Ο Ολυμπιακός θα παίξει απόψε κόντρα στην Αρσεναλ στο Εμιρετς τις τελευταίες του ελπίδες να συνεχίσει στο Γιουρόπα λιγκ. Οι πιθανότητές του να προκριθεί είναι ελάχιστες γιατί έχασε στο Καραϊσκάκη με 1-3, μολονότι μάλιστα είχε ευκαιρίες στο β ημίχρονο ακόμα και να προηγηθεί. Ο λόγος που έχασε είναι ότι δεν κατάφερε στο τέλος να υποστηρίξει το επιθετικό του σχήμα κι αυτό από μόνο του δείχνει την αποψινή δυσκολία: ακόμα κι αν η Αρσεναλ δεν τον πιέσει (που θα το κάνει γιατί αυτό ξέρει…) και πάλι μπορεί να εκμεταλλευτεί κενούς χώρους, αν αυτός βγει και επιτεθεί. Αν ο Ολυμπιακός είχε κρατήσει τουλάχιστον το 1-1 στην έδρα του οι ελπίδες του θα ήταν πάλι ελάχιστες, αλλά σίγουρα περισσότερες, κυρίως γιατί για να προκριθεί θα μπορούσε να περιμένει μια φάση για να σκοράρει – ενώ τώρα αυτό δεν του φτάνει. Ρεαλιστικά λέω ότι ο Μαρτίνς έχει μπροστά του ένα πρόβλημα δίχως λύση: ο Ολυμπιακός στο πρώτο ματς δέχτηκε ένα γκολ στο πρώτο ημίχρονο περιμένοντας και δυο στο δεύτερο όταν ανέβηκε. 

Γκολ έχει βάλει δυο

Από την ώρα που έγινε η κλήρωση μιλάμε πολύ για τα περσινά ματς με την Αρσεναλ, αλλά ανάθεμα κι αν είχαμε καταλάβει το γιατί ο Ολυμπιακός πέρυσι τα κατάφερε. Πέρυσι χρειαζόταν δυο γκολ στο Εμιρετς μετά την ήττα του στο Καραϊσκάκη. Το πράγμα έμοιαζε επίσης απαγορευτικό όπως απόψε. Τελικά τα βρήκε, όπως τα είχε βρει κοντά στην Τότεναμ μερικούς μήνες πριν. Ενώ φέτος, εκτός έδρας στην Ευρώπη, γκολ έχει βάλει δυο. Σε όλα τα ευρωπαϊκά ματς που έχει παίξει από την αρχή της σεζόν.

Πέρυσι πριν το ματς στο Εμιρετς λέγαμε ότι λείπει ο Ποντένσε, ότι ο Ελ Αραμπί ήταν κουρασμένος, ότι ο Μασούρας δεν ήταν σε σούπερ φόρμα και ότι η απουσία του Σεμέντο ήταν τεράστια. Όλα αυτά ήταν σωστά, αλλά ο Ολυμπιακός τα είχε καταφέρει. Γιατί; Ο βασικός λόγος ήταν ότι σκόραρε: δεν πέτυχε μάλιστα δυο γκολ σε δυο κατεβασιές, αφού φάσεις είχε κι άλλες. Γκολ χρειάζεται κι απόψε αλλά μολονότι έχει κάμποσα από τα περσινά του προβλήματα (λείπει π.χ πάλι ο Σεμέδο) δεν έχει τις περσινές του επιθετικές αρετές.

Δεν είναι ζήτημα παικτών: είναι κυρίως ζήτημα φόρμας των παικτών. Η Αρσεναλ που την περασμένη Κυριακή κέρδισε και την Τότεναμ στο ντέρμπι του Λονδίνου, φαίνεται ότι μπαίνει στο φινάλε της σεζόν με ενέργεια για ξόδεμα: ο Ολυμπιακός πρέπει να σφίξει τα δόντια για να βγάλει τη χρονιά. Αυτό συμβαίνει γιατί για να καταφέρει όσα κατάφερε φέτος, δεν είχε ποτέ την πολυτέλεια να μην δίνουν διαρκώς κάτι παραπάνω οι βασικοί του παίκτες. Αν αυτό δεν το είχε κάνει, τώρα θα κουβαλούσε έτσι κι αλλιώς αρκετή κόπωση, αλλά δεν θα είχε στην τσέπη του το πρωτάθλημα: ο πάγκος του Μαρτίνς φέτος δεν επέτρεπε μεγάλο rotation. Επέτρεπε απλά στον προπονητή να επιλέγει στο πρωτάθλημα αν θα αρχίσει ή αν θα τελειώσει τα ματς με τους βασικούς του. Ο Ολυμπιακός είναι φέτος μια ομάδα 15-16 παικτών που στο 90% των ματς παίζουν υποχρεωτικά όλοι.    

Λείπει το τρέξιμο

Πολλοί μιλάνε για τις δυσκολίες στην αντικατάσταση του Ομάρ και του Τσιμίκα, για την μικρή βοήθεια των μεταγραφών, για το δανεισμό του Σισέ κτλ. Η δική μου εντύπωση είναι πως κι Ομάρ και ο Τσιμίκας να έμεναν πάλι η απόδοσή τους δύσκολα θα ήταν σαν την περσινή, γιατί και η δική τους απόδοση, όπως και του Ρατζέλοβιτς, του Μασούρα, του Μπουχαλάκη, ακόμα και του Καμαρά, βασίζεται κυρίως στο τρέξιμο και τρέξιμο υπάρχει όταν υπάρχει σωστή προετοιμασία και σωστή προπόνηση. Ο Ολυμπιακός πέρυσι στο Εμιρετς έτρεξε πιο πολύ από την Αρσεναλ και μάλιστα για 120 λεπτά. Φέτος αυτό απλά δεν μπορεί να το κάνει, κυρίως γιατί από τις 3 Ιανουαρίου ο Μαρτίνς δεν είχε στη διάθεσή του ούτε μια εβδομάδα για να προπονήσει την ομάδα του σωστά. Χωρίς σωστή προπόνηση ο Φορτούνης μπορεί στο ελληνικό πρωτάθλημα να βρει μια σούπερ ενέργεια κι ο Ελ Αραμπί να σκοράρει αν τον «ταϊζουν» όσο και όπως πρέπει. Στην Ευρώπη χωρίς τρέξιμο κινδυνεύεις να αποκλειστείς από την PSV κι ας την έχεις κερδίσει με 4-2 στο πρώτο ματς, γιατί δεν μπορείς στη ρεβάνς να κάνεις ευκαιρίες.   

Ανάλογα τα ρίσκα

Δεν ξέρω επίσης ποια θα είναι η προσέγγιση του παιγνιδιού από τον Ολυμπιακό. Δεν υπαινίσσομαι ότι η ομάδα του Μαρτίνς δεν θα δείξει την πρέπουσα αγωνιστικότητα – ίσα ίσα που φέτος οι περισσότερες εμφανίσεις της στην Ευρώπη ήταν τρομερά ψυχωμένες. Θα έλεγα ότι στο Καραϊσκάκη στο πρώτο ματς με την Αρσεναλ τα ρίσκα του Μαρτίνς ήταν υπερβολικά, αλλά δεν είναι ανεξήγητα γιατί ανάλογα ρίσκα είχε πάρει και πέρυσι. Πέρυσι στο τέλος του ματς παίζοντας με τον κουρασμένο Βαλμπουενά, τον Λοβέρα και τον Φορτούνη πίσω από τον Ελ Αραμπί έδωσε στην Αρσεναλ αντεπιθέσεις. Φέτος έγινε περίπου το ίδιο καθώς ο Ολυμπιακός τελειώνει τον αγώνα παίζοντας με τους Φορτούνη,  Ρατζέλοβιτς, Μασούρα πίσω από τον Ελ Αραμπί και τον Χασάν μετά το 77΄. 

Αν κάποιος ρισκάρει υπερβολικά το κάνει γιατί δεν φοβάται την ήττα – πράγμα που στα ευρωπαϊκά ματς είναι καλό και κακό. Καλό γιατί δείχνει νοοτροπία νικητή, αλλά κακό γιατί φορτώνει την ομάδα με μια επιπλέον δυσκολία. Πέρυσι ο Ολυμπιακός έχασε το ματς 0-1: με την καλή του νοοτροπία στο Εμιρετς το γύρισε. Φέτος εξαιτίας ενός ανάλογου ρίσκου έχασε με 1-3. Αλλά δεν κάνω κριτική στο Μαρτίνς γιατί θέλησε να κερδίσει: κανένα προπονητή δεν κακίζω για κάτι τέτοιο όποιος κι αν είναι ο αντίπαλός του. Ακούω μάλιστα ότι θα παίξει απόψε κάτι σαν 5-4-1, με τον Χολέμπας τρίτο στόπερ: ίσως θα ήταν καλό να το έκανε και στο Καραϊσκάκη, όπως το έκανε με τη Σίτυ. Ο προβληματισμός του μου αρέσει: μαρτυρά ένα είδος αυτοκριτικής: δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιο δογματικό που πιστεύει πως όλα τα κάνει σωστά – ίσα ίσα.

Κάποιος θα πει ότι αυτή η προσέγγιση του στερεί ελπίδες για να κυνηγήσει ένα θαύμα. Λάθος. Για να έχεις ελπίδες πρέπει στο Εμιρετς να εμφανιστείς με μια άμυνα που να μπορεί να αντέξει την πίεση, περιορίζοντας στον Ομπαμεγιάνγκ, τον Σάκα, τον Γουίλιαν, τον Οτεγκααρντ και τους υπόλοιπους. Και φυσικά με μια μεσαία γραμμή που να μπορεί να «φιλτράρει» και να καλύψει. Ακούω διάφορους που λένε ότι η Αρσεναλ έχει κακούς χειριστές της μπάλας στην άμυνα και ο Ολυμπιακός πρέπει να την πιέσει: αν το κάνει εκτός έδρας, χωρίς σωστή τοποθέτηση στα μετόπισθεν, αλίμονο του. Ο Αρτέτα λέει συνεχώς ότι η ομάδα του πρέπει να μην κάνει λάθη: αυτό που εννοεί είναι να μην σπαταλά ευκαιρίες. Δυο λάθος πάσες στην άμυνα ή ακόμα κι ένα γκολ που μπορεί να δεχτεί δεν τον πανικοβάλουν ποτέ.  

Ούτε πέρυσι  

Δεν είναι ώρα για αποτιμήσεις: αυτές γίνονται όταν ένα κεφάλαιο κλίνει. Υπάρχει μπροστά ένα ματς που είναι το πιο δύσκολο από όλα. Η Αρσεναλ σκοράρει ευκολότερα εντός έδρας, έχει στόχο την κατάκτηση του Γιουρόπα λιγκ κι έχει κερδίσει στο Καραϊσκάκη 1-3. Για να κλείσει την εφετινή περιπέτεια αξιοπρεπώς ο Ολυμπιακός πρέπει να κάνει ένα σπουδαίο ματς. Για να προκριθεί πρέπει να γίνει το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό θαύμα στην ιστορία. Δεν το βλέπω πολύ πιθανό. Όμως, ομολογώ, δεν το έβλεπα πιθανό και πέρυσι…