Ο Γιάννης Αλαφούζος απέλυσε χθες τον Ντάνι Πογιάτος. Μολονότι διαφωνώ κάθετα με αυτό του τύπου τις αποφάσεις, που στηρίζονται σε βιαστικές κρίσεις, κατανοώ ωστόσο την απόφαση του ιδιοκτήτη του ΠΑO: στην Ελλάδα είμαστε και όλα μπορεί να συμβούν. Αλλωστε προπονητή πριν καλά καλά αρχίσει το πρωτάθλημα έχουν διώξει όλοι – κι ο Ολυμπιακός, κι ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ κτλ. Αυτό ωστόσο που είναι πραγματικά παράξενο είναι ότι μολονότι ο Παναθηναϊκός δεν κάνει διαφορετικά πράγματα από τους άλλους, δεν μπορεί εδώ και χρόνια να έχει τα αποτελέσματα των άλλων. Ιδιες ακριβώς επιλογές οδηγούν σε εντελώς διαφορετικό αποτέλεσμα.

Δεν θα έπρεπε να υπάρχει πίεση

Είναι δύσκολο μαγαζί ο Παναθηναϊκός σε ό,τι αφορά τους προπονητές; Δε νομίζω ότι είναι πιο δύσκολο από τον Ολυμπιακό ή την ΑΕΚ ή ακόμα και τον ΠΑΟΚ. Τα τελευταία χρόνια οι δυσκολίες του Παναθηναϊκού στο πρωτάθλημα θα έπρεπε να είχαν δημιουργήσει και μία κάπως πιο βολική συνθήκη για να δουλεύουν οι προπονητές. Ο Παναθηναϊκός δεν κάνει πρωταθλητισμό και κατά συνέπεια δεν θα πρεπε να υπάρχει πίεση άμεσων αποτελεσμάτων. Σκοπός της διοίκησης είναι να βελτιωθούν οι νέοι παίκτες και να παίξει η ομάδα καλή μπάλα - τα τελευταία χρόνια έτσι κι αλλιώς ο ΠΑΟ είχε και ευρωπαϊκή τιμωρία. Όμως πίεση υπάρχει: στο παράξενο διαμορφωμένο εντός της ομάδας πλαίσιο δεν μπορεί εύκολα να στεριώσει κάνεις.

Τίποτα διαφορετικό  

Εκανε τίποτα παράξενο ο Γιάννης Αλαφούζος φέτος το καλοκαίρι; Αν θέλουμε να δούμε ψύχρα το πράγμα δεν έκανε τίποτα διαφορετικό από αυτό που έκανε για παράδειγμα η ΑΕΚ πέρυσι. Τι έκανε η ΑΕΚ; Προσέλαβε ένα νέο τεχνικό διευθυντή, τον Ιλία Ίβιτς κι αυτός διάλεξε ένα προπονητή, τον Μάσιμο Καρέρα. Στην μεταγραφική περίοδο που προηγήθηκε είναι ζήτημα αν ο Καρέρα υπέδειξε έναν ποδοσφαιριστή από όσους αποκτήθηκαν: το λέω γιατί μια κατηγορία που διάβασα για τον Πογιάτος είναι ότι δέχτηκε όλες τις επιλογές του Τσάβι Ρόκα αλλά και της διοίκησης χωρίς να προβάλει την παραμικρή απαίτηση. Κι ο Καρέρα το ίδιο έκανε, όμως στην περίπτωση της ΑΕΚ το σχήμα μοιάζει να λειτουργεί: ο Ιταλός δεν είχε την παραμικρή γκρίνια ούτε μετά την απώλεια του κυπέλλου που ήταν ο μοναδικός στόχος της ΑΕΚ πέρσι, ενώ για τους οπαδούς του ΠΑΟ, ο Παναθηναϊκός έπρεπε από την πρώτη κιόλας αγωνιστική να κερδίσει όλα τα παιχνίδια κι ο Πογάτος να παρουσιάσει μια ομάδα που να παίζει μπαλάρα.

