τον Ολυμπιακό στο πολύ επιβλητικό +20 (62-42) στο 27΄αλλά κατά τα άλλα υπέφερε σε άμυνα και επίθεση: πήρε μόλις 8 σουτ ενώ πίσω από τα τρίποντα του Παπαπέτρου και του Οσμάν υπήρχαν αυτή τη φορά οι δικές του κακές αντιδράσεις. Κουρασμένοι εξαιτίας των κολλητών ματς μου φάνηκαν και ο Γιούρσεβεν και ο Γκάμπριελ αλλά και ο Χουάντσο που έμεινε στο παρκέ λιγότερο από 20 λεπτά κι αυτό τα λέει όλα.

Ο Ολυμπιακός ήταν αυτή τη φορά πιο ενεργητικός, και παρόλο που άφησε στον ΠΑΟ πολλά ριμπάουντ (33 εκ των οποίων 11 επιθετικά), πήρε το ματς γιατί για ένα μεγάλο διάστημα του παιγνιδιού είχε την εξυπνάδα να πάει κοντά στο καλάθι. Οι διεισδύσεις έφεραν την γρήγορη φθορά με φάουλ του Ναν, που συνεχίζει τις επιπολαιότητες στην άμυνα, στάθηκαν λόγος να δοκιμάσει ο Αταμάν κοντά σχήματα (με ταυτόχρονη παρουσία του Χουάντσο, του Μήτογλου και του Σαμοντούροφ), αλλά κυρίως έδωσαν στον Ολυμπιακό σκορ που ήταν δύσκολο να βρει αλλιώς: ο Ολυμπιακός είχε 8/25 τρίποντα (ποσοστό πολύ χαμηλό για ματς που σημείωσε 91 πόντους) και μόλις 19 ασίστ (με τον Παπανικολάου να έχει πιο πολλές από όσες όλα τα γκαρντ μαζί – δηλαδή 5). Δεν παίχτηκε, στην επίθεση τουλάχιστον, ακριβώς το μπάσκετ που θέλει ο Μπαρτζώκας, αλλά οι 10 πόντοι του ΜακΚίσικ, οι 4 του Σέι Μπεν Λι και τα 4/5 δίποντα του Βεζένκοφ (τα τρία στο Σαμοντούροφ) έδωσαν λύσεις πολύτιμες.

Κυρίως ο κόσμος είδε πόσο παραγωγικότερος γίνεται ο Ολυμπιακός όταν ένα γκαρντ του τελειώνει σωστά ό,τι του δίνει η αντίπαλη άμυνα. Ο Αταμάν υποτίμησε τον Γουόκαπ, τον άφησε να χτυπά συχνά τον χωρίς βοήθειες Σλούκα κι έχασε κυρίως από αυτό: οι 16 π σε 17 λεπτά του αλάνθαστου Τεξανού μπορεί να γίνουν στην συνέχεια ένα μάθημα και για τον ίδιο – οφείλει να αποδείξει πως δεν ξέχασε να βάζει την μπάλα στο καλάθι. Η άμυνα του Αταμάν, που χθες του επέστρεψε μεταξύ άλλων τρία λέι απ μετά από βόλτες στη ρακέτα είχε το μυαλό της σε όλους τους άλλους εκτός από αυτόν και ο ΠΑΟ το πλήρωσε. Ο Γουόκαπ, απόντος του Βιλντόζα και του Γκος, έγινε απο αδύναμος κρίκος ο ΜVP του ματς.  

Πήγε στράφι το ματς του Σλούκα

Ο ΠΑΟ αυτή την φορά δεν ήταν αμυντικά σκληρός. Στο τέλος πήγε στράφι ένα σπουδαίο ματς του Σλούκα που έκανε τα πάντα αξιοποιώντας όχι μόνο τον Παπαπέτρου, τον οποίο μετέτρεψε σε απροσδόκητο σκόρερ, αλλά και τον Μίτογλου στο τέταρτο δεκάλεπτο. Με τον Γουόκαπ να φορτώνεται γρήγορα δυο φάουλ, και να πρέπει να είναι προσεχτικός γιατί ο Βιλντόζα ήταν εκτός δωδεκάδας, ο Σλούκας βρήκε πεδίο δράσης λαμπρό ταλαιπωρώντας στις αλλαγές και τους Φαλ και Μιλουντίνοφ, που για να κυνηγάνε στην άμυνα δεν είχαν καμία σχεδόν επιθετική προσφορά. Ο Σλούκας που έπαιξε μετά από καιρό πάνω από 30 λεπτά ήταν ο βασικός λόγος της παραμονής ενός άχρωμου ΠΑΟ στο ματς στο πρώτο ημίχρονο, ενώ στο δίλεπτο του τρίτου δεκαλέπτου που έμεινε για ανάσες στον πάγκο, ο Αταμάν είδε τον Ολυμπιακό να φτάνει στο +20 και τον επανάφερε για να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.

