Η Εθνική μας δεν ήταν κακή στο φιλικό με την Λιθουανία: απλά δεν κέρδισε. Εχασε αρκετές ευκαιρίες και νομίζω άρεσε. Κυρίως ξαναέδειξε κάτι που είχαμε καιρό να δούμε: πως αποτελείται από παίκτες που θέλουν να παίζουν μαζί, το χαίρονται. Κι αυτό είναι το πρώτο και σημαντικότερο χαρακτηριστικό μιας καλής ομάδας. Δεν είναι μάλιστα κάτι απλό, όσο κι αν ο κόσμος πιστεύει το αντίθετο.
Πολλά δεκάρια, κανένα γκολ
Ο Γουστάβο Πογιέτ έβαλε κι αυτός με την Λιθουανία τρία δεκάρια: βρέθηκαν στο γήπεδο ταυτόχρονα ο Φορτούνης, ο Μπακασέτας και ο Μάνταλος. Βέβαια οι ρόλοι ήταν κομμάτι διαφορετικοί και η δοκιμή έγινε μάλλον υποχρεωτικά: με τραυματίες τους Μπουχαλάκη και Κουρμπέλη ο Μάνταλος θα έπαιζε υποχρεωτικά δίπλα στον Σιώπη, ενώ ο Φορτούνης έπαιξε ξεκινώντας από το πλάι – το κάνει και στον Ολυμπιακό. Με το περιβραχιόνιο του αρχηγού ο Φορτούνης είχε κέφια. Μια δική του σπουδαία πάσα σαράντα μέτρων έβγαλε τον Μασούρα απέναντι από τον τερματοφύλακα ενώ τρία τέσσερα δικά του καλοχτυπημένα κόρνερ δημιούργησαν πανικούς την άμυνα των Λιθουανών. Ωστόσο όλοι είχαν κέφια. Ο Μπακασέτας έψαξε το φαρμακερό του σουτ. Ο Παυλίδης έφτιαξε τουλάχιστον δυο φάσεις μόνος του. Αν και στο δεύτερο ημίχρονο ο ρυθμός έπεσε, η Εθνική μας κυνήγησε το γκολ μέχρι τέλους: ο Γιαννούλης παραλίγο να πετύχει το γκολ που η ομάδα έψαχνε στο 83΄.
Βέβαια η συνύπαρξη πολλών παικτών με το μυαλό αποκλειστικά στο πως θα πάρουν τη μπάλα είχε και επιπτώσεις: η Λιθουανία έφτιαξε τρεις – τέσσερις καλές αντεπιθέσεις και χρειάστηκαν και η ψυχραιμία του Μαυροπάνου και τα αντανακλαστικά του Βλαχοδήμου. Αλλά στο τέλος του ματς έμεινε λίγο παράπονο: δεν κέρδισε η καλύτερη ομάδα. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για μια ομάδα που έχει τρομερή ανάγκη από νίκες ακόμα και στα φιλικά. Για να διορθώσει την βαθμολογία της, να ελπίζει σε καλύτερες μέρες προσεχώς, να αποκτήσει νοοτροπία νικητή και μια σιγουριά πως όλα θα πάνε καλά. Πολλά ακόμα της λείπουν.
Επέστρεψαν τα αυτονόητα
Είναι σημαντικό ότι η Εθνική μας επέστρεψε σε καιρούς που οι παίκτες της χαίρονται να φοράνε την φανέλα της, έστω κι αν αυτή η τελευταία με τα τετραγωνάκια και τους σταυρούς είναι λίγο κακόγουστη. Το εντυπωσιακό είναι πόσο στην Εθνική είχαν λείψει πράγματα μάλλον αυτονόητα. Ακουγα χθες στο ραδιόφωνο τον Ντέμη Νικολαϊδη να μιλάει για την συγκεκριμένη ομάδα κολακευτικά επισημαίνοντας ωστόσο αρετές που δεν θα έπρεπε ποτέ να λείπουν. «Είναι εντυπωσιακό αυτό που βλέπουμε στις τάξεις της ομάδας, χαίρομαι με αυτό το κλίμα και με αυτή την ομαδικότητα που βλέπω. Υπάρχει ταπεινότητα, σεμνότητα, ευγένεια στο πώς μιλάνε σε όλον τον κόσμο, από την αεροσυνοδό στο αεροπλάνο μέχρι τους φιλάθλους. Είναι ένα πολύ ωραίο πάντρεμα παικτών, χαίρονται να παίζουν μαζί και αυτό βγαίνει στα παιχνίδια» είπε ο Νικολαϊδης. Βέβαια ποτέ κανείς δεν εξήγησε γιατί μετά το 2014 χάθηκαν όλα αυτά. Γιατί ξαφνικά κάποιοι παίκτες καβάλησαν το καλάμι, γιατί αρνιόντουσαν να φορέσουν ακόμα και τα κουστούμια της Εθνικής στα ταξίδια, γιατί άρχισαν στις κλήσεις να έχουν λόγο οι ομάδες κτλ.
Πολύς δρόμος μπροστά
Ο,τι έγινε έγινε – πρώτος εγώ το λέω. Αφού επέστρεψαν στην ομάδα τα βασικά, πάλι καλά. Αλλά υπάρχει πολύς δρόμος μπροστά για να βρεθεί η ομάδα στα επίπεδα που ήταν από το 2004 μέχρι το 2014: ακόμα δεν έκανε τίποτα. Θα λεγα μάλιστα ότι οι παίκτες που βρίσκονται τώρα στην Εθνική είναι απολύτως αδικημένοι από όσα προηγήθηκαν: δεν φταίνε καθόλου για την οκταετία μιας σχεδόν απόλυτης παρακμής και είναι άδικο ότι την πληρώνουν αυτοί. Αλλά δυστυχώς έτσι λειτουργεί το πράγμα στο επίπεδο των Εθνικών ομάδων: αλίμονό σου αν έχεις φτάσεις ψηλά και πέσεις. Για να επιστρέψεις θα σου πάρει χρόνια.
Αυτό που σήμερα πληρώνει αυτή η ομάδα είναι ο κατήφορος στον οποίο οδήγησαν την Εθνική όσοι ειδικά μετά το 2017 είχαν τις τύχες της. Αν σήμερα η Εθνική μας βρίσκεται σε ένα όμιλο προκριματικών τόσο δύσκολο και θα χρειαστεί να κάνει του κόσμου τις υπερβάσεις για να διεκδικήσει μια πρόκριση σε τελικά μεγάλης διοργάνωσης έστω και σε μπαράζ (για πρώτη φορά μετά το 2017), αυτό οφείλεται στα άθλια αποτελέσματα της τελευταίας πενταετίας, όταν στο διάστημα που προπονητές ήταν αρχικά ο Αγγελος Αναστασιάδης και στην συνέχεια ο Φαν τ΄Σκίπ δεν κέρδιζε ούτε όμιλο του UEFA Nations League με αντιπάλους το Κόσοβο και την Εσθονία. Αυτά τα πενιχρά αποτελέσματα έφεραν την κατρακύλα στην βαθμολογία και αυτή η κατρακύλα μας έφερε την Γαλλία και την Ολλανδία, δηλαδή μια κλήρωση που δυσκολότερη δεν θυμάμαι. Αλλά αυτό είναι ο κανόνας: τα καλά αποτελέσματα της Εθνικής στην πενταετία 2003-2008 επέτρεψαν στην Εθνική μας να έχει καλές κληρώσεις μέχρι το 2014. Και τα άθλια αποτελέσματα, ειδικά μετά το 2017, είναι για την σημερινή Εθνική το μεγαλύτερο πρόβλημα: ένα πρόβλημα μάλιστα που και δεν οφείλεται στην ίδια και δεν μπορεί να το λύσει γυρνώντας το χρόνο πίσω.
Η μεγάλη ελπίδα
Δεν είχαν πιο πολύ ταλέντο από την σημερινή ομάδα οι δυο Εθνικές με τις οποίες ο Σάντος προκρίθηκε το 2012 για τα τελικά του Euro και το 2014 για τα τελικά του μουντιάλ. Είχαν όμως μια προίκα αποτελεσμάτων που έφερε εξαιρετικές κληρώσεις. Στα προκριματικά του Euro2012 αντίπαλοι της Εθνικής ήταν η Κροατία, η Γεωργία, το Ισραήλ, η Μάλτα και η Λετονία, δηλαδή μόνο οι Κροάτες. Στα προκριματικά του μουντιάλ της Βραζιλίας στον όμιλο είχαμε την Βοσνία, την Σλοβακία, την Λιθουανία, την Λετονία και το Λίχτενσταϊν- ούτε καν πρώτοι δεν περάσαμε: η πρόκριση ήρθε μετά τα μπαράζ με αντίπαλο την Ρουμανία. Βλέποντας ποιους είχαμε αντιπάλους τότε και ποιους έχει σήμερα η ομάδα του Πογιέτ την τωρινή ομάδα την αγαπάς παραπάνω. Αποτελείται από παιδιά μιας αδικημένης γενιάς, μέλη μιας ομάδας που όσοι είχαν τις τύχες της ρίξανε στα τάρταρα.
Είναι παρήγορο για το ποδόσφαιρό μας πως στην συγκεκριμένη ομάδα βρίσκονται πολλά παιδιά που στο εξωτερικό έκαναν πρόοδο, αλλά και αρκετά που έρχονται για να βρουν ρόλους. Τον τελευταίο καιρό βλέπεις στην Εθνική τον Βλαχοδήμο, τον Τσιμίκα, τον Μαυροπάνο, τον Σιώπη, τον Μπακασέτα, τον Παυλίδη κι αληθινά τους χαίρεσαι: χθες στην επιστροφή του αποθεώθηκε ο Λημνιός. Και την ίδια ώρα ελπίζεις να τους πάνε όλα καλά για να διορθώσουν το μέλλον της ομάδας, να την ξαναπάνε ψηλά για να μην έχουν κι όσοι ακολουθούν την δική τους άδικη μοίρα. Ελπίζεις, αλλά η δοκιμασία είναι τέτοια που δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. Η παρέα είναι ωραία, η δοκιμασία μεγάλη, η αδικία τρομερή.
Η Εθνική θα επιστρέψει για τα δύσκολα του Ιουνίου κι ως τότε εμένα θα μου λείψει. Ο όμιλος της ήταν ανοιχτό βιβλίο εξ αρχής. Η Γαλλία κέρδισε και τους σκληροτράχηλους Ιρλανδούς: τα ματς μαζί τους θα είναι πολύ δύσκολα. Η Ολλανδία ήταν μάλλον τυχερή που στο δεύτερο παιγνίδι της είχε αντίπαλο το Γιβραλτάρ. Τον Ιούνιο η Εθνική μας υποδέχεται τους Ιρλανδούς και μετά τρεις μέρες πάει στο Παρίσι. Αυτοί παίζουν για την πρόκριση. Η ομάδα μας για το μέλλον της.
