Οι μελλοθάνατοι μας χαιρετούν

Οι Θάντερ και οι Πέισερς, οι ομάδες δηλαδή της Οκλαχόμα Σίτυ και της Ιντιάνα, έφτασαν να διεκδικήσουν τον τίτλο του πρωταθλητή του ΝΒΑ στο έβδομο μεταξύ τους ματς σε ένα τελικό τελικών: το σπάνιο αυτό γεγονός είχε να συμβεί εννέα ολόκληρα χρόνια, από τον καιρό που οι Καβαλίερς κέρδισαν τους Γουόριορς και ο Λεμπρόν έκανε τον μεγάλο Στεφ Κάρι να δακρύσει από απόγνωση. Θα έπρεπε ο τελικός μεταξύ δυο ανερχόμενων δυνάμεων (ούτε οι Θάντερ, ούτε οι Πέσερς έχουν μια τροπαιοθήκη εντυπωσιακή γεμάτη) να είναι ένα υπερθέαμα: η αναμέτρηση του ασταμάτητου σκόρερ της Οκλαχόμα Σάι Γκίλτζιους Αλεξάντερ με τον ηγέτη της Ιντιάνα Τάιρις Χαλιμπέρτον έπρεπε να είναι η μονομαχία της χρονιάς καθώς οι δύο, εκτός από καταπληκτικοί παίκτες είναι και ολότελα διαφορετικοί. Αλλά τίποτα τέτοιο δεν συνέβη. Ο Χαλιμπέρτον, επτά μόλις λεπτά μετά την έναρξη του ματς (το οποίο είχε αρχίσει καταπληκτικά έχοντας βρει τρία τρίποντα σε τέσσερις προσπάθειες), σωριάστηκε τραυματίας. Το γήπεδο πάγωσε: υπήρξε και μια μικρή διακοπή. Η διάγνωση βγήκε σχεδόν αμέσως και είναι σοκαριστική: ο παίκτης υπέστη ρήξη αχιλλείου τένοντα στο δεξί πόδι και θα λείψει για μήνες.

Οι συμπαίκτες του τα έδωσαν όλα. Αλλά χωρίς τον ηγέτη της (και παίζοντας και εκτός έδρας) η Ιντιάνα ήταν αδύνατον να αντέξει: η Οκλαχόμα πανηγύρισε ένα τίτλο που στα σημεία τον άξιζε (ήταν πρώτη στην κανονική περίοδο κι έφτασε μάλλον εύκολα στους τελικούς) αλλά κανείς δεν θα ήθελα να τον κερδίσει με τέτοιο τρόπο.

Αντίστοιχους τραυματισμούς κι άλλοι

Είναι εντυπωσιακό αλλά αντίστοιχο τραυματισμό στα playoffs του ΝΒΑ αποκόμισαν ο Ντέιμιαν Λίλαρντ των Μιλγουόκι Μπακς κι ο Τζέισον Τέιτουμ των Μπόστον Σέλτικς: μάλιστα οι σκηνές του τραυματισμού του Χαλιμπέρτον και του Τέιτουμ είναι σοκαριστικά ολόιδιες. Το ακόμα χειρότερο στην ιστορία αυτή είναι ότι Χαλιμπέρτον φαίνεται πως αγωνίστηκε, όχι απλά πονώντας, αλλά όντας τραυματίας. Παίζοντας με ενοχλήσεις στα δυο τελευταία ματς ο Χαλιμπέρτον έμοιαζε ηρωϊκή μορφή πριν ξεκινήσει το έβδομο κρίσιμο ματς: οι ερωτήσεις για τις αντοχές του έδιναν κι έπαιρναν. Αλλά οι ήρωες κερδίζουν, κόντρα σε όλα τα προβλήματά τους, μόνο στα κόμικς και στις ταινίες του Χόλυγουντ: η πραγματική ζωή είναι κάτι άλλο.

Είναι περισσότερη οι αγώνες τώρα και για αυτό υπάρχει καταιγίδα τραυματισμών; Σε κάποια σπορ αυτό ισχύει: στο ποδόσφαιρο πχ ή ακόμα και στο ευρωπαϊκό μπάσκετ – πλέον μια ομάδα που αγωνίζεται στην Ευρωλίγκα δίνει πάνω από 70 ματς το χρόνο. Στο ΝΒΑ όμως αυτά ήταν τα παιγνίδια πάντα: ο τωρινός πρωταθλητής δεν δίνει πολλά περισσότερα. Τι έχει αλλάξει; Προφανώς οι προπονητικές συνήθειες και ο τρόπος προσέγγισης των αγώνων.

Τι λέγαμε παλιά

Θυμάμαι παλιά λέγαμε πως στο ΝΒΑ η κανονική διάρκεια είναι απλά ένα ατελείωτο σόου και το κανονικό μπάσκετ αρχίζει να παίζεται στα play off. Αυτή η παρατήρηση δεν ήταν άδικη για το αμερικάνικο μπάσκετ: έτσι συνέβαινε. Αλλά όχι πια. Η Οκλαχόμα Σίτυ και η Ιντιάνα είχαν φέτος δυο ομάδες που πόνταραν πολλά στην αγωνιστική ένταση – και το έκαναν από πολύ νωρίς. Είναι ομάδες που στηρίζονται κατά βάση σε νέα παιδιά – ομάδες καλοκουρδισμένες και με μεγάλο τακτικό ενδιαφέρον, αλλά κυρίως πολύ μαχητικές και σκληρές. Οι Θάντερ ήταν πρώτοι στην κανονική περίοδο, οι Πέισερς έκαναν του κόσμου τις ανατροπές αποκτώντας χαρακτήρα. Οι ομάδες αυτές δεν έδιναν παραστάσεις στην κανονική περίοδο και δεν περίμεναν τα play off για να ανεβάσουν ένσταση: είχαν ένταση όλη την σεζόν κι αυτό το καταλάβαινες από την διαχείριση των προπονητών τους και στα play off. Αντί να κλείσουν το rotation, όπως συνηθίζεται, οι προπονητές των δυο ομάδων έπαιζαν με 12 παίκτες ευελπιστώντας ότι θα μοιραστεί η δουλειά σε πολλούς. Αλλά δεν υπάρχουν δυο Χαλιμπέρτον: ο ηγέτης της Ιντιάνα δεν μπορούσε να λείπει από το παρκέ. Και η καταπόνησή του για αυτό και μόνο υπήρξε τεράστια. Δικαιολογείται όμως ένα τέτοιο ρίσκο; Δεν είναι σαν να στέλνει στο χειρουργείο ένα παίκτη όποιος ένα τέτοιο ρίσκο το παίρνει;Είναι το ίδιο ένας τραυματισμός που οφείλεται σε μια κακιά στιγμή κι ένας τραυματισμός αναμενόμενος εξαιτίας της τρομακτικής καταπόνησης; Και ποια ακριβώς αθλητική ηθική επιτρέπει κάτι τέτοιο;     

Η ευθύνη και η απόφαση

Σκεφτόμουν πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη όσων αποφάσισαν την χρησιμοποίησή του χαρισματικού αυτού παίκτη, παρά τις δυσκολίες που είχε στα δυο προηγούμενα ματς στα οποία αγωνίστηκε πονώντας. Ωστόσο πολύ φοβάμαι πως αυτός που δεν ήθελε με τίποτα να χάσει τα μεγάλα αυτά ματς είναι ο ίδιος ο Χαλιμπέρτον. Διότι όσο κι αν έχουν αυξηθεί τα παιγνίδια, υπάρχουν πάντα ματς βιτρίνας και πάντα ματς στα οποία κρίνονται τίτλοι. Κι αυτά τα ματς που κρίνουν τίτλους δεν θες ποτέ να τα χάσεις και δεν θες ποτέ να τα δεις καθισμένος στην άκρη του πάγκου: σε αυτά είναι που χτίζεις καριέρα και κερδίζοντας τα ανεβαίνεις επίπεδο, αποκτάς χορηγούς, γίνεσαι σημείο αναφοράς. Μιλάμε για ματς τα οποία περιμένεις ακόμα και πονώντας. Και βάζοντας σε κίνδυνο φυσικά και την σωματική σου ακεραιότητα.

Το έχει καταλάβει αμέσως

Είναι εντυπωσιακή η σκηνή της αντίδρασης του Χαλιμπέρτον την στιγμή του τραυματισμού του. Εχει γλιστρήσει, έχει χάσει την μπάλα κι αρχίζει όπως είναι ξαπλωμένος να χτυπά με τα δυο του χέρια το παρκέ. Όχι απλά έχει καταλάβει πως έχει χτυπήσει, αλλά μοιάζει να έχει βγάλει και διάγνωση, να έχει δηλαδή καταλάβει πως ο τραυματισμός του είναι ο χειρότερος. Γιατί; Νομίζω όχι τόσο γιατί έχει άριστη γνώση των αντοχών του, όσο γιατί έχει στο μυαλό του το πόσο ρισκάρει παίζοντας ουσιαστικά τραυματίας. Το κάνει για το παγκόσμιο κοινό που είναι ο Καίσαρας της ιστορίας και ίσως τελικά ακόμα να υπάρχει και Κολοσσαίο, που απλά κάθε φορά λέγεται αλλιώς - το δεδομένο είναι ότι οι αθλητές αρχίζουν να μοιάζουν μονομάχοι μελλοθάνατοι. Και δεν μου αρέσει που αισθάνομαι όλο και συχνότερα πως μας χαιρετούν.