Αν ο ΠΑΟ είχε καθαρό μυαλό στο τέλος, όταν και πλησίασε στο -6 και στο -5 περίπου δυόμισι λεπτά πριν το τέλος, θα μπορούσε να κάνει και το ριφιφί που έψαχνε: ο Αταμάν είχε τον Ναν στο γήπεδο, οι Οσμαν και Παπαπέτρου έβρισκαν ελεύθερα σουτ, ο Σλούκας είχε πεδίο δράσης λαμπρό. Αλλά μια ομάδα χρειάζεται και μυαλό: το σόου των άνευ λόγου διαμαρτυριών μετά από την αναβάθμιση σε αντιαθλητικό ενός φάουλ που κέρδισε ο Φαλ έβαλε τέλος στα όνειρα μιας ανατροπή που έμοιαζε επικείμενη. Ο Φαλ έτσι κι αλλιώς δυο βολές δεν βάζει ποτέ (και δεν έβαλε), ο ΠΑΟ είχε σφίξει την άμυνα του πάνω στους Ντόρσει, Βεζένκοφ, ο Φουρνιέ ήταν στον πάγκο μετά από μια σύγκρουση με ένα διαιτητή. Τα 2 λεπτά (και πλέον…) που απόμειναν ήταν υπεραρκετά για να φανεί περισσότερο η δυσκολία του Ολυμπιακού στην διαχείριση του αβαντάζ, αλλά ο ΠΑΟ που για μια ακόμα φορά είχε κάνει το δύσκολο επιστρέφοντας σε δέκα λεπτά από το -20, έμπλεξε στο εύκολο. Ο Ολυμπιακός με βολές και πανηγύρια ανέβασε την διαφορά στο +10 και η τελετή θα συνεχιστεί στο OAKA με την βεβαιότητα μιας ακόμα επιστροφής στο ΣΕΦ.

Ισες πιθανότητες πλέον

Οι πιθανότητες των δυο για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, όπως εγώ βλέπω το πράγμα, είναι πλέον ίσες: ο ΠΑΟ έχασε το αβαντάζ που του έδωσε αρχικά η εσωστρέφεια του Ολυμπιακού μετά την αποτυχία στο Final 4. Φαινόταν ότι μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα την δική του αποτυχία, αλλά η θέληση του ιδιοκτήτη της ομάδας να μετατρέψει τους τελικούς σε one man show φόρτωσε τον ΠΑΟ με τεράστια νευρικότητα: οι δηλώσεις που έκανε ο Αταμάν στο τέλος δείχνουν πως είναι ένα βήμα από το να χάσει το μυαλό του και αν αυτός βραχυκυκλώσει ο ΠΑΟ άλλον με μυαλό δεν έχει. Χωρίς την ψυχραιμία και τα mind games του Αταμάν δεν αποκλείεται να δούμε στα επόμενα ματς τον προ διετίας ΠΑΟ του Γιαννακόπουλου με τους στρεσαρισμένους παίκτες που έβλεπαν τον Ολυμπιακό να κάνει παρελάσεις και τον κόσμο να μπαίνει στο γήπεδο κτλ. Ο ΠΑΟ είχε ένα σπάνιο αβαντάζ: ήταν στην θέση της ομάδας που για να κερδίσει το πρωτάθλημα χρειαζόταν απλά να παιχτεί μπάσκετ. Το πέταξε χάρη στον ιδιοκτήτη του. Αν το πρωτάθλημα αυτό χαθεί, θα είναι γιατί η τοξικότητα θα του έχει γυρίσει μπούμερανγκ. Ο Γιαννακόπουλος έβαλε τον Ολυμπιακό στο παιγνίδι. Αντί για μηνύσεις κτλ, θα αρκούσε από τους Αγγελόπουλους μια ανακοίνωση με ένα ευχαριστώ: ο άνθρωπος κάνει ό,τι μπορεί για να χάσει ο ΠΑΟ το πρωτάθλημα από ένα Ολυμπιακό που τρεις μέρες πριν είχε ανάγκη από ψυχολόγους, νευρολόγους και ψυχίατρους…