Τι συμβαίνει στον ΠΑΟ; Κατά τη γνώμη μου κάτι εξαιρετικά απλό: ο Γιάννης Αλαφούζος είναι άνθρωπος της επικοινωνίας, έχει τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς και ζώντας μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, η οποιαδήποτε δυσκολία της ομάδας (ή εν προκειμένω του προπονητή), μοιάζει να γιγαντώνεται από εξωγενείς κρίσεις – στην πρώτη αναποδιά νιώθει ότι όλα είναι χειρότερα από αυτό που είναι. Με απλά λόγια στο θαυμαστό κόσμο της επικοινωνίας οι αδυναμίες μοιάζουν γιγάντιες, οι αποτυχίες φρικτές κι αδιανόητες και τα προβλήματα τεράστια: ο ΠΑΟ ζει πάντα υπό καθεστώς πανικού. Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο ένας προπονητής πρέπει παραδόξως να εξασφαλίσει περισσότερο τα καλά λόγια των δημοσιογράφων (αυτών δηλαδή που περιγράφουν τι συμβαίνει στους οπαδούς) και λιγότερο να φροντίσει το πως θα κάνει τη δουλειά του όσο γίνεται καλύτερα. Αλλά για αυτό δεν φταίνε οι δημοσιογράφοι: αυτοί κάνουν τη δουλειά τους.

Σπανίως υπάρχει ψυχραιμία

Το ακούω χρόνια τώρα ότι τον ΠΑΟ τον διοικούν οι δημοσιογράφοι, οι οργανωμένοι οπαδοί κτλ κτλ. Πρόκειται για υπερβολές. Είναι κακά παιδιά οι δημοσιογράφοι; Όχι φυσικά. Απλά όταν δεν υπάρχουν επιτυχίες, ασχολούνται με αποτυχίες: αν τους παίρνεις πιο πολύ στα σοβαρά από όσο πρέπει, δεν φταίνε αυτοί. Οι πιο πολλοί εξακολουθούν να κρίνουν τον ΠΑΟ και τους προπονητές του, όχι με βάση την πραγματικότητα, αλλά με βάση αναμνήσεις, επιτυχίες που υπήρχαν στο παρελθόν κτλ. Συχνά η κριτική τους δεν αφορά το τι κάνει σήμερα η ομάδα και το τι μπορεί, αλλά αφορά το τι ήταν ο ΠΑΟ και το τι θα μπορούσε να γίνει. Αυτού του είδους η κριτική, όταν ο προπονητής είναι ξένος κι αρχίσει κι άσχημα, γίνεται αφόρητα σκληρή, διότι ο νεοφερμένος δεν παρουσιάζεται απλά ως κακός αλλά ως εντελώς ακατάλληλος για τον ΠΑΟ, με βάση όχι την πραγματικότητά του, αλλά την ιστορία του.

Δεν είναι καινούργιο αυτό. Οι Στραματσιόνι, οι Τεν Κάτε, οι Πεσέιρο, ο Σάντος που έγινε «καρπουζάς του Εστορίλ», ο Μαλεζάνι που τον φώναζαν «Μελατζάνι» μετά από δυο τρεις αγωνιστικές είχαν όλοι θέματα: άλλαζαν συνήθως μόνο οι κατήγοροι, ενώ οι κατηγορίες ήταν σε γενικές γραμμές ίδιες. Οι Ελληνες που περνάνε από τον ΠΑΟ απολαμβάνουν μεγαλύτερης εμπιστοσύνης, γιατί συμβαίνει να είναι ειδικά τα τελευταία χρόνια παιδιά του Παναθηναϊκού: κανείς δημοσιογράφος δεν μπορεί να τους εμφανίσει ως περαστικούς ή λαμόγια ή ως φευγάτους. Δεν μπορείς να στήσεις εύκολα στον τοίχο τον Ουζουνίδη ή το Δώνη ή τον Αναστάσιου διότι μπορεί να τους βρεις μπροστά σου και πίστεψε με δεν είναι ό,τι καλύτερο. Και οι τρεις αυτοί είχαν τη δυνατότητα να κάνουν στραβά ξεκινήματα σε πρωταθλήματα, παραμένοντας υπεράνω κριτικής. Ο Παναθηναϊκός του Αναστασίου ξεκίνησε κάποτε με μια βαριά ήττα από τον Πανιώνιο και μια χρονιά αργότερα με ένα αποκλεισμό από την Καμπάλα. Ο Ουζουνίδης έκανε ντεμπούτο με ισοπαλία με τον Πλατανιά και ισοπαλία με τον Λεβαδειακό εντός έδρας. Ο Δώνης πέρυσι άρχισε το πρωτάθλημα με ισοπαλία στη Λαμία και ήττες – σοκ από τον ΟΦΗ και τον Αρη. Κανείς (σχεδόν…) δεν είπε κουβέντα. Προσοχή ομως: το σωστό είναι αυτο που έγινε (γίνεται…) με τους Έλληνες κι όχι αυτο που γίνεται με τους ξένους. Όταν αυτοί δεν κέρδιζαν  έφταιγε ο Αλαφούζος ή η λιτότητα ή όσοι μίκρυναν τον ΠΑΟ: είναι καλύτερο αυτό, από το να χρεώνεις στους προπονητές τα πάντα.  Όταν αυτό συμβαίνει και με δεδομένο ότι ο Αλαφούζος δεν μπορεί να κλείσει τα αυτιά του, επί της ουσίας καταργείται εντός της ομάδας ο ρόλος του προπονητή και η ομάδα ψάχνει απλά κάποιον για τον οποίο να μιλάνε όλοι με καλά λόγια! Αλλά δεν είναι τα καλά λόγια το ζητούμενο: είναι η δουλειά. Κια δουλειά χωρίς στήριξη δεν μπορεί να γίνει.

Ο Μπόλονι δεν είναι κακός

Ο Πογιάτος ήταν αδύνατο να πετύχει στον ΠΑΟ – το ίδιο και ο Τσάβι Ρόκα: δεν είχαν το προφίλ που θα γοήτευε την δημοσιογραφική πιάτσα και κατά συνέπεια και τους οπαδούς. Σε κανένα δεν μοιάζουν «ικανοί για τον Παναθηναϊκό» κι αφού δεν μοιάζουν δεν θα είχαν και στήριξη. Τώρα ο Αλαφούζος πήρε τον Μπόλονι. Αν του εξασφαλίσει χρόνο να δουλέψει ο Ρουμάνος δεν είναι κακή επιλογή. Αν τον φέρνει για να πουν όλοι μαζί «ευλογημένος ο ερχόμενος» πάλι σε κανά μήνα από τώρα θα συζητάμε για την επάρκεια του. Αρκεί πχ να χάσει ένα παιχνίδι από τον Ολυμπιακό, πράγμα που δημοσιογράφοι, οπαδοί και οπαδοί δημοσιογράφοι έχουν εξηγήσει στον μεγαλομέτοχο ότι απαγορεύεται. Το μόνο ευχάριστο για τον ΠΑΟ είναι ότι ο Αλαφούζος κάτι έμαθε. Τι; Ότι δεν διώχνεις ποτέ ένα προπονητή χωρίς να έχεις κάτι συγκεκριμένο να του προσάψεις. Ειδικά αν μπορεί να μην κερδίσει τέσσερα ματς στη σειρά και να μην μιλήσει άνθρωπος. Κάπου στο Ισραήλ με όσα συμβαίνουν ο Γιώργος Δώνης θα λέει «σας τα λεγα»….