Τα τρία ματς της πρεμιέρας έληξαν με το ίδιο σκορ: με 2-0 κέρδισε ο Ατρόμητος τον Παναιτωλικό μάλλον εύκολα, ο Αρης τον Βόλο λίγο πιο δύσκολα και ο Ολυμπιακός τον Αστέρα Τρίπολης πολύ δύσκολα. Στην πρεμιέρα του πρωταθλητή είχαμε και την πιο ωραία ιστορία: αυτή του Γιαζιτζί. Που επέστεψε σε ματς πρωταθλήματος μετά το μεγάλο τραυματισμό του για να αγωνιστεί σε ένα παιγνίδι που θα πρεπε να του ξυπνά εφιαλτικές μνήμες αφού σε ματς κόντρα στον Αστέρα Τρίπολης τραυματίστηκε. Και που ωστόσο το έκρινε με ένα σπουδαίο γκολ στις καθυστερήσεις. Γιατί ο Τούρκος έχει κάτι που στον Ολυμπιακό σπανίζει. Δηλαδή προσωπικότητα, ώστε να επιχειρεί αυτό το κάτι παραπάνω.

 Αυτός ο Τούρκος, Τούρκο θα με κάνει

Το σουτ του Γιουσούφ Γιαζίτσι στο 93΄με το αριστερό δεν μοιάζει να είναι πάρα πολύ δυνατό – το λέω με το μάτι. Αλλά είναι καλοζυγισμένο, γρήγορο και από πολύ μακριά. Η ενέργεια δείχνει ποδοσφαιριστή που έχει εμπιστοσύνη στα πόδια του. Και γιατί να μην έχει; Ο Γιαζίτζι δεν είναι πιτσιρικάς που θα παλέψει για την θέση του βασικού και το μυαλό του πρέπει να είναι στην πάσα, έχει υπάρξει μεταξύ των MVP του γαλλικού πρωταθλήματος σε ένα τίτλο που κατέκτησε η Λιλ κόντρα στην ανίκητη Παρί, παραμένει ο ποδοσφαιριστής που η Τραμπζονσπόρ πούλησε πιο ακριβά στην ιστορία της: το 2019 πήρε για αυτόν από την Λιλ 19 εκατ ευρώ. Προφανώς ο τραυματισμός τον πήγε πίσω. Αλλά δεν ξέχασε την μπάλα. και η προσωπικότητα δεν διδάσκεται: αν την έχεις δοκιμάζεις και από μακριά, ακόμα και στο 93΄, γιατί πιστεύει στον εαυτό σου.

Δεν μου προκύπτει πως στον Ολυμπιακό υπάρχει κάποια ιδιαίτερη λατρεία για τον Τούρκο. Εχει πολύ μεγάλο συμβόλαιο, δεν μοιάζει παίκτης Μεντιλίμπαρ (δηλαδή από αυτούς που κυνηγάνε ανελέητα και προσπαθούν να πάνε γρήγορα την μπάλα μπροστά), στα φιλικά ο Βάσκος τον έβαζε και φορ, που για τις συνήθεις και το παιγνίδι του Γιαζιτζί αυτό μοιάζει καψόνι. Και στο χθεσινό ματς ο Μεντιλίμπαρ άργησε πολύ να τον χρησιμοποιήσει: μόλις στο 81΄τον έβαλε κι αυτό γιατί ο φιλότιμος Πνευμονίδης, ο μόνος από τους κυνηγούς που στο πρώτο ημίχρονο προσπαθούσε να παίξει κανονικό ποδόσφαιρο, μετά το 70΄είχε κουραστεί. Γενικά ο Μεντιλίμπαρ πήρε αρκετά από τις αλλαγές του. Ο Ζέλσον υπενθύμισε ότι πέρυσι ήταν ο μοναδικός εξτρέμ που έδωσε πράγματα σε μια ομάδα που όταν βρίσκει μια κλειστή άμυνα γεμίζει τόσο πολύ ώστε τα εξτρέμ μοιάζουν χωρίς ρόλο: ο καθένας μπορεί να σεντράρει όλο το βράδυ. Ο Νασιμέντο πασάροντας γρήγορα έδωσε κάποιο ρυθμό στο τελευταίο 25λεπτο του ματς: οι δυο τους συνεργάζονται στη φάση του 2-0 που πετυχαίνει από ασίστ του Πορτογάλου ο ΕλΚαμπί στο 97΄- ο Μαροκινός σε μια μάλλον μέτρια βραδιά του σκοράρει δυο φορές, απλά το πρώτο του γκολ στο 51΄ακυρώθηκε από το VAR ως οφσάιντ. Αν αυτό είχε μετρήσει, η αν το γλυκό σουτ του Τσικίνιο δεν είχε καταλήξει στο δοκάρι στο 73΄η επικράτηση του Ολυμπιακού θα ήταν πιο εύκολη, ωστόσο το ματς θύμισε πως το περσινό ζήτημα της δυσκολίας απέναντι σε κλειστή άμυνα παραμένει. Το ελαφρυντικό της απουσίας των Καμπελά, Στρεφέτσα και Γιάρεμτσουκ είναι σημαντικό, όσο και το γεγονός ότι το ματς ήταν το πρώτο επίσημο κι έγινε σε ένα άδειο και κρύο γήπεδο, ωστόσο το πρόβλημα γεννιέται κυρίως από τον τρόπο: ειδικά στο πρώτο ημίχρονο η αναζήτηση της σέντρας προκαλεί μια ατελείωτη κούραση. Ισως ο Ολυμπιακός είναι τυχερός γιατί κέρδισε όπως κέρδισε. Δύσκολα θα δεχτούν όσοι παίρνουν αποφάσεις πως χρειάζονται παίκτες με προσωπικότητα κι όχι απλώς ταλαντούχοι μικροί (σε όλες τις θέσεις), αλλά ίσως μείνει τελικά κι αποκτήσει και ρόλο ο Γιαζιτζί που αγαπάει το απρόβλεπτο σε μια ομάδα που κανόνας είναι να γίνονται σωστά τα απολύτως προβλεπόμενα.

Οι αμυντικοί υπέφεραν και καθάρισαν

Ο Αρης έκανε σωστά ακριβώς αυτό: τα προβλεπόμενα. Ξεκίνησε δυνατά, με την τριάδα Πέρεθ, Ντιαντί, Γένσεν να κάνει πολλά πίσω από τον Μορόν, έκανε για μισή ώρα ήρωα τον τερματοφύλακα Σαμπάνη, είχε σε καλό βράδυ δημιουργικά τον Ράτσιτς και τον Μόντσου, αλλά όταν ο Βόλος ξεμύτισε και τον απείλησε για πρώτη φορά μετά το μισάωρο με τον Λάμπρου βραχυκύκλωσε κι έχασε την αμυντική σιγουριά του. Στο παράξενο αυτό ματς ωστόσο την νίκη του την έδωσαν οι δυο κεντρικοί αμυντικοί του: ο Αλβαρο και ο Φαμπιάνο σκόραραν σε ένα τρίλεπτο μετά από εκτελέσεις κόρνερ – στο πρώτο γκολ υπάρχει μια εκπληκτική ασίστ του Μορόν που δεν έκανε τίποτα άλλο αλλά τελικά έκρινε το ματς. Βέβαια για να ρθει η νίκη χρειάστηκαν τρεις σπουδαίες επεμβάσεις του Κροάτη τερματοφύλακα Μάκιτς και μια γενναία κίνηση του Ουζουνίδη που στο 60΄με το σκορ στο 0-0 αντικατέστησε  τρεις από τους καλύτερους στην αρχή του ματς, δηλαδή τον Γένσεν με τον Μισεουί, τον Ντιαντί μ τον Γιαννιώτας και τον Μεντίλ με τον Φρίντεκ – αυτός ο τελευταίος δημιουργεί το γκολ του 2-0.Ο Αρης, αν μη τι άλλο, δείχνει να έχει αρκετούς ποδοσφαιριστές, αποτέλεσμα των πάρα πολλών μεταγραφών που έχει κάνει: ό,τι του στοίχισε στην Ευρώπη, όπου παίζοντας χωρίς ομοιογένεια αποκλείστηκε από την Αραζ που στην συνέχει δέχτηκε 9 γκολ από την Ομόνοια, μπορεί να τον βοηθήσει να κάνει ένα πολύ καλό πρωτάθλημα αρκεί ο Ουζουνίδης να βρει τρόπο να τους έχει όλους έτοιμους. Φυσικά χρειάζεται και δουλειά στο αμυντικό του παιγνίδι: στο Βόλο άφησε τουλάχιστον πέντε καθαρές ευκαιρίες για γκολ – ακόμα και για την εποχή είναι πολλές.

Αρχή με την περσινή ωραία συνήθεια

Εντυπωσιακό και το πέρασμα του Ατρομήτου από το Αγρίνιο: η ομάδα του Βόκολου πέτυχε την πιο εύκολη νίκη της πρεμιέρας απέναντι στον Παναιτωλικό που είχε προβληματίσει και στο ματς του Κυπέλλου. Ο Ατρόμητος είχε και πέρυσι τρομερά αποτελέσματα εκτός έδρας (θύμιζαν ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό) αλλά και μεγάλα μπλεξίματα στο Περιστέρι, παρά την πλειάδα των επιθετικών του. Φέτος το ρόστερ του μάλλον ξελάφρωσε (έφυγαν ο Γουάρντα, ο Καρλίτος και φυσικά ο άτυχος Καλοσκάμης), αλλά ο Οζμπέκοβιτς (και απών χθες Τσιλούλης) είναι καλές προσθήκες και οι παλιότεροι μπορεί και να προσαρμόστηκαν: οι δυο χθεσινοί σκόρερ, ο  Παλμεζάνο και ο Γιουμπιτάνα, είναι δυο παίκτες από τους οποίους στο Περιστέρι πέρυσι περίμεναν πολλά. Αλλά πριν υπάρξουν βεβαιότητες για πρόοδο ας δούμε τον Ατρόμητο και εντός έδρας: την αποτελεσματικότητα του στο Περιστέρι καλείται φέτος να διορθώσει.

Ολοι θέλουν δουλειά   

Δυο λόγια και για τους ηττημένους. Ο Αστέρας μου μοιάζει η πρώτη ομάδα παγκοσμίως που σταμάτησε τον χρόνο. Οποιο κι αν έχει προπονητή παίζει με τον ίδιο τρόπο: άμυνα (σωστή κι οργανωμένη και χθες κατευθυνόμενη πολύ καλά από τον νεοφερμένο Σίπτσιτς) κι ο Θεός βοηθός. Ο ταχύτατος Εμμανουιλίδης θα βοηθήσει, αλλά ο Αστέρας πρέπει να προσπαθήσει να παίξει γενικά πιο πολύ ποδόσφαιρο. Ο Βόλος παρουσίασε μερικούς καλούς παίκτες μεσοεπιθετικά (Κόμπα, Τζόκα, Χουάνμπι – ο καλύτερος ήταν ο Λάμπρου) και είναι καλό που με το καλημέρα μοιάζει ομάδα του Φεράντο: όλοι ξέρουν πως δύσκολα θα βγάλει την σεζόν αλλά κάτι θα αφήσει. Κι ο Παναιτωλικός είχε πολλά ελληνόπουλα: Γκαλιάτσιος, Αποστολόπουλος, Ράδος, Σιέλης, Κουντούρης, Μπελεβώνης έχουν μέλλον μπροστά τους αλλά το πράγμα θα έχει κόστος. Εγω ανησυχώ. Ο Γιάννης Πετράκης μάλλον όχι.