Ο προπονητής της Εθνικής Πόλο Θοδωρής Βλάχος είπε μετά το τέλος του χαμένου τελικού των Ολυμπιακού τουρνουά πως η ομάδα του έζησε στο Τόκιο ανεπανάληπτες στιγμές που θα μείνουν στο μυαλό των παικτών του: νομίζω πως θα μείνουν στο μυαλό όλων μας. Η Εθνική μας ηττήθηκε στον τελικό από την άξια νικήτρια Σερβία, που υπερασπίστηκε το χρυσό που κέρδισε στο Ρίο βασισμένη σε ένα γαλαξία αστεριών. Ο αρχηγός Γιάννης Φουντούλης αποκάλυψε πως κάμποσοι από τους συμπαίκτες του ήταν στο τέλος απογοητευμένοι και αναρωτήθηκε για το γιατί: ο Φουντούλης που έχει τη μεγαλύτερη διαδρομή από όλους μπορεί να καταλάβει το μέγεθος του κατορθώματος. Ελπίζω να το καταλάβουν και όσοι παρακολούθησαν την προσπάθεια της Εθνικής στο Τόκιο χωρίς απαραίτητα να είναι φίλοι της υδατοσφαίρισης: όσοι είναι δεν έχουν ανάγκη από κατήχηση – τον άθλο τον διακρίνουν και τον χαίρονται. Στους υπόλοιπους θα πω κάτι απλό: να ρίξουν μια ματιά στον πίνακα των μεταλλίων και να δουν ποιες χώρες είδαν τις ομάδες τους να φτάνουν στους τελικούς των ομαδικών σπορ. Θα διαπιστώσουν πως η Ελλάδα είναι μια από τις μικρότερες που είδε μια Εθνική της να το κατορθώνει: και το κατόρθωσε γιατί στο πόλο έχει μια ομάδα τεράστια. Απλά, αλλά όχι απροσδόκητα, καταπληκτική.
Οι καθοριστικοί ημιτελικοί
Και το παιγνίδι; Ο τελικός παραδόξως κρίθηκε στους ημιτελικούς: όσα έγιναν σε αυτούς αποδείχτηκαν καθοριστικά στην έκβασή του. Στο δικό της ημιτελικό η Ελλάδα απέναντι στους Ούγγρους έκανε ίσως την καλύτερη εμφάνισή της στο τουρνουά. Η άμυνα της ήταν από ατσάλι. Ο Αργυρόπουλος σήκωσε το βάρος της επίθεσης, όταν οι Μαγυάροι άνοιξαν την άμυνά τους για να περιορίσουν τον Φουντούλη και τον Γενηδουνιά. Το τελευταίο οκτάλεπτο του ημιτελικού Ελλάδα – Ουγγαρία είναι μια ραψωδία: οι Ελληνες είναι αποτελεσματικότεροι, σκληρότεροι, γρηγορότεροι απέναντι σε μια υποψιασμένη για τη δύναμή τους ομάδα, που από αυτούς έχει ηττηθεί λίγες μέρες πριν στην πρεμιέρα του Ολυμπιακού τουρνουά. Οι γνώστες του σπορ έχουν προεξοφλήσει την παρουσία της Ουγγαρίας στον τελικό και γιατί έχει κάνει επίδειξη δύναμης απέναντι στην Κροατία στον προημιτελικό και γιατί θεωρούν αδύνατο η Ελλάδα να την κερδίσει δεύτερη φορά σε δέκα μέρες. Κι όμως οι παίκτες του Βλάχου κάνουν μια υπέρβαση που αφήνει τον κόσμο με το στόμα ανοιχτό: κάνουν στον ημιτελικό μια εμφάνιση τελικού και μάλιστα τελικού αψεγάδιαστου.
Την ίδια ώρα οι Σέρβοι υποφέρουν απερίγραπτα απέναντι στην εκπληκτική Ισπανία που κάνει κι αυτή κατάθεση ψυχής. Οι Σπανιόλοι είναι δυο γκολ μπροστά στο τελευταίο οκτάλεπτο, νιώθουν ότι έχουν τη νίκη στα χέρια τους, έχουν παίξει την απολύτως τέλεια άμυνα για τρία οκτάλεπτα, αλλά οι κάτοχοι του χρυσού μεταλλίου του Ρίο αποδεικνύονται εφτάψυχοι και γυρίζουν ένα χαμένο ματς με ένα απίθανο γκολ του Φιλίποβιτς δευτερόλεπτα πριν την διαδικασία των πέναλτι.
Οι Ελληνες έχουν ξεπεράσει τα όρια τους κόντρα στην Ουγγαρία, οι Σέρβοι σώζονται από την εμπειρία του. Η ομάδα του Βλάχου έχει δώσει τα πάντα, οι Σέρβοι χρωστάνε ένα καλό ματς στον εαυτό τους. Και το κάνουν στον τελικό έχοντας πάρει από την Ισπανία το μάθημα τους: το πρώτο τους οκτάλεπτο στον τελικό είναι η απόδειξη πως έχουν καταλάβει πως δεν αρκεί να είσαι φαβορί στα χαρτιά – πρέπει να δείξεις την κλάση σου. Τη δείχνουν (θεαματικά και εντυπωσιακά) παίζοντας το πόλο που έπαιξαν πέντε χρόνια στο Ρίο, όταν όλοι τους είναι στην καλύτερή τους ηλικία. Κι αποκτούν ένα προβάδισμα τριών γκολ που θα τους επέτρεπε να μετατρέψουν τον τελικό σε παράσταση για ένα ρόλο, αν απέναντί τους δεν είχαν την ομάδα του Βλάχου που αποφασίζει να φτάσει στα όρια της για να μείνει στο ματς. Και το κάνει.
Η Ελλάδα παίζει ένα φανταστικό δεύτερο οκτάλεπτο και χάρη στην αμυντική της βελτίωση μένει ζωντανή και στο τρίτο. Όταν αρχίζει το τέταρτο, ο Σκουμπάκης ισοφαρίζει σε 10-10 στην υποδειγματικότερη επίθεση που έχει παίξει η Ελλάδα με παίκτη παραπάνω στο ματς. Αλλά οι Σέρβοι έχουν δώσει ανάσες στον 34χρονο Πραϊνοβιτς, στον 34χρονο Φιλίποβιτς και στον 33χρονο Μίτροβιτς που στην τελική ευθεία αποδεικνύονται καθοριστικοί. Ειδικά οι δυο τελευταίοι κυριολεκτικά κρίνουν το ματς: ο νεοποκτηθής από τον Ολυμπιακό υπερπαίκτης Φιλίποβιτς με την τέταρτη ασίστ στο ματς δίνει αέρα δυο γκολ στους Σέρβους και ο κίλερ Μίτροβιτς με μια βολίδα από το πλάι νικά τον καταπληκτικό Ζερδεβά με ένα σουτ που ταρακουνάει το τέρμα γράφοντας το τελικό σκορ. Οι Σέρβοι έχουν χρειαστεί όλη τους την εμπειρία, την ενέργεια και τη διαβολιά. Περιορίζουν τον Γενηδουνιά, κουράζουν τον Βλαχόπουλο, δεν χάνουν τον Αργυρόπουλο από τα μάτια τους, κερδίζουν δυο πέναλτι με την υπομονή τους κι έχουν σε σπουδαία μέρα και τον τερματοφύλακα Μίτροβιτς. Αλλά και η Ελλάδα φεύγει από το ματς με ψηλά το κεφάλι: έχει επιστρέψει από το σε βάρος της 7-4, έχει πάρει γκολ από πολλούς, έχει παίξει ένα τελικό με παιδιά που αισθάνονται πως η τεράστια καριέρα τους δικαιώθηκε και με παιδιά που νιώθουν πως η μεγάλη τους καριέρα τώρα αρχίζει.
Οι δυο φορές πλέον Ολυμπιονίκες Σέρβοι παίρνουν ένα χρυσό με επτά παίκτες που έχουν κλείσει τα 32 τους χρόνια. Είναι μια ομάδα γεννημένων πρωταθλητών που έχει κατακτήσει τα πάντα και που έπαιξε για το τελευταίο χειροκρότημα. Το αξίζει από οποιονδήποτε αγαπάει τα σπορ. Και γιατί δύσκολα αυτή την ομάδα θα την ξαναδούμε.
Το μέλλον είναι ελληνικό
Αντίθετα θα ξαναδούμε σύντομα ως πρωταγωνιστές τους πιο πολλούς από τους δικούς μας ήρωες. Ο αρχηγός Γιάννης Φουντούλης είναι στα 33 του, αλλά πιστεύω πως θα είναι και στο Παρίσι – δεν μπορεί να λείπει. Θα είναι εκεί κι ο Κολόμβος και ο Μουρίκης, κι ας έχουν περάσει τα 32: οι εμπειρίες τους χρειάζονται. Ολοι οι άλλοι έχουν μπροστά τους τα καλύτερα χρόνια τους. Ο Βλαχόπουλος είναι στα 29. Ο Γενηδουνιάς στα 28 του. Ο Αργυρόπουλος είναι 25 χρονών κι ο Δερβίσης 26. Ο Ζερδεβάς είναι στα 23. Ο Παπαναστασίου, ο Σκουμπάκης κι ο Γκιουβέτσης είναι μικρότεροί του κι αγωνίστηκαν στο Τόκιο στο πρώτο τους μεγάλο τουρνουά. Και γυρνάνε από την Ιαπωνία με ένα μετάλλιο, αλλά κυρίως με γνώση, με σιγουριά και κυρίως με βεβαιότητα ότι το μέλλον τους ανήκει.
Αν στον ημιτελικό ένιωθες ότι η ομάδα του Βλάχου παίζει για την ιστορία του σπορ, στον τελικό όλοι έπαιξαν για να χαρούν το κατόρθωμά τους. Ηταν η πρώτη τους φορά και απέναντί τους είχαν μια ομάδα με ολυμπιονίκες και πρωταθλητές από τους οποίους νομίζω πως έμαθαν πολλά. Οι Σέρβοι στο Τόκιο υπερασπίστηκαν το χρυσό τους μετάλλιο στο Ρίο. Οι Ελληνες είδαν για πρώτη φορά τη λάμψη του χρυσού. Γυρίζουν θριαμβευτές και έχοντας πια ένα νέο μεγάλο στόχο: να παραμείνουν στην κορυφή του κόσμου. Στις καρδιές μας έτσι κι αλλιώς η θέση είναι παντοτινή